Միայնություն ասելով ես նկատի ունեմ, որ բոլորից առանձնանում ես, հոգնում, անկախ քեզնից սկսում ես մտածել նպատաներիդ մասին, արդյոք կհասնես? դրանց իրականացմանը, թե...
Իհարկե դժվար է ընդհանրապես հարազատ մարդկանցից բաժանվել, բայց եթե ինքդ ես լքում նրանց, ապա միայնակ լինելով դու պատրաստվում ես անցնել այդ "վերջին" ճանապարհը և եթե խիղճդ ոչ մի հուշով չի տանջվում, ապա դու անխուսափելի այդ ճանապարհը ավելի երջանիկ ես անցնում, սիրտդ թեթևությամբ է խփվում, հանգիստ ես շունչ առնում...
Միանշանակ չես կարող ասել, թե մարդ միայնակության մեջ չի կարող գտնել իր երջանկությունը, քանի որ աշխարհում ոչինչ և ոչ ոք միայնակ չէ...
Եթե նկատի ունենանք մարդկանցից հեռու, ապա ինչ վատ կլինի, եթե ասենք մի մոլորակում "մենակ" դու լինես ու ստեղծես այն, ինչը կուզենայիր, որ լիներ, բացի այլ մարդկանցից...
Երջանկությունը ամեն ինչի մեջ էլ կարող ես գտնել,և երբ պիտի գնահատես քո ցանկությունները, նրանց գոյության հիմքերը, պատճառները, նորերի ի հայտ գալու հիմնավորումները... միշտ պետք է տանջի այն հարցը, թե ինչու ես այս կամ այն բանը այսպես կամ այնպես կատարել ցանկանում և ինչի համար, և ինչի գնով, ինչ? կարժենա այդ արարքդ թե քեզ համար և թե բոլորի... արժե արդյոք դա անել, իսկ վերջում արժեր արդյոք այդպես ապրել, ճիշտ ես ապրել, թե խիղճդ պիտի այդպես էլ տանջի ինչ որ հարցերում...
Narinfinity-ի խոսքերից
Կարծում եմ մեռնելիս արդեն կարևոր չէ երջանիկ ես, թե ոչ...Ես ի նկատի ունեմ, երբ երջանիկ ես ֆիզիական վախճանը դառնում է շատ ավելի ծանր(սա իհարկե իմ պատկերացումն է, երբևէ չեմ մեռել
, բայց ես մահը նմանեցնում եմ բաժանման, իսկ ինձ համար բաժանումը իմ հարազատներից միշտ ահավոր ցավ է պատճառում
) , ոչ թե հենց մեռնելուց երջանկանում ես…
Մեջբերել
Re. Մենակությունն իմ աչքերով…
Էջանիշներ