Չգիտեմ որքանով եք ծանոթ այս երևույթի հետ, բայց շատ երկրներում այն զարգացած է և մասսայականություն է վայելում: ես ինքս վերջերս եմ իմացել արվեստի և հոգեբանության այս միացման մասին, թեև այն շատ բնական է:
Ինչու խոսեցի սրա մասին. մի քանի օր առաջ սեանսի եմ մասնկացել և տպավորություններս բառերով չեմ կարող նկարագրել: Այդ սեանսի ժամանակ մենք ընդամենը նկարեցինք, ու նկարեցինք այնպես ինչպես կարող էինք և ինչ մեզ թելադրեցին գույները, ի դեպ նկարելու միջոցների մեջ ընտրությունը մեծ էր՝ մատիտ, պաստելներ, ակրիլա, ջրաներկ, գոաշ և այլն: Հետո բոլորս հերթով բացատրեցինք թե ինչ ենք նկարել, այսինքն աղջիկ, ծառ կամ սատանա: Իսկ ամենահետաքրքիրը վերջում էր, երբ Անահիտը՝ սեանսը անցկացնող աղջիկը, սկսեց բացատրել թե մենք ինչու ենք այս կամ այն սիմվոլը նկարել և թե ինչու ենք այս կամ այն գույնը նախընտրել: Այնպիսի տպավորություն էր, որ նա մեզ բոլորիս շատ լավ ճանաչում է, իսկ իրականում նոր էինք հանդիպել և ծանոթացել:
Իսկ իրականում այդ ամենը ոչինչ է համեմատած այն զգացումի հետ, որ զգում ես ստեղծագործելու ընթացքում, երբ մոռանում ես որտեղ ես և ում հետ և ինչի համար, կաս միայն դու թուղթը և ներկերը: Դա մի հրաշալի ճանապարհորդություն էր դեպի ներաշխարհ, դեպի մանկություն, դեպի ինքս ինձ
Մեջբերել
Էջանիշներ