* * *
– Մարդ ախպեր, բարի օր։
– Աստծու բարին, Գել ախպեր։
– Ո՞նց ես, ի՞նչ կա–չկա, դե պատմի։
– Էհ, պիտի որ լավ լինեմ, տեսնենք, հույս են տվել, համենայնդեպս։ Դու՞ ոնց ես, էս ընթացքում մի բան կերե՞լ ես գոնե։
– Տո չէ–հա, այ մարդ, ոչ մի բան։ Բախտ չունեմ, էլի, հո զոռով չի։ Երեկ, օրինակ, էս մասով մի կառք էր անցնում, մեջից մի սիրուն աղջիկ դուրս թռավ, վազելով գնաց։ Մեկ էլ ի՞նչ տեսնեմ. էս կառքը հանկարծ դդում դառավ, պատկերացնու՞մ ես։Մի հատ մե՜ծ դդում։ Կյանքումս տենց բան չէի տեսել... Մտածեցի՝ լավ ա, գոնե դրանից մի քիչ կուտեմ, էլի փորս մի բան կընկնի, թե չէ սենց սովամահ եղա... Էն էլ մինչև մոտեցա, էն անտեր ծտերն ու նապաստակները վրա տվին, լրիվ տարան, մենակ պոչն էին թողել...
էն Բոքոնն էլ էնտեղ հա խաբեց, վրայիցս թռավ... Տենց էլ մնացի սոված։
Ես ընդհանրապես խմորեղեն առանձնապես չեմ սիրում, բայց դե շատ սոված էի, դրա համար արդեն չէի նայում՝ ով ա, ինչ ա, ինչ նյութից ա, քարից փափուկ ինչ տեսնում՝ ուտում էի... Բայց դե մի կողմից էլ էդ գնդլոն ախր շատ դեմք երեխա ա է, մի տեսակ սիմպատիաս բռնել ա, էլ չեմ ուզում ուտել դրան։ Թող հանգիստ ապրի իր համար։
– Հա, ինձ էլ դուր եկավ, ճիշտն ասած...
– Դե լավ, Բոքոնը հեչ, արի վերադառնանք մեր հեքիաթին, դու գործից խոսի։ Աստծու կողմերից ի՞նչ խաբար–մաբար ես բերել։ Պատմի։
– Հա, լավ հիշեցրիր։ Սպասի սկզբից պատմեմ...
Ու Գայլին պատմեց և՛ Աստծու ասածները բոլորի մասին, և՛ իր վերադարձի ճամփին ունեցած հանդիպումները ծառի ու աղջկա հետ։
Գայլը գնալով մռայլվում էր... Իսկ երբ լսեց, թե Աստված ինչ է ասել իր համար, այլևս չդիմացավ։
– Արա, դու լրիվ էշ ես, լուրջ եմ ասում։
Եվ Գայլն անմիջապես կուլ տվեց Անխելք մարդուն...
Բայց մեր Գայլը մի հետաքրքիր առանձնահատկություն ուներ, որով և տարբերվում էր սովորական գայլերից. բանն այն է, որ ամեն անգամ մեկին ուտելուց հետո խղճի խայթի անտանելի նոպա էր ունենում... Առանձնանում էր անտառում մի տեղ, ծանր սրտով ու համապատասխան ծանր ստամոքսով, լացակումած դիմում էր Աստծուն, մեղա գալիս, աղաչում, որ այսուհետև իրեն հեռու պահի նման մեղքերից... Այս անգամ էլ բացառություն չեղավ.
– Աստված իմ, ո՞նց անեմ... Ախր ամեն անգամ բթամիտ, տհաս ու անխելք արարածների հանդիպելիս ախորժակս աննկարագրելի ձևով բացվում է, ու էլ չեմ կարողանում ինձ տիրապետել։ Ո՞նց ազատվեմ էս փորձանքից...
Մեկ էլ հանկարծ հիշեց, թե Աստված ինչ էր ասել իր համար։ Ուրեմն անխելքներին ուտել կարելի է... Դե, երևի Աստված մի բան գիտի, էլի, ոնց էլ չլինի, Աստված է, եթե ինձ էդպիսի բան է ասել, ուրեմն անխելքներին ուտելը երևի մեղք չի...
Անցավ մի շաբաթ։ Գայլն այդ ընթացքում սնվում էր այստեղից–այնտեղից պոկած խոտերով, տերևներով, մրգերով ու բանջարեղենով։ Ճիշտ է, նորմալ չէր կշտանում, բայց դե գոյատևում էր, էլի։ Սակայն մի շաբաթ հետո արդեն կարգին խժռելու պահանջ ուներ։
Այսպես սոված–սոված ման էր գալիս անտառում, երբ տեսավ դիմացից եկող մի աղջկա... Ձեռքին մի տոպրակ կար, գլխին՝ կարմիր գլխարկ։
– Բարև, Կարմրիկ,– ասաց Գայլը՝ կտրելով աղջկա ճամփան։
– Բարև, քեռի,– ժպտալով պատասխանեց Կարմրիկը։
– Սենց մենակ–մենակ ու՞ր ես գնում մութ անտառով։ Գիտե՞ս ինչքան ինձ նման գազաններ են վխտում էս անտառում։ Բա որ բռնեն ու ուտեն։ Չե՞ս վախենում։
Կարմիր Գլխարկը ծիծաղեց։
– Չէ, չեմ վախենում։ Մամաս դանակ է տվել, որ մոտս պահեմ ու դրանով պաշտպանվեմ, եթե պետք լինի։
– Մի հատ կարելի՞ ա նայեմ դանակդ։
– Հա, իհարկե, մի րոպե,– և Կարմրիկը պայուսակից հանեց դանակն ու մեկնեց գայլին։
– Հըմ, վատ դանակ չի,– դանակը տնտղելով՝ ասաց Գայլը,– ես էլ կուզենայի սրանից, կնվիրե՞ս։
– Հա, վերցրեք, տանը շատ ունենք դրանից։
«Արա, էսի լրիվ տհաս ա...
– Համ էլ էս ճանապարհն ապահով է,– ասաց Կարմրիկը,– իսկ ուրիշ ճանապարհներով չեմ գնում. մամաս չի թողնում, ասում է, որ էնտեղ լիքը գազաններ կան, հատկապես գայլերն են վախենալու։
– Լավ, էդ սաղ հեչ, իսկ քո կարծիքով, ես ո՞վ եմ։
– Դու՞ք... Ըմմմ..., չգիտեմ... Բայց տարօրինակ տեսք ունեք. մինչև հիմա Ձեզ նման մարդու չեմ հանդիպել, ճիշտն ասած։
– Վա՜յ, ինչպիսի՜ հետաքրքիր զուգադիպություն, ախր ես էլ մինչև հիմա քե՛զ նման մարդ չէի տեսել,– ասաց Գայլը և միաժամանակ մտածեց. «Նույնիսկ էն օղորմածիկ Անխելք Մարդը քո համեմատ փառք էր... Աստված Անխելք հոգին լուսավորի...»։
– Լավ, բալես, բա որ մամադ ասել ա, որ գայլեր կան, ու որ շատ վախենալու են, իսկ չի՞ ասել, թե էդ անտեր գայլերն ինչպիսին են, որ դու էլ իմանաս, զգուշանաս։ Թե՞ ասել ա՝ դու քո համար արխային գնա, հենց մեկը քեզ կերավ, ուրեմն գայլ ա
Կարմրիկը նույնպես ծիծաղեց։
«Ա՛յ տհաս, ես քեզ վրա եմ ծիծաղում, հետաքրքիր ա՝ դու՞ ում վրա...»։
– Լավ, քեզ ինչ հիշում եմ, միշտ էս նույն ճանապարհով ես գնում–գալիս։ Նույնիսկ ծառերն ու խոտերն են երևի արդեն ձանձրացել քեզնից, դու հեչ չե՞ս ձանձրացել միշտ նույն ճանապարհով գնալուց։
– Բայց լուրջ, ծառերը բողոքե՞լ են,– անհանգստացավ Կարմրիկը։
– Չէ, ծառերը տենց բողոքելու սովորություն չունեն։ Մենակ մեկն էր մի անգամ բողոքել, էն էլ քեզ հետ կապ չուներ, ուղղակի տակը ոսկի կար, չէր կարողանում կարգին աճել, հանել էր պետք, բայց դե էդ արդեն լրիվ ուրիշ հեքիաթից ա, արի օֆֆտոպով չզբաղվենք։ Իսկ այ խոտերը, չնայած էլի չեն բողոքել, բայց որ նայում եմ իրենց տրորված ու բազմաչարչար տեսքին, զգում եմ, թե ինչքան են տանջվել քո գոնդոլ կոշիկների հաճախակի ճնշումներից։ Հեչ չե՞ս մտածել բազմազանության համար մեկ–մեկ էլ ուրիշ ճանապարհով գնալ տատիդ տուն։
– Չէ...,– մտածկոտ պատասխանեց Կարմիր Գլխարկը։
– Ուրեմն ճիշտ ժամանակն ա տաղտուկ կյանքիդ մեջ առանցքային փոփոխություններ մտցնելու։ Թե չէ էս տխուր ճանապարհով մարդ մի քանի օր անցնի, դեպրեսիայի մեջ կընկնի, թե դու ոնց ես էսքան տարի դիմացել, չգիտեմ...
– Եսիմ...,– էլի մտածկոտ ասաց Կարմրիկը։
– Լավ, շատ խոսեցինք, տատդ երևի մեռավ քեզ սպասելով։ Արի քեզ մի հատ ուրիշ ճանապարհ ցույց տամ, դու դրանով գնա, ես էլ քո սիրած ճանապարհով գնամ, տեսնենք՝ ով շուտ կհասնի, հա՞։
– Լավ,– ուրախացած համաձայնեց Կարմրիկը։
Գայլը նրան ցույց տվեց ճանապարհը, և աղջիկն անմիջապես թռվռալով ճամփա ընկավ։
– Մդա...,– ասաց Գայլը,– շատ տխմարներ էի տեսել կյանքումս, բայց դե ճիշտ են ասում, որ տխմարից տխմարն էլ է լինում։ Էհ, ինչպես ասում են՝ Աստված էլ բեթարից ազատի... Աչքիս Կարմրիկի մաման ու պապան համապատասխան գիշերը շատ են կոնծել՝ իրենց ապագա մինուճար դստեր մտավոր ունակությունների հերն անիծելով։ Այ–այ–այ...
Մեջբերել
Էջանիշներ