Երկու տարբեր ժանրի ֆիլմեր են, Բանակում-ն ու Ես եմ-ը,չնայած,որ չեմ էլ հասկանում թե Ես եմ-ը ինչ ժանրա, բայց դե Բանակում-ի նպատակը հենց խեղկատակություն ա, իսկ Ես եմ-ինը ավելի շատ ուսուցողական ու ինչ-որ չափով հայրենասիրական կոչ բանակ գնալ պատրաստվողներին։
Իդեալականա շատ նկարած, բայց հավատացած եմ, որ ամե զինվոր, ամեն հայ կարա հասկանա, որ ինքը սահմանից այս կողմ թշնամի չունի, ուղղակի բանակ գնալուց ոչ թե ֆիզիկական առողջությունն ա հարկավոր ստուգել ու տանել զինվորին անիմաստ տանջել -30 ին դրսում բոբիկ շարելով կամ գիշերվա խաղաղ քունը անիմաստ հարբած սպայի քմահաճուքով խանգարելով, այլ հոգեկան առողջությունն ա կարևոր, երիտասարդներից ոմանք ինքնահաստատման խնդիր ունեն, ինչն էլ բանակում բերում է վեճերի ու սպանությունների։
Նման բաներն անխուսափելի են, հասկանում եմ, բայց մինիմումի հասցնել հնարավորա։ Միանշանակ։
Էջանիշներ