Չգիտեմ` ճշմարտության մասին իմ պատկերացումները որքան են շեղվում ճշմարտությունից, ու ընդհանրապես դրա հետ կապ ունեն, թե չէ, բայց ասեմ:
Չեմ հավատում նախախնամությանը ու հակված եմ հավատալու, որ մեր կյանքի ընթացքն ի սկզբանե որոշված չէ, ուրեմն` կարելի խուսափել ամեն ինչից, այդ թվում` մահից: Նիկայի դեպքում էլ չեմ կարծում, որ այդպես ՊԵՏՔ է լիներ:
Իսկ որ հանճարեղ մարդկաց մեջ շատ են վաղամեռիկները ու կյանքը ինքնասպանությամբ ավարտողները, կարելի է բացատրել նրանով, որ նրանք ավելի խորն են ընկալում աշխարհը, ամեն ինչ` թե´ լավը, թե´ վատը, դեռ մի բան էլ այդ ամենը անցկացնում են իրենց միջով, երկար ծեփում, վրայից ավելացնում մի քիչ էլ իրենց ներսի կավից ու վերադարձնում հետ` աշխարհին: Կավը անվերջ չէ... Աշխարհը խելոք-խելոք վերցնում է, իսկ իրենք հոգեպես մաշվում են, քայքայվում, հյուծվում ու ավելի հեշտ են կոտրվում հոգեկան մեծ ցնցումներից: Իմ ունեցած տվյալներով` կոնկրետ Նիկայի դեպքում այդ ցնցումների պատճառն այն էր, որ բեղուն մանկությունից ու մեծ ճանաչումից, մրցանակներից ու փառքից հետո նա հանկարծակի զգաց ուշադրության պակաս, զգաց, որ ինքը` որպես բանաստեղծ, էլ ոչ մեկի չի հետաքրքրում, որովհետև եթե մանուկ պոետները հազվագյուտ երևույթ են, ապա երիտասարդները` որքան ուզեք: Իսկ հնարավո՞ր էր խուսափել այս ապրումներից: Երևի ինչ-որ չափով այո: Իմ տեսած հաղորդումից ինձ պարզ դարձավ, որ հենց շատ փոքր տարիքից ընտանիքի անդամները նրան համարյա աստվածացրել են: Երեխայի լրիվ չձևավորված հոգեբանության համար դա շատ վտանգավոր է ու կարող է դարձնել հետագա հնարավոր անկումը ավելի ցավոտ, դատարկությունը` ավելի մեծ, իսկ անուշադրությունը` սպանող: Չեմ ուզում ոչ մեկի մեղադրել, բայց կարծում եմ` նրա հետ շփվելիս պիտի մտածեին, որ գործ ունեն իր տարիքի համեմատ բավական հասուն, բայց այնուամենայնիվ երեխայի հետ:
Նիկայի մասին ու նրա բանաստեղծությունները կարդալու համար մտեք.
http://www.poetnika.ru/
http://www.starat.narod.ru/poems/mod/nika.htm
http://www.podrobnosti.ua/person/2004/02/26/104547.html
Մելիք-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ