Երբ ինձ ասում են «մի բան ասեմ, մեր մեջ մնա», շատ դժվար եմ ընդունում այդ խոսքերը: Մի կողմից ուրախանում եմ, որ դիմացինս ինձ վստահում է, բայց մյուս կողմից կասկածի մեջ եմ ընկնում, թե որքա՞ն է հնարավոր, որ այդ գաղտնիքը միայն ես ու ինքը կիմանանք: Ինչքանո՞վ վստահ լինեմ, որ ուրիշներին նման կերպ չի պատմել այդ «գաղտնիքի» մասին:
Երբեմն գաղտնիք պատմողը պրովոկացիոն տիպի է հարց տալիս, օրինակ՝
«Մի բան ասեմ, մարդու չես ասի, չէ՞» այսինք այնպես է ներկայացնում, որ ստիպված ես լինում համաձայնվել, քանի որ ասելու ձևը հետաքրքրություն է առաջացնում ու ամեն կերպ ուզում ես իմանալ:
Անձամբ ես, եթե զգում եմ, որ այդ «գաղտնիքը» խիստ նշանակություն չունի գաղտնի մնալու, այդ դեպքում հրաժարվում եմ գաղտնի պահել:
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում նման երևույթին և որքանո՞վ եք այդպիսի գաղտնիքները կարողանում ձեր ու դիմացինի մեջ պահել:
Մեջբերել
քաղաքացի-ի խոսքերից
այլ հիշում ու փորձում քեզ օգնել 
այ էս իսկական ընկերություննա 
Էջանիշներ