Անհայտ դեպքեր հանրահայտ հեքիաթաստղերի կյանքից (հեքիաթներ)

[Բարեկամ]

Առաջին մասը միայն կարդալով, չգիտեմ, գուցե չարժե շտապել կարծիք հայտնել, բայց ընթացքում առաջացած տպավորությունները գրեմ

Հեքիաթդ, Ան, ճիշտն ասած, ստանդարտ ու, շարադրանքի առումով մի քիչ հնաոճ սկիզբ ուներ, ու, էդքան էլ նման չէր հեքիաթի /սկիզբը համենայնդեպս/, այսինքն նկատվում էր, որ տեղ-տեղ ջանացված էր հեքիաթի շտրիխներ ցայտեցնել, բայց մի ձև էն չէր նստում /ասենք`ներկա հերոսին ֆրակ կամ կեղծամ հագցնես /:
Լավ, էդ առումով մի բան էլ քննադատեմ. Ան, նախադասությունները մի քիչ շատ էին պատճառահետևանքային ծավալած /հնացած գրաձև ա/ , որն, իմ կարծիքով մի քիչ ջանջալացրել էր տեքստը, ու ազդել սպասվելիք թեթև-քաշային /որպես հեքիաթի/ պարամետրի վրա:

Բայց դե, հեղինակի մոտ, ինչպես միշտ, ամեն ինչ կարգավորված ա, ու դա էլ հաստատ կարգի էր գալու, ինչը երկար սպասեցնել չտվեց…

Մի քանի պարբերությունից հետո նշածս այսպես ասած թերությունները, իրադարձությունների ծավալման սահունությանը համաքայլ, ծածկվեցին գունեղ նկարագրականությամբ ու դեպքերի արագ ծավալմամբ /երկրորդ ենթամասն էլ, լավ էր, հուսախաբ չարեց :
Հեքիաթի ոճին հատուկ հումորն ու թեթև հեգնանքը կամաց-կամաց սկսեցին ի հայտ գալ, ու որ գնալով հետաքրքրանալու ա, կարելի ա չկասկածել:

Հեղինակը փաստորեն կազմել ա այնպես, որ հայտնի հեքիաթների բովանդակությունը մազաչափ չպիտի ազդվի այս նոր, անհայտ “փաստերի” երևան գալով: Տեսնենք…

[Dayana]

Լավն էր դուրս եկավ մենակ խնդրում եմ Մոխրոտի "տոտոնները" չմեծացնես էլի

[Grieg]

ես ել իմ սուբյեկտիվ կարծիքը հայտնեմ ինձ թվում ա ընդհանուր միտքը հաջող է, բայց ահավոր ձգձված այս ֆորմատի պատմության համար, մի քիչ մեքսիկական սերիալների սցենարի փոփոխության արագությանն է հիշացնում բայց դա միևնույն է չի խանգարում եթե մարդ սովոր է թռնելով ու արագ կարդալ..

[Ուլուանա]

Առաջին մասը միայն կարդալով, չգիտեմ, գուցե չարժե շտապել կարծիք հայտնել, բայց ընթացքում առաջացած տպավորությունները գրեմ

Ոչինչ, Ան ջան, ես ամեն մի հատվածի համար առանձին կարծիք եմ ակնկալում , գոնե քեզնից։

Հեքիաթդ, Ան, ճիշտն ասած, ստանդարտ ու, շարադրանքի առումով մի քիչ հնաոճ սկիզբ ուներ, ու, էդքան էլ նման չէր հեքիաթի /սկիզբը համենայնդեպս/, այսինքն նկատվում էր, որ տեղ-տեղ ջանացված էր հեքիաթի շտրիխներ ցայտեցնել, բայց մի ձև էն չէր նստում /ասենք`ներկա հերոսին ֆրակ կամ կեղծամ հագցնես /:
Լավ, էդ առումով մի բան էլ քննադատեմ. Ան, նախադասությունները մի քիչ շատ էին պատճառահետևանքային ծավալած /հնացած գրաձև ա/ , որն, իմ կարծիքով մի քիչ ջանջալացրել էր տեքստը, ու ազդել սպասվելիք թեթև-քաշային /որպես հեքիաթի/ պարամետրի վրա:

Բայց դե, հեղինակի մոտ, ինչպես միշտ, ամեն ինչ կարգավորված ա, ու դա էլ հաստատ կարգի էր գալու, ինչը երկար սպասեցնել չտվեց…

Մի քանի պարբերությունից հետո նշածս այսպես ասած թերությունները, իրադարձությունների ծավալման սահունությանը համաքայլ, ծածկվեցին գունեղ նկարագրականությամբ ու դեպքերի արագ ծավալմամբ /երկրորդ ենթամասն էլ, լավ էր, հուսախաբ չարեց :
Հեքիաթի ոճին հատուկ հումորն ու թեթև հեգնանքը կամաց-կամաց սկսեցին ի հայտ գալ, ու որ գնալով հետաքրքրանալու ա, կարելի ա չկասկածել:

Հեղինակը փաստորեն կազմել ա այնպես, որ հայտնի հեքիաթների բովանդակությունը մազաչափ չպիտի ազդվի այս նոր, անհայտ “փաստերի” երևան գալով: Տեսնենք…

ես ել իմ սուբյեկտիվ կարծիքը հայտնեմ ինձ թվում ա ընդհանուր միտքը հաջող է, բայց ահավոր ձգձված այս ֆորմատի պատմության համար, մի քիչ մեքսիկական սերիալների սցենարի փոփոխության արագությանն է հիշացնում բայց դա միևնույն է չի խանգարում եթե մարդ սովոր է թռնելով ու արագ կարդալ..

Բարեկամ և Grieg, երկուսիդ դիտողություններն էլ լրիվ ընդունում եմ։ Սկզբի մասերն իրոք ձգձգված են ու հեքիաթի ֆորմատին անհամապատասխան։ Ես դա դեռ գրելու ընթացքում էի զգացել, բայց դե հիմա էդպես ստացվեց։ Դիմացեք, դեռ մի քիչ էլ է այդպես լինելու... ։


........................................

Երեկոյան Մոխրոտը Վաղոյին պատմեց իր և սպասուհու միջև տեղի ունեցած երկխոսության մասին։ Որոշ ժամանակ երկուսն էլ լուռ էին, երբ Մոխրոտը խախտեց լռությունը.
– Դու կամուսնանաս ինձ հետ, չէ՞...
Վաղոն ցնցվեց, ապա ծանր հառաչեց...
– Ինչու՞ ես լռում, չե՞ս ամուսնանա...
– Դա շատ բարդ է...,– մռայլված պատասխանեց Վաղոն՝միաժամանակ իրեն ամենավերջին սրիկայի պես զգալով։
– Ինչո՞վ է բարդ։
– Դու հարուստի աղջիկ ես, իսկ ես՝ աղքատ ու թշվառ մի օտարական... Հայրդ ոչ մի դեպքում չի համաձայնի քեզ՝ իր միակ դստերը, որին տարիներով փայփայել է, ամուսնացնել ինձ նման մեկի հետ։
– Հայրս ինձ շատ է սիրում, և իմ երջանկությունը նրա համար առաջնային է։ Համոզված եմ, որ կհամաձայնի։ Գուցե ուրի՞շ պատճառ կա, որ չես ասում, հը՞...
– Հըմ... Բացի դրանից, մայրս դեմ էր, որ ես ամուսնանամ այլազգի աղջկա հետ։
– Բայց չէ՞ որ մայրդ մահացել է,– զարմացավ Մոխրոտը։
– Այո, և այդ հանգամանքն ավելի մեծ պատասխանատվություն է դնում ինձ վրա։
– Ի՞նչ պատասխանատվություն։
– Նա մահից առաջ ինձնից խոստում է առել, որ ոչ մի դեպքում այլազգի կին չեմ առնի։
– Աստվա՜ծ իմ, ինչպիսի՜ հիմարություն...
– Չհամարձակվես մորս հիմար անվանել. նա շատ իմաստուն ու պատվավոր կին էր։
– Ներիր... Բայց ես ի վիճակի չեմ հասկանալու մորդ ասածի իմաստնությունը... Դա ախր ավելի շուտ անեծքի է նման... Չգիտեմ, երևի իմ գերմանական ուղեղին հասու չէ հայկական պատվախնդրությունը...
- Մեզ՝ հայերիս համար ծնողները սրբություն են, և նրանց խոսքը չհարգելը սրբապղծություն է...
– Իսկ մարդուն օգտագործելն ու դեն նետե՞լն ինչ է ձեր՝ հայերիդ համար, հը՞։
– Ներիր... Ես իսկապես մեղավոր եմ քո առաջ...
– Երբ առաջին անգամ ներխուժեցիր իմ սենյակ, ի՞նչ է, չգիտեի՞ր, որ ես հայ չեմ։ Թե՞ այդ պահին մորդ տված խոստումը գլխիցդ թռել էր։
– Այո, էդ պահին ես թույլ էի գտնվել... Ինքս էլ չգիտեի, թե ինչ էի անում։ Ինձ չէի կարողանում վերահսկել։ Այդպիսի բան ինձ հետ դեռ չէր եղել...
– Այդ դեպքում ի՞նչն է քեզ խանգարում մեկ անգամ ևս թուլանալ և ամուսնանալ ինձ հետ։
– Չե՛մ կարող...,– նյարդայնացած մռնչաց Վաղոն։
– Ուրեմն հենց հիմա հեռացի՛ր ու էլ երբեք չվերադառնա՛ս,– հուսահատ գոռաց Մոխրոտը,– չքվի՛ր իմ սենյակից ու իմ կյանքից,– և գլուխը թաղելով բարձի մեջ՝ սկսեց անզուսպ հեկեկալ։
– Ներիր ինձ... Ես գիտեմ, որ տականք եմ, և որ իմ արածը ներում չունի։ Ես քեզ սիրում եմ, բայց քեզ հետ ամուսնանալ չեմ կարող... Մնաս բարով...

Ամբողջ գիշեր Մոխրոտն իր սենյակում լալիս էր, Վաղոն էլ իր սենյակում էր իրեն ուտում։ Մոխրոտն ու իր հանգուցյալ մայրը կարծես մրցակիցներ դարձած տանջում էին նրան ողջ գիշեր... Մեկ աչքի առաջ էր հայտնվում Մոխրոտի չքնաղ կերպարանքը, մեկ էլ մայրն էր հայտնվում, Մոխրոտին կոպտորեն մի կողմ հրում ու մատը վեր ցցած՝ սպառնագին կանչում. «Իմացի՛ր, հա՜, դագաղիս մեջ շուռ կգամ...»։ Երբ մղձավանջային գիշերն ավարտվեց, Վաղոն խոսեց Մոխրոտի հոր հետ, ասաց, որ իր հայրենիքում դեպք է պատահել, և ինքը շտապ պիտի մեկնի։ Պարոնը, բնականաբար, անակնկալի էր եկել և շատ էր ափսոսում Վաղոյի նման բարեխիղճ աշխատողի կորցնելու համար, բայց դե ի՞նչ կարող էր անել։

Վաղոյի հեռանալուց մեկ շաբաթ անց Մոխրոտի հայրը դստերը ներկայացրեց իր ապագա կնոջը՝ սպասուհի Գրետային, որից ևս մեկ շաբաթ անց նրանք ամուսնացան, և Գրետան իր հետ բերեց իր երկու դուստրերին, որոնք իրենց մոր հետ դեռ շատ երկար պիտի թունավորեին խեղճ Մոխրոտի կյանքը։ Հենց սկզբից խորթ մայրը Մոխրոտին զգուշացրեց, որ այսուհետև ինքն է տան տիրուհին, և սպառնաց իրեն չհնազանդվելու դեպքում պատմել ամուսնուն Վաղոյի մասին. «Նա քեզ երբեք չի ների, կարող ես համոզված լինել,– ասում էր նա,– դու դավաճանել ես նրա վստահությունը»։ Եվ Մոխրոտի համար սկսվեցին սև օրերը... Մի կողմից Վաղոյի հանդեպ սերն ու նրա պատճառած ցավն էր կեղեքում հոգին, մյուս կողմից՝ դաժան խորթ մայրն ու նրա աղջիկներն էին կյանքը դժոխքի վերածում... Բայց այդ ամենի մասին համապատասխան գրքերում էլ է գրված, և բոլորդ էլ գիտեք, իսկ ես միայն անհայտ դեպքերն եմ պատմում։

Վաղոն դարդոտված ճամփա ընկավ... Ինքն էլ չգիտեր, թե ուր է գնում։ Ճանապարհին էլ մտավ մի գարեջրատուն, կարգին կոնծեց, որ դարդերը մոռանա։ Այդպես մի շաբաթում խմելով մսխեց մի քանի ամսվա ընթացքում կուտակած ամբողջ գումարը և քոռ ու փոշման վերադարձավ հայրենիք...
Այստեղ էլ սկսեց գրոշների դիմաց բեռնակրություն անել, որ մի կերպ գլուխը պահի... Մի քանի տարի ամբողջ օրը քրտնաջան աշխատելով՝ հասկացավ, որ իր կյանքը կյանք չի, հարկավոր է մի բան ձեռնարկել։
– Չէ, սենց չի լինի,– մի օր ինքն իրեն ասաց Վաղոն,– առավոտից իրիկուն աշխատում եմ, բայց ստացածս գրոշներ են։ Կյանքս անցնում է, էդպես էլ աղքատությունից դուրս չեմ գալիս։ Երկիրը երկիր չի, ում էլ դիմեմ, բանի տեղ դնող չի լինելու, ավելի լավ է քյասար գնամ Աստծո մոտ, տեսնեմ՝ ինչ ճար է անում։

Եվ վեր կացավ, գնաց Աստծուն որոնելու։ Շատ գնաց, թե քիչ, Աստված գիտի, մեկ էլ դիմացը դուրս եկավ մի գայլ.
–Բարլուս, Մա՛րդ ախպեր։ Էս ու՞ր։
– Բարի օր, Գե՛լ ախպեր։ Էհ, գնում եմ Աստծուն գտնեմ, դարդս պատմեմ, տեսնեմ՝ ինչ կասի,– ու պատմում է Գայլին իր չարքաշ կյանքի մասին։
– Հըմ... Լավ չի,– մտածկոտ ասաց Գայլը,– բայց դե ես էլ մի երևելի վիճակում չեմ, մեղմ ասած։ Դու գոնե աշխատում ես, թեկուզ քիչ, բայց էլի մի բան գցում ես բերանդ, բա ե՞ս ինչ ասեմ, որ հաճախ օրերով սոված եմ մնում... Որ Աստծուն գտնես, մի հատ էլ ինձ համար բարեխոսի, էլի։
– Լավ, աչքիս վրա,– ասաց Վաղոն ու շարունակեց ճանապարհը։

Մի անգամ ճանապարհին ծարավեց, որոշեց ծեծել մոտակա տներից մեկի դուռը և ջուր խնդրել։ Միաժամանակ հիշեց, թե ինչպես էր Մոխրոտենց տանը ջուր խմելու համար առաջին անգամ օրը ցերեկով մտել նրանց տուն, և թե ինչ ճակատագրական էր եղել դա իր և ոչ միայն իր համար... Մոխրոտին այդ մի քանի տարում հազիվ էր մոռացել, ինքն էլ մի քիչ սնահավատ էր, ու կարևոր գործի վրա նոր փորձանքներ չէր ուզում, ուստի հանկարծ մտածեց, որ քանի դեռ դուռը չեն բացել, հարկավոր է արագ ծլկել այդտեղից. ոչինչ, մի կերպ կդիմանա մինչև մոտակա աղբյուրը։ Բայց արդեն ուշ էր։ Դուռը բացեց մի գեղեցիկ աղջիկ և բարեհամբույր ժպտալով հարցրեց, թե ինչ է ուզում։ Վաղոն Մոխրոտից հետո դեռ չէր հանդիպել նրա պես չքնաղ էակի, և տեսնելով աղջկան՝ սկզբում հիացմունքից սկսեց կմկմալ, վերջը մի կերպ հասկացրեց, որ ծարավ է, ջուր է ուզում։ Աղջիկը ջուրը բերեց, և մինչ Վաղոն ագահորեն դատարկում էր ջրով լի սափորը, աղջիկն աչքի տակով զննում էր նրան ու խունջիկ–մունջիկ գալիս... Ըստ երևույթին՝ Վաղոն նրան շատ էր դուր եկել։ Երբ ջուրը խմեց, վերջացրեց, աղջիկը հետաքրքրվեց, թե ուր է գնում։ Սա էլ արագ պատմեց իր դարդը և արդեն ուզում էր հեռանալ, երբ աղջիկն ասաց.
– Սպասիր, մի երկու խոսք էլ իմ կողմից կփոխանցես Աստծուն։ Կասես, որ մի աղջիկ կա՝ ջահել, սիրուն, հարուստ, բայց անբախտ... Ի՞նչ անի, որ բախտավորվի։
«Էնպես է սեթևեթելով նայում, կարծես ե՛ս պիտի իրեն բախտավորեմ »,- բարկացած մտածեց Վաղոն, իսկ բարձրաձայն ասաց.
– Լավ, կասեմ։
– Ի դեպ, իմ անունը Փառանձեմ է՝ հանգուցյալ տատիկիս անունից,– ժպտալով ձեռքը մեկնելով՝ ասաց աղջիկը։
«Իմ չսիրած անունը »,– մտածեց Վաղոն, իսկ բարձրաձայն ասաց.
– Իմն էլ՝ Վաղո։ Շնորհակալ եմ ջրի համար, առայժմ,– և անմիջապես շրջվեց, որ գնա։
– Խնդրեմ, ես էլ եմ շնորհակալ, շատ հաճելի էր ծանոթանալը,– աչքերը ճպճպացնելով ասաց աղջիկը,– անհամբեր կսպասեմ Ձեր վերադարձին։

Վաղոն ճանապարհին գետափի մոտով անցնելիս մի ծառի հանդիպեց, որը, թեև աճած էր ջրափին, բայց ամբողջությամբ չորացած էր։ Սա էլ իր հերթին դարդերը պատմեց, խնդրեց հարցնել Աստծուն, թե ինչու ինքը չի կանաչում, և թե երբ է վերջապես կանաչելու։ Վաղոն խոստացավ նրա խնդիրն էլ փոխանցել Աստծուն։ «Մի բուռ ազգ ենք, բա պիտի իրար օգնենք, բա ի՞նչ»։

[Ուլուանա]

Վերջապես հասավ Աստծուն, բոլորի խնդիրները պատմեց, Աստված ասաց.
– Քո բախտը տվել եմ, գնա՛, վայելի՛ր։ Չնայած մինչև էդ էլ էի տվել, ձեռքիցդ բաց թողեցիր։ Գոնե էս անգամ ավելի ուշադիր կլինես, էլի բաց չթողնես։ Սա քո երկրորդ շանսն է։
– Տեսնես ե՞րբ եմ բաց թողել, որ չեմ նկատել... ,– մտածկոտ ծոծրակը քորելով՝ քթի տակ ասաց Վաղոն, բայց էդպես էլ տեղը չբերեց։
– Իսկ մնացածների համար կասեմ հետևյալը. էդ Գայլը պիտի մի անխելք մարդ գտնի, որ ուտի, կշտանա, ուրիշ ճար չունի։
«Այ քո տունը շինվի, էս դարում անխելք մարդ որտեղի՞ց ճարի էդ խեղճը,– մտքի մեջ ծիծաղեց Վաղոն,– հիմա բոլորը խելոք են, մեկը մեկից խորամանկ»։
«Դու քո մասին մտածիր, ինքը կգտնի »,– նրա մտքերը կարդալով՝ ի պատասխան մտածեց Աստված ու քմծիծաղեց։
– Էդ ծառի տակ,– շարունակեց Աստված,– ահագին ոսկի կա, դրա պատճառով արմատները չեն հասնում ջրին, հենց դրանից էլ կլոր տարին չոր է, չի կանաչում։ Էդ ոսկին պետք է անհապաղ հանել, որ կանաչի։ Ի դեպ, կյանքումդ ոսկի տեսած կա՞ս։
– Չէ մի,– պատասխանեց Վաղոն, ես ու՜ր, ոսկին՝ ու՜ր։ Դուք էլ նենց հարցեր կտաք, ու՞ր էր ինձ տենց բախտ։ Որ էդքան բախտ ունենայի, էլ էստեղ ի՞նչ գործ ունեի։
– Դե, տես, արդեն տվել եմ բախտդ, նայի՝ ինչ ես անում։ Հա, էն սիրուն աղջկան էլ կասես, որ իրեն կյանքի ընկեր է պետք, որ բախտավորվի։ Ի դեպ, ի՞նչ կարծիքի ես նրա մասին ,– աչքով անելով հետաքրքրվեց Աստված,– վատիկը չի, չէ՞։
– Դե հա,– մի քիչ շփոթված ժպտալով պատասխանեց Վաղոն,– վատը չէր, մեր մեջ ասած, բայց դե ի՞նձ ինչ, նրա ապագա կյանքի ընկերոջ աչքը լույս։
«Անխե՜լք, անխե՛լք եմ ասել, է՜,– հիասթափված մտածեց Աստված,– չլսված ու չտեսնված անխելք։ »։

Էսպես մեր Վաղոն Աստծու մոտից ուրախ–ուրախ ճամփա ընկավ, ճանապարհին հանդիպեց ծառին, ու քանի որ շատ էր շտապում իր բախտի հետևից, արագ–արագ ասաց նրա չորության պատճառը, որ շուտ առաջ անցնի–գնա, բայց ծառն ասաց.
– Դե հանի ոսկիները, համ ես կկանաչեմ, հա դու կհարստանաս, էլի։ Մի զարկով երկու նապաստակ կխփես։
– Չէ, ի՞նչ ես ասում, մեկ ուրիշին ճարի դրա համար, ես էդքան ժամանակ չունեմ, բախտիս հետևից պիտի գնամ, քանի էլի բաց չեմ թողել ձեռից։ Էս անգամ արդեն չեմ շեղվելու էս կողմ–էն կողմ, որոշել եմ,– և ծառին այդպես թողնելով՝ հեռացավ գետափից։

Շոտով տեսավ՝ Փառանձեմն իրենց դռան մոտ նստած՝ անհամբեր իրեն է սպասում։ Հենց որ Վաղոյին տեսավ, անմիջապես առաջ նետվեց.
– Հը՞, ի՞նչ նորություն ես բերել,– հույսով լի հայացքը Վաղոյին ուղղելով՝ ասաց աղջիկը։
– Դե, Աստված ասեց, որ դու պիտի կյանքի ընկեր գտնես քեզ համար, որ երջանկանաս, էնպես որ գործի անցիր, ես էլ գնամ իմ բախտի հետևից,– այս ասելով՝ շրջվեց, որ գնա։
– Մի րոպե,– նրա ձեռքը բռնելով՝ ասաց աղջիկը,– իսկ գուցե ներս գաս, միասին սուրճ խմենք, հը՞, ի՞նչ կասես։ Երկար ճամփա ես կտրել, հոգնած կլինես...
– Չէ, ժամանակ չունեմ, քույրիկ ջան։ Բախտս ինձ է սպասում, ներող կլինես, բայց ես պետք է գնամ։
Աղջիկը հուսահատ հառաչեց.
– Լավ, որ չես ուզում, ի՞նչ կարող եմ անել...
Իսկ մտքի մեջ ասաց. «Ինձանից լավի՞ն ես ճարելու, ա՛յ անխելք »:


– Բարև Ձեզ։
– Բարև։ Ինչ հավես կլորիկ ես։ Կներկայանա՞ս։
– Գնդլիկ Բոքոնիկն եմ՝ համանուն հեքիաթից։ Մտերիմների համար՝ պարզապես Բոքոն, ոմանց նույնիսկ թույլ եմ տալիս ինձ Գնդըլ անվանել։ Իսկ դու՞ ով ես։
– Ե՞ս... Դե, ես էլ Անխելք Մարդն եմ, ամոթ չլինի ասելը, էլի համանուն հեքիաթից։ Մտերիմների համար՝ Վաղո։
– Հըմ...,– ասաց Բոքոնը,– պետք է որ բավական տպավորիչ անցյալ ունեցած լինես՝ դատելով անունիցդ։ Բա ու՞ր ես գնում էդպիսի նպատակասլաց դեմքով։
– Հեչ, բախտիս հետևից։ Էհ, մեռա ման գալով. անտերը չկա ու չկա...
– Էհ, բախտդ բերել է, որ դու ես փնտրում, իսկ ինձ միշտ ուրիշներն են փնտրում... Ստիպված փախած եմ ման գալիս, սենց տնից–տեղից կտրված՝ ընկել եմ չոլերը... Դու գոնե գիտես, որ քեզ վտանգ չի սպառնում։ Իսկ ինձ ով տեսնում է, ուզում է ուտել։ Ոչ մեկի մտքով չի անցնում իմ մեջ անհատականություն տեսնել. մենակ բկների մասին են մտածում...
– Վայ, բայց լուրջ, ինչ ախորժելի տեսք ունես, նոր նկատեցի...,– աչքով անելով՝ ծիծաղեց Անխելք մարդը,– վատ միտք չի, գիտե՞ս։
Բոքոնը սարսափից սփրթնեց...
– Բայց չէ, մի վախեցի, ես լուրջ նպատակ ունեմ, տենց դատարկ բաների ժամանակ չունեմ, բախտս ինձ է սպասում։ Գնամ, գտնեմ... Համ էլ, ճիշտն ասած, խմորեղենի հետ դեռ փոքրուց սեր չեմ ունեցել, էնպես որ, Բոքոն ախպեր, ինձնից քեզ վտանգ հաստատ չի սպառնում։

Բոքոնը թեթևացած շունչ քաշեց ու ախորժելի գույնը տեղն ընկավ։
– Լավ, բայց մի րոպե, հատկապես մարմնիս ո՞ր մասից եևաց, թե «ախպեր» եմ։ Իմ սեռը դեռևս անհայտ է գիտությանը, իսկի ինձ թխող տատին չգիտի, թե ես ինչ սեռի եմ, դու ինչի՞ց որոշեցիր, թե տղա եմ։
– Եսիմ, Բոքոն ջան, ուղղակի դեռ ոչ մի անգամ քաչալ աղջիկ չեմ տեսել... Համ էլ, դե ո՞նց ասեմ, զգում եմ, էլի։
– Ա՜,– հանկարծ սարսափահար ճչաց Բոքոնը,– Գա՜յլը։ Ուր գնում եմ, էդ սովածը դեմս ա դուրս գալիս։ Թռա՛նք, քանի չի հասել...
– Ի՞նչ եղավ, ի՞նչ թռնել... Էդ մեր Գել ախպերն ա, մենք իրար ճանաչում ենք։ Ես որ վախենալու բան չունեմ։ Ուզու՞մ ես՝ դու թռի, այսինքն՝ գլորվի–փախի, ես Գայլին կզբաղեցնեմ։
– Լավ, Անխելք ջան, շատ շնորհակալ եմ, քեզ քո բախտային որոնումներում հաջողություն, մնաս բարով, ես թռա։
– Քեզ էլ հաջող գլորվածք, Բոքոն ջան։

Շարունակելի

[Fedayi]

Ուլուանա ջան, լավն ա
Քեզ հաջողվեց հեքիաթներին չհավատացող ֆիդայուն ներքաշել "սիրային եռանկյունու" մեջ: Չեմ համբերում, վերջն եմ ուզում, վերջը...

[Enipra]

Որ երկարությունը տեսա, ինքս ինձ ասացի, որ չէ, հաստատ հիմա այսքան չեմ կարդա, լրիվ կտեղադրի-կպրծնի, հենց ազատվեմ, միանգամից ամբողջը կկարդամ:
Էն էլ չնկատեցի էլ, թե ոնց սկսեցի կարդալ, տեսա` կամաց-կամաց հետաքրքրանում է, ու չկարողացա կանգնել:
Արված դիտողությունների հետ էլ հիմնականում համաձայն եմ, բայց միևնույնն է` շատ հավես միքս է ստացվել, լավ կարդացվում է: Հատկապես Աստծո կերպարն էր լավը:
Սպասում եմ շարունակությանը: