Հայոց բանակ

[Շինարար]

Ես երբեք չեմ ասել, թե ոչ մի մարդկային բան չկա, բայց էնքան վատ բան կա, որ շատ սխալ եմ համարում, որ դա բերում հավասարեցնում են քաղաքացիական կյանքին, ու դեռ մի բան էլ սկսում են գովել ու հարգել։ Ու ես համաձայն եմ, որ էդ վատ բաների վերացման ուղղությամբ առաջի քայլերը պետք ա անի սպայական անզնակազմը, բայց էս Վազգեն Սարգսյանի դպրոց ավարտած լակոտները շատ հարցերում ավելի վատն են, քան թե կռվում կոնտուզիա տարած տարիքավորները։ Այսինքն դեպի լավացում չի գնում։

Հա, համաձայն եմ, նրանք իհարկե կանոնադրական հարաբերություններին չէին տիրապետում, բայց գոնե կարևոր պահերին զինվորի ղադրը գիտեին, նրանցից վախում էին ու նաև հարգում, որովհետև գիտեին, որ իրոք ճակատարագրական պահերին նաև պատասխանատու են ու հոգատար, սրանցից ուղղակի վախում են, դե իդեալականն էն ա, որ ուղղակի հարգեն՝ առանց վախելու:

[Աթեիստ]

Հա, համաձայն եմ, նրանք իհարկե կանոնադրական հարաբերություններին չէին տիրապետում, բայց գոնե կարևոր պահերին զինվորի ղադրը գիտեին, նրանցից վախում էին ու նաև հարգում, որովհետև գիտեին, որ իրոք ճակատարագրական պահերին նաև պատասխանատու են ու հոգատար, սրանցից ուղղակի վախում են, դե իդեալականն էն ա, որ ուղղակի հարգեն՝ առանց վախելու:

Զինվորների բառերով ասած, էն հները որ ծեծում էլ են, չես նեղվում, դա ընկալում ես ծնողական չափալախի պես, բայց էս ջահելները, ոչ թե պարզապես ծեծում են, այլ հատուկ ստորացնում են՝ ցույց տալու համար սեփական գերազանցությունը։

[Tig]

[Tig]

[Աթեիստ]

Հերթական զոհը


Նա բազմանդամ ընտանիքի զավակ է

Մայիսի 10-ի առավոտյան, ժամը 10-ին Իջեւանի սահմանամերձ գոտուց Իջեւանի բժշկական կենտրոն է տեղափոխվել ժամկետային զինծառայող, 1995թ. ապրիլի 7-ին ծնված Ներսես Ղազարի Կարապետյանը: Իջեւանի բժշկական կենտրոնի ընդունարանից տեղեկացանք, հրաձգային զենքից վիրավորված զինվորը հիվանդանոցում արդեն մահացած է եղել:
Նա Երեւանից էր, բազմանդամ՝ 9 զավակ ունեցող ընտանիքի 5-րդ զավակը: Ն. Կարապետյանը լավ ծառայող էր, նա մայիսի 6-ին էր վերադարձել արձակուրդից: Մեր տվյալներով՝ Կարապետյանը վնասվածք է ստացել մոտ տարածությունից արձակված կրակոցից, դեպքի կապակցությամբ քննություն է կատարվում:

http://www.aravot.am/2014/05/10/459170/

Ի դեպ հենց առաջին մեկնաբանության մեջ շատ տեղին հարցեր են տրվել։



Ո՞վ արձակեց դավադիր կրակոցը

Դավթաշենում բոլորն այսօր նրա մասին էին խոսում՝ Ներսեսի նման պայծառ, հրաշք երիտասարդը սպանվել է, որովհետեւ չի կարողացել ինչ-որ ագահ հրեշ(ներ)ի կշտացնել:
Դավթաշենում մեծից փոքր արդեն տվել են իրենց դատավճիռը՝ Ներսեսը վարորդ էր, հրամանատար(ներ)ը վրան «բենզինի փող էին դրել», իրենք ծախել կամ ծախսել էին բենզինը, իսկ Ներսեսից փողն էին պահանջել, անգամ արձակուրդ էին տվել՝ տուն ուղարկել, որ գնա բենզինի փողը բերի, բայց որտեղի՞ց բերեր բազմազավակ ընտանիքի զավակը 180 հազար դրամը, չի բերել, դրա համար էլ գլխից խփել են…
Ու արդեն կարեւոր էլ չի՝ ո՞րն է իրականությունը: Մարդիկ գիտեն իրե՛նց ճշմարտությունը, որովհետեւ տարիներ շարունակ նրանք լսել են նմանատիպ պատմություններ, իրենց հարազատը, հարեւանը, հարեւանի հարազատը ծառայել են բանակում, «բենզինի» եւ այլ բաների «փող են փակվել», եւ այդ ամենը՝ լուռումունջ, որովհետեւ քանի դեռ երեխան բանակում է եղել՝ չեն համարձակվել ծպտուն հանել, որպեսզի իրենց զավակը, որին տարիներ շարունակ փայփայել են, մեծացրել են, տուն վերադառնա, որովհետեւ տուն չվերադառնալը, կամ ֆիզիկապես ու հոգեպես խեղված վերադառնալը ամենեւին էլ արտառոց բան չէ… Իսկ բանակից վերադառնալուց հետո էլ են լռել, որովհետեւ՝ խոսելն ամոթ է, փողը, մեկ է, հետ չեն բերի, եւ հետո՝ էլի որդի ունեն, դեռ բանակ պետք է գնա…
Սակայն ամենավատը դա չէ: Ամենավատն այն է, որ մարդիկ վստահ են ու վստահեցնում են՝ մեկ է, ոչ մի բան էլ չի լինի, ոչ մեկին էլ չեն բռնի, շունը շան թաթ չի կծում, կպլստացնեն, կգնա, երեխուն էլ ինքնասպան կսարքեն կամ արտաքին թշնամու գնդակի զոհ, երբ թշնամին ներքին էր… Եվ անգամ, երբ հույս տալու համար կողքից ասում են՝ նախարարը անձամբ է գնացել զորամաս, որ տեսնի ինչ է կատարվել, Ներսեսին ճանաչողները ուսերն են թափ տալիս՝ հետո ի՞նչ, մեկ է՝ չեն բացահայտելու…
Ու ապագա զինվորների մայրերը ծնկներին են տալիս ու արցունք թափում՝ բա ես ի՞նչ խղճով իմ բալին ուղարկեմ բանակ, Ներսեսի նման խելոք, լավ տղու գլուխը որ կերան, բա իմ երեխուն ի՞նչ կանեն…
Ու ապագա զինվորները գիշերներն անքուն են անցկացնում, մտածելով, թե իրե՛նց գլխին ի՞նչ փորձանք է գալու, ինչպե՞ս իրենց պահեն, ինչպե՞ս դրսեւորեն…
Իսկ Ներսեսը էլ չի գա, ու նրա բաժին աշխարհը՝ ընտանիքը, որ պիտի ստեղծեր, զավակները, որ պիտի ունենար, ծիծաղը, որ պիտի բաշխեր աջ ու ձախ, էլ չի կերտվի… որովհետեւ ինչ-որ մեկին բենզինի փող էր պետք…

http://www.aravot.am/2014/05/12/459578/

[John]

էդ տղային ճանաչողներից մեկը ասում ա. «կարգին տղա էր, կտակարանը գրպանից չէր հանում»... մտքերի մեջ ընկա

[keyboard]

Արտ, ճիշտ ա, շատ սենտիմենտալ ա գրած, բայց ինձ թվում ա շատ են ծաղկացրել ու փիար են անում, սեփական թերթը, վերլուծություններն ու մնացածը, էսօր մարդկային կյանքը արժեք չունի, թե մամուլու, թե բանակում ու առհասարակ:
Անցած անգամ թիվի եմ նայում, լրագրողը դիկտաֆոնը մոտեցրել ա մեռած զինվորի մորը, դագաղի դեմը նստած ու հարցնում ա`ինչ եք զգում հիմա: Մարդ ուզում ա բռնի տենց լրագրողներին ու տանջամահ անի: Մեր գնդում էլ կար նման բաներ, բենզինի պակասորդ, սպասքի պակասորդ, զինամթերքի պակասորդ ու ավելի քան դաժան էին նման դեպքերը, բայց դրան լուծում կար, խաբար էին անում տուն, տնից ուղարկում էին, չգիտեմ ոնց էին ճարում, նաղդի ուղարկում էին: Հիմա եթե մահացած զինվորը իմացել ա, որ իրան օտպուսկ են տալիս, որ գնա փող բերի, բայց չի կարենալու բերի, իմ կարծիքով չէր գնա, որ համ ծնողներին նեղություն չտար, համ էլ մեկա ակնկալիք չուներ:
Իմ կարծիքով ստեղ ուրիշ բանա, որ շատ ավելի կարևոր ա քան ուղղակի 180000 դրամը: Մի տեսակ էլ չեմ հավատում ոչ մի կողմին: