Մանկությունս հիշեցրիր:
Մի անգամ, ես ու մամաս և տատիս եղբորս հետ պիտի հանդիպեինք: Ձմեռ էր, կարծեմ տրանսպորտ էլ նորմալ չկար: Հիշում եմ, որ անտանելի շատ ուշանում էինք մամայիս հետ, ու ես շատ անհանգստանում էի: Ախր տատիս ու եղբայրս կմրսեն, ձյուն ա, բուք ա: Էդպես անհանգստանալով մեկուկես ժամից ավել ուշ հասանք: Ու... ու պարզվեց, որ տատիենք հենց նոր էին հասել: Էդ օրվանից, որ մամաս ու տատիս պայմանավորվում են, ես հանգիստ եմ. միշտ էլ, ինչքան էլ ուշանան, համարյա իրար հետ են հասնում:
Էջանիշներ