Բարև…. զարմացա՞ր.. հա, հասկանում եմ… առաջին անգամ եմ քեզ բարևում… եթե ինձ նկատել ես, ուրեմն գիտես, որ մինչև հիմա քեզ չեմ «ճանաչում»… Հիմա կհարցնես` բա ինչո՞ւ եմ հետդ խոսում… ախր մենք մի մեծ ընդհանրություն ունենք ու նույնքան մեծ տարբերություն… Մենք երկուսս էլ սիրում ենք նրան, իսկ նա… քեզ…
Բայց դրա համար ես քեզ չեմ ատում… ես քեզ հարգում եմ, սիրում…. եթե արժանացել ես նրա համակրանքին… ուրեմն հաստատ քեզնից ինչ-որ բան ես ներկայացնում… Հենց դրա համար էլ կարծում եմ, որ վատը չես… Մինչ այսօր մտածում էի, թե դու էլ ես իմ բախտին արժանացած… Տեսնում էի քեզ արտասվելիս… իմ մեջ ուրախանում էի… «Բա իմ ջանը քար ա՞»… մտածում էի… բայց հետո ինքս ինձ սաստում…
Իսկ նա ինձ ասում էր, թե քեզ խղճում է…. Հասկանո՞ւմ ես… նա ինձ էր ասում այդ մասին… Իսկ ինձ խնդրում էր` իրեն չբարևեմ, որ դու չիմանաս, թե մենք ծանոթ ենք…
Ես քեզ անգիր գիտեմ… գիտեմ ընկերուհիներիդ… գիտեմ` որ համարի երթուղայինով ես տուն գնում… գիտեմ, թե ընթերցասրահում որտեղ ես սիրում նստել… գիտեմ, թե քեզ ինչ հագուստ և ինչ սանրվածք է սազում… գիտեմ… ու գիտե՞ս` ինչի համար… որովհետև դու նրան մոտ մարդ ես…
Քեզ գիտե՞ս` ինչի եմ սիրում… դու ինձ երջանիկ վայրկյաններ ես պարգևել… մի անգամ ընթերցասրահում էի.. Նա էլ էր… դու եկար, նստեցիր իրա սեղանի մոտ... Ինքն էլ վեր կացավ ու գնաց… երջանկացա… փայլեցի… իսկ մինչ նրա գնալը… շունչս պահած նրա դեմքին էի նայում… Նրա անտարբերությունը քո նկատմամբ ինձ երջանկացրեց… Ուրախ տուն գնացի… նստեցի կոմպիս մոտ, որ դրա մասին մի ստեղծագործություն կերտեմ… բայց դե ես ուրախ բաների մասին չեմ կարում գրեմ… Աջատեցի կոմպս ու դուրս եկա… ում հնարավոր էր, պատմեցի… երջանկությունս կիսվեց, կիսվեց… հենց հասավ նույն մակարդակին, եկա տուն, միացրի կոմպը, բայց էլի դժբախտ չէի… անջատեցի, քնեցի…
շարունակելի...
Հ.Գ. Մինչ շարունակությունը գրելը կցանկանայի իմանալ՝ ձեր կարծիքով այս ոճում ինչպես է ստացվում ինձ մոտ... արժե՞ շարունակել....
Էջանիշներ