Օսկար Ուայլդ
Պայքար
Սարից իջավ մի ձիավոր
Երազկոտ էր ու խելագար,
Րոպեներին այս մոլագար
Ժամանակը թվաց մի դար:
Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
Կարոտախտի խաչմերուկում:
Հեռանում էր նա սարերից`
Երազկոտ էր ու խելագար,
Ռումբի նման որոտալով`
Աղմկում էր գետը վարար
Ցնորքներով իր խելագար:
Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
Րոպեներին այդ մոլագար:
Հառաչում էր գետը վարար
Անիծում էր նա սարերին,
Յասամանի բուրմունքն անգին
Անգամ նրան չպահեցին:
Սողոսկում էր նաև քամին
Տակնուվրա անում հոգին,
Անուրջները կործանվեցին,
Նեռն էր նրան այդժամ տանջում
Ընկղմելով աղջամուղջում:
Մահվան տեսիլք նրա աչքին,
Որդիների ձայնն ականջին
Ռեքվիեմ էր կարծես հնչում,
Անգամ սրտի խոր անկյունում
Ցավն էր նրան ընդմիշտ տանջում
Ի ՞նչն էր նրան այդքան հուզում
Րոպեներին այն մոլագար:
Էջանիշներ