ընկերներս գալիս են
ես հոգեպես հետներդ եմ
... հեչ չէի սպասում, որ էսպես վատ կլինի հեծանիվ (չ)քշելս......կազմակերպիչներից մեկը տխուր դեմքով հարցրեց՝ դուք չեք քշելու, չէ՞
ես էլ հանգստացրեցի, որ ընդհանրապես չեմ գալու
![]()
Ձեր հաջող ակցիա, ուրաաաա՜խ ժամանց, մե՜ծ հաջողություններ մարդկանց «վարակելու» ու խելքի բերելու գործում, ծառերին էլ բարևներ!!!!
ԱՊՐԵ՛Ք![]()
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ուշադրություն!
Ավտոբուսում ազատվել են տեղեր! այնպես որ եթե նույնիսկ քշող չեք կարող եք միանալ! վաղը/Մայիսի 9/ ժամը 9ին Համալիրի դիմաց ձեզ հետ բերեք սննունդ և ցանկալի է վրան,քնապարկ
գիտեմ ուշեմ գրում բայց մեկել տեսար ցանկացողներ լինեն![]()
...
մնաց մեկ ժամ, հույսովեմ գոնե այս անգամ ոստիկաները չեն փորձի խոչընդոտել..նաև այլ անձինք.. դեհ գնացինք![]()
...
Բարի ճանապարհ![]()
Արդեն վերադարձել ենք
իմ կարծիքով նախնական դրված նպատակակետին հասանք՝
1. Ուշադրություն գրավեցինք, թե ոստիկանների, թե լրատվամիջոցների, թե մարդկանց
2. կարողացանք թռուցիկների և զրույցների միջոցով մարդկանց ճիշտ տեղեկատվություն տալ, նրանց էլ խառնել այս հարցին
3. Բարով խերով գնացինք, բարով խերով հետ եկանք
Ինչ հիասքանչ բնություն է այնտեղ, երբ տեսա այդ անտառները և պատկերացրեցի, որ կարճ ժամանակ անց այն այլևս չի լինի, աչքերս ակամայից արցունքոտվեցին:
Իսկ ինչ հետաքրքիր ու բազմազան ժողովուրդ էր հավաքվել.... բոլորը տարբեր, բայց միասնական ընդհանուր գաղափարի շուրջ:
բա մեր հեծանվորդները, շատ դիմացկուն ու կարգապահ էին: Էհ լավ էր, ափսոս շուտ պրծավ
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
ճիշտ ա ասում
վա՜յ, ինչ լեցուն ու բազմազան օրեր էին... ընդամենը 2 օր, բայց ինչքա՜ն տպավորություններ, ծանոթություններ, հուշեր... հենց սկսած նրանից, թե ոնց ես ու ընկերսներիցս մեկը Ապարանի մայրուղում ավտոստոպով հասանք էրեխեքին
բա հեծանիվն ինձ ենթարկելու դաժան փորձերը
է՜հ, հենց մի քիչ ստացվում էր, երթը վերսկսվում էր ու հեծանիվը գլորվում էր ուրիշի ոտքերի հրամանով, հաջորդ փորձը էլի սկսում էի 0-ից
![]()
վախ, բնությու՜նըեղանական էր հետաքրքիր, բոլոր հնարավոր եղանակները տեսանք՝ անձրև, կարկուտ, ձյուն, սառը քամի, արև, շոգ... ինչքա՜ն տարբեր մարդկանց ու կարծիքների հանդիպեցինք/բախվեցինք... հաշտվեցինք ու ժպտացինք
![]()
ես էլ եմ ֆոտոներ ուզում!!! վիդեոն էլ կաշխատեմ մի նորմալ տեսքի բերել
... բա ետ գալուց հետո ինչեր եղա՜ն
տուն հասա, նոր իմացա, որ էն հավեսով երիտասարդ կինը, հոգատար մայրիկն ու լավ հեծանվորդը ոչ այլ ոք է, քան Զարուհի Փոստանջյանըիսկ էսօր առավոտյան էլ չալարեցի գնացի ՀԱՊ կինոդիտումների, որտեղ Մանուկին հանդիպեցի (ով ճանաչում է՝
), բավականին զբոսնեցինք ու զրուցեցինք, Սունդուկյանի անվան թատրոնի այգում էլ տղաներից մեկին հանդիպեցինք, անունը, կարծեմ Արամ էր (Ֆոբուսը չէ
)... շատ ուրախ էի, որ օր էլ չանցած հանդիպեցինք, լավ կլիներ, որ վանաձորցիներն էլ էստեղ գային, բոլորով մի հատ նորից հանդիպեինք
... և ոչ միայն հանդիպեինք... մեզ, որպեսզի պոկեին թեղուտցի երիտասարդների հետ զրույցից, ասացին, թե հաջորդ օրը առավոտյան կվերադառնանք նրանց մոտ, էն էլ հաջորդ օրն արդեն Երևանում էինք... էդ երեխաները մնացին մեզ սպասելովես շատ վատ եմ զգում դրա համար, հիմա կմտածեն՝ խաբեցին, գնացին... շատ-շատ եմ ուզում մեկ անգամ էլ գնանք (ավտոբուսում էս խոսակցությունը եղել է, բայց վերջնական ոչինչ չորոշվեց), ոչ թե ճանապարհի վրա ծախսենք ժամանակի մեծ մասը, այլ հենց Թեղուտի ու թեղուտցիների, հաջողացնենք հանդիպել էդ Վալեքսի ոչ միայն պահակներին, այլև կազմակերպիչներին... համ էլ էդ երիտասարդները, ում հետ զրուցում էինք, էնքան լավն էին, էնքան հետաքրքիր ծրագրեր կարելի է նրանց հետ մշակել... մեծերը մենակ ասում են "գալիք սերնդի համար ենք անում", բայց էդ "գալիք սերունդը" հեչ էլ չէր ուզում գործարանում աշխատել, իրենք ուրիշ կերպ են տեսնում գյուղի ապագան, հենց իրենց հետ է պետք համագործակցել ու կապել հետագա ծրագրերը.
Վարդան ջան, քեզ շա՜տ շնորհակալություն, որ տեղեկացրեցիր, փոխանցիր շնորհակալություններս ու հիացմունքս մնացած կազմակերպիչներին էլ՝ Հրայր, Մարիամ, Արման... դուք շատ-շատ-շատ լավն եք!
Հ.Գ. հա... ի դեպ, Ակումբից 5 հոգի կայինք![]()
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
ինձ թվում է վատ առիթ չէր մարդկանց կոփվելու համար. հեծանիվ քշել` ունենալով համբերություն, սպասել նրանց ովքեր ետ էին ընկնում, նեղ տարածքում սառնամիքին քնել` վայելելով մարդկանց խռոցները, դիմանալ հոգեբանական ագրեսիային Ալավերդիյում և Թեղուտում, միաժամանակ քաջություն ունենալով `շնչել Ալավերդու օդը,որոշ մասնակիցների դեպքում ֆիզիկական տրավմաներին դիմանալ /մեկը վնասել էր գլուխը,մեկ ուրիշը ձեռքը/:
Ընդհանուր առմամբ, կարծում եմ վատ չէրհաշվի առնելով, որ առաջին փորձն էր այսպիսի ծավալներով հեծանվարշավ կազմակերպելու:
Թեղուտից ետ վերառադարնալը դա կապված էր անվտանգության հետ/Զարուհի Փ.-ն նույնպես կողմ էր այդ որոշմանը/:Ես հասկանում եմ, որ մնալով ավելի շատ բան կարող էինք անել: Ձմեռվա Թեղուտի այցի Համեմատ` այս անգամ կարծում եմ առաջընթաց կար` վերջապես ստացվեց կապ հաստատել այն մարդկանց հետ, ովքեր դեմ էին հանքի շահագործմանը:
Թեղուտի հասարակությանը մասնատված է մասերի`
- նրանք ովքեր բավականապես տեղեկացված ԵՆ միանշանակ դեմ են անտառի վերացմանը,
- նրանք ովքեր նեյտրալ
մոտեցում ունեն այսինքն ցանկացած այլընտրանքային աշխատանքի առկաության դեպքում դեմ կլինեին անտառի վերացմանը,- նրանք ովքեր ցանկանում են, որ հանքը շահագործվի,հիմնականում նախատեսելով որ հետագայում կթողնեն կգնան այդ տարածքներ կամ ուղղակի անտեղյակ լինել իրականում ինչ է սպառնում նրանց և նրան երեխաների առողջությանը:
Այս մասնատվածությունը բերում է լարված միջավայրի ստեղծման, մարդիկ վախեցած են թե իրարից, թե բազամիլիարդանոց օգուտ սպասող կոռպորացիայից , որը չի կանգնի ոչինչի առջև, որպիսզի իր գրպանները հարստացնի, իսկ Հայաստանը դառնա մահվան գոտի: Դրանով էլ պայմանավորված է առաջին մասի լռությունը և հակառակը .
ովքեր ուզում էին, որ շահագործվի հանքը գերակտիվ էին, իդեպ այն մարդիկ ովքեր կողմ էին ասում էին նաև, որ այդ ակտիվ բանավիճողները ովքեր սպասում էին մեր ավտոբուսին նույնիսկ Թեղուտից էլ չէին այլ հատուկ մարդիկ են, ովքեր ունակ են ակտիվ վեճ տանելու և դրա համար ստանում են վարձատրություն, իդեպ այս մարդկանց նաև բերել էին անցյալ մեր այցի ժամանակ`ձմռանը:
Այն ոսկե միջուկը, իսկական գյուղացին.. ով սիրում է իր հայրենի հողը և երբեք չի փոխարինի բերրի հողը. հարյուրավոր հեկտարներով անտառը, զուլալ գետերը, կենդանական աշխարհը ` ծանր մետաղներով լցված մի պոչամբարի ,որը անեծք կլինի թե ներկա թե հետագա սերունդերի համար:Գյուղացին սիրում է իր հողը, որի վրա իր պապերնեն աշխատել, դա իր Հայրենիքն է, իր սննունդի աղբյուրը իր փրկիչը, գյուղացին խնամում է հողը իր երեխու նման և նրա համար այդ ամենը սպանել և վերացնել դա հանցագործությունն է:
Մենք պետք է լինենք Թեղուտցիների հետ, այդ մարդկանց կյանքը վտանգված է բոլոր դեպքերում, թե եթե չպայքարեն և հանքը շահագործվի թե եթե փորձեն պայքարել ընդդեմ մեծ ուժերի:
"Ես գյուղացի եմ և գյուղացի էլ մնալու եմ, ես չեմ գաղթելու այստեղից . այս հողերի և անտառի շնորհիվ է որ մենք կարող ենք այստեղ ապրել, եթե չլինի արտովայրը ինչպես ենք կարողանալու պահել անասուներին. եթե հողը թունավորված լինի ինչպես է ապրելու գյուղացին" այսպես է մտածում գյուղի բնակիչներից մի կին,"խաբելու էն և գյուղացին մնալու է առանց ոչինչ" ասում է մի այլ մարդ, նրանց հաջորդ քայլը լինելու է ժողով որտեղ համախմբվելու են բոլոր նրանք ովքեր դեմ են հանքի շահագործման..սակայն շատերը վախեցած են
...
...
Ավելացվել է 13 րոպե անց
ժողովուրդ ինչ որ մեկը կարող ա տեսած լինի ավտոբուսով ետ գալուց վրանի արծաթագույն երկար տոպրակ ու իրա ամրացնելու փայտիկները առանձին կրկին արձաթագույն երկար տոպրակի մեջ?եթե տեսել եք խնդրում եմ գրեք..
իդեպ ինչ որ մեկը իր գլխարկն է մոռացել կապույտ գույնի
Վերջին խմբագրող՝ Grieg: 11.05.2008, 23:42: Պատճառ: Գրառման ավելացում
...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ