Էս ինչ հետաքրքիր թեմա աԱսեցի ես էլ իմ փորձով կիսվեմ:
Ուրեմն նախ ասեմ, որ սենց բաներին թերահավատորեն եմ մոտենում, բայց էն, ինչ իմ աչքով եմ տեսել, չգիտեմ՝ հոգի էր, սատանա էր, մեր էներգետիկ դաշտն էր, թե եսիմինչ էր, բայց նաղդ կար, չէր կարա չլիներ:
Փոքր էինք: Իմ սիրելի կասետներից մեկը կորել էր: Որոշեցինք հոգի կանչել, որ ասի՝ ուր ա: Ընդ որում՝ կանչել ենք օրը ցերեկով, առանց մոմի մրի: Մենակ համապատասխան խոսքերն ենք ասել ու ափսեն դրել իրա տեղում: Սկզբում չէր գալիս: Հետո մեկ էլ դանդաղ, շա՜տ դանդաղ ափսեն սկսեց պտտվել: Կռիվ էինք անում՝ ով ա պտտացնում: Գնալով արագացավ: Հերթով սաղին մատները հանել տվեցինք: Մեկ ա, պտտվում էր ու հետներս էլ տեղը տեղին խոսում էր: Անունը Խաչո էր: Թունավորել էին: Կասետիս մասին տենց էլ նորմալ պատասխան չտվեց (հա, մենք իրան ամեն օր կանչում էինք ու նույն հարցը տալիս): Որ հոգնում էր, պտտվում էր, գնում, իր օղակի մեջ նստում, էլ չէր շարժվում:
Ես ահագին վախեցել էի, չէի մասնակցում էդ ծիսակարգերին, բայց էրեխեքը շարունակում էին: Ասում են՝ խնդրել են, որ իր ներկայությունը ցույց տա, հոգին «բարձրացել» ա Նինթենդոյի ջոյսթիքի վրա ու կնոպկաներ սեղմել (ջոյսթիքն էրեխեքից մեկի ձեռքին էր, որը պահի տակ խաղից շեղվել էր, հոգու իրադարձություններին հետևել):
Չգիտեմ ոնց թարգեցինք: Բայց մի քանի տարի հետո էլ դասարանցիներով կանչեցինք: Իմ դասարանցիներից մեկը մի հռհռալ էր հռհռում, ասում էր՝ սաղ սուտ ա, տենց բան չկա: Բայց որ կանչեցինք, ափսեն սկսեց պտտվել: Էդ աղջիկն ասում էր՝ շարժում եք, ձև չի: Ափսեն կատաղեց ու հակառակ ուղղությամբ պտտվեց, սեղանից ընկավ: Էդ ժամանակ սաղս պանիկայի մեջ էինք. ափսեի կոտրվելը վերջին բանն էր, որ ուզում էինք, որովհետև ուրիշից էինք վերցրել, ու չգիտեինք՝ ինչ պատասխան էինք տալու:
Տենց
Հ.Գ. Ու հասկանում եմ չհավատացողներին: Մինչև ինքներդ չփորձեք, չեք համոզվի: Մեկը ես էլ կյանքում տենց բան չեմ անի:
Մեջբերել
Էջանիշներ