* * * - ին

[Artgeo]

* * * - ին

Ես քեզ տեսա ու սիրեցի
Աչքերն, հոգին քո հայեցի,
Քո ջերմ ժպիտը ինձ գերեց,
Բայց սիրտն այլ բան ինձ պարտադրեց:

Մի պահ թվաց, թե դու ես նա,
Ով եկել է հավետ մնա,
Սակայն իմ սիրտն էլի խոսեց,
Անցած սիրո հուշը խոցեց…

Կարծես դու ել ինձ սիրեցիր,
Դու դառնագին ինձ ժպտացիր,
Սակայն քո սիրտն էլ չուզեց լռել
Անվերջ ուզում էր մեզ համոզել.

– Զուր է ամեն ինչ, զուր եք տառապում,
Ձեր սիրո համար զուր եք պայքարում,
Նա՝ դեռ չծնված, իր մահն է սգում,
Անձայն, անշշուկ դատարկ հուշ դառնում…

Artgeo, 13.05.06 1։ 41 Yerevan

[Մելիք]

ափսոս որ չեմ կարա ասեմ լավն եր

[Artgeo]

ափսոս որ չեմ կարա ասեմ լավն եր

Չես կարող մի ասա Ես էլ գիտեմ, որ լավը չի Որոշակի մշակման կարիք ունի, ինչը օրերս կանեմ։
Պարզապես…

հ.գ. Չեմ ուզում խորանալ այստեղ դնելու շարժառիթների մեջ։

[kiki]

չէ ինչի՞, վատը չէր: Առաջին անգամ էի՞ր գրում:

[Artgeo]

չէ ինչի՞, վատը չէր: Առաջին անգամ էի՞ր գրում:

Ոչ, էլի եմ գրել, բայց քչերն եմ ինետում դրել Բացի դրանից ես ոչ բանաստեղծ եմ, ոչ էլ բանաստեղծ կոչվելու հավակնություն ունեմ

Կյանք

Տխուր դեմքեր, սուտ ժպիտներ,
Խավար գալիք, հիմար մարդիկ,
Անձրև, քամի ու մառախուղ,
Աշուն, ձմեռ, ցուրտ ու տխուր…

Տխուր աչքեր, ինչ որ ծերուկ,
Տղա, աղջիկ, սեր ու զգագմունք,
Տուն, ընտանիք, ջերմ մթնոլորտ,
Ընկեր, խորհուրդ, հույս, վաղվա օր…
Artgeo, 02.11.04 13.54, Yerevan.

Տխուր է

Գիշեր է, աշուն, անձրև է դրսում,
Բոլորը քնած են`ես քեզ եմ փնտրում,
Չէ որ, գիտեմ ես, դու ինձ ես սիրում,
Սակայն, քեզ հիմա ուրիշն է շոյում:

Ուրիշն է գգվում ու ջերմ հաբուրում,
Իսկ դու, համոզված եմ, ինձ ես երազում,
Բայց կյանքի սխալները անդարձ են մնում,
Ու մենք, ցավոք, անզոր ենք դառնում:

Եվ երբ մենք, մեկ-մեկ, իրար ենք տեսնում,
Անհույս ժպտում ենք, երկու խոսք ասում,
Հետո տխուր, անդարձ հեռանում`
Զգացմունքներն հոգու խորքում ենք պահում:

Ախ, ե՞րբ պիտի մենք մոռանանք իրար,
Ե՞րբ պիտի մենք չհիշենք իրար,
Չէ՞ որ էլ չի գա գարուն մեր համար,
Չէ՞ որ ապրւմ ենք մենք այլոց համար:

Սակայն օրեցօր սերն ուժեղանում,
Արցունքներն էլ արդեն մեզ են խեղդում:
Միթե՞ սիրո կրակն երբեք չի հանգչում,
Եվ միշտ տանջելով սրտում է մնում...
Artgeo, 11.11.04 02.34, Tbilisi

31.08.85 - **.**.**

Մարդիկ ծնվում են, մարդիկ մեծանում,
Ապրում են, տխրում և ուրախանում,
Գիտեն թե ով են և ինչ են ուզում,
Թե որտեղից են և ուր են գնում:

Իսկ ես չգիտեմ, թե ինչ եմ ուզում,
Ի՞նչի համար եմ կամ ո՞ւր եմ գնում:
Սեփական “ես”-ը հոգու մեջ պահած,
Հոգնել եմ լինել բանտի մեջ փակված:

Ուզում եմ գոռալ, թռչել, սավառնել,
Ուզում եմ սիրել, ուզում եմ սիրվել,
Ուզում եմ լավը վատից տարբերել,
Ուզում եմ երբեք չդավաճանվել…

Սակայն հոգնել եմ…

Չեմ ուզում ապրել…

Artgeo, 22.04.05, 19.44, Yerevan

[kiki]

Artgeo, ապրես հատկապես դուրս "Տխուր է"-ն եկավ, անկեղծ խոսքեր էին թվում...

[Մելիք]

Ռուսերեն բանաստեղծութըուններն իրոք շատ լավն էին : Շատ հոգեհարազատ էին ինձ: Ոչ մի ընդհանրության եզր չկա հաերեննրի հետ <իհարկե իմ խիստ կասկածելի կարծիքով. չեմ պնդում> : Բայց ինձ թվում ա ճիշտ կլինի , որ ռուսերեն գրես: Uluana-ն ճիշտ ա ասում, դու ռուսերեն ես մտածում ու շատ լավ էլ շարադրում ես: Ինձ թվում ա ռուսերենով դու լիքը բաներ կգրես: Աստվաց տա էտ "լիքն" էլ էնքան շատ լինի , վոր հազիվ հասցնենք կարդանք: