User Tag List

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 35 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 35 հատից

Թեմա: Ակումբի Տաղանդը - Մրցութային թեմա

  1. #31
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Օսկար Ուայլդ

    Պայքար


    Սարից իջավ մի ձիավոր
    Երազկոտ էր ու խելագար,
    Րոպեներին այս մոլագար
    Ժամանակը թվաց մի դար:
    Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
    Կարոտախտի խաչմերուկում:

    Հեռանում էր նա սարերից`
    Երազկոտ էր ու խելագար,
    Ռումբի նման որոտալով`
    Աղմկում էր գետը վարար
    Ցնորքներով իր խելագար:
    Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
    Րոպեներին այդ մոլագար:

    Հառաչում էր գետը վարար
    Անիծում էր նա սարերին,
    Յասամանի բուրմունքն անգին
    Անգամ նրան չպահեցին:
    Սողոսկում էր նաև քամին
    Տակնուվրա անում հոգին,
    Անուրջները կործանվեցին,
    Նեռն էր նրան այդժամ տանջում
    Ընկղմելով աղջամուղջում:

    Մահվան տեսիլք նրա աչքին,
    Որդիների ձայնն ականջին
    Ռեքվիեմ էր կարծես հնչում,
    Անգամ սրտի խոր անկյունում
    Ցավն էր նրան ընդմիշտ տանջում
    Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
    Րոպեներին այն մոլագար:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  2. #32
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Հինգերորդ փուլ
    Վերջին խմբագրող՝ Երկնային: 02.06.2008, 13:20:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  3. #33
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Սերգեյ Եսենին

    Թատերական փողոց, քսանինը

    Պատրիկը ներս մտավ նեղլիկ փողոցում կուչ եկած երաժշտական փոքրիկ խանութը: Լավ գիտեր, թե ինչ է գնելու:
    - Համոզված եմ, որ տեղյակ եք, բայց մի անգամ ևս հիշեցնեմ, որ այս սարքավորումները չափազանց հզոր են տնային պայմանների համար: Հավանաբար ստուդիա ունեք, այնպես չէ՞:
    Պատրիկը նայեց իրեն ինչ-որ բաներ բացատրող վաճառողին ու հեգնական ժպտաց: Հեռախոսը զնգաց գրպանում, բայց այս էլ որերորդ անգամ, չպատասխանեց զանգին: Միայն դժգոհությամբ մտածեց. «Նորից նա է»:
    Վճարեց իր գնումների համար և նայեց խոշոր տուփերին` մտածելով, որ հեշտ չի լինի այս բեռը մինչև մեքենան հասցնել:
    - Համոզված եմ, որ գոհ կմնաք, միայն թե հիշեք, որ վագր եք գնել, ոչ թե տնային կատվիկ:
    Պատրիկը քմծիծաղ տվեց: Վաճառողը, որն արդեն վաղուց երիտասարդ չէր, շտապեց օգնել նրան, և միասին տուփերը տարան, տեղավորեցին հնամաշ, բայց տարողունակ մեքենայի մեջ: Հեռանալուց առաջ Պատրիկը հայացքը շինծու հետաքրքրությամբ սևեռեց վաճառողի վրա ու փորձելով լուրջ ձևանալ` արտաբերեց.
    - Լսիր, բարեկամ, քեզ ասե՞լ են, որ դու անտանելի նման ես Միք Ջագերին:
    Եվ չսպասելով զարմացած մարդու պատասխանին` նստեց իր հին, փոշոտ մեքենան ու քշեց դեպի Թատերական փողոց` ընկերոջ տուն, որտեղ տղերքն արդեն վաղուց իրեն էին սպասում:
    ...
    Միխալը տեղավորվեց բազկաթոռի մեջ ու սկսեց շրջել հեռուստացույցի ալիքները` իրար հետևից համտեսելով չեխական հեռուստածրագրերը: Աշխատանքային օրը նոր էր ավատվել, և նա իր երեկոն անցկացնում էր սովորականի նման` անհամ ընթրիք, դառը թեյ ու միակ ընկեր հեռուստացույց: Ինչպես միշտ, բոլոր սենյակներում վառված էին լույսերը. Միխալը ծանր էր տանում մութը: Բայց ուզեր, թե չուզեր, հոկտեմբերյան հանգիստ օրը հետզհետե վերածվում էր հոգնած գիշերվա:
    ...
    Թերեզան շորերով պառկած էր լոգարանի մեջ և ոչինչ չարտահայտող հայացքով նայում էր իր մարմինն ու թաց հագուստը գրկած ջրին: Իր առաջին երեկոն էր նոր բնակարանում: Արդեն տեղավորել էր իրերը մի մասը ու հասկացել, որ արածը անիմաստություն է: Ինչո՞ւ էր տեղափոխվել, ի՞նչ նոր կյանք էր ուզում սկսել. այստեղ, ինչպես և ամենուր նրան միայն մի բան էր սպասում` միայնակություն: Ոչ ոքի պետք չէր, անգամ սեփական երեխաներին: Ոչ ոք երբեք չէր այցելելու նրան, ոչ էլ նամակ էր գրելու, նույնիսկ Սուրբ Ծնունդին: Նրա կյանքը վաղուց արդեն ավարտված էր, մնում էր միայն այդ փաստին պաշտոնական բնույթ տալ: Նա ձեռքը գցեց քիչ այն կողմ ընկած հարդարիչին, որով առավոտյան մազերն էր կարգի բերել: Օդում պահելով էլեկտրական փոքրիկ սարքը` միացրեց այն ու նորից նայեց իրեն գրկած ջրին: Մնում էր միայն պաշտոնական բնույթ տալ...
    ...
    Երկար-բարակ կատակներից, գարեջրից ու ծխախոտներից կշտացած` տղաները հզոր դինամիկները վերջապես հանեցին տուփերից: Էլեկտրական կիթառը միացրեցին դրանց և հիմա պիտի ստուգեին, թե ինչի է ունակ Պատրիկի գնած վագրը: Իսկ դինամիկներն իսկապես ահռելի էին, ու հարևանները շուտով հաստատ լավ անունով էին հիշատակելու իրենց «բարի գիշեր» մաղթող մի խումբ ջահելներին: Պատրիկն ընկերների հետ անհամբեր սպասում էր կատվիկի մլավոցին: Միացրեցին... Ականջ ծակող սուլոցին հաջորդեց պայթյուն, ու բոլորը հանկարծ մնացին կատարյալ մթության մեջ: Եվ ոչ միայն նրանք, այլև Թատերական փողոցի քսանինը շենքի բոլոր բնակիչները մի ակնթարթում բախվեցին դրսից իրենց վրա հարձակվող գիշերվա հետ. հոսանքն անջատված էր:
    ...
    Միխալը մի պահ չհասկացավ, թե ինչ կատարվեց: Ինչպե՞ս կարող էր մեկ էլ ամեն ինչ սևանալ: Երբ ի վերջո հասկացավ, որ հոսանքն անջատվել է, մի բան, որ իր կյանքում առաջին անգամն էր պատահում, սարսափից ավելի ամուր կպավ բազկաթոռին: Մթից վախեցող մարդու ուղեղը սկսեց արագ աշխատել` փնտրելով որևէ այլընտրանք: Տանը ոչինչ չուներ նման դեպքերի համար, անգամ կրակայրիչ չկար... Ձեռքերով խարխափելով և հարթելով իր առջև գոյություն չունեցող արգելքները, ցավեցնելու աստիճան ծանր ահն էլ սրտի մեջ` Միխալը մի կերպ դուրս եկավ իր բնակարանից` հարևաններից լույս հայթայթելու հույսով:
    ...
    Ամեն ինչ մթնեց հենց այն պահին, երբ հարդարիչը պիտի տաք համբույր տար ջրին ու նրա մեջ պառկած Թերեզային: Սարքը չլմփոցով ընկավ ջրի մեջ, բայց մեռցնելու փոխարեն, ինքը մեռավ: Թերեզան քարացավ: Գուցե հենց դա էր մահը` համատարած մթություն: Ու նա շարունակեց մնալ ջրի մեջ` կիսամեռած, կիսաանմեռ:
    ...
    Հարևանները Միխալի առջև դուռը չբացեցին. գուցե վախենում էին, որ կատարվածը պատահականություն չէր, և հիմա էլ ինչ-որ մեկը շարունակել էր իր չարագործ ծրագիրը` անլույս ու անօգնական մարդկանց տունը մտնելու փորձով: Վախից դողացող Միխալին միայն մի խումբ տղաների կարճատև հյուրընկալությունն էր սպասում: Նրանք արագ հայտնեցին, որ ոչ մոմ ունեն, ոչ ճրագ և տեղյակ չեն, թե ինչ է կատարվել ու անմիջապես փակեցին դուռը: Միխալը հասկացավ, որ ստիպած է տնային շորերով ու մաշված հողաթափերով իրեն դուրս գցել ու կծկվել մի լուսավոր անկյունում, մինչև բացվի առավոտը: Առաջին հարկի դռներից մեկի մոտ նա հիշեց, որ այդ օրը ինչ-որ կին էր տեղափոխվում իրենց շենք: Եվ մոտենալով նորեկի բնակարանին` որոշեց մեկ անգամ ևս փորձել բախտը:
    ...
    Ջրի մեջ թմրած ու գրեթե անջատված կինը ուշքի եկավ դռան անհանգիստ թակոցից: Ամբողջ ուժով զգաց, որ դեռ ապրում է, իսկ դռնից այն կողմ էլ ուրիշ մեկն է ապրում, որը չգիտես ինչու հարվածում է իր դռանը: Թերեզան վեր կացավ ու կանգնեց լոգարանի մեջ, ապա հանգիստ դուրս եկավ այնտեղից ու մթի մեջ կողմներոշվելով` մոտեցավ դռանը: Իր առջև մեկն էր, ով ուներ տղամարդու ձայն և խավարի մեջ թաքցրած արտաքին: Նա ինչ-որ բան էր ասում հարևանության և հոսանքի մասին: Հետո էլ հավանաբար իրենից էր պատասխան ակնկալում, բայց ինչի մասին...
    - Ինձ մոտ էլ է մութ,- ասաց Թերեզան:
    - Ա~խ, ի՞նչ կարող էր կատարված լինել, սա սարսափելի է, ինձ լույս է պետք...
    - Ինձ էլ է անհրաժեշտ հոսանք,- շարունակեց կինը:
    - Երևի ինչ-որ կարևոր գործ էիք անում, հա՞,- փորձեց խոսակցությունը շարունակել Միխալը:
    - Շատ կարևոր. լուսավորում էի հոգիս:
    - Հոգու լուսավորումը անչափ կարևոր է... հոգևոր արժեքներ... մշակույթ: Գիտեք, ես էլ եմ մշակույթի մարդ:
    - Իսկապե՞ս,- անտարբեր տոնով արտաբերեց Թերեզան:
    - Այո, երաժշտություն եմ սիրում, մի փոքրիկ երաժշտական խանութ ունեմ.... Վերջերս գործերս այնքան էլ լավ չեն, բայց դա էական չէ, ես այդ խանութը երբեք չեմ փակի: Մարդիկ գալիս են, երաժշտական գործիքներից են հարցնում, իսկ ես բացատրում եմ, թե ինչն ինչ է. դա միակ բանն էլ, որ գիտեմ...
    - Անչափ հետաքրքիր է:
    - Այսօր ոչ մի գործիք չեմ վաճառել, միայն հսկայական դինամիկներ... Ի դեպ, մի բան հարցնեմ: Ի՞նչ եք կարծում, միայն անկեղծ, ես նմա՞ն եմ Միք Ջագերին:
    - Գիտեք, ես մթի մեջ տեսնելու ունակություն չունեմ:
    - Ափսոս, շատ ափսոս... Բայց ես էլ չունեմ այդ ունակությունը. երևի մենք ինչ-որ բանով նման ենք,- ոգևորվեց Միխալը,- դուք լսո՞ւմ եք, թե՞ միայն ինձ է թվում, որ ինչ-որ տեղից ինչ-որ բան է կաթում:
    Թերեզան քամեց իր թաց վերնաշապիկը ստորին մասը ու ասաց.
    - Իսկ հիմա էլ կաթկթոցը շատացավ, այնպես չէ՞:
    - Այո... ինչ լավ է, որ միայն ինձ չի թվում: Ես ձեզ անկեղծորեն խոստովանեմ` մթից անտանելի վախենում եմ, նույնիսկ քնելիս չեմ անջատում լույսերը, իսկ հիմա էլ արդեն մտածում էի` մոտս վախից լսողական հալյուցինացիաներ են:
    - Ես էլ գրեթե համոզված եմ, որ Դուք եք իմ հալյուցինացիան. Իմ դուռը սովորաբար ոչ մի տղամարդ չի ծեծում: Բայց եթե իրականում կաք, մի անգամ ևս ներողություն եմ խնդրում. ես ճրագ չունեմ...
    Այս ասելով` Թերեզան պատրաստվում էր փակել դուռը, երբ Միխալը արագ վրա բերեց.
    - Ինձ սխալ չհասկանաք, բայց... չէ, իսկապես սխալ բան մի մտածեք, ուղղակի...
    - Վախենում եք, հա՞:
    - Հա: Ամաչում եմ, բայց ոչինչ անել չեմ կարող: Խնդրում եմ թույլ տաք գիշերը մնամ ձեր բնակարանում, եթե կողքս մարդ լինի, այդքան չեմ սարսափի, հատկապես, որ երկուսս էլ լսում ենք այդ արտասովոր կաթկթոցը...
    Թերեզան զարմացավ, որ դեռ կարող է ինչ-որ մեկին պետք լինել ու մտածեց, որ առավոտյան անպայման ուշադիր կնայի, թե արդյո՞ք այդ հայլուցիանացիան այցելել է Միք Ջագերի տեսքով:
    ...
    - Ո՞վ էր,- հարցրեց Պատրիկը:
    - Ոստիկանները, եկել էին քեզ ու դինամկիներիդ ձերբակալելու, ասացի, որ արդեն փախել ես քո տուն,- դռան մոտից պատասխանեց ընկերներից մեկը:
    - Ես լուրջ բան եմ հարցնում:
    - Մեր ցնդած հարևաններից մեկը: Միայնակ է ծերուկը, լույսերն անջատվել են, վախից լցրել է տակը: Սրա-նրա մոտից մոմ է խնդրում:
    - Ներս կանչեիր,- ասաց Պատրիկը:
    - Ինչո՞ւ պիտի ներս հավիրեի, ես նույնիսկ սեփական հորս դժվարությամբ եմ հյուր ընդունում, ծերուկներն անտանելի են...
    - Միայնակ է...
    Պատրիկը նստել էր խավարի մեջ, որտեղ չէին երևում ոչ երաժշտական գործիքները, ոչ իր ընկերները, այնտեղ ոչինչ չկար. միայն ինքն էր ու իր անպետք հոգին, որտեղ շրջում էին բազմաթիվ ու խառնիխուռն տեսարաններ, ահա և մենակ ու ցնդած ծերուկը, որը մոմ էր խնդրում... ահա և իր միայնակ մայրը, որի մասին գուցե և նույնն են ասում հարևանները ու երբ մութ է, ոչ ոք նրան ներս չի թողնում: Պատրիկի սիրտը կծկվեց, քորոց դարձավ ու մխրճվեց հոգու բարձիկին: Ուզեց խոսել հետը, հենց հիմա, հենց այս վայրկյանին: Ձեռքը տարավ գրպանը, հանեց հեռախոսը ու նայեց վրան.
    Մամ
    Բաց թողած յոթ զանգ:
    Մեկ հաղորդագրություն. «Բարև, Պատրիկ, չես պատասխանում... ուղղակի տեղյակ պահիր, որ քեզ մոտ ամեն ինչ լավ է: Ուզում եմ, որ իմանաս` ես այսօր նոր բնակարան եմ տեղափոխվել, գուցե այցելե՞ս ինձ Սուրբ Ծնունդին կամ նամակ գրես: Թատերական փողոց, քսանինը»:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  4. #34
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցութային թեմա

    Աննա Ախմատովա

    Անձրև է կրկին ու գիշերվա կես`
    Հենց ճիշտ մեջտեղում,
    Տանիքին ընկած կորած լուսնի շող
    Ու լուռ տխրություն
    Որ անցնում է շուտ,
    Հենց երևում է իր ճերմակ ներկած
    Մաքուր բալկոնում
    Հարևանը չաղ, ճաղատ , անթրաշ,
    Որ միշտ կանգնում է անդրավարտիքով
    Ու սկսում փորը հավեսով քորել:
    Նոր է անձրևել.
    Թարմության հոտը դեռ նուրբ ծածկում է
    Քաղաքի փոշին`
    Այս հին քաղաքի, գիշերվա կեսին,
    Հենց ճիշտ մեջտեղում
    Տանիքին թառած անտուն լուսնի շող,
    Կիսամութ սենյակ
    Մի քնքուշ համբույր`
    Ու մինչ առավոտ` անուշ երազներ
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  5. #35
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցութային թեմա

    Ստեֆան Ցվեյգ

    Ապագա «Ակումբի Տաղանդի» վերջին ստեղծագործությունը


    Նոյեմբերյան գեղեցիկ առավոտ էր…
    Իրար հրմշտելով մարդիկ մոտենում էին երկհարկանի գեղեցիկ առանձնատանը և ցանկանում իմանալ կատարվածի մասին:
    -Դուք ճանաչում էիք այդ կնոջը ,- հանկարծ լսվեց ինչ-որ մեկի ձայնը:
    Ջեյմսը միանգամից շրջվեց, բայց հարցն իրեն չէր ուղղված: Սակայն նրա ուշադրությունը գրավեց ետևում կանգնած կինը` փոքրամարմին, շիկահեր, կապույտ վերարկուով ու նարնջագույն շրթներկով: Նայելով նրա դեմքին շատերին կթվար, թե նա հերթական այցելուն է, որը հետաքրքրությունից դրդված եկել է իմանալու կատարվածի մասին, բայց նրա աչքերը այլ բանի մասին էին վկայում: Ջեյմսը,որպես փորձված հետախույզ միանգամից զգաց այն թախիծը, որ կար այդ աղջնակի աչքերում և մոտեցավ նրան:
    Իսկ ոստիկանները շրջափակել էին առանձնատան ամենամեծ սենյակը,հենց այն սենյակը, որում և կատարվել էր դիպվածը: Իսկ կատարվել էր ինքնասպանություն … Գետնին ընկած էր տակավին երիտասարդ մի կին` ատլասե ներքնազգեստով, իսկ կողքին ընկած էր դեղասրվակը… Սենյակից դուրս ամեն ինչ էլ ավելի ահավոր էր:
    Լսվում էր Սոֆիի մոր աղեկտուր ձայնը: Նա խնդրում էր ոստիկաններին իրեն ներս թողնել, խնդրում էր թողնել տեսնել աղջկան, բայց ոստիկաններին հրահանգ էր տրված ոչ մեկին ներս չթողնել: Հավաքված ամբոխը փորձում էր սփոփել մորը, չէ որ նա էր Սոֆիի միակ հարազատը այս կյանքում, միակն ով ցավում էր Սոֆիի մահվան համար: Ոչ մեկ նույնիսկ չգիտեր Սոֆիի ընկերների մասին, միգուցե նույնիսկ չուներ ընկերներ: Բացի մորից նա ոչ մեկի հետ բացահայտ չէր շփվում, շատերը նույնիսկ դրա պատճառով կատակով նրան <<Տան կատվիկ>> էին անվանում:
    Այժմ վերադառնանք հետախույզ Ջեյմսին, որին մասնագիտական առումով այս միջադեպը այնքան էր հետաքրքրել, որ նա մտքում իրեն ստիպել էր, որ անձամբ պետք է զբաղվի Սոֆիի անսպասելի վախճանի մանրամասները բացահայտելու գործով: Իր մեջ նա համոզված էր, որ ոչ մի ինքնասպանություն էլ տեղի չի ունեցել: Սա առաջին դեպքը չէր Ջեյմսի կարիերայում և նրա <<հոտառությունը>> չպետք է որ իրեն խաբեր: Մոտենալով փոքրամարմին աղջկան, Ջեյմսը հարցրեց.
    -Կներեք, դու՞ք նոր հարցրեցիք մահացածին ճանաչողներ կան, թե ոչ:
    -Այո, պարոն, իսկ դուք ճանաչու՞մ էիք նրան,-անսպասելիորեն զգաստանալով Ջեյմսի մոտենալուց հարցրեց աղջիկը:
    -Այո, իհարկե: Ճիշտ է մեր մեջ ազգակցական կապեր չկան, բայց ես նրան հինգ մատիս կերպ էի ճանաչում: Իսկ, կներեք, ինչպես դիմեմ ձեզ ,- հարցրեց Ջեյմսը ,ինքն էլ հասկանալով, որ իր հորինած ստից աղջիկը կարող է գլխի ընկնել, թե ինչ նպատակներով է Ջեյմսը հարցաքննում իրեն:
    -Լուիզա, Լուիզա Հերվարդ-ասաց աղջիկը ժպտալով,-ես նույնպես լսել էի Սոֆիի մասին, բայց ինձ հասած տեղեկություններով նա բացի մորից ոչ մեկի հետ չի շփվել, այնպես որ պարոն հետախույզ, կխնդրեի ձեզ այսուայն կողմ չընկնել ու միանգամից ասել, թե ինչ է ձեր ուզածը ,- արդեն բարկացած տոնով ավելացրեց Լուիզան:
    Աղջկա անսպասելի պատասխանից Ջեյմսը մի պահ քարացավ,այնուհետև պատասխան չգտնելով սկսեց ետ-ետ գնալ և որոշ ժամանակ անց չքացավ Լուիզայի աչքից:
    Ամբոխը գնալով պակասում էր, սակայն կողքի սենյակից շարունակվում էր լսվել մեծահասակ կնոջ վշտի ձայնը:
    Ջեյմսը մոտենալով դռան մոտ կանգնած ոստիկաններին, ցույց տվեց իր հետախույզի կտրոնը և նրանց խնդրեց թողնել իրեն ներս մտնել, բայց ապարդյուն: Ոստիկաններն ասացին, որ ներսում արդեն աշխատում է մի հետախույզ, և իրենց հրամայել են, որ ոչ մի կողմնակի անձ չպետք է ներս մտնի սենյակ:
    Սակայն Ջեյմսը հետախույզների շրջանում հայտնի էր իր համառությամբ ու նրանով, որ միշտ այդ համառությունը արդյունք էր տալիս: Նա առանց մի պահ անգամ վարանելու զանգահարեց իրեն ծանոթ բոլոր հեղինակություններին և արդյունքում մուտք ստացավ դեպի սենյակ… Այն սենյակը, որում Ջեյմսը ցանկանում էր գտնել իրեն հուզող բոլոր հարցերի պատասխանները:
    Սենյակում միայն մի ոստիկան էր մնացել, որն անշարժ կանգնած պարզապես հետևում էր, որ սենյակում ամեն ինչ մնա իր տեղում և ոչ մի հանցանշան չկորի:
    Սենյակը զարդարված էր եվրոպական ամենավերջին ճիչի կահավորմամբ, իսկ սենյակի մեջտեղում ընկած էին Սոֆին և չարաբաստիկ դեղասրվակը: Սենյակն ուներ ընդամենը մեկ փոքրիկ պատուհան, իսկ նրա դիմաց դրված էին դեղին վարդեր: Հարևանները կատակով ասում էին, որ այդ վարդերը երբեք չեն թառամում, ինչի հիմնական պատճառն այն էր, որ ամեն օր Սոֆին փոխում էր այդ վարդերը` հները փոխարինելով նորերով:
    Սենյակի պատերը ամբողջովին ծածկված էին Բախի, Բեթհովենի, Մոցարտի ու Լիստի նկարներով, իսկ սենյակի զարդը ահռելի երաժշտական կենտրոնն էր, որի կողքին շարված էին վերոհիշյալ հեղինակների ձայնասկավառակները ու մի տետր, որն անխոս ոչ մի հետախույզի չէր կարող չհետաքրքրել: Ջեյմսը վերցնելով այդ տետրը , սկսեց այն ուսումնասիրել, իհարկե, եթե ուսումնասիրելու բան լիներ: Կարծես թե Սոֆիի ազատ ժամանակ արած խզբզանքների տետրը լիներ, միգուցե Մոցարտի գործերից ոգևորված էր ստեղծել այդ <<գլուխգործոցները>>, հայտնի չէր: Բայց, այնուամենայնիվ Ջեյմսը իր ողջ գործունեության ընթացքում մի բանում հաստատ համոզվել էր` <<Չկա չարիք,առանց բարիքի>>: Երբ նա պատրաստվում էր այդ <<գլուխգործոց>> տետրը դնել իր տեղը տեսավ տետրի տակի ծրարը: Միգուցե այդ ծրարում էր պարփակված այն ողջ ինֆորմացիան, որը և պետք էր Ջեյմսին:
    Ծրարում պատմվում էր ինչ-որ մի սիրային պատմության մասին: Սիրային եռանկյունի, որի արդյունքում գլխավոր հերոսուհին կարողացել էր իր <<մրցակցի>> ձեռքից խլել իր սիրուն: Խզբզանքներով լի տետրի մեջ կատարված որոշ գրառումներից Ջեյմսը հասկացավ, որ դա հենց Սոֆիի ձեռագիրն էր: Քիչ անց նրան գրավեց մոխրամանի մեջի ոչ ամբողջությամբ վերջացրած ծխախոտը` վրան նարնջագույն հետք:
    - Լուիիիիիիիիզա~ն,-ճչաց Ջեյմսը և դուրս գալով սենյակից փորձեց գտնել նրան, բայց ավաղ ուշ էր: Լուիզան արդեն հեռացել էր…
    Ամեն ինչ պարզ էր,Լուիզան Սոֆիին տվել էր մեծ դոզայով դեղորայք, նրա ձեռքերը արյունոտ չէին, բայց նա էր մարդասպանը…
    Ջեյմսը իրեն դուրս գցեց փողոց և թակեց առաջին իսկ պատահած տան դուռը: Այն բացեց ճաղատ գլխով մի տղամարդ:
    -Դուք վաղու՞ց եք ապրում այստեղ, - հարցրեց Ջեյմսը:
    -Այո, արդեն 30 տարի է ճանաչում եմ Սոֆիին` դեռևս մանուկ ժամանակից, պատասխանեց տղամարդը:
    <<Որտեղի՞ց նա իմացավ իմ ով լինելը>>,- սկսեց մտորել Ջեյմսը :
    - Ես ձեր լուսանկարը տեսել եմ թերթերում ,- ընդհատեց Ջեյմսի մտորումներն այդ տղամարդը` կարծես կարդալով նրա մտքերը, - Սոֆին հիվանդ էր անբուժելի հիվանդությամբ` արյան լեյկոզով: Նրա օրերը հաշված էին…. Նա շատ գեղեցիկ էր ու հմայիչ: Նրան ամեն օր դեղին վարդեր էին ուղարկում, և նա միշտ անհամբեր սպասում էր այդ վարդերին: Ահա իմ ողջ իմացածը այդ <<հրաշքի>> մասին, որի հարևանությամբ 30 տարի է ինչ ապրում եմ:
    Ջեյմսը վայրկենական հասկացավ, որ պետք էր գտնել այդ վարդերը ուղարկողին: Բնականաբար, դա փորձառու հետախույզի համար չէր կարող մեծ խնդիր լինել ու նա գնաց այդ վարդերի հետքերով: Հանդիպումը վարդեր ուղարկողի հետ անխուսափելի էր… Նրա դիմաց նստած էր լոնդոնյան մի արիստոկրատ` սև կոստյումով ու սև ակնոցներով: Ժամանակին նա եղել էր Լոնդոնի գլխավոր դատավորներից մեկը, բայց մի քանի տխրահռչակ դատավարություններից հետո ինքնակամ հեռացել էր այդ ասպարեզից:
    Իրար ողջունելուց հետո, Ջեյմսը ներկայացավ նախկին դատավորին և խնդրեց նրան պատմել Սոֆիի մասին, ասելով, որ նրան այստեղ են բերել դատավորի ուղարկած դեղին վարդերը: Դատավորը մի պահ խորը շունչ քաշեց, այնուհետև հանելով ակնոցները թաշկինակով սրբեց արցունքոտված աչքերը ու միայն այդ ժամանակ պատասխանեց.
    -Ես ժամանակին ծնողներիս պարտադրանքով ամուսնացա Մարգարետ անունով մի մեծահարուստի հետ: Ճիշտ է մեր հարաբերությունները այնքան էլ վատ չէին ընթանում, բայց ինձ համար գոնե պարզ էր, որ առանց սիրո ոչ մի ամուսնական զույգ երկար ապրել չի կարող… Եվ ես համոզվեցի դրանում, երբ հանդիպեցի Սոֆիին: Նրա գեղեցկությունը այնքան շլացուցիչ էր, որ ես բաժանվեցի Մարգարետից: Սակայն մեզ վիճակված չէր միասին լինել: Ամեն անգամ մեզ ինչ-որ բան խանգարում էր, և ես ստիպված ամեն օր նրան դեղին վարդեր էի ուղարկում` ի նշան մեր սիրո, ի նշան նրա, որ մեր սերը դեռ ապրում է ,- հոգոց հանելով պատասխանեց դատավորը:
    Իհարկե, սա այն պատասխանը չէր, որ ակնկալում էր Ջեյմսը: Փաստորեն սենյակում գտած ծրարում նշված սիրային եռանկյունու երրորդ գագաթը Լուիզան չէր: Մ՞իթե այս փորձառու հետախույզը իր կյանքում առաջին անգամ սխալվել էր, մի՞թե Լուիզան չէր,որ սպանել էր Սոֆիին:
    -Իսկ ձեզ ինչ-որ բան ասում է Լուիզա Հերվարդ անունը, - առանց իրեն կորցնելու հարցրեց Ջեյմսը:
    Երբ դատավորը լսեց Հերվարդ ազգանունը, կարծես ինչ-որ բան կանգ առավ կոկորդում, ուղիղ 30 տարի առաջ էր…. 30 տարի առաջ էր, որ տեղի ունեցավ մի դեպք, որը հանգիստ չէր տալիս նրան: Բայց հանգամաքները այնպիսին էին, որ նա չէր կարող ցմահ չբանտարկել Լուիզայի հորը` Կառլոս Հերվարդին: Աղջիկը այդ ժամանակ 5 տարեկան էր և մնաց բոլորովին միայնակ: Նրա մայրը նրան դեռ փոքրուց էր լքել` աղջկան թողնելով հոր մոտ:
    Ջեյմսի համար ամեն ինչ պարզ էր, Լուիզայի մոտ առաջացել էին հոգեկան խանգարումներ, վրեժի ծարավ, որի անմեղ զոհը դարձավ երիտասարդ Սոֆին:
    Բայց չէ, որ նրա օրերը հաշված էին…………
    …………………………………
    Գիշերվա ժամը չորսն էր, բայց Լուիզայի քունը չէր տանում: Նա նստած էր տանը, ինչպես միշտ միայնակ: Նստած էր իր սիրած բազկաթոռին, իսկ ձեռքին մի խունացած նկար: Միակ նկարը, որում պատկերված էր իր ողջ ընտանիքը` հայրը,մայրը և ինքը: Հորից վաղուց է ինչ լուր չկար, իսկ մորը մի քանի ժամ առաջ էր տեսել Սոֆիի առանձնատանը ու նրա աղիողորմ լացի ձայնը դեռ զրնգում էր ականջներում…
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  6. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Գևոր (02.08.2009)

Էջ 3 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ակումբի Տաղանդը 2-Ստեղծագործողների Մրցույթ
    Հեղինակ՝ Yellow Raven, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 4
    Վերջինը: 30.11.2009, 16:38
  2. Ակումբի Տաղանդը II
    Հեղինակ՝ Երկնային, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 26
    Վերջինը: 07.11.2008, 22:27
  3. Առաջին «Ակումբի Տաղանդը»
    Հեղինակ՝ Adam, բաժին` Հարցազրույցներ
    Գրառումներ: 3
    Վերջինը: 18.07.2008, 15:46
  4. Ակումբի Տաղանդը: Քվեարկություն: 4-րդ փուլ
    Հեղինակ՝ Երկնային, բաժին` Փուլային մրցույթներ
    Գրառումներ: 6
    Վերջինը: 02.06.2008, 13:11
  5. Նոր խաղ մրցույթ – Ակումբի տաղանդը
    Հեղինակ՝ Ռուֆուս, բաժին` Փուլային մրցույթներ
    Գրառումներ: 33
    Վերջինը: 09.04.2008, 16:21

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •