ՀՀ նախագահներ

[Kuk]

ԷՍ ԷՆ ՏԵՍԱԿՆ Է, ՈՐ ՇԻՆԵԼ ԵՆ ՌՈԲԻԿՆ ՈՒ ՍԵՐԺԸ

Տականքների ինստիտուտ

Չի կարելի ասել, թե Սերժ Սարգսյանը Հայաստանում ընդհանրապես որեւէ հենարան չունի: Իհարկե ունի: Փետրվարի 19-ին եւ հատկապես մարտի 1-ին հաջորդած իրադարձությունների ամենամեծ շոկը հենց այդ հենարանի բացահայտումն էր: Մարդիկ մինչեւ հիմա ապշած են` մի՞թե Հայաստանում այդքան տականքներ են եղել, ու իրենք դրա մասին տեղյակ չեն եղել:

Խոսքը քաղաքական հայացքների մասին չէ, խոսքը մարդկային տեսակի մասին է: Որտեղի՞ց են առաջացել, օրինակ, դատարաններում քաղբանտարկյալների դեմ կեղծ ցուցմունքներ տվող ոստիկանները: Նայում ես` արտաքինից համարյա նորմալ մարդ է: Վստահաբար` անձամբ չի ճանաչում «ամբաստանյալին» եւ երբեւէ նրան չի հանդիպել: Եվ, առանց աչքը թարթելու, բացահայտ կեղծ ցուցմունքներ է տալիս` լավ հասկանալով, որ իր ցուցմունքների հիման վրա անմեղ մարդը հայտնվելու է բանտում: Լավ, որտեղի՞ց են պեղվում այս տականքները: Երեկոյան, երբ տուն են գնում, ինչպե՞ս են նայում իրենց երեխաների աչքերին: Հարեւանները երեսներին չե՞ն թքում: Կամ որտեղի՞ց այսքան կակղամորթ դատավորներ, դատախազներ, քննիչներ, որոնք իրենցից մի քանի գլուխ բարձր մարդկանց բանտ են ուղարկում` հարյուր տոկոսով վստահ լինելով, որ նրանք անմեղ են, ու հանցագործն իրենք են:

Տականքների այս հսկայական բանակը, բնականաբար, միանգամից չի «հավաքագրվել»: Տասը տարի շարունակ Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը բոլոր բնագավառներում հատիկ-հատիկ ջոկել են տականքներին, «առաջ քաշել» ու իրենց համար հենարան ստեղծել: Խնդիրը միայն այն չէ, որ «էծն էծի համար ավելի լավ է, քան մի սուրու ոչխարը», ոչ էլ հենարանը սեփական «տեսքով եւ նմանությամբ» կերտելն է եղել առաջնայինը: Պարզապես սրանք ուրիշ ճար չեն ունեցել: Ի՞նչ կլիներ ռեժիմի վիճակը, եթե, օրինակ, դատավորները, դատախազները, քննիչները կամ բարձրաստիճան ոստիկանները նորմալ մարդիկ լինեին: Ռեժիմը միանգամից կփլուզվեր, որովհետեւ նորմալ մարդիկ կհրաժարվեին կատարել ռեժիմի ապօրինի հրահանգները: Ի՞նչ տեղի կունենար, եթե, օրինակ, դպրոցների տնօրեններ նշանակվեին նորմալ մարդիկ: Տեղի կունենար այն, որ նրանք կհրաժարվեին դպրոցներն ընտրակեղծիքների օջախներ դարձնել, եւ ռեժիմը կփլուզվեր: Դրա համար էլ տասը տարվա ընթացքում խնամքով ձեւավորվել եւ կազմակերպվել է «տականքների ինստիտուտը»:

Բայց զանազան բլոճների եւ ուտիճների գոյությունն ինքնին սարսափելի չէ: Վտանգն այն է« որ դրանց բազմացման հիմնական պատճառը կեղտն է: Այսինքն` առաջին հերթին պետք է ոչ թե այդ արարածների դեմ պայքարել, այլ կեղտի (միանգամից ասենք, որ նկատի ունենք բացառապես դաստիարակչական մեթոդներով պայքարելը):

Եվս մի ուշագրավ հանգամանք: Սերժ Սարգսյանը, եթե նկատել եք, ամեն կերպ ձգտում է անձամբ որեւէ տականքություն չանել: Հակառակը. տեսախցիկների առջեւ փորձում է հրեշտակի կերպարանք ընդունել (դրանով իսկ զվարճանքի անմոռանալի պահեր պարգեւելով հեռուստադիտողներին) եւ խոսել բարոյական արժեքների մասին: Նրա փոխարեն եւ նրա հրահանգով տականքություններ են անում «ստորին օղակները»: Դատախազությունը գործեր է թխում, ոստիկաններն ու ոստիկանական «ստուկաչները» կեղծ ցուցմունքներ են տալիս, դատավորներն ապօրինի դատավճիռներ են ընթերցում, նրա կամ նրա մանկլավիկների կողմից ֆինանսավորվող հեռուստաընկերությունները թույն են թափում հասարակության գլխին, թերթերը ներբողներ են ձոնում ընդդիմադիր պատգամավորների «թումբաններին», շիզոֆրենիկները թռուցիկներ են փակցնում Երեւանի փողոցներում եւ այլն: Ռոբերտ Քոչարյանը գոնե այնքան «դուխ» ուներ, որ անձամբ էր անում այդ ամենը, իսկ Սերժ Սարգսյանը գերադասում է թաքնվել խնամքով ձեւավորված «տականքների ինստիտուտի» թիկունքում:

Ի դեպ« սա էլ է մարդկային տեսակի խնդիր: Ու հենց այս տեսակի դեմ է պայքարում ժողովուրդը: Առանձին-առանձին` դատարաններում, կամ միասնաբար` Ազատության հրապարակում:



Գրիգոր Ոսկանյան

[Ambrosine]

...Ռոբերտ Քոչարյանը գոնե այնքան «դուխ» ուներ, որ անձամբ էր անում այդ ամենը...

Դե ինքը <<վոին>> ա. մի աչքով ես նայում?

[Kuk]

Դե ինքը <<վոին>> ա. մի աչքով ես նայում?

Չէ, Աստղ ջան, ո՞նց կարամ պարոն Ռոբերտ Քոչարյանին մի աչքով նայեմ… ախր որ մի աչքով նայեմ, չի երևա

[dvgray]

Մարդիկ մինչեւ հիմա ապշած են` մի՞թե Հայաստանում այդքան տականքներ են եղել, ու իրենք դրա մասին տեղյակ չեն եղել:

Իսկ ես ապշաճ եմ էտ ապշողների վրա
Ուրեմն մինչև հիմա Մարսի վրա էին ապրում ու ոչ միլիցա էին տեսել ոչ բան կգբեչնիկ, ոչ հարկայնին աշխատող, ոչ մաքսային աշխատող, ոչ նախարարություն ոչ համայքապետարան, ոչ եսիմինչապետարան
Դաաաա…
Ապերեներ… ձեզի սենց անտեղկյակների տեղ մի դրեք էլի՞
շաաաատ խնդալու ա…
Առնվազն

[Kuk]

Իսկ ես ապշաճ եմ էտ ապշողների վրա
Ուրեմն մինչև հիմա Մարսի վրա էին ապրում ու ոչ միլիցա էին տեսել ոչ բան կգբեչնիկ, ոչ հարկայնին աշխատող, ոչ մաքսային աշխատող, ոչ նախարարություն ոչ համայքապետարան, ոչ եսիմինչապետարան
Դաաաա…
Ապերեներ… ձեզի սենց անտեղկյակների տեղ մի դրեք էլի՞
շաաաատ խնդալու ա…
Առնվազն

Ապեր, ուշադրություն դարձրու. մարդիկ ոչ թե զարմացած են, որ տականքներ կան, այլ նրանց տականքության աստիճանի և, հիմնականում՝ տականքների քանակի վրա.

Մարդիկ մինչեւ հիմա ապշած են` մի՞թե Հայաստանում այդքան տականքներ են եղել, ու իրենք դրա մասին տեղյակ չեն եղել:

[dvgray]

Ապեր, ուշադրություն դարձրու. մարդիկ ոչ թե զարմացած են, որ տականքներ կան, այլ նրանց տականքության աստիճանի և, հիմնականում՝ տականքների քանակի վրա.

Հա Կուկ: Նախադասությունը հասկանում եմ:
Դա նշանակու է որ էտ գրողը երբեք էլ մի կարգին "գործ" պետական ապառատի հետ չի ունեցել: Կամ էլ ունեցել է, բայց ի շնորհիվ իր ժուռնալիստի/թղթակցի գրքույկի դրանց իրական "կեսի" հետ չի շփվել:
…
Գիե՞ս ինչ կա
Շատ տարօրինակ է, որ էս վերջերս հայոց "պատվարժան" մլիցեքին սկսել են դիֆերամբներ ձոնել: Յանիմ թե գիտեինք որ այնտեղ եսիմ ինչ հրեշտակների են բնակվում, բայց վայ քո... բանից պարզվեց որ մլիցեքը սրբություն չունեցող մարդիկ են…
Էտ մլիցեքը էտ ե՞րբ են սրբություն ունեցել: Մի հատ ասա ես էլ իմանամ էլի՞
…


Հ.Գ. մինչև հիմա հիշում եմ մի հատ " հանճարեղ" կապիտանի խեսքերը, որը իրենց համեմատելով բժիշկների հետ, ասեց որ /կրկնում եմ իրա բառերը/
- Ախպեր: Մլիցեքը փառք են փառք… Բժիշկներ համեմատ:
Հարցրեցի
–Ինչի՞
Պատասխանը հանճարեղ էր.
-Մլիցեքի ձեռից սաղ-սալամաթ պրծնելու վարիան կա, իսկ բժիշկների ձեռից՝ երբեք:

[Kuk]

ՉԻ ՍՏԱՑՎՈՒՄ, ԷԼԻ



Սերժ Սարգսյանը կարծես թե ոչ մի կերպ չի կարողանում հարաբերություններ կառուցել ՌԴ նորընտիր նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի հետ: Դեռեւս շատ ժամանակ չի անցել այն բանից, երբ հայտնի դարձավ, որ Սերժ Սարգսյանն ԱՊՀ միակ նախագահն է, ում անունով Դմիտրի Մեդվեդեւը պատշաճ կարգով հրավերք չի ուղարկել` իր ինաուգուրացիային մասնակցելու համար: Մի քանի օր առաջ, սակայն, ՀՀ նախագահի մամլո գրասենյակը հաղորդագրություն տարածեց, համաձայն որի` ՀՀ-ում ՌԴ դեսպան Նիկոլայ Պավլովի միջոցով ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւը Սերժ Սարգսյանին հրավիրել է պաշտոնական այց կատարել ՌԴ հունիսի երկրորդ կեսին: Այս տեղեկատվությամբ թվում է, թե որոշ չափով հարթվեցին հարաբերությունները, եւ մոռացվեց ինաուգուրացիայի պատմությունը: Սակայն երեկ Սանկտ Պետերբուրգում ԱՊՀ երկրների ղեկավարների ոչ պաշտոնական գագաթնաժողովի շրջանակներում տեղի է ունեցավ Սերժ Սարգսյանի եւ Դմիտրի Մեդվեդեւի առանձնազրույցը, որի ընթացքում ՌԴ նախագահը երկրորդ ծանր հարվածը հասցրեց Սերժ Սարգսյանին: Ըստ «Ռեգնում» գործակալության, Սերժ Սարգսյանի հետ առանձնազրույցը Մեդվեդեւը սկսել է այսպես. «Օգտվելով առիթից` կցանկանայի ձեզ հրավիրել պաշտոնական այց կատարել Ռուսաստան մոտակա մի քանի ամիսների ընթացքում»,- ասել է նա` ավելացնելով, որ երբ Սերժ Սարգսյանին հարմար լինի, ինքը ուրախ կլինի նրան ընդունել Մոսկվայում: Երկու օր առաջ ՌԴ դեսպանը կարծես թե այլ բան էր ասել Սերժ Սարգսյանին, մասնավորապես, որ իրեն Մոսկվայում սպասում են հունիսի երկրորդ կեսին: Իսկ այն, որ ՀՀ նախագահի մամլո գրասենյակն էր տարածել այդ ժամկետը, նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանը դրա հետ կապված առարկություն չուներ: Ընդ որում, հունիսի երկրորդ կեսին առանձնապես շատ ժամանակ չի մնացել, ասել է թե` դեսպան Պավլովի հրավերը տարածելուց հետո Սերժ Սարգսյանի մոտ ճամպրուկային տրամադրություն է եղել: Եւ ահա, այսքանից հետո Մեդվեդեւն ասում է` «այցելեք մոտակա մի քանի ամիսների ընթացքում»: Հունիսի երկրորդ կեսի մասին խոսելով, իհարկե, հնարավոր չէ օգտագործել «մոտակա մի քանի ամիս» արտահայտությունը: Իսկ Մեդվեդեւը չէր կարող չիմանալ, որ իր դեսպանը Սերժ Սարգսյանին հրավիրել է հունիսի երկրորդ կեսին: Մյուս կողմից, եթե դեսպանն այդ բանը չի արել, նշանակում է` ՀՀ նախագահի աշխատակազմն է հրավերի մեջ ժամկետ ավելացրել, ինչը, սակայն, քիչ հավանական է: Այսպես թե այնպես, այսքանից հետո Սերժ Սարգսյանի համար, իհարկե, ավելի լավ կլիներ, որ ինքը լիներ ԱՊՀ երկրների միակ նախագահը, ում հետ Մեդվեդեւը այս գագաթնաժողովի ընթացքում առանձնազրույց ունեցած չլիներ: Եւ ընդհանրապես, դժվար է պատկերացնել, թե այս նվաստացումից հետո Սերժ Սարգսյանն ինչպես է ընդունելու հրավերը: Երեկվա առանձնազրույցի մասին ՀՀ նախագահի մամլո գրասենյակի հաղորդագրության մեջ ասվում է. «Նախագահները անդրադարձել են նաեւ առաջիկայում նախագահ Սերժ Սարգսյանի` ՌԴ եւ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւի` Հայաստան կատարելիք պաշտոնական այցերին»:

Հ.Գ. ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդեւը Սանկտ Պետերբուրգում առանձնահատուկ վերաբերմունքի է արժանացրել Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւին` ջերմ եւ բարեկամական խոսքեր չխնայելով նրա հետ հանդիպման ժամանակ: Որոշվել է, որ հուլիսի 3-4-ին Դմիտրի Մեդվեդեւը պաշտոնական այցով կմեկնի Բաքու: Ընդ որում, նախաձեռնությունը եղել է Մեդվեդեւինը. «Հուլիսի սկզբին ես կարող եմ հյուր գալ Բաքու, եւ մենք կարող ենք քննարկել համագործակցության հարցերե,- Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի հետ առանձնազրույցի ժամանակ դիմելով նրան` ասել է Մեդվեդեւը:

ՀԺ

[Kuk]

ՇԱՌԻՑ-ՓՈՐՁԱՆՔԻՑ- ՔՈՉԱՐՅԱՆԻՑ ՀԵՌՈՒ



Ռոբերտ Քոչարյանն այսօր Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ժանտախտի վիրուսի պես բան է: Բոլորը հասկանում են, թե որքան վտանգավոր է այն, եւ աշխատում են հնարավորինս հեռու մնալ:

Առաջին հայացքից թվում էր, թե ով ասես կարող է հրաժարվել Ռոբերտ Քոչարյանից` Սերժ Սարգսյանից բացի: Բոլորին հայտնի է, որ այս երկուսը միասին են աշխատել հարեւան հանրապետության «կուսակցական եւ կոմերիտական մարմիններում», միասին են մտել շարժման մեջ, միասին են Ղարաբաղում հասել իշխանության, միասին են Հայաստանում հեղաշրջում իրականացրել եւ այլն: Ու ամեն անգամ, երբ կասկածներ են հնչել այս երկուսի միջեւ առկա տարաձայնությունների մասին, սրանք հերթով ելույթներ են ունեցել եւ հայտարարել, որ իրենք առաջնորդվում են նույն գաղափարներով եւ սկզբունքներով, հետեւաբար` իրենց միջեւ «սեպ խրելու» բոլոր փորձերը դատապարտված են ձախողման:

Բայց տեղի է ունեցել ամենաանցանկալին` Ռոբերտ Քոչարյանը համազգային անեծքի հնչյունների ներքո հրաժեշտ է տվել նախագահի աթոռին, եւ նրա փոխարեն նախագահ է դարձել Սերժ Սարգսյանը: Այսինքն, Սերժ Սարգսյանի համար ինքն իրեն Քոչարյանի «իրավահաջորդ» հռչակել` կնշանակեր ժառանգել նաեւ համաժողովրդական անեծքը: Եվ ահա Սերժ Սարգսյանի թիմակիցները նոր վարկած են մշակել: Արդեն մի քանի օր է` նրանք պնդում են, թե իրականում Սերժ Սարգսյանը ոչ թե Ռոբերտ Քոչարյանի, այլ Անդրանիկ Մարգարյանի իրավահաջորդն է: Եթե այսպես շարունակվի, մի քանի ամիս անց նույն մարդիկ կհայտարարեն, թե Սերժ Սարգսյանը Ռոբերտ Քոչարյանի հետ ընդհանրապես ծանոթ չէ եւ նրան տեսել է միայն հեռուստացույցով: Հանցագործների շրջանում, ի դեպ, նման վարքագիծը նորություն չէ: Այնտեղ էլ է այդպես. եթե մեկին բռնում են, մյուսները ձեւացնում են, թե նրա հետ կապ չունեն: Սա կոչվում է «սուխոյ ատկազ» եւ հաճախ է իրեն արդարացնում:

Բայց արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանն Անդրանիկ Մարգարյանի իրավահաջորդն է: Որպեսզի միանգամից վերջ դնենք այսպիսի խոսակցություններին, անմիջապես հիշեցնենք, որ այդ խոսակցությունները սկսվեցին միայն Անդրանիկ Մարգարյանի մահից հետո: Մինչ այդ որեւէ մեկի մտքով չէր անցնում Սերժ Սարգսյանին ներկայացնել որպես Անդրանիկ Մարգարյանի (այսինքն` նաեւ Աշոտ Նավասարդյանի ու Վազգեն Սարգսյանի) իրավահաջորդ: Նման բան հնարավոր չէր պատկերացնել նույնիսկ տեսականորեն, եւ դա` շատ պարզ պատճառով. մարդկային տեսակն էր տարբեր: Աշոտ Նավասարդյանն ու Անդրանիկ Մարգարյանը խորհրդային համակարգի դեմ պայքարողներ էին, իսկ Սերժ Սարգսյանն այդ համակարգի ամենանվիրյալ ծառան էր: Բայց հետո ուշագրավ իրադարձություններ տեղի ունեցան: Վազգեն Սարգսյանը զոհվեց «մի խումբ ռոմանտիկների» փամփուշտից, ու հանրապետականները, չգիտես ինչու, պահանջեցին Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը (ըստ երեւույթին` առանց որեւէ հիմքի): Ուշադիր նայեք այդ օրվա կադրերը (եթե չեմ սխալվում, 2000 թվականի մարտն էր): Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը պահանջողներից քանիսի՞ն կարելի է հանդիպել Երեւանի փողոցներում: Անդրանիկ Մարգարյանը խորհրդավոր հանգամանքներում մահացավ, Գագիկ Ջհանգիրյանը բանտում է, գեներալ Մանվելը գործազուրկ է եւ տնից գրեթե դուրս չի գալիս, Վահան Շիրխանյանն անընդհատ քրեական հետապնդումների սպառնալիքի տակ է… Ու հանկարծ երիտհանրապետականները հայտարարում են, թե Սերժ Սարգսյանն Անդրանիկ Մարգարյանի իրավահաջորդն է: Բա հետո՞: Այսինքն` եթե վաղը հանկարծ ՀՌԱԿ ղեկավարները (հեռու տնից-տեղից) վախճանվեն, ու Բաբայան Սյամոն քյաշ փողով իրենով անի այդ կուսակցության վարչության անդամներին, պիտի հայտարարենք, որ նա՞ է հարյուրամյա Ռամկավար-ազատական կուսակցության ժառանգորդը: Լավ, ինչքա՞ն կարող է շարունակվել հանրապետականների դեգրադացիան: Ողջ մնացածների մեջ չկա՞ մեկը, որ համարձակություն կունենա հայտարարելու, թե Սերժ Սարգսյանն այդ կուսակցությունը պարզապես ձեռք է բերել որպես սեփականություն, ընդ որում` «թղթերը ձեւակերպել է» միայն Անդրանիկ Մարգարյանի մահից հետո:

Ամեն դեպքում, Ռոբերտ Քոչարյանն ավելի ազնիվ էր: Նա գոնե ասում էր «իմ կուսակցությունը ժողովուրդն է» (այսինքն` թքած ունեմ կուսակցությունների վրա): Սերժ Սարգսյանը սկզբում թքում է կուսակցությունների վրա, հետո միայն դառնում է դրա անդամն ու «առաջնորդը»:

ՉԻ

[Kuk]

ԱՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՎԱԽՃԱՆԸ

Հայաստանում այսօր առավել հաճախ քննարկվող թեմաներից մեկը հետեւյալն է` ի վերջո հեռացե՞լ է արդյոք Ռոբերտ Քոչարյանը, թե՞ դեռեւս շարունակում է տիրապետել իշխանական լծակներին:

Համաձայնվեք` հարցն ինքնին անհեթեթ է, որովհետեւ խոսքն ի վերջո մի մարդու մասին է, ով այս պահին պաշտոնապես գործազուրկ է, իսկ ոչ պաշտոնապես մեղադրվում է մի շարք ծանրագույն հանցագործությունների մեջ (ինչի մասին ամեն օր հայտարարում են տարբեր քաղաքական գործիչներ): Ռոբերտ Քոչարյանն, իհարկե, այսօր բացարձակապես որեւէ լծակ չունի, եւ սա, ի դեպ, միանգամայն հասկանալի է: Նախկին նախագահները, որպես կանոն, իրենց քաղաքական ազդեցությունը պահպանում են հասարակության մեջ ունեցած հեղինակության եւ իշխանական շրջանակների հետ անձնական կապերի շնորհիվ, բայց Ռոբերտ Քոչարյանը դրանցից ոչ մեկը չունի: Հասարակության հարգանքը վայելելու մասին խոսք անգամ լինել չի կարող. Ռոբերտ Քոչարյանը դրանից մեկառմիշտ հրաժարվել է` տուռնիկներից կախվելով, վատ պարողին խանգարող հանգամանքների մասին խոսելով ու կլիզմայի մասին անեկդոտներ պատմելով: Անձնական կապերի մասին նույնպես խոսք լինել չի կարող, որովհետեւ իր տասնամյա պաշտոնավարման ընթացքում Քոչարյանն այդպես էլ թիմակիցներ չի ունեցել: Ինչ ասես ունեցել է` հպատակներ, քծնողներ, սպասարկողներ, բայց թիմակիցներ չի ունեցել: Ընդ որում« այդ ամենը պայմանավորված է եղել ընդամենը Քոչարյանի պաշտոնով. չկա պաշտոն` չկան նաեւ հարաբերությունները: Այնպես որ, Քոչարյանն այսօր իր քաղաքական ազդեցությամբ բացարձակ զրո է:

Այդ դեպքում ինչո՞ւ է անընդհատ խոսվում նրա ստվերային ազդեցության մասին: Պատասխանը միանշանակ է. որովհետեւ ողջ քաղաքական դաշտը տեսնում է, որ Սերժ Սարգսյանն այսօր բացարձակապես չի տիրապետում իրավիճակին: Այլ կերպ ասած, բոլորը տեսնում են, որ Սերժ Սարգսյանն իշխանություն չէ, եւ ենթադրում են, որ երեւի Քոչարյանն է շարունակում ղեկավարել երկիրը: Իրականությունն այն է, որ երկիրը ոչ մեկն էլ չի ղեկավարում, Հայաստանում այսօր անիշխանություն է: Դրա համար էլ երկրում «շունը տիրոջը չի ճանաչում»: Դաշնակցությունը գաղտնի ժողովում (որի մասնակիցների զգալի մասը օտարերկրյա քաղաքացիներ են) որոշում է Հայաստանում երեք նախարար փոխել, իրավապահներն ամեն օր մի քանի քաղբանտարկյալի ազատ են արձակում եւ իսկույն էլ ուրիշ մի քանիսին ձերբակալում, Քոչարյանի «կադրերը» որբերի պես պատերի տակ կուչ եկած` սպասում են տեսնեն իրենց կհեռացնե՞ն, թե՞ պաշտոնները կբարձրացնեն, նախագահականի պաշտոնյաները «Զվարթնոց» օդանավակայանում դռնեդուռ ընկած` քչից-շատից ներկայանալի արտաքինով օտարերկրացի են փնտրում, որ բերեն-հանդիպացնեն Սերժ Սարգսյանի հետ, ում խելքին ինչ փչում է` դուրս է տալիս հեռուստաէկրաններից, մեկն ասում է, թե աշնանը գները 30-40 տոկոսով նվազելու են, մյուսն ասում է, թե գնաճը կանխել չի հաջողվելու, եւ այդպես շարունակ: Մի խոսքով, ասպարեզում ով ասես կա, բացի Ռոբերտ Քոչարյանից: Նա շատ լավ հասկանում է` հենց որ գլուխը որեւէ ծակից հանի, չորս կողմից հարվածելու են:

Բայց պրոբլեմն հենց այն է, որ Սերժ Սարգսյանն էլ չկա ասպարեզում: Եվ քանի որ բոլորը հասկանում են, որ անիշխանության այս վիճակը երկար շարունակվել չի կարող, եւ վաղ թե ուշ երկրում օրինական իշխանություն է հաստատվելու, ռեժիմի ներկայացուցիչները փորձում են «ինքնաբուխ» գործողություններով փրկել իրենց կաշիները: Գլխավոր դատախազն այցելում է մարտի 1-ի գործով կալանավորվածներին (կարծես թե նրանք բանտերում են հայտնվել պատահաբար` ինչ-որ տարերային աղետի հետեւանքով), օլիգարխներն իրարից թաքուն այցելում են հացադուլավոր ազատամարտիկներին, իշխանական պատգամավորներն ամեն առիթով իրենք իրենց մեղադրում են «ժողովրդավարությունից զգալի հետքայլ կատարելու համար» եւ այլն: Պարզ ասած, բոլորը հասկացել են, թե ինչ մեծ «ղալաթ են արել» փետրվարի 19-ին ու մարտի 1-ին, ու հիմա փորձում են ձերբազատվել այդ ամենից:

Ի դեպ, չի բացառվում, որ դա նրանց հաջողվի: Բնականաբար` բոլորին, բացի Ռոբերտ Քոչարյանից ու Սերժ Սարգսյանից: Եվ հենց սա է պատճառը, որ բոլորն ինչ-որ «դվիժենիների» մեջ են` այդ երկուսից բացի: Որեւէ քայլ նրանց չի փրկի:


Գ. Ոսկանյան
www.chi.am

[dvgray]

Սերժ Սարգսյանը այսօր դարձել է 54 տարեկան
http://www.armenialiberty.org/armeni...78647D8FC8.asp
Եվ որտե՞ղ եք պատրաստվում նշել այսօ՞րը

[Աբելյան]

Եվ որտե՞ղ եք պատրաստվում նշել այսօ՞րը

Մանումենտում ռոք համերգ ա եղել

[Kuk]

ԱՍՖԱԼՏ ԵՄ ՓՌԵԼ, ԼՈՒՅՍ ԵՄ ՔԱՇԵԼ

Հ.Հ. առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթներից հետո Ռոբերտ Քոչարյանը, արդեն հաստատված ավանդույթի համաձայն, ինքն է փորձում ինչ-որ կերպ պատասխանել իր հասցեին հնչած փաստարկված հիշատակումներին, քանի որ գործող իշխանության ներկայացուցիչներից որեւէ մեկը դա չի անում:

Գործող իշխանությունը հստակ հաշվարկել է, որ «Ռոբերտ Քոչարյան» բառակապակցության արծարծումը լրացուցիչ կրքեր է բորբոքում հանրության շրջանում: Երեկ էլ Քոչարյանը հարցազրույց է տվել «Մեդիամաքս» լրատվական գործակալությանը եւ անդրադարձել է բացառապես ՀՀ առաջին նախագահին: Հուլիսի 4-ի հանրահավաքում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի բերած որեւէ փաստարկ Քոչարյանը չի հերքել: Սակայն, մեղմ ասած, մի քանի ուշագրավ հայտարարություններ է արել: Օրինակ` լրագրողի այն դիտարկմանը, թե «Տեր-Պետրոսյանին աջակցող մամուլը հետեւողականորեն առաջ է տանում այն միտքը, թե դուք շարունակում եք կառավարել երկիրը», Քոչարյանը ցնցող պատասխան է տալիս. «Եթե դա այդպես լիներ, ապա Տեր-Պետրոսյանը, ամենայն հավանականությամբ, արդեն նստած կլիներ հանցավոր գործունեության համար (ի դեպ, դրանով ես կուղղեի 1998 թվականի իմ սխալը)»: Այսպիսի պատասխանը ցնցող է մի քանի տեսակետներից. նախ, եթե ինքը համոզված է, որ Տեր-Պետրոսյանը հանցավոր գործունեություն է վարել ու քրեական պատասխանատվության չի ենթարկվել, ապա Քոչարյանը հանցագործ է: Եթե նա գիտի, որ Տեր-Պետրոսյանը հանցավոր գործունեություն չի վարել ու ուզում է նրան «նստացնել», ապա կրկին Քոչարյանը հանցագործ է: Եւ վերջապես, ըստ օրենքի, այն, թե ով պետք է նստի, ով` ոչ, որոշում է դատարանը եւ ոչ թե Քոչարյանը: Իսկ վերջինս, փաստորեն, խոստովանեց, որ ինքն է անցած տասը տարիներին որոշել, թե ով է նստելու, ով` ոչ: Թերեւս ակնհայտ է դառնում, թե ով է որոշել, որ Վազգեն Սարգսյանն ու Կարեն Դեմիրճյանը չպետք է ապրեն, որ Պողոս Պողոսյանը չպետք է ապրի, որ Արծրուն Մարգարյանը երկու կրակոցով «ինքնասպանե պետք է լինի եւ այլն, եւ այսպես շարունակ: Շուտով Հայաստանում իրոք միայն դատարանները կսկսեն որոշել, թե ով է նստելու, ով` ոչ: Բայց կարող է այնպես ստացվել, որ բժիշկների տված խիստ հիմնավոր փաստաթղթի հիման վրա դատարանը որոշի, որ Քոչարյանին դատ չի հասնում: Ինչեւէ, Քոչարյանը նաեւ ասել է, որ եթե իրականում ինքը կառավարեր երկիրը, ապա Թուրքիայի նախագահը չէր հրավիրվի Հայաստան` ֆուտբոլային հանդիպմանը ներկա լինելու համար: Սրանով էլ Քոչարյանը փորձում է սահմանազատել Սերժ Սարգսյանին իրենից, քանի որ ինքն էլ է գիտակցում իր գոյության վատ ազդեցությունը Սերժ Սարգսյանի վրա: Քոչարյանը հարցազրույցում փորձ է արել հիշեցնել այն մասին, որ իր օրոք Երեւանը ասֆալտապատվել է, փողոցները լուսավորվել են, լիքը խանութ-մանութ, կաֆե-մաֆե է հայտնվել, էլիտար շենքեր են կառուցվել եւ այլն: Միեւնույն ժամանակ, քաջ գիտակցելով, որ իր այս արդեն ձանձրալի դարձած լոլոները որեւէ կերպ չեն ազդում ներքաղաքական իրավիճակի վրա, նա որոշել է գիրք տպագրել այս ամենի մասին: Այլ կերպ ասած, շուտով մեր գրախանութներում կհայտնվի թերեւս օգտակար ձեռնարկ էլեկտրիկների եւ ասֆալտ փռողների համար, որտեղ մանրամասն կբացատրվի, թե ինչպես կարելի է փողոցներ ասֆալտապատել ու լուսավորել պատերազմի ավարտից 10 տարի հետո, բայց այնտեղ չի լինի անգամ ակնարկ, թե ինչու չեն ասֆալտապատվել ու լուսավորվել Ստեփանակերտի փողոցները, երբ Ղարաբաղը ղեկավարում էր Ռոբերտ Քոչարյանը:

ՀԺ

[Mari_A]

Մեղավորը մենք ենք, որ թողել ենք[/QUOTE]

Դուրս @նենց եկավ, արես:

[Ambrosine]

ԱՍՖԱԼՏ ԵՄ ՓՌԵԼ, ԼՈՒՅՍ ԵՄ ՔԱՇԵԼ

Հ.Հ. առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթներից հետո Ռոբերտ Քոչարյանը, արդեն հաստատված ավանդույթի համաձայն, ինքն է փորձում ինչ-որ կերպ պատասխանել իր հասցեին հնչած փաստարկված հիշատակումներին, քանի որ գործող իշխանության ներկայացուցիչներից որեւէ մեկը դա չի անում:

Գործող իշխանությունը հստակ հաշվարկել է, որ «Ռոբերտ Քոչարյան» բառակապակցության արծարծումը լրացուցիչ կրքեր է բորբոքում հանրության շրջանում: Երեկ էլ Քոչարյանը հարցազրույց է տվել «Մեդիամաքս» լրատվական գործակալությանը եւ անդրադարձել է բացառապես ՀՀ առաջին նախագահին: Հուլիսի 4-ի հանրահավաքում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի բերած որեւէ փաստարկ Քոչարյանը չի հերքել: Սակայն, մեղմ ասած, մի քանի ուշագրավ հայտարարություններ է արել: Օրինակ` լրագրողի այն դիտարկմանը, թե «Տեր-Պետրոսյանին աջակցող մամուլը հետեւողականորեն առաջ է տանում այն միտքը, թե դուք շարունակում եք կառավարել երկիրը», Քոչարյանը ցնցող պատասխան է տալիս. «Եթե դա այդպես լիներ, ապա Տեր-Պետրոսյանը, ամենայն հավանականությամբ, արդեն նստած կլիներ հանցավոր գործունեության համար (ի դեպ, դրանով ես կուղղեի 1998 թվականի իմ սխալը)»: Այսպիսի պատասխանը ցնցող է մի քանի տեսակետներից. նախ, եթե ինքը համոզված է, որ Տեր-Պետրոսյանը հանցավոր գործունեություն է վարել ու քրեական պատասխանատվության չի ենթարկվել, ապա Քոչարյանը հանցագործ է: Եթե նա գիտի, որ Տեր-Պետրոսյանը հանցավոր գործունեություն չի վարել ու ուզում է նրան «նստացնել», ապա կրկին Քոչարյանը հանցագործ է: Եւ վերջապես, ըստ օրենքի, այն, թե ով պետք է նստի, ով` ոչ, որոշում է դատարանը եւ ոչ թե Քոչարյանը: Իսկ վերջինս, փաստորեն, խոստովանեց, որ ինքն է անցած տասը տարիներին որոշել, թե ով է նստելու, ով` ոչ: Թերեւս ակնհայտ է դառնում, թե ով է որոշել, որ Վազգեն Սարգսյանն ու Կարեն Դեմիրճյանը չպետք է ապրեն, որ Պողոս Պողոսյանը չպետք է ապրի, որ Արծրուն Մարգարյանը երկու կրակոցով «ինքնասպանե պետք է լինի եւ այլն, եւ այսպես շարունակ: Շուտով Հայաստանում իրոք միայն դատարանները կսկսեն որոշել, թե ով է նստելու, ով` ոչ: Բայց կարող է այնպես ստացվել, որ բժիշկների տված խիստ հիմնավոր փաստաթղթի հիման վրա դատարանը որոշի, որ Քոչարյանին դատ չի հասնում: Ինչեւէ, Քոչարյանը նաեւ ասել է, որ եթե իրականում ինքը կառավարեր երկիրը, ապա Թուրքիայի նախագահը չէր հրավիրվի Հայաստան` ֆուտբոլային հանդիպմանը ներկա լինելու համար: Սրանով էլ Քոչարյանը փորձում է սահմանազատել Սերժ Սարգսյանին իրենից, քանի որ ինքն էլ է գիտակցում իր գոյության վատ ազդեցությունը Սերժ Սարգսյանի վրա: Քոչարյանը հարցազրույցում փորձ է արել հիշեցնել այն մասին, որ իր օրոք Երեւանը ասֆալտապատվել է, փողոցները լուսավորվել են, լիքը խանութ-մանութ, կաֆե-մաֆե է հայտնվել, էլիտար շենքեր են կառուցվել եւ այլն: Միեւնույն ժամանակ, քաջ գիտակցելով, որ իր այս արդեն ձանձրալի դարձած լոլոները որեւէ կերպ չեն ազդում ներքաղաքական իրավիճակի վրա, նա որոշել է գիրք տպագրել այս ամենի մասին: Այլ կերպ ասած, շուտով մեր գրախանութներում կհայտնվի թերեւս օգտակար ձեռնարկ էլեկտրիկների եւ ասֆալտ փռողների համար, որտեղ մանրամասն կբացատրվի, թե ինչպես կարելի է փողոցներ ասֆալտապատել ու լուսավորել պատերազմի ավարտից 10 տարի հետո, բայց այնտեղ չի լինի անգամ ակնարկ, թե ինչու չեն ասֆալտապատվել ու լուսավորվել Ստեփանակերտի փողոցները, երբ Ղարաբաղը ղեկավարում էր Ռոբերտ Քոչարյանը:

ՀԺ

մի գիրք արդեն կա` Ռոբերտ Քոչարյանի դերը Հայկական հարցի պատմության մեջ /վերնագիրը մոտավորապես սենց էր/

[Kuk]

ԻՍԿԱՊԵՍ ԱԲՍՈՒՐԴ Է


«Երբ ես մենակ եմ մնում, մեկ-մեկ քահ-քահ ծիծաղում եմ, որովհետեւ շատ պարագաներում գործը աբսուրդի է հասնում», Հանրային խորհրդի անդամների հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարել է Սերժ Սարգսյանը:

«ՉԻ» - Ճիշտն ասած, մենք էլ անընդհատ մտածում էինք, թե տեսնես ի՞նչ է անում Սերժ Սարգսյանը, երբ մենակ է մնում: Դու մի ասա` քահ-քահ ծիծաղում է: Բան չունենք ասելու, լավ զբաղմունք է:

Ուսանողական տարիներին մի ընկեր ունեինք: Մեկ-մեկ, երբ հավաքվում ու պարապում էինք, հանկարծ նկատում էինք, որ սա առանձնացել է կողքի սենյակում ու քահ-քահ ծիծաղում է: Մտածում էինք` երեւի «գործը աբսուրդի է հասել», բայց դուռը բացում էինք, թե չէ` կանեփի հոտը քթներիս էր խփում, իսկ նա, հայելու առաջ կանգնած, նայում էր իր պատկերին ու անիմաստ ծիծաղում: Ճիշտն ասած, չգիտեինք` Սերժ Սարգսյանի աշխատասենյակում հայելի կա՞, թե ոչ, բայց քահ-քահ ծիծաղելու առիթներ նա հաստատ ունի: Իսկապես էլ, եթե այդ աշխատասենյակում Սերժ Սարգսյանն է նստած, ուրեմն «գործը աբսուրդի է հասել»:

Ի դեպ, եթե հիշում եք, Քաջ Նազարի հեքիաթը հենց այդպես էլ ավարտվում է. նա, գահին նստած, ծիծաղում է աշխարհի վրա: