Վարկանիշ տվողներից մեկն եմ ու կուզենայի մեկնաբանել թե ինչու եմ տվել
Չուկ, ուրեմն կարծում եմ, թեև ինքնաբերաբար, բայց` ըստ էության նաև օրինաչափորեն /որտև սրտից ես գրել/ գրածդ սիրո մոդել է, որը միայն մայրական սերը չի, որ ընդգրկում է , այլև ամենաքմահաճ ու բարդ սերը, որ կարող է լինել սիրող զույգի միջև: Գուցեև գրածդ ապացուցում է, որ սերը՝ իր բոլոր դրսևորումներում, ի վերջո, մի բան է, ու նույն բանն է, բայց հիմա ուրիշ բան էի ուզում պատմել:
Եթե մի հատ էլ կարդաս պատմվածքդ ուրիշ աչքերով, այսինքն պատկերացնելով, ոչ թե մոր ու երեխայի հարաբերություններ, այլ սիրող զույգի, ընդ որում, արևի տեղ կարող ես պատկերացնել այդ զույգից ցանկացած մեկին՝ կարևոր չի որն է դոմինանտ, ապա ստացվում է սիրո տևականության պահպանման հանճարեղ բանաձև՝
Ուրեմն, ասեմ, ըստ իս, սերը տանջամահ է արվում, երբ գրածդ ավարտվում է այստեղ.«Քնել է», - մտածեց մանչուկը մի քիչ նեղացած: Փոքրիկ տոտիկների վրա կանգնած՝ մի քիչ էլ նայեց իր ուղղությամբ, ապա ձայնեց.
- Բարի՛ գիշեր, Արև, քնի՛ր հանգիստ: Վաղը նորից կխաղանք:
Երազի մեջ ակամա ժպտաց: Զուր չէ, որ ամեն օր շողում է երկնքում:
«Քնել է», - մտածեց մանչուկը մի քիչ նեղացած:
Սա, ցավոք, այնքան հաճախ է, որքան հատուկ:
Եվ միայն քչերի մոտ է, որ ստացվում է շարունակությունը, կամ հավատալ ու համբերել մինչև.
Փոքրիկ տոտիկների վրա կանգնած՝ մի քիչ էլ նայեց իր ուղղությամբ, ապա ձայնեց.
- Բարի՛ գիշեր, Արև, քնի՛ր հանգիստ: Վաղը նորից կխաղանք:
Երազի մեջ ակամա ժպտաց: Զուր չէ, որ ամեն օր շողում է երկնքում:
Պատմվածքիդ բարոյախոսությունը կանվանեի՝ մի մոռացեք, մարդիկ, հավատացեք այդ շարունակությանը:
Չգիտեմ, դու դեռ շատ երիտասարդ ես, ու հավանաբար ասածներս տեսականորեն ընկալես, բայց երբ որ անցնես մարդկայինի /խանդ, քմահաճություն, պահանջ, կարոտ, …/ ու սիրո բախման այսպես ասած քառուղիներով, երևի դու էլ կնկատես, որ սիրո բոլոր ողբերգությունները նույն այս սցենարով են տեղի ունենում` ինչ-որ մեկը վախենում է կորստից ու չի ուզում ընդունել, որ արևը կարող է հոգնել ու պետք է հանգստանա, որ առավոտյան նորից լուսավորի…
Բայց դա մի մասն էր:
Հիմա, օրինակ, սա՝
Էլի մոդել ա: Ընդ որում շատ դիպուկ ստացված: Ընդ որում ստեղ արդեն հստակ գծվում ա, որ դոմինանտն է արևը: Դե, այդպես խենթ է "նա"-ն` կինը, ստացվել… Չեմ ուզում սա երկար մեկնաբանել, միայն ասեմ՝ դրան որպես համարժեք միտքս եկավ՝«Ոչինչ չի փոխվում այս խենթ մոլորակի վրա, - մտածեց տխուր, - միայն ժպտաս ու չհակաճառես, միայն շոյես, միայն փաղաքշես, միայն համաձայնվես ամեն-ամեն ինչում, թե չէ չի ժպտա, ակամա կտխրի, անգամ կսկսի քեզ մի քիչ չսիրել... ոչինչ չի փոխվում: Բայց, ոչինչ, ես սովոր եմ, կարևորը, որ նա ժպտա»:
"Ծաղիկներին պետք չէ լսել, նրանց պետք է նայել միայն ու ուրախանալ նրանցով": Մոտավորապես տենց մի բան Փոքրիկ Իշխանից:
Ու էդ "ոչինչ չի փոխվում"-ը տեղին էր էլի: Ես կասեի՝ մխիթարական-համոզիչ. որ կարիք չկա պատեպատ խփվելու, պետք է ուղղակի ընդունել և վերջ
Կամ՝ "Գիշերային խավարում ինքն այլևս չէր երևում: " Էդպես ա, դա էլ կենսականության ռիթմն ա՝ երբեմն-երբեմն չերևալ: Բայց երբ որ մյուս կողմը անընդհատություն ա պահանջում, էդ էլի հանգեցնում ա պռավալի :
Մեջբերել
Էջանիշներ