Դեժավյուի բացատրությունը

[StrangeLittleGirl]

Իսկ եթե այդպես է, ինչո՞ւ ամեն վայրկյան մեզ մոտ դեժավյուի զգացողություն չի լինում, կամ գոնե ամեն օր: Եթե մեր ընկալած ամեն ինչ շուտ է հասնում զգայարաններին, ի՞նչ սկզբունքով է ուղեղը որոշում, որ հենց այս մեկն էր դեժավյու:

Որովհետև դեժավյուն ընկալման խանգարում է: Իրականում այդ «բացը» չպետք է լինի: Չընկնեմ, հիմա էլ պսիխոսենսորիկա բացատրեմ, խորանամ նյարդամիջնորդանյութերի և այլնի մեջ:

Իսկ կարո՞ղ եք բացատրել առօրեական խոսակցությունը երազի մեջ, հետո էլ իրականում տեսնելու իմաստը:

Ավելացվել է 2 րոպե անց
Բայց իմ ասածը devil-ի ասածի ավելի պարզ նկարագրությունն էր, որ տերմինների հետևից չըկնենք Բացառությամբ այս հատվածի.

Իսկ ինչ վերաբերում է դեժավյուին, ապա սա նույնպես կոլեկտիվ անգիտակցականի սիմվոլիկայի մի տարատեսակ է: Այսինքն դա մեր փորձից չի բխում: Մենք երբեք կարող է այդ նույն իրավիճակում հայտնված չլինենք, սակայն մեզ այդ իրավիճակը հարազ և ծանոթ կարող է թվալ անգիտակցականի պոռթկումների հետևանքով:

Նշեմ, որ Յունգի ժամանակ դեռևս հայտնի չէր ուղեղում տեղի ունեցող կենսաքիմիական պրոցեսների ու զանազան կենտրոնների միջև կապի ստեղծման մասին:

Ավելացվել է 13 րոպե անց
Հ.Գ. Իսկ դեժավյուն անգիտակցականի պոռթկում չեմ համարում այն պարզ պատճառով, որ «հիշվող» նյութը ոչ մի հուզական կապ չունի տվյալ մարդու հետ:

[Davo'o]

Դեժավյուն այն երեւույթներից, որին գիտությունը չի կարողանում հստակ ու համոզիչ բացատրություն տալ, ինչը իհարկե տարածություն է ստեղծում պարահոգեբանների, տարբեր անոմալ երույթների ու ռեինկարնացիաների սիրահարների համար երեւակայելու համար:
Արդեն անդրադարձել եք հոգեբանության դասականներից մի քանիսի տեսակետներին: Կարճ գրեմ մի քանի ուշադրության արժանի տեսակետ.
1. Դեժավյուն գլխուղեղի հոգնածության հետեւանք է, երբ գլխուղեղում խախտումներ են առաջանում ընկալման եւ գիտակցման համաձայնեցման հետ կապված:
2, Դեժավյուն գլխուղեղի լավ հանգստացած լինելու հետեւանք է, այդ դեպքում գործընթացները տեղի են ունենում մի քանի անգամ ավելի արագ եւ գլխուղեղը ենթագիտակցորեն դա մեկնաբանում է, որպես արդեն տեսած:
3. Դեժավյուի էֆեկտը մեզ հիշեցնում մոռացված երազները:

Վեզ հազար անգամ ասել եմ, որ իմ ամենասիրելի ֆիլմը «Մատրիցան» է: Եթե հիշում եք այդ ֆիլմում այսպիսի նախադասություն կա: A deja vu is usually a glitch in the Matrix. Դեժավյուն սովորաբար խափանում է Մատրիցայում: Այստեղ Վաչովսկի եղբայրները ցուցադրում են ֆիզիկական այս բացատրությունը. անցյալը, ներկան եւ ապագան տեղի են ունենում միաժամանակ, սակայն մեր գլխուղեղը ի վիճակի է ընկալել այն ինչ մենք անվանում ենք ՀԻՄԱ: Իսկ «դեժավյու» երեւույթը դա փոքրիկ խափանում է ժամանակի մեջ:

Իսկ վերջում հոգեբանական մի բացատրություն, որին ես ամենից շատ եմ հավատում: Ես խոսում եմ դեժավյուի երեւույթը որպես պարզ հոգեբանական պաշտպանական մեխանիզմ բացատրելու մասին: Այսինքն, երբ մարդը հայտնվում է նոր անծանոթ միջավայրում, ստրեսային միջավայրում, նա սկսում է փնտրել իրեր եւ երեւույթներ, որպեսզի սթրեսի պահին կարողանա պաշտպանել սեփական օրգանիզմը:

[Orion]

Ես շուտվանից եմ այդ հարցն ինքս ինձ տվել, թե ինչու է ինձ թվում, որ այս կամ այն դեպքն ինձ ծանոթ է թվում:
Նույնիսկ ժամանակ է եղել, որ սկսել եմ հավատալ նախորդ կյանին: Նաև կարծում էի, որ այդ ամենը տեսել եմ երազում:
Երբ կարդացել եմ Յունգի տեսությունը խմբային գիտակցության մասին, ինչպես նաև մարդու ուղեղի հնարավորությունների` տելեպատիա, կանխագուշակությունն.. այդ ամենը ինձ մոտ առաջ բերեց մի եզրակացություն: Կարծում եմ, որ սա էլ ոչ պակաս կհետաքրքրի:
Մենք գիտենք, որ մարդու ուղեղի հնարավորությունները դեռ նույնիսկ կիսով չափ բացահայտված չեն: Մարդիկ կան, որ կարողանում են կանխագուշակել ինչ-որ իրադարձություն, իսկ կան նաև մարդիկ, որոնք կարող են կարդալ մյուսի մտքերը: Եթե դրան ավելացնենք Յունգի խմբային գիտակցությունը, ապա կարելի է եզրակացնել, որ մարդու ուղեղն ի վիճակի է կանխատեսել որոշակի իրադարձություն` ելնելով գլոբալ ինֆորմացիայից: Դա արվում է մեր ենթագիտակցության մակարդակում, և մենք դա չենք էլ նկատոում: Այդ ինֆորմացիան "հաշվարկված" ինֆորմացիան գրաֆիկական ձևով պահվում է մեր հիշողության մեջ: Մենք դեռ հնարավորություն չունենք դա կառավարել: Բայց հաճախ լինում են իրադարձություններ, որոնք առաջացնում են ասոցացիաներ, որոնք էլ կապ են հաստատում այդ հիշողությունների հետ: Դա կատարվում է ակնթարթային արագությամբ, և կարելի է ասել նույնիսկ տեղի է ունենում խափանում, որի ժամանակ էլ մենք հիշողությունը նորից ցույց է տալիս այն ինչ մենք տեսել ենք 2 վայրկյան առաջ:
Սա ես իհարկե չեմ կարող ապացուցել:
Ես կարող եմ համաձայնվել նաև այն վարկածի հետ, որ լինում են իրադարձություններ, որոնք շատ ուժեղ են տպավորվում մեր ուղեղում և... կրկին խափանման պատճառով / գուցե և այն պատճառով, որ լավ չեն կարողանում ամրապնդվել հիշողության կողմից/ անցնում են նորից գիտակցության մեջ, որպեսզի նորից վերամշակվեն, և մեզ թվում է, որ դա տեսել ենք: Համենայնդեպս, այն փաստը, որ մենք հիշում ենք, որ այդ դեպքն արդեն եղել է անցյալում, ապացուցում է դա:

[Երկնային]

Ֆրեյդը ենթադրում էր, որ «արդեն տեսածի, զգացածի, լսածի» զգացումն առաջանում է մարդու մոտ ենթագիտակցական ֆանտազիաների հանկարծակի ի հայտ գալով… Այսինքն` մարդը ցանկալին արդեն զգացածի տեղ է ընդունում…

Նաև մեկ այլ վարկածը ռեինկորնացիան է, ըստ որի, մարդու ենթագիտակցականում պահվում են նրա ապրած կյանքերից բոլոր հիշողությունները, դեժավյուն էլ հանկարծակի ջրի երես դուրս եկող որոշակի «կադրեր» են անցյալ կյանքից… այսինքն` նմանատիպ դեպք արդեն ձեզ հետ կատարվել է, բայց ոչ այս կյանքում…

Մի վարկած էլ հիշեցի…
Ըստ բրիտանացի գիտնականների` եթե մենք ինչ-որ բան տեսնում կամ զգում ենք, մեր ուղեղը պետք է առաջին հերթին որոշի` մենք արդեն հանդիպել ենք դրան առաջ, թե ոչ… Դրանի հետո միանում ա ասոցիատիվ հիշողությունը… Նրանք ենթադրում են, որ Դեժավյու զգացողությունն առաջանում է հենց այդ ֆունկիայի խախտման պատճառով, այսինքն ուղեղը վերարտադրում է մի հիշողություն, որն իրականում չի եղել…

Դե երազների մասին խոսվեց արդեն…
Վարկածները շատ են, բայց դեռ իրական պատճառը բացահայտված չէ…

ինձ մոտ բավականին հաճախ է նկատվում դեժավյու-ի զգացողությունը…

[Davo'o]

ինձ մոտ բավականին հաճախ է նկատվում դեժավյու-ի զգացողությունը… [/I]

Քրոնիկական դեժավյու ունեցող մարդկանց հետ ուսումնասիրությոններ են կատարվում հիմա: Գիտնականները կարծում են, որ այստեղ գործ ունենք գլխուղեղի նեյրոնների հետ կապված խախտման հետ: Այսինքն այն նեյրոնները, որոնք կապված են հիշողության հետ, քրոնիկական դեժավյու ունեցողների մոտ գերակտիվ են, ինչի հետեւանքով մարդը կարող է մանրամասներ հիշել այնպիսի բանի հետ կապված, ինչը երբեք չի տեղի ունեցել:

[StrangeLittleGirl]

Այսինքն, երբ մարդը հայտնվում է նոր անծանոթ միջավայրում, ստրեսային միջավայրում, նա սկսում է փնտրել իրեր եւ երեւույթներ, որպեսզի սթրեսի պահին կարողանա պաշտպանել սեփական օրգանիզմը:

Դա՛վ, ախր ցավն այն է, որ դեժավյուն սովորաբար ոչ սթրեսային իրավիճակներում է լինում: Եթե սթրեսն ու դեժավյուն ուղղակի կապ ունենային, ապա շատ ավելի հեշտ կլիներ…

Ու ընդհանրապես, թեմայի քննարկմանը մասնակցողներին

[Ֆրեյա]

Ճիշտն ասած, այդքան էլ չեմ հավատում, որ դա կապված է գլխուղեղում տեսի ունեցող սխալների պատճառով:
Ու չեմ կարծում, որ հոգեբանները, նեյրոբանները, կամ էլ այլ մասնագետներ առայժմ կարող են դա բացատրել, բացատրում են, բայց չեմ կարծում, որ ճիշտ ուղու վրա:

Ես հստակ գիտեմ, որն եմ երազումս տեսել, իսկ որը թվում է:
Ինձ հետ երկու դեպքերն էլ լինում են, այսինքն, համ լինում է դեժավյու, երբ ուղղակի թվում է, որ սա արդեն եղել է, և եղել են հստակ դեպքեր, երբ հիշել եմ, որ այդպիսի երազ տեսել եմ:
Առաջին դեպքում էլ է ինձ թվում, որ դա արդեն տեսել եմ երազում, բայց քանի որ այդ դեպքերի հետ կապված երազը չեմ հիշում, չեմ կարող հաստատ ասել, որ երազում եմ տեսել:

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Քրոնիկական դեժավյու ունեցող մարդկանց հետ ուսումնասիրությոններ են կատարվում հիմա: Գիտնականները կարծում են, որ այստեղ գործ ունենք գլխուղեղի նեյրոնների հետ կապված խախտման հետ: Այսինքն այն նեյրոնները, որոնք կապված են հիշողության հետ, քրոնիկական դեժավյու ունեցողների մոտ գերակտիվ են, ինչի հետեւանքով մարդը կարող է մանրամասներ հիշել այնպիսի բանի հետ կապված, ինչը երբեք չի տեղի ունեցել:

Այդ գերակտիվությունը պատոլոգիա է, թե ինչ………՞՞՞

Thnx

[Davo'o]

Այդ գերակտիվությունը պատոլոգիա է, թե ինչ………՞՞՞
Thnx

Եթե հավատանք այդ հետազատողների խմբին, ապա այո՛: Ըստ նրանց, քրոնիկական դեժավյուն հիշողության դիսֆունկցիայի հետեւանք է:

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Ճիշտն ասած ես էլ եմ հենց նույն ձև մտածում:
Մի անգամ նույնիսկ մի քանի տարի առաջ,երազիս ազդեցության տակ հայաթ իջա ու տեսա համարյա նույն պատկերը ինչ երազում էի տեսել:
Էդ պահը չեմ մոռանա, լիքը փուչիկներ....

Վահիկ ջան, քո նկարագրած դեպքը դեժավյու չէ: Դեժավյուի ժամանակ մարդը մտածում է, որ արդեն տեսել է այդ իրը կամ երեւույթը, բայց չգիտե, թե երբ եւ որտեղ, իսկ քո դու հստակ գիտես, որ երազում ես տեսել լիքը փուչիկները:

[Frigid-]

Դեժավյուի ժամանակ մարդը մտածում է, որ արդեն տեսել է այդ իրը կամ երեւույթը, բայց չգիտե, թե երբ եւ որտեղ, իսկ քո դու հստակ գիտես, որ երազում ես տեսել լիքը փուչիկները:

Իսկ ինչ կասեք, երբ ամեն ինչ նույնն է, ինչ որ նախկինում, պատկերն էնքան ծանոթ ու կենդանի է, որ կռահում ես 10 վայրկյան հետո ասվելիքը, անելիքը, ու էդպես էլ լինում է, բայց ոչինչ չի ենթադրվում:

[devil]

Նախ StrangeLittleGirl-ը ճիշտ ա ասում, ես ու ինքը նույն բանն ենք ասում, ուղղակի ինքը մի քիչ ավելի պարզ ա ասում:
Յունգի տեսությունը մի փոքր ավելի մանրամասն բացատրեմ, որ ավելի հասկանալի լինի: Յունգը նշում ա, որ եթե մենք մի քիչ խորը մտածենք, ապա կհամոզվենք, որ մարդը ոչինչ մինչև վերջ չի ընկալում և չի էլ կարող ընկալել: Դա կապված է մեր զգայարանների սահմանափակումների հետ: Մենք մեր զգայարանների սահմանափակումները փորձում ենք վերացնել տարբեր սարքերի միջոցով /օրինակ տեսնել հեռավոր աստղերը աստղադիտակի օգնությամբ/, բայց միշտ էլ մի որոշակի սահմանից այն կողմ չենք կարողանում անցնել: Ավելին, Յունգը նշում է, որ գոյություն ունի նաև մեր կողմից իրականության ընկալման անգիտակցական ոլորտներ: Երբ մեր զգայարաններն ընկալում են իրականությունը, ասենք տեսնում են կամ լսում են, ապա նրանք այդ ինֆորմացիան իրականությունից փոխանցում են բանականության ոլորտ: Սա անհերքելի փաստ է: Այստեղ դրանք դառնում են հոգեկան երևույթներ, որոնց վերջնական բնույթը բացահայտել հնարավոր չէ, քանի որ հոգեկանը չի կարող ամբողջությամբ ճանաչել ինքն իրեն: Այդ պատճառով էլ ցանկացած տիպի իրականության ընկալումն իր մեջ պարունակում է անվերջ թվով անհայտ գործոններ: Բացի դա տեղի են ունենում որոշ իրադարձություններ, որոնք մենք չեն ներառում մեր գիտակցության մեջ և դրանք դուրս մնալով գիտակցականից հայտնվում են նախաշեմային անգիտակցական ոլորտում: Այդ իրադարձությունները տեղի են ունենում իրականում, սակայն ընկալվում են անգիտակցորեն` առանց գիտակցության մասնակցության: Այն որ մենք ամեն-ինչ չէ, որ գիտացկում ենք և հիշում շատ հեշտ է ապացուցել: Օրինակ բոլորի հետ էլ պատահահում, երբ ցանկանում ես ինչ-որ բան ասել և հաջորդ վայրկյանին մոռանում ես ասելիքդ կամ գնում ես ինչ-որ իր վերցնելու և տեղ հասնելով չես կարողանում հիշել, թե ինչի համար ես եկել այդտեղ: Այս բոլոր դեպքերը ապացուցում են, որ իրականում մենք ոչ թե մոռանում ենք այդ ամենը, այլ ուղղակի այդ մտքերը տեղափոխվում են գիտակցությունից անգիտակցականի ոլորտ: Սակայն եթե ինչ-որ բան փախչում է գիտակցությունից, դա չի նշանակում, որ այն գոյություն չունի: Եթե այդպես կարծենք, ապա դա նույնը կլինի, որ մտածենք, թե մեքենան, որը թեքվեց և կորավ մեր տեսադաշտից, գոյություն չունի: Ինչպես մենք կարող ենք հետո նորից տեսնել այդ մեքենային, այդպես էլ նորից հիշում ենք մոռացված միտքը: Այսպիսով անգիտակցականը կազմված բազմաթիվ ժամանակավորապես չեզոք դիրքում հայտնված մտքերից, իրադարձություններից ,դեմքերից ու դեպքերից, որոնք անխուսափելիորեն ազդում են մեր գիտացկության վրա: Սա ապացուցելու համար Յունգը բերում է մի կնոջ օրինակ, ով համարյա անգիտակից վիճակում հայտնվում է հիվանդանոցում: Ուշքի գալուց հետո նա ոչինչ ի հիշում. ինչպես է իր անունը, ինչու է նա հայտնվել այստեղ և նույնիսկ այդ օրվա ամսաթիվը: Սակայն երբ Յունգը նրան հիպնոսի ենթարկում, նա ամեն ինչ պատմում է. ով է նա, ինչու է այստեղ հայտնվել և նույնիսկ հիշում է այն ժամը, երբ իրեն բերել են հիվանդանոց, քանի որ երբ նրան պատգարակով բերել էին, նա տեսել էր հիվանդանոցի պատի ժամացույցը: Այսինքն այն, ինչը նա գիտակցորեն չէր կարողանում հիշել, իրականում նրա հոգեկանի մի մասն էր կազմում, սակայն գտնվում էր անգիտակցականի ոլորտում: Իրականում կյանքում էլ է այդպես. երբ ինչ-որ մեկի հետ ուղղակի խոսում ես և ուշադրություն չես դարձնում նրա հագուստին կամ արդուզարդին, ապա նրանից բաժավելուց հետո ոչ մի կերպ չես կարող հիշել, թե ինչ է նա հագել կամ ինչ արդուզարդ էր կրում: Սակայն դա չի նշանակում, որ դու չես տեսել, թե ինչ էր նա հագել: Դու անպայման տեսել ես, սակայն դա չի գիտակցվել և հայտնվել է անգիտակցականի ոլորտում: Եվ հաջորդ անգամ նրան հանդիպելիս, եթե նա նույն կերպ հագնված լինի, ապա կարող է քեզ թվալ, թե նույն իրավիճակում դու մեկ անգամ արդեն եղել ես: Սա մի փոքր պրիմիտիվ բացատրեցի, բայց ինձ թվում ա հասկացաք:
Այնպես որ դեժավյուն ոչ մի կապ չունի կասակածելի անցած ու ապագա կյանքերի հետ, այլ ուղղակի մեր հոգեկանի լավ չուսումնասիրված ասպեկտներից մեկն է:

[StrangeLittleGirl]

Իսկ ինչ կասեք, երբ ամեն ինչ նույնն է, ինչ որ նախկինում, պատկերն էնքան ծանոթ ու կենդանի է, որ կռահում ես 10 վայրկյան հետո ասվելիքը, անելիքը, ու էդպես էլ լինում է, բայց ոչինչ չի ենթադրվում:

Եթե դու 10 վայրկյան առաջ ասես, թե ինչ է կատարվելու 10 վայրկյան հետո, այդ դեպքում կսկսենք ուսումնասիրել այդ երևույթը, և դա դեժավյու չի կոչվի:

[Adam]

Եթե դու 10 վայրկյան առաջ ասես, թե ինչ է կատարվելու 10 վայրկյան հետո, այդ դեպքում կսկսենք ուսումնասիրել այդ երևույթը, և դա դեժավյու չի կոչվի:

Չէ՛ իրոք էդպիսի բան լինումա, ու իմ մոտ էլա եղել: Ինձ թվումա Նոստրադամուսի ուղեղը դեժավյուի այդ տեսակի կատարելագործված տարբերակնա եղել:
Բայց լուրջ, իմ մոտ եղելա տենց բան...

[StrangeLittleGirl]

Գիտե՞ս ինչու եմ ասում: Իրականում քեզ տասը վայրկյան հետո թվում է, թե տասը վայրկյան առաջ դու գիտեիր, թե ինչ է կատարվելու:

[Բարեկամ]

Դեժավյուի բացատրության վարկած մոտս առաջացավ "Թիթեռնիկի էֆեկտ" ֆիլմը դիտելուց հետո:

Ֆիլմում, ուրեմն, հերոսը, հատուկ հոգական լարմամբ, կարողանում էր ճեղքել ժամանակը ու հայտնվել իր անցյալի ցանկացած կետում, ու, այնուհետև, էդ կետից սկսած վարվում էր այլ կերպ, քան վարվել էր, ու իր կյանքի հետագա ընթացքն էլ համապատասխանաբար այլ էր լինում: Ու այդպես շարունակ, երբ ուզեր կարող էր կրկին վերադառնալ անցյալի էդ նույն կետին /կամ ցանկացած այլ կետի/, հիմա էլ լրիվ այլ կերպ վարվել, որ իրադարձություններն ու իր ճակատագիրը հիմա էլ այլ կերպ դասավորվի:

Փաստորեն, եթե վերևից նայենք, ստացվում է, որ մեր կյանքը ապրվում է զուգահեռաբար անվերջ թվով տարբերակներով. նայած ինչ վարք կընտրես ` ալգորիթմն էլ համապատասխան ճանապարհով կշարունակվի ու կկերտի քո համար նոր՝ այսպես կոչված ճակատագիր:

Ու հիմա, եթե էդ տարբերակները զուգահեռաբար են ընթանում միևնույն ժամանակի մեջ, ուրեմն ստացվում է, որ մենք ապրում ենք մեր կյանքը միևնույն ժամանակահատվածում զուգահեռաբար մի քանի սենյակներում, ուղղակի ամեն սենյակում մեր ուրույն հիշողությունն ունենք, ու տարբեր սենյակների մեր հիշողությունները իրար հետ կապված չեն, դրա համար մենք, գտնվելով սենյակներից յուրաքանչյուրում, տեղյակ չենք /չենք հիշում/, թե ինչ է կատարվում մնացած բոլոր սենյակներում: Իսկ մեր կյանքից մի շարք իրադարձություններ կամ հատվածներ հաստատ կրկնվում են տարբեր սենյակներում, քանի որ ալգորիթմի տվյալ ճյուղը կարող ենք հատել տարբեր ճանապարհներով անցնելուց, այսինքն՝ մեր կյանքի ալգորիթմի մեջ հնարավոր վարիացիաները բնականաբար կրկնում կամ անցնում են միևնույն հատվածի վրայով, ու հենց տեղ ա, որ մենք ունենում ենք դեժավյուի զգացողություն. այսինքն հիշում ենք զուգահեռաբար կատարվածը, որովհետև երևի մեր գլոբալ հիշողության մեջ ուտեչկաներ են լինում, ինչ-որ ծակ ա բացվում, ու տվյալ սենյակում գտնվող հիշողությունը հանկարծ ինչ-որ access ա ստանում մյուս սենյակ/ներ/ում գտնվող հիշողություններին:

Օրինակ, ես նստած հեռուստացույց եմ նայում, այդ պահին մտնում ա մեկը, ինչ-որ բան անում, հետո ինչ-որ բան ասում, ու ես մի անբացատրելի կապով գիտեմ /հիշում եմ/, որ նա հենց դա ա ասելու ու անելու, որտև ինձ թվում ա, թե դա էլի ա եղել, ճիշտ նույնությամբ, բայց իրականում /ըստ էս վարկածի, այսինքն/ ոչ թե եղել ա, այլ լինում ա զուգահեռաբար, զուգահեռաբար մեր կյանքը ուրիշ տարբերակով /ճանապարհով/ էլ ա ընթանում, իրադարձությունների այլ կարգով, ուղղակի որոշ հատվածներ նույնն են էդ մեր տարբեր հարթությունների վրա /քանի որ տրամաբանորեն պեքտ է, որ անցնենք հիմնականում նույնատիպ ճանապարհ, պարզապես տարբեր հնարավոր շեղումներով/, ու որոշ հատվածներ կրկնվելու են: Այ էդ կրկնվող հատվածների դեպքում, ինձ թվում ա, մեկ-մեկ մեր հիշողությունը ասես "ծակվում ա " ու կապ ա հաստատվում զուգահեռ ընթացող ճանապարհի հիշողության հետ, այսինքն տեսանելի ա դառնում վերջինս, հիշում ենք այն՝ այսպես ասած:

Եթե էնքան էլ պարզ չի նկարագրածս, մոտավորապես հասկանալի կլինի երևի էն դեպքում, եթե նմանատիպ բան ձեր մտքով էլ անցած լինի: Հեշտ չի բացատրելը…

[Frigid-]

Գիտե՞ս ինչու եմ ասում: Իրականում քեզ տասը վայրկյան հետո թվում է, թե տասը վայրկյան առաջ դու գիտեիր, թե ինչ է կատարվելու:

Չէի ասի. երբ զգում եմ, որ պատկերը ծանոթա, ինձ ստուգելու համար մտքումս ասում եմ "այ հիմա ինքը կասի սենց, որից հետո կանի սենց", որից հետո միայն լինում է էն, ինչ մտածել էի ու էդպես եղել է էնպիսի մարդկանց ներկայությամբ, ում ես այդքան էլ չեմ ճանաչել, չեմ իմացել նրանց խոսելաձևը, նախասիրությունները, այսինքն կռահման վարկածը բացառում եմ:

Շատ բան չեմ հասկանում, բայց մտքովս մի վարկած էլ անցավ, օրինակ վերը նշվածս օրինակը կարո՞ղ է կապ ունենալ բառերի ունեցած ուժի և թողած ազդեցության հետ, ինչը մոտավորապես կառմայի գաղափարն է բուդդիզմում: