User Tag List

Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 16 համարից մինչև 30 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 35 հատից

Թեմա: Ակումբի Տաղանդը - Մրցութային թեմա

  1. #16
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Վիլյամ Սերվանտես

    Բլդանչայի գյուտարարը


    շարունակություն

    ...
    Շունը, կատարյալ արհամարհանքի արժանացնելով իմ գոյությունը ու իմ «քշա»-ները, մոտեցավ Ռոբինիս և սկսեց հոտոտել նրա ականջները:
    - Բեթմե՛ն, Բեթմե՛ն,- լսվեց այդ պահին Մեծն Գյուտարարի ձայնը:
    Ես աղերսագին նայեցի շանը՝ հուսալով, որ նա ձայն չի հանի: Բայց ու՞ր էր թե: Բեթմեն կոչեցյալը ուրախ հաչաց իր բաղաձայն կոկորդի ողջ հզորությամբ՝ մեզ մոտ հրավիրելով իր տիրոջը:
    Երբ աչոնիկը հայտնվեց իր շան կողքին, ես ու Ռոբինս անմիջապես նկատեցինք, որ այդ պստլոն ամենևին էլ աչոնիկ չէր, այլ պատանեկության բոլոր փուլերին վաղուց հրաժեշտ տված մի հասուն աղջիկ`դեռահաս տղայի շարժուձևով:
    - Էս ի՞նչ գործի եք,- հարցրեց նա:
    Ես ուղղվեցի ողջ մարմնով, նապաստակիս էլ կարգի բերեցի ու դասը չսովորած աշակերտի նման լուռումունջ կանգնած մնացի այդ դեմքության առաջ:
    - Չլինի՞ թե պահմտոցի եք խաղում,- հետաքրքրվեց Գյուտաշը,- ըհը մեկին գտանք. մնաց մյուսներին էլ գտնենք...
    - Ճիշտ ասած, ես լավ չեմ խաղում... ես երևի տուն գնամ, Դուք մյուսների հետ խաղացեք,- կցկտուր ձայնով ասացի ես ու սկսեցի հետ-հետ քաշվել դեպի իմ տունը:
    - Լավ, ոնց կուզես: Բեթմե՛ն, արի մոտս, գնացինք մյուսներին փնտրելու:
    Ու նրանք հեռացան մեր բակից: Ես արդեն տան շքամուտքին թեթևացած շունչ քաշեցի ու պինդ գրկեցի Ռոբինիս. լավ պրծանք փորձանքից, ի՞նչ իմանաս՝ այդ Գյուտաշը ինչ ծառի պտուղ էր:
    Ի հեճուկս ինձ՝ Ձերն Կատարելությանը տեղավորեցին հենց իմ տան հարևանությամբ: Մրցույթում Գյուտաշի գոյության հետ մի կերպ համակերպված մարդիկ աշխատում էին ջերմ լինել նրա հետ, բայց ոնց որ թե այդ մեծությանը իր գյուտերից այնկողմ ոչինչ չէր հետաքրքրում: Ամբողջ օրը փակված իր տնամերձ արհեստանոցում՝ նա գյուտում ու գյուտում էր, իսկ թե ինչ՝ ոչ ոք չգիտեր...
    Երբեմն Գյուտաշը դուրս էր գալիս իր արհեստանոցից, նստում բակում, ծխում, սուրճ խմում ու "The Doors" լսում ձայնի ամբողջ բարձրությամբ: Իսկ ինչն ամենատարօրինակն էր, նա կպչում էր... նկատի ունեմ` իսկապես ձեռք էր տալիս... լեզուս էլ չի պտտվում, որ ասեմ՝ իր ծառից կախված կուբիկին. նստում ռուբիկ-կուբիկ էր խաղում այդ թանկարժեք առարկայով, որին մեզ խստիվ արգելել էին դիպչել մինչև մրցութային օրը: Մի խոսքով, կապը կտրածի մեկն էր, ռուսի ասած՝ բեսպրեդելշիցա: Ու գիտե՞ք ինչ, ոչ ոք ձայն չէր հանում. այ հո կարող էին մի նկատողություն, մի բան անել: Չէ, ոչ մի բան. թե դա ինչ արտի ցորեն էր, այդպես էլ չէի կարողանում հասկանալ... Այնքան էլ վախենում էի իրենից, ամեն անգամ տեսնելիս շան պես դողում էի. ես վտանգը միշտ էլ դեռ հեռվից եմ զգացել, իսկ Գյուտաշի վրա աչքս լավ նեղանում էր, դրանից լավ բան չէիր սպասի, հաստատ գիտեի: Բա դրա շունը... Ուրեմն պատմեմ, թե այդ Բեթոն ինչ օյին բերեց իմ գլխին: Բայց լավ կլինի սա մնա մեր մեջ՝ հանուն Ռոբինիս պատվի:
    Դե ես միշտ էլ նկատում էի, որ Բեթմեն չեղածը աչք ունի Ռոբինիս վրա: Բայց մեծ ուշադրություն չէի դարձնում դրան. շատ իզո՛ւր: Մի օր առավոտյան վեր թռա այն զգացումից, որ սենյակում ինձ ու Ռոբինիցս բացի ուրիշն էլ կա: Հենց այդ պահին նկատեցի պատուհանից դուրս թռչող շան հետույքը. ասեմ ձեզ՝ լավագույն տեսարանը չէր: Նայեցի շուրջս ու տեսնեմ ինչ`Ռոբինս չկա: Հասկացա, որ նապաստակս նենգաբար առևանգված է չար կենդանի Բեթմենի կողմից:
    Ընտիր գերմանական խալաթս գցեցի հագս ու դուրս թռա տնից՝ հա~յ դե, նապաստակիս գտնելու: Ման էի գալիս այստեղ-այնտեղ ու կանչում.
    - Ռոբին, Ռոբին...
    Ահագին ժամանակ անց գլխի ընկա, որ ավելի ճիշտ կլինի Ռոբինի փոխարեն Բեթմենին կանչել. Ռոբինս գնած օրվանից չխոսկան էր, իսկ այդ հրեշավոր շունը գոնե հաչալ գիտեր. ո՛չ բարով իմանար:
    - Բե՛թո, Բե՛թո, արի՛ մոտս, շունի՛կս, Բեթմե՛ն, արի տես քեզ ինչ եմ տալիս,- սկսեցի քաղց-մեղցր կանչել ես:
    Մեկ էլ որտեղից-որտեղ թփերի արանքից երևաց չարագործ Բեթմենը գլուխը: Ես անմիջապես ինձ կորցրած վազեցի նրա կողմը: Տեսնեմ` Բեթոն առոք-փառոք վեր է ընկած խոտերին: Ինձ էլ մի արհամարհական հայացքով չափեց ոտքից գլուխ, հետո էլ իրենից գոհ լեզուն դուրս գցելով` հորանջեց ու ավելի չռվեց-փռվեց: Կողքին ընկած էր սիրելի խաղալիքս՝ այն օրի հասցրած, որ ես հասկացա՝ Ռոբինիս անմեղությունը էլ հետ չես բերի…
    Գիրկս առա Ռոբինիս, ու աչքերս լցվեցին: Բայց արագ հավաքեցի ինձ և կատաղած քայլերով շարժվեցի դեպի Գյուտաշի տունը՝ պատիվ պահանջելու: Այնպես էի քայլում, այնպե՜ս, իսկը կտրիճ էր կտրել: Այդ տականք կենդանին էլ հետևիցս էր գալիս, բայց խիստ կասկածներ ունեմ, որ նա ոչ թե իմ հետևից էր փսլինքները թափելով գնում, այլ Ռոբինիս: Այդպես հասանք Բեթոյի տիրոջ տանը: Ես սկսեցի դուռն ամբողջ ուժով ծեծել. դեռ տաք էի, ի՞նչ վախենալ, ի՞նչ բան: Հետն էլ մտածում եմ՝ կարող է դա արհեստանոցում նորից գյուտաշություն է անում: Արդեն քիչ էր մնում ուղղվեի արհեստանոցի կողմը, երբ տան դուռը բացվեց:
    Իմ դիմաց կանգնած էր պստլո Գյուտաշը՝ գզգզված մազերով, ձեռքին` կոլայի կիսադատարկ շիշ, դեմքին` սառնություն: Ու հենց այդտեղ էր, որ քաջությունս ինձ դավաճանեց:
    - Բարև, հարևան,- ասաց Գյուտաշը:
    - Բարև... Ձեզ,- մի կերպ արտաբերեցի ես՝ մի ձեռքով քռչոտած Ռոբինիս թաքցնելով մեջքիս հետևում, մյուս ձեռքով էլ ուղղելով այս ուայն կողմ բացոտած խալաթս:
    - Ինչ-որ բա՞ն է եղել,- հարցրեց Գյուտաշը՝ հաստատ նկատելով, որ ես հեչ լավ օրի չեմ:
    - Ես... գիտեք ինչ... Ձեր Սուպերմենը... Սպայդերմենը... չէ, Բեթմե՛նը, հա, Բեթմենը... իմ Ռո... Ռո... Ռո...
    - Ինչ,- արտաբերեց նա առանց հարցականի, ու ես վերջնականապես կախվեցի:
    - Ես դեմ չեմ... Դուք ինձ ճիշտ հասկացեք... դե շուն է՝ սիրտը կպել է... հա հիմա, թող հանդիպեն, իրար լավ ճանաչեն... ես դեմ չեմ, չէ...
    Հանկարծ Գյուտաշի սառը դեմքը լուսավորվեց, ու նա ժպտաց: Հաստատ ինձ գժի տեղ էր դնում: Ես էլ, նրա ժպիտից մի քիչ սիրտ առնելով, արդեն լրիվ մտա դերիս մեջ ու շարունակեցի.
    - Մի խոսքով, ես կոնֆետ եմ բերել Ձեր շան համար, բայց դա արդեն ինքներդ էլ երևի հասկացաք,- այդ ասելով՝ սկսեցի խալաթիս գրպանները քչփորել՝ փնտրելով գոյություն չունեցող կոնֆետը,- դե, ինչպես նաև այն, որ ճանապարհին այն կորցրել եմ:
    Ու ես ինքս էլ ժպտացի՝ տեսնելով, որ Գյուտաշն արդեն ծիծաղում է…


    շարունակելի
    I may be paranoid but no android!

  2. #17
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Հանս Քրիստիան Ռեմարկ

    շարունակություն

    Փոքրիկ Սերժը մեծացավ,
    Արդեն դարցավ մեծ Սերժիկ,
    Հոր պատգամն չմոռացավ՝
    Լինելով խելոք բալիկ:
    Մարդ սպանեց նա անհամար,
    Քառասունքին քեֆ արեց,
    Խանութ ջարդեց ու նենգաբար
    Մեղքը մարդկանց վրա գցեց…
    Վոբշեմ ի՞նչ եմ երկարցնում,
    Պատասխան կտա դեռ արածի,
    Ստեղ չե, ապա այն աշխարհում…
    Իսկ այստեղ ***** ***:
    Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 30.04.2008, 18:32:
    I may be paranoid but no android!

  3. #18
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Սիլվա Սանդ

    Գիտեմ, գնալու ես շուտով,
    Ու կապույտ է այսօր մութը
    Կարոտել է մեզ այն լքված
    Շքամուտքը
    Քո ժպիտը զգույշ դնում եմ իմ գրպանում
    Ու քեզ նայում տխուր, քնքուշ…
    Դու, թախիծս խենթ բիբերիդ մեջ ես պահում,
    Ու հեռանում…
    Մնում եմ ես, կապույտ մութը
    Ու անիմաստ շքամուտքը…
    I may be paranoid but no android!

  4. #19
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Երրորդ փուլ
    I may be paranoid but no android!

  5. #20
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Ավետիք Իսահակյան

    Ընդամենը մեկ ժամ...

    Առավոտյան ժամը վեցն էր…
    Վերմակիս ջերմության ներքո արջի քուն էի մտել ու նույնիսկ չէի էլ մտածում արթնանալու մասին: Զարթուցիցիչի զրնգուն հնչյուններին դեռ մեկ ժամ էլ կար, և, թվում էր, համատարած մթության մեջ ոչինչ չի կարող հանել ինձ իմ տաքուկ անկողնուց:
    Բայց միայն թվում էր… Երազիս մեջ շանս էի տարել ման տալու: Հանկարծ բակի հյուսիսային կողմից ուժեղ դղրդյունի ձայն լսեցի: Շանս արագորեն կապեցի մոտակա ծառից, իսկ ես նետվեցի դեպի բակի հյուսիսային կողմը: Մարդկանց ամբոխը ապշահար նայում էր դեպի ցանկապատի այն կողմը: Փորձում էի առաջ գնալ,և վերջիվերջո պարզել, թե ինչ էր տեղի ունեցել: Հանկարծ ամենաթեժ պահին,երբ գրեթե հասել էի ամբոխի առաջնամասին, ոտքս սայթաքեց ու ամբողջ ուժով ընկա առաջին շարքում կանգնած մի տիկնոջ վրա:Տիկինը, չնայած իր գիրությանը չդիմացավ իմ ծանրությանը, և երկուսով տապալվեցինք գետնին:
    Երբ երկուսս բարձրացանք գետնից, հիշեցի, որ տանը ասել էին, որ նման դեպքերում պետք է ներողություն խնդրել:
    -Ներողութ…,-չհասցրեցի նույնիսկ այդ բառն ամբողջությամբ արտաբերել,երբ տիկինը ամբողջ ուժով,գրեթե առանց խղճի խայթի այնպիսի մի ապտակ հասցրեց ինձ, որ տեղում շվարած մնացի: Զարմացած նայում էի կատաղած տիկնոջ վրա, հանկարծ ևս մեկ անգամ մոտեցավ ու այս անգամ էլ ավելի ուժեղ ապտակեց:
    -Ինչու՞ եք խփում: Ամեն ինչ պատահական ստացվեց: Եեեեսսսսսս չէի ուզում, ևս մեկ անգամ ներողություն,- ասացի ես,միևնույն ժամանակ որոշեցի ապահովության համար 2 քայլ ետ քաշվել:
    Մի կողմից էլ զարմանում էի, թե ինչու է այդքան մարդ կանգնած նայում ու ոչինչ չի ձեռնարկում:Հանկարծ կատաղած տիկինը մոտեցավ ինձ ու սկսեց բարձր ձայնով ասել.
    -Այ տղա, ինչ խփել, ինչ բան, շուտ զարթնի`գլխներիս փորձանքա եկել:
    -Փորձանքը դու ես, ինձ գժի տեղ ես դրել, էսքան մարդու մոտ խայտառակ արիր ,- առանց հասկանալու սկսեցի քնիս մեջ բարձրաձայնել ես:
    -Այ Սմբատ ջան, ինչ խայտառակ անել, ինչ բան, ասում եմ շուտ զարթնի, Լուսիկ տատը…
    Լուսիկ տատու անունը լսելիս, միանգամից հասկացա, թե բանն ինչումն էր: Քրոջս խոսքերն ու իմ ակրոբատիկ ցատկն անկողնից մեկ եղավ:
    -Ինչ Լուսիկ տատ, ինչա՞ եղել:
    -Հո դու հիվանդ չես, այ տղա, քո ու իմ Լուսիկ տատը, մոռացե՞լ ես արդեն:
    -Ինչա՞ եղել Լուսիկ տատին, Անուշ, հո բան չի պատահել:
    -Ոչ մի լուրջ բան Սմբատ ջան,կարաս քնես,ուղղակի մի քիչ առաջ զուգարան գնալուց ընկելա:
    -Ոնց ընկելա,բա հիմա ոնցա՞ ինքը:
    -Ոչինչ, մի կերպ պառկացրել ենք,հիմա էլ քնաբեր ենք տվել,որ քնի:
    Այդ պահին միանգամից մտքովս անցավ տեսածս երազը: Մի պահ հիշեցի այն դղրդյունը, մարդկանց ամբոխը:
    Մոտեցա սենյակին,ձեռքս տարա դեպի դուռը,որ բացեմ…
    <<Կատաղած տիկինը,հետաքրքիրա ինչ էր դա նշանակում>>,-սկսեցի մտորել ես: Ռիսկ չէի անում նույնիսկ դուռը բացեի:Աստված գիտեր միայն, թե ինչ կարող էր լինել:
    Հանկարծ ուշադրությունս գրավեց լարը`այն լարը,որով ես անցած գիշեր Ակումբ էի մտել, և քանի որ մեր հեռախոսը գտնվում էր համակարգչից մոտ 8 մետր հեռավորության վրա, այդ լարի օգնությամբ էի միանում համաշխարհային ցանցին:
    Ամոթից կարմրեցի, կարծես 21-րդ դարի ամենամեծ հանցանքն էի գործել: Սկսեցի ինչպես հանցագործներն են անում, վերացնել հանցագործությանս նշանները: Փորձեցի մի կերպ գաղտնագողի հավաքել այդ չարաբաստիկ լարը. բայց… Այդ պահին սենյակի դուռը բացվեց ու այնտեղից իր հաղթանդամ քայլերով դուրս եկավ պապս: Նայեց վրաս, ոտից գլուխ զննեց ու սկսեց հաստատուն քայլերով մոտենալ ինձ: Նայում էի պապուս դեմքին ու մարմնովս սարսուռ էր անցնում:
    <<Ինչ անեմ, ինչու՞ է նա այդպես զայրացած հայացքով գալիս դեպի ինձ: Աստված իմ, օգնիր ինձ>>.-մտքումս հասցրեցի ասեմ ես և… ապտակ: Այն ապտակը, ախր երազներին պետք էր հավատալ: Չգիտես ինչու միայն երազդ ի կատար ածվելուց հետո ես հիշում երազդ ու արդեն ուշ է լինում: Չգիտեի ինչ անեի, պապիս ամեն մի խփելը ես միշտ էլ շատ ցավագին էին ընդունել ու այդպես եղավ նաև այդ դեպքում:Աչքերս արցունքոտվեցին, բայց փորձեցի ինձ պահել որպես տղամարդ, ամեն ինչ անում էի, որ հանկարծ չլացեմ:
    Կատաղած տիկնոջ դեմքը,օօօօ,ինչքան էր նման պապիս դեմքին,կարծես իսկ և իսկ արտապատկերումը լիներ:Նույն հոնքերը,քիթը,շրթունքները… Հավանաբար պապիս մոտ միայն <<բոռդո>> գույնի պամադան էր բացակայում:
    Հանկարծ հիշեցի երազիս միջի երկրորդ ապտակը: Պապս շարունակում էր նայել վրաս, իսկ ես խուճապահար եղած ետ-ետ էի գնում: Եվ ես չէի սխալվում, պապս տեսնելով, որ ես փորձել եմ վերացնել հանցանշանը, մոտեցավ ու….
    <<Ախր ես միշտ հավաքել էի էտ անտեր լարը,ինչի՞ այս անգամ մոռացա>>,-մտածում էի ես:
    Պապս քթի տակ ինչ-որ բան մռթմռթալով հեռացավ, իսկ ես մենության մեջ մնալով սկսեցի նայել արևածագի առաջին նշույլներին: Չէի մտածում Լուսիկ տատիս մասին,միայն իմ մասին էի մտածում: Այդ պահին նաև էգոիզմի նշույլներ հայտնաբերեցի մոտս, որոնց մասին երբևէ չէի մտածել:
    Չէի համարձակվում գնալ տատիս մոտ, չէի համարձակվում նայել նրա աչքերին: Ախ այդ լարը, ինչքան բան փոխեց այդ լարը իմ կյանքում: Սիրտս ամբողջովին դատարկվել էր, նույնիսկ չգիտեի, թե ինչից է:
    Հանկարծ հնչեց զարթուցիցիս զրնգուն ձայնը: Հասկացա, որ արդեն ժամը 7-ն է: Ընդամենը մեկ ժամ էր անցել:Մեկ ժամ,որի ընթացքում ես շատ բան հասկացա, որը գուցեև փոխեց կյանքիս ամբողջ ընթացքը: Ընդամենը մեկ ժամ…
    Բայց սրտումս դատարկություն էր տիրում: Չգիտեի, թե ինչից է: Չէ, Լուսիկ տատիս հետ պատահածի արդյունքը չէր կարող լիներ, քանի որ գիտեի, որ նրա հետ ամեն ինչ լավ էր: Քավ լիցի, պապիս տված ապտակները նույնպես չէին կարող պատճառ հանդիսանալ իմ տխրությանը: Ի՞նչն էր ինձ այդպես տանջում, ինչու՞ էի կյանքում առաջին անգամ ինձ մենակ զգում: Ինչը՞:
    Միգուցե բակում միայնակ թողած շունս…
    I may be paranoid but no android!

  6. #21
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Վիլյամ Սերվանտես

    Բլդանչայի գյուտարարը

    շարունակություն...

    Թե ինչով վերջացավ Ռոբինիս առևանգման պատմությունը, թող իմանանք միայն ես ու Գյուտաշը: Միայն այն կասեմ, որ կռիվ այդպես էլ չարեցի, հորինված կոնֆետն էլ իհարկե չգտա, բայց ամեն ինչ լուծվեց շատ բարեհաջող կերպով, ու կարևորն այն էր, որ ինձ խոստացան` Ռոբինիս այլևս ոչ մի շան լակոտ չի նեղացնի: Դե ես էլ որոշեցի մոռանալ կատարվածը. խոսքը միայն Ռոբինի պատվազրկման մասին չէր, այլ նաև այն հիմար իրավիճակի, որում հայտնվել էի Գյուտաշի տան դիմաց, և իրադարձությունների հետագա զարգացման մասին, որոնց մանրամասները որոշեցի չշարադրել. մի պատվազրկումն այս պատմության մեջ բավական է, երկրորդի մասին` չխոսենք: Միայն թե այդ դեպքից հետո Գյուտաշի աչքին աշխատում էի չերևալ...
    Եղածը եղած էր, ու այդ օրվանից հետո ամեն ինչ շարունակվեց հոսել իր սովորական հունով` այն միակ բացառությամբ, որ մրցույթի օրը գնալով մոտենում էր, իսկ ես դեռ մատս մատիս էլ չէի խփել: Ինչպես ասում էր պապս`վաղվա գործը այսօր չեն անի. ես էլ, լինելով նրա արժանի ժառանգը, վաղվա գործը նույնիսկ վաղը չէի անում: Ախր հետն էլ հո մի հասարակ գո՞րծ չէր. այստեղ ոգեշնչում էր պետք, ստեղծագործական ջիղ, հմուտ ձեռքեր ու վերջապես` ֆայմ, ինչը մեր ցեղում ընդհանրապես չլսված բան էր: Բոլորը քափ ու քրտինք կտրած աշխատում էին, իսկ ես սպասում էի բաղձալի ոգեշնչմանը, որն իմ հասցեն դեր անցյալ դարում էր կորցել: Ժամերով նստում էի Բլդանչայի ափին, նայում հոսող ջրերին, ինձ ու ինձ միտք անում ու քարեր շպրտում գետի մեջ: «Բլդընչ, բլդընչ» անելով` քարիկներս սուզվում էին ջրի մեջ, իսկ ես էլ ավելի էի մխրճվում իմ անդաղանդ մտքերի մեջ, որոնցից պարտության անտանելի հոտ էր փչում:
    Երբ վրա հասավ մրցույթին նախորդող վերջին գիշերը, ես հասկացա, որ արդեն հարցը հաղթելը չէ, այլ չխայտառակվելը, իսկ դրա համար պետք էր գոնե երկու տախտակ իրարու բերել, մեջտեղն էլ մի քոռ մեխ խփել, մի խոսքով` գոնե մի բան մոգոնել: Ռոբինիս գրկեցի ու դեմ դիմաց կանգնեցի իմ ջարդոնի առաջ: Չոքերս մի թեթև թուլացան, բայց ես ինձ պինդ պահեցի: Որտեղից որտեղ ականջիս հասավ Բեթմենի զրնգուն հաչոցը, տրամադրությունս վերջնականապես ընկավ, ու ես կարգին դարդոտեցի: Հայացքս սկսեց անզոր պտտվել աջ ու ձախ, և հանկարծ կպավ հեռվում փայլող ինչ-որ առարկայի: Մթի մեջ աչքերս լարելով` գլխի ընկա, որ Գյուտաշի ծառից կախված ռուբիկ-կուբիկն էր: Մի կայծակնային արագությամբ ուժերս տեղն եկան, ու այդ կուբկին տիրանալու անզուսպ ցանկությունը ինձ առաջ մղեց դեպի սարդոսատայն կապած ջարդոնս: Աշխատեցի մինչ լույս ու լուսաբացին, տեսնելով ստեղծածս, պար եկա` տարա~յ, նինի~: Մեծ բան չէր գյուտածս. եղածը մի սովորական նավակ էր, բայց դա բավական էր չխայտառակելու, և ով գիտի` գուցե մի քանի ռուբիկ ստանալու համար:
    Օրը բացվեց, և մենք բոլորս հավաքվեցինք նշանակված տեղում, չկար միայն Գյուտաշը: Հետներս քարշ էինք տվել մեր ապշեցուցիչ գյուտերը և իհարկե թանկարժեք կուբիկները: Իսկ զարմացնողը հատկապես այն էր, որ բոլորս էլ մեկ մարդու նման նավակ էինք սարքել` գուցե անգամ համոզված լինելով, որ դա գիտությանը դեռևս անհայտ գյուտ է: Մի խոսքով, արար հայության գյուտը նավն էր, որը պիտի աշխարհի առաջ բացահայտեր տրանսպորտի այս նոր միջոցի ողջ շքեղությունը: «Բեռնարդ շոուն» անմիջապես անցավ նկարահանման գործին, իսկ մենք էլ` ոգևորված մեր խմբային, ես կասեի` տոհմային մտածելակերպի կատարյալ նույնությունից, սկսեցինք ուրախ երգել այդ օրվան սազական ընտիր երգեր:
    Երբ թռչկոտալով ձայնարկում էինք «Կապիտան, կապիտան ուլիբնիտես, վեդ ուլիբկա էտը ֆլագ կառաբլյա»-ն, խաղի կազմակերպիչները մեզ մի պահ լռեցրին, և վրա հասավ ամենահանդիսավոր պահը: Ամեն մեկս սկսեց ներկայացնել իր գյուտը, և դրա խորիմաստ կապը Բլդանչայի հետ: Հետո նավակները իրար հետևից լցվեցին գետի մեջ ու սկսեցին իրենց ուղին փնտրել դեպի բաց ծով, ով գիտի` գուցե անգամ օվկիանոս: Հպարտությամբ պիտի ասեմ, որ իմ նավակը շատ տարբերվող էր: Թեկուզ հենց միայն իր ծուռումուռ, օրիգինալ կառուցվածքով, որը նրան ջրի վրա թեք էր պահում. ուղիղ բոլոր նավերն էլ կարող են լողալ, ապա փորձեք այնպիսի նավ սարքել, որ թեք լողա, չէ, եղբայրս, սա հատուկ շնորհքի հարց է, ամեն մարդու խելքի բանը չի: Վրան էլ Գերմանիայի դրոշն էի խփել, որ բոլորն իմանան` սովորական մեկը չեմ, կարգին սփյուռքահայ եմ, ինձ պետք է լավ աչքով նայել. կարող է վաղը մյուս օրը արտասահման ոտ գցելու հարց լինի:
    Մնում էր միայն սպասել Գյուտաշին և սկսել ռուբիկա-կուբիկաբաշխությունը: Բայց արի ու տես, որ Ձերդ Պայծառափայլությունը ուշանում էր: Մեր նավերն արդեն լողալով հասած կլինեին Ատլանտիկ օվկիանոս, իսկ Գյուտաշը չկար ու չկար: Ի վերջո խաղի կազմակերպիչները հայտարարեցին.
    - Մեր մրցույթի անգին գոհար Մեծն Գյուտարարը, դժբախտաբար չի ներկայացել: Ցավում ենք ենթադրել, որ նա վերջին պահին, ինչպես վայել է իր տաղանդին ու խառնվածքին, փոշմանել է ու որոշել լքել մեզ: Ավաղ, ստիպված ենք համակերպվել այս դաժան կորստի հետ,- ասացին նրանք` երկու զույգ արցունք թափելով, ու ֆսֆսացնելով շարունակեցին,- հարգելիներս, այժմ այն կարևոր պահն է, երբ բոլորդ պիտի ընտրեք ձեր հավանած մասնակցին և նրան պարգևեք ձեր թանկարժեք կուբիկը: Ով հավաքի ամենաշատ կուբիկը, նա էլ կհաղթի ու կարժանանա «Բլդանչայի գյուտարար» պատվաբեր կոչմանը:
    Ես Ռոբինիս նստեցրեցի Բլդանչայի ափին ու պայուսակիցս հանեցի փայլուն ռուբիկ-կուբիկը` պատրաստվելով ամենակարևոր պահին:
    Նոր էինք սկսել իրար բաժանել մեր ռուբիկները, երբ ինչ-որ տարօրինակ ձայն համակեց ողջ շրջապատը: Սկսեցինք այսուայնկողմ նայել: Մեկ էլ ինչ տեսնենք` թռչելով մեզ է մոտենում Բեթմեն շան լակոտը, մեջքին` չղջիկի հսկայական թևեր, գլխին` ամբողջ ուժով պտտվող վինտիլիատոր, իսկ թաթերին` մեծ կանաչ լողակներ, որոնք կսազեին անգամ Կուստոյի ոտքերին:
    Ու գլխի վինտիլիատորը դռռացնելով` հո չի~ մոտենում, հո չի~ մոտենում... միայն իմ պես անվախի լեղին ջուր չէր կտրի: Իսկ նրա հետևից էլ, ձեռքերը գպանները դրած, իր համար հանգիստ քայլելով, գալիս էր Գյուտաշը: Բոլորիս կուբիկները ձեռքներիցս ընկավ, բերաններս մնաց բաց: Եվ դա դեռ վերջը չէր: Հասնելով գետի ջրերին` Բեթմեն լակոտը բացեց կպցրած թևերը, սահուն իջավ գետի ալիքներին ու հագի լողակները չփչթացնելով` սկսեց վազ տալ ջրի վրա: «Բեռնարդ շոու»-ի տղաներից մեկը տեղում ուշագնաց եղավ, իսկ մյուսը սկսեց հիսթերիկ զկրտալ: Իսկ շունն իր համար անհոգ վազվզում էր ջրի վրայով` կարծես ամառվա մի կայտառ ճպուռ: Իհարկե իմ խելքի համար մի քիչ դճվար էր ընկալել այդ ստեղծագործության, այսպես ասած, գործնական նշանակությունը, բայց դե հո գյո~ւտ էր, ի~նչ գյուտ էր:
    Գյուտաշն իր համար հանգիստ նստեց գետի կողքին ու գրպանից հանեց սիգարետը: Ամեն ինչ պատրաստ էր ավարտվելու բուռն ծափահարություններով ու բացականչություններով, երբ հանկարծ Բեթմենը նկատեց ափին նստած Ռոբինիս... Շունն իրեն կորցրեց, թևերը սկսեց տարուբերել, լողակներով ամբողջ ջուրը մեզ վրա ցփնել, վինտիլիատոր-գլուխը խելագարի նման շարջել ու կաղկանձել: Մինչ մենք կհասցնեինք հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, Բեթմենը նետվեց դեպի Ռոբինը` մեզ ոտքից գլուխ ջրելով ու խառնելով այստեղ-այնտեղ ընկած մեր կուբիկները: Ընկնելով ափ նետված, սիրահար շան լողակների տակ` թանկարժեք ռուբիկները սկսեցին թափվել գետը: Իսկ մասնակիցներն էլ ճիչերով` դրանց հետևից, ու սկսվեց մի սարսափելի իրարանցում: Բլդանչայը նետված գյուարարները գոռգոռում էին.
    - Սա ի~մ կուբիկն է:
    - Ո~չ, իմն է:
    - Հետ տվեք մեր ռուբիկները...
    - Օգնեցե~ք, ջուրը քշեց, տարավ, հարա~յ, հասե~ք...
    Իմ ոտքի տակ դեռ մնացել էր մի ռուբիկ և, ես, ինձ չկորցնելով, առա այն ձեռս, նշան բռնեցի ու տուր թե կտաս` շան ճակատին: Բեթմենը, որ իր սարսափելի հագուկապը շարժելով, արդեն գրեթե հասել էր Ռոբինիս, այդ իսկ վայրկյանին ճակատին ստացավ մի կուբիկային քացի: Ա~խ, ջհանդամ, թե անտաղանդ եմ, բայց հո ի~նչ նշան բռնող եմ... Բեթմենի գլխի վինտիլիատորը մի կողմ ընկավ, ու նա փռվեց Ռոբինիս կողքին: Բայց հազիվ էի հասցրել ուրախանալ այլանդակ կենդանու հանդեպ տարած իմ հաղթանակով, երբ Բեթմենը ուշքի եկավ, վեր թռավ տեղից, բերանի մեջ առավ Ռոբինիս ու փախավ: Այդ փախնելն էր, որ փախավ. էլ Ռոբինիս չտեսա...
    Խաղի ղեկավարներն արդեն նույնպես թափվել էին Բլդանչայի մեջ ու փորձում էին պարզել, թե որը ում կուբիկն է, և հատկապես ում ռուբիկներն է ջուրը տարել: Սարսափելի աղմուկ բարձրացավ:
    Ես թևաթափ ընկա խոտերին ու նայեցի դիմացս հանգիստ նստած Գյուտաշին: Այն չարաբաստիկ օրվանից հետո դա առաջին անգամն էր, որ մեր հայացքները նորից հանդիպեցին: Ժպտաց ինձ, ինչ-որ կիսաթախծոտ ուրախություն իջավ վրաս, ու ես էլ իրեն ժպտացի: Գյուտաշը նայեց ջրի մեջ կուբիկի կռիվ տվող մարդկանց ու... մեկ էլ սկսեց ծիծաղել, այն օրվա իր զրնգուն ծիծաղով... Բայց այս անգամ` ավելի բարձր: Բոլորը հանկարծ լռեցին ու հայացքներն ուղղեցին նրան: Իսկ Գյուտաշը սկսեց ձեռքով ցույց տալ թրջվածներին ու ավելի ուժեղ ծիծաղել: Ես էլ սկսեցի ծիծաղել, ինձ հետ միասին էլ` մնացած բոլորը: Մարդիկ սկսեցին նայել իրար ու մի կուշտ հռհռալ`երևի թե հասկանալով կատարվածի անհեթեթությունը: Գտնված կուբիկները նորից նետվեցին ջուրը, ու բոլորս, մի կարգին ուրախացանք ինքներս մեզ վրա: Հետն էլ սկսեցինք շարունակել մեր ուրախ «Կապիտան, կապիտան...»-ը: Մեկ էլ այն նկատեցինք, որ Գյուտաշը գլխին է հագել իր անհետ փախած Բեթմենի վինտիլիատորը ու օդ է բարձրանում: Նա մի պտույտ արեց մեր բոլորի գլխավերևում ու բացականչես.
    - Ժողովուրդ, լավ մնացեք, մինչ մյուս Բլդանչա~յ...
    Ու վերջին անգամ ինձ ժպտալով` թռավ գնաց: Մենք նրա հետևից ձեռքներս թափահարեցինք` հրաժեշտ տալով մեր խելառ Գյուտաշին:
    ...
    Չգիտեմ, թե ի վերջո ով դարձավ «Բլդանչայի գյուտարարը», անգամ չգիտեմ, թե ինչ ցույց տվեցին «Բերնարդ շոու»-ով, բայց գիտեմ, որ այդ զվարթ օրը ես մեկ անգամ ևս հասկացա մի պարզ ճշմարտություն` ցանկացած խաղի ու մրցույթի մեջ կարևորը ոչ թե հաղթանակն է, այլ մասնակցությունը: Ռոբինս` վկա:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  7. #22
    Paranoid Android Ռուֆուս-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.02.2008
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    11,459
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Էդգար Ալան Պո

    Ես շրթհարմոն չունեմ

    Ժամկետանց M&Ms եմ ուտում, ու անընդմեջ գրում:
    Արդյո՞ք թունավորում է: Ամեն բան հնարավոր է :

    Նստել էի տանիքին ու պեպսի էի խմում: Քամին քաշքշում էր մազերս ու վերնաշապիկիս փողքերը, փոշին աչքերս էր լցվում, իսկ ես նստել ու խմում էի պեպսի հենց շշից, ոնց որ սիրում եմ, առանց ձողիկի, առանց ավելորդ կոտրատվելու: Ե՞րբ պետք է ի վերջո կոտրատվել սովորեմ: Դա ինձ այնքան կօգնի ինտեգրվել այն հասարակությանը, որում ապրում եմ, բայց ի վիճակի չեմ: Կոտրատվելիս ծիծաղս գալիս է, ախր ես լավ եմ հասկանում արածիս նպատակներն ու դրանց հասնելու այդ ճղճիմ միջոցից նյարդային ծիծաղի նոպա եմ ունենում, ինչը հակառակ սեռի ցանկացած ներկայացուցիչ մեկնաբանում է որպես ավելի առաջ գնալու պատրաստակամություն: Չէ, ես տղաների հետ շփվել չգիտեմ: Չնայած, ունեմ ընկերներ, ու նրանց հաստատ ոչ մի աղջկա հետ չէի փոխի, բայց ընկերությունից այն կողմ մեր հարաբերությունները կամ մեռնում են կամ ենթարկվում այնպիսի խայտառակ մուտացիայի, որից երկուսիս սիրտն էլ սկսում է խառնել, ու անխոս, ասես պայմանավորված, ջնջում ենք իրար չատերից ու բջջայիններից վերացնում հաղորդագրություններն ու համարները:
    Պեպսի էի խմում կում-կում, դանդաղ, ինչպես խմում են ալկոհոլային խմիչքները, դե պեպսիից ես մի քիչ հարբում եմ: (Քմծիծաղս եկավ` առանց սմայլիկների գրելիս էմոցիաներս արտահայտելը դժվարանում է):
    Սիրում եմ լեզվիս վրա զգալ պեպսիի պղպջակների տժտժոցը, մեկ էլ երբ պեպսիի շիշը թափահարում եմ ու հպում ականջիս, լսվում են պղպջակների պայթյունիկներ, դա էլ է իմ սիրելի տարօրինակ հաճույքներից մեկը: Նմանատիպ անկապ հաճույքներ շատ ունեմ, դրանք էժան են, ու հիմանականում անվտանգ: Կարծում եմ` դեռ կխոսեմ դրանց մասին, դե իսկ եթե հարմար առիթ էլ չլինի, ուրեմն չեմ խոսի:
    Տանիք հաճախ եմ բարձրանում, այստեղ հնարավոր է ընդունել ցանկացած դեմքի արտահայտություն, ու ոչ մեկը չի գա ու փորձի քեզ “խելքի բերել”, կամ խցկվել հոգուդ մեջ ու փորձել այն այլանդակել` ըստ սեփական պատկերացումների: Տանիքին նստած հաճախ ծխում եմ ու մեղքի զգացում չեմ ունենում, որ թունավորում եմ շրջապատս: Մանավանդ եթե քամի է լինում, ծուխը ցրվում է շատ արագ, ու ծիծաղելի է դառնում այն միտքը, որ այս չնչին ծխի ամպից գուցե արդեն քաղցկեղ ունեմ:
    Մեռնելուց երբեք չեմ վախեցել, չնայած անտանելի սիրում եմ կյանքը: Շոշափում եմ վզիցս կախված ճապոնական հիերոգլիֆը, որը գնել էի երկու հազար դրամով ու անկեղծորեն հավատացել, որ այն ինձ դարձնելու է հարուստ ու հռչակավոր, քանի որ վաճառողն ինձ հավատացրեց, որ այն հաջողություն է բերում: Բայց դե հենց այն պահին պիտի հասկանայի, որ հիերոգլիֆը կախարդական հատկություններ չունի, երբ այդպես էլ չկարողացա գին իջեցնել: Երկու տարի այն անընդմեջ կրելուց հետո, երբ ոչ մի լուրջ փոփոխություն չեղավ իմ անձնական կամ մասնագիտական կյանքում, մտահոգ ուսումնասիրում էի այն` գրասենյակում համակարգչիս դիմաց նստած, երբ հանկարծ աշխատակիցներից մեկը, ով ճապոներեն գիտեր, ներս մտավ, նկատեց հիերոգլիֆն ու ասաց, որ ես այն թարս եմ կախել…
    Ծիծաղս եկավ, հանեցի հիերոգլիֆն ու ցած նետեցի տանիքից:
    Իսկ ներքևում կյանքն այնքան սովորական էր գլորվում փողոցներով, այն ծեր մուրացկանը, որին միշտ տեսնում էի պատուհանից, էլի նստած էր մայթեզրին ու գլուխը կախ երաժշտություն էր լսում ականջակալներով: Նա տարբերվում էր մնացած մուրացկաններից նրանով, որ ուներ ականջակալներ ու սիրում էր երաժշտություն: Նմանվում էր մյուս մուրացկաններին նրանով, որ անտանելի կեղտոտ էր ու վրայից վատ հոտ էր գալիս: Հիմա մուրացկաններին էլ մուրացկան չեն ասում, ասում են բոմժ: Տարբերություն կա՞ այս երկու բառերի մեջ թե՞ չէ, ես չգիտեմ, ու ալարում եմ նայել բառարանում: Բայց այն ժամանակ, տանիքին նստած, ինձ շատ չէր հետաքրքրում այդ բառերը նույնն են, թե տարբեր: Ինձ ընդհանրապես չէր հետաքրքրում մուրացկանն իր ականջակալներով ու ոչ էլ հետաքրքրված էի ներքևում սովորականի պես գլորվող կյանքով: Ես բարձրացել էի տանիք, ինչպես անում եմ միշտ, երբ տխուր եմ, ու ոչնչով չեմ հետաքրքրվում: Նստել ու մտածում էի անկապ բաներ, մեկ-մեկ հաջողացնում էի ոչ այնքան անկապ բաների մասին մտածել: Ու հենց հասնում էի այն մտքին, որ ի վերջո իմ կյանքում ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ, մտքիս թելը կտրվում էր:
    Անցնում էին ժամեր, ծխախոտի տուփը դատարկվում էր, ինչպես նաև պեպսիի շիշն ու գլուխս: Սկսել էր մթնել, երկինքը մռայլվում էր, արևի վերջին շողերն էին խաղում բիբերումս, դրսում ժխորը կամաց-կամաց դադարում էր, ու մի քիչ ցրտել էր: Ես հագա տաք ժակետս, որ միշտ վերցնում եմ, երբ տանիք եմ ուզում բարձրանալ, ու պառկեցի: Ափսոսում էի երկու բանի համար` նախ, որ շրթհարմոն չունեմ, ու հետո, որ մենակ եմ տանիքին:
    Մեկ-մեկ հետս տանիք են բարձրանում տարբեր մարդիկ: Հաճախ երկուսը` մեկի անունն է Ալանիս, մյուսինը` Զեմֆիրա: Ալանիսը բարձրահասակ է ու նիհար, երկար մազեր ունի, բայց չի խնամում, երբ ժպտում է, երևում են գրեթե բոլոր ատամները: Զեմֆիրան ավելի հազվադեպ է ժպտում: Հիմանականում նա հարբած է լինում ու վատ տրամադրությամբ: Վերջերս մեր հարաբերություններն էնքան էլ լավ չեն, որովհետև հրեշավոր մի պատահականությամբ այնպես է ստացվել, որ ինքն է գրել “я разгадала знак бесконечность”: Երդվում եմ, դա իմ միտքն էր: Ուղղակի ես այն գրի չառա, ու ժամանակի ընթացքում այն դարձավ սովորական, առօրյա միտք, որի մասին գրելու բան չմնաց: Իսկ Զեմֆիրան, էդ խորամանկը, գրեց… Ինչպես ասել է իմ ամենասիրելի գրողներից մեկն իր գրքերից մեկի նախաբանում` ընթերցող, ներիր, որ այս ամենը գրել եմ ես, այլ ոչ թե դու: Սա մի տրիվիալ պատահականություն է ընդամենը:
    Նեղացա աշխարհից. ինձ պարուրեցի սիգարետի ծխով ու մտահոգվեցի. ախր ես շրթհարմոն չունեմ: Եթե ունենայի, գոնե կփորձեի նվագել սովորել ու էս անտեր մնացած Word ֆայլից ձեռ կքաշեի: Բայց դե շրթհարմոն չկա, ոչ էլ մի սևամորթ բլյուզմեն կա մոտերքում: Իսկ ո՞վ կարող է սևամորթ բլյուզմենից ավելի լավ նվագել… Եվս մի սիգարետ: Մնաց չորս հատիկ, իսկ գիշերը դեռ նոր է սկսվել:
    Նայում եմ աստղերին ու մտածում` շրթհարմոնն ինչի՞ս է պետք ընդհանրապես: Միևնույն է, նվագել չգիտեմ: Բայց եթե էդպես մտածենք, պիտի սրտնեղվեմ, թե կյանքն ինչիս է պետք, ախր ես ապրել էլ չգիտեմ: Իմը կյանքի իմիտացիա է, ու եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ վատ դերասան եմ, պատկերացրեք, թե ինչքան խղճուկ եմ խաղում դերս, որի իմաստը հաճախ չեմ հասկանում: Ավելի սիրում եմ ոչ թե ապրել այն, ինչն ինձ բաժին է հասել, այլ կողքից հետևել, ասես դա ընդհանրապես ինձ հետ ոչ մի առնչություն չունի: Ու ձևացնել, թե ապրում ես քո միակ հնարավոր կյանքը, այլ ոչ թե քարշ ես գալիս ձանձրույթի կողքից: Ու արդեն չես հասկանում` ձանձրու՞յթն է քո ստվերը, թե՞ դու` նրա:
    Կներեք, որ էս մի քանի տողը զուրկ են սյուժեից, ես սյուժե հորինել չգիտեմ, իմանայի` սեփական կյանքիս սյուժեն կգրեի: Բայց երբեք նախօրոք գծված պլանով ապրել չեմ կարողացել, ախր էդ դեպքում սխալներ չգործելն ու ճիշտ ապրելն անխուսափելի են դառնում: Իսկ ես սիրում եմ զարմանալ: Ու ճիշտն ասած, չի էլ հետաքրքրում` կկարդա՞ք դուք այս ամենը, թե ոչ:
    Շրթհարմոն չունեմ, պեպսին վերջացավ, սիգարետ չմնաց: Վերջ, ես գնացի: Այսօրս էլ ապրեցի լիարժեք:
    I may be paranoid but no android!

  8. #23
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Օնորե դը Բալզակ

    Դպրոցում

    - Չէ , ես իհարկե ոչինչ չեմ ուզում ասած լինել : Ինքդ մտածիր` ինչու՛ նա այդ բանը հենց Տաթևի հետ արեց , ինչու՛ ասենք ինձ կամ քեզ չմոտեցավ , վերջիվերջո մենք բոլորս էլ ներկա էինք երեկվա քեֆին:
    -Դե չգիտեմ , գուցե նա ուղղակի մի քիչ ազատ է տղաների հետ , գուցե դրանից
    է : Չգիտեմ , ախր նա միշտ այնքան անմեղ տեսք ունի:
    -Եթե ինձ լսեք , ես միշտ էլ ասել եմ , որ Տաթևիկը այնպիսին չէ , ինչպիսին միշտ փորձում է իրեն ցույց տալ ...
    ԲԱ՛Մ-ԲԱ՛-ՍԱ՛ՆՔ ... Բամբասանքն ուղղակի եռում է 11-րդ ա դասարանում : Այն նման է ամենակուլ ու ագահ հրեշի , որ բոլորին կուլ է տվել ու միայն ինձ ու Տաթևիկին է արհամարհանքով մի կողմ թքել . ինձ , որովհետև ես սկզբունքորեն ու հուսահատորեն դեմ եմ անձնականը համադասարանային դարձնելուն , իսկ Տաթևիկին , որովհետև նա ուղղակի չէր կարող բամբասել սեփական անձի մասին:
    Եվ ահա հանկարծ , ինչպես միշտ նման դեպքերում , ես տեսնում եմ Նրան ` մեր դասարանում բամբասանքի ամենատարողունակ ու հուսալի շտեմարանին:Եթե նրան ասես ասենք ` Ալեքսանյան Անի , նա վայրկյանական արագությամբ ոգևորված կսկսի պատմել այն ամենը , ինչ որ երբևէ խոսվել կամ հորինվել է վերջինիս մասին : Նրա մոտ ամեն ինչ դասակարգված է ու ստույգ , ու եթե որևէ մեկը իր մասին շատ բան իմանալու ցանկություն ունենա , բավական է միայն դիմի այս զարմանահրաշ մատյանին : Նրա ունունը Ջեմմա է , ու նրա աչքերի մոլի փայլից ես հասկանում եմ սեփական դատավճիռս . նա ջանք չի խնայելու ինձ նման անհետաքրքիր արարածին դարձի բերելու համար:
    -Ե՞վ ... ,- հարցնում է նա ` արագ-արագ տեղավորվելով դիմացիս նստարանին , - ի՞նչ կասես :
    Ես նայում եմ մարդկության այդ հետաքրքիր ներկայացուցչին , որին դասարանը արդարացիորեն ԲիԲիՍի է կոչել , ու , չգիտես ինչու , ծիծաղս գալիս է :
    -Կարծում եմ ,որ նա գուցե իրեն վատ է զգում ,-ասացի ես:
    -Թող վատ զգա ,- ճարտասանի շեշտադրությամբ ասում է նա , - թող ամաչի : Չգիտեմ ` դու ամբողջ պատմությունը գիտե՞ս :
    -Մոտավորապես:
    - Ինչպե՞ս թե մոտավորապես ,- վրդովվեց նա ու իսկույն որոշեց շտկել այդ անթույլատրելի բացթողումը:
    -Ուրեմն լսիր...
    Ջեմման մոտ 30 րոպե անընդմեջ խոսեց : 30 րոպեի հուզաշաղախ , ոգևորված ու տեղ-տեղ դրամատիկ շեշտադրությամբ հագեցած տեքստը կարելի էր վերարտադրել մի քանի սեղմ ու հասարակ նախադասություններով : Քեֆի ժամանակ Տիգրանը (իրականում այս անունը գրեթե մոռացվել էր , հիմա նրան բոլորը «Կյաժ» են անվանում) , բավականին հարբելով , Տաթևին մեկ րոպեով դահլիճից դուրս է կանչում : Նրանք երկուսով , (պատմում է
    « պատահաբար » նրանց պատուհանից հետևած Սոնան `մեկ այլ լրատվական փայլուն հեռուստաընկերություն , ) , բարձրանում են երկրորդ հարկ , և մի կարճ զրույցից հետո Տիգրանը սկսում է բռնիորեն համբուրել Տաթևին , իսկ Տաթևը , իբր թե դիմադրելով , այնուամենայնիվ , ոչ մի ձայն չի հանում:
    -Պատկերացրու Սոնայի վիճակը : Մինչև եկավ ու ինձ ասաց , և մենք երկուսով բարձրացանք վերև , նրանք արդեն ուղղակի խոսում էին , այնպես , ասես ոչինչ էլ չի եղել :
    Ես այդ ամբողջ ժամանակ նայում էի Տաթևին , որ , դասարանի ետևի շարքում նստած , ինչ - որ բան էր նկարում : Ամբողջ դասարանը խոսում էր ու նրան նայում , նորից քննարկում ու նորից նայում , իսկ նա շարունակում էր նկարել , կարծես ոչինչ էլ չկար :
    - Իսկ ինչու՞ Սոնան չփորձեց խանգարել Տիգրանին:
    - Լսի՛ր ` ինչ կասեմ քեզ , եթե Տաթևը չցանականար , Տիգրանը նրա հետ այդպես չէր վարվի , այնպես որ , չփորձես նրան արդարացնել:
    - Ո՞վ ասաց ,թե արդարացնում եմ , ուղղակի , իմ կարծիքով , անպայման չէր , որ Սոնան բոլորին հայտարարեր:
    - Նախ ` նա միայն ինձ է գաղտնիքով ասել , հետո` շատ էլ ճիշտ է արել : Տաթևի դիմակը վերջնականապես պատռվեց :
    - Պատկերացնու՞մ ես , ես էլ նրան մոտ ընկերուհիս էի համարում ,- ավելացրեց նա լռությունը խախտելու համար :
    - Այո , - ասացի ես , - իմիջիայլոց , նա էլ `քեզ:
    Նա կարծես թե չլսեց ու հանդիսավոր հեռացավ:
    Չնայած կարևոր չէր , թող գնար ու մասնակցեր բամբասանքի այդ մեծ խնջույքին ( մեկ էլ ե՞րբ նման առիթ կլինի ) , մինչև հատակը դատարկեր այդ դեպքի տակառը , արբենար ամեն մի փոքրիկ ու կարծես թե նոր մանրուքով , վերջնականապես ջնջեր սահմանը անձնականի ու հանրայինի միջև , թող վայելեր ...
    Զանգը տվեց . Տաթևը անվրդով տեսքով , բայց վարդագույն այտերով դուրս եկավ դասարանից ու 20 զույգ աչքեր հետևեցին նրան . 11-րդ դասարանցիները տարուբերեցին գլուխները ` վստահ , որ ի տարբերություն Տաթևիկի ` իրենք շատ կարևոր ու պատվարժան անձնավորություններ են:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  9. #24
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Հանս Քրիստիան Անդերսեն

    Ճամփորդող փոքրիկ սրիկան

    Իմ խելառ, կատաղի, դյուրաբորբոք երիտասարդությունից հետո ես մի հանգիստ անկյուն էի փնտրում: Դրա համար տեղափոխվեցի քաղաքի մի այնպիսի թաղամաս, որտեղ ոչ ոք (գոնե իմ պատկերացմամբ) ինձ չէր ճանաչում և սկսեցի սովորական կյանք վարել, ինչպես մեր նախկին հարևան Հասոն կամ Նունեն: Բայց, ի տարբերություն նրանց, ես չէի ամուսնացել ու երեխաներ չունեի: Իմ կյանքը չափից դուրս անհետաքրքիր էր դարձել, իսկ ես վարժվել էի դրան: Օրվա առաջին կեսը լցված էր աշխատանքով, իսկ երեկոյան հանգիստ նստում էի բազմոցին, գիրք կարդում կամ հեռուստացույց դիտում: Համակարգչից վաղուց արդեն հրաժարվել էի, միացնում էի խիստ անհրաժեշտության դեպքում: Միայն երբեմն հանդիպում էի հին ընկերներիս, որոնց թիվը գնալով պակասում էր. նրանք հերթով լքում էին մեր քաղաքը: Մենք միասին գարեջուր էինք խմում, ծխում, ուրիշ վատ բաներ էլ անում. մեկ-մեկ պետք է, չէ՞, կրկնել երիտասարդության գժությունները, որ թարմ մնաս: Հակառակ դեպքում աստիճանաբար քայլող դիակ կդառնաս, և քառասունից հետո արդեն համբերատար կսպասես մահվանդ:
    Այդ ձանձրալի երեկոներից մեկն էր, հուլիս էր: Ես հարմարվել էի բազկաթոռին, ինչ-որ անհետաքրքիր գիրք էի կարդում, հետն էլ բալ ուտում: Կանգնած տաք օդին ու ձանձրալի էջերին մի քիչ զովություն ու համ էր տալիս բալի թթվությունը: Ընդհանրապես, եթե տանը ոչինչ չի լինում ուտելու, բալը պարտադիր է: Ձմռանը փոխարինում է սառեցվածը, որը թարմի հետ ոչ մի կերպ չի համեմատվի, բայց բալասերիս համար դա միակ մխիթարությունն է: Ես բալ ուտում եմ, երբ քաղցած եմ, երբ ձանձրանում եմ, երբ զայրացած եմ կամ ընդհանրապես երբ հիշում եմ, որ կարելի է շուրթերիս թթվություն հաղորդել:
    Եվ այդպես բալի հերթական բաժինն էի վայելում, երբ հանկարծ դուռս թակեցին: Ես ոչ ոքի չէի սպասում ու պատկերացում չունեի, թե ով կարող էր ինձ հիշել, առավելևս, որ երկար ժամանակ չէր, ինչ տեղափոխվել էի, իսկ նոր հասցես ոչ ոք չգիտեր: Հարևաններն էլ ծանոթանալու առաջին անհաջող փորձերից հետո որոշել էին ձեռք քաշել ինձնից:
    Ու չնայած գաղափար չունեի, թե ով կարող էր լինել դռան մյուս կողմում, ես վատ սովորությանս համաձայն սուսուփուս դուռը բացեցի: Եվ ի՞նչ տեսա… Իմ առջև կանգնած էր մոտ տասնութ-տասնինը տարեկան մի աղջնակ` ոտքից գլուխ ջինսերի մեջ, գզգզված մազերով, քրքրված պայուսակով, աչքերին` վարդագույն ակնոց: Ու որովհետև վերջինը հենց սկզբից գրավեց ուշադրությունս, մինչ կպարզեի, թե ով է նա և ինչ է ուզում ինձնից, փորձեցի նկատողություն անել.
    - Ակնոցդ հագուստիդ հետ չի սազում:
    - Դու ի՞նչ ես հասկանում: Ես կյանքին վարդագույն ակնոցով եմ նայում,- անհոգ ասաց նա,- գուցե նե՞րս հրավիրես:
    Մի պահ ինձ թվաց, որ եթե հանկարծ ոչինչ չասեմ ու դուռը փակեմ, աղջիկը պատի միջով էլ տուն կմտնի կամ վարդագույն ակնոցը սևով կփոխարինի, և ես նրանից պրծում չեմ ունենա: Դրա համար դուռն ավելի լայն բացեցի ու նրան ներս թողեցի:
    Իսկ աղջիկը, հենց ներս մտավ ու բալով լի ափսեն տեսավ, առանց թույլտվության մի բուռ վերցրեց, սկսեց արագ-արագ ուտել ու կորիզները գետնին շպրտել:
    - Այստեղ ափսե կա: Կարող ես օգտվել դրանից,- առաջարկեցի:
    - Ոչինչ, այսպես հարմար է:
    - Հատակը կեղտոտում ես:
    Արդեն նյարդայնանում էի և ուզում էի, որ նա հնարավորինս շուտ հեռանա իմ տնից:
    - Ո՞նց թե կեղտոտում եմ: Այդ երբվանի՞ց բալի կորիզը կեղտ դարձավ: Եվ ո՞վ է որոշել, որ չի կարելի դրանք գետնին գցել: Այո՛, ես գետնին եմ գցում և լավ էլ անում եմ: Չեմ ընդունում մարդու հորինած ոչ մի օրենք:
    - Բայց դու պատկերացնու՞մ ես, թե ինչ կլինի, եթե ես իմ կերած բոլոր բալերի կորիզները գետնին գցեմ ու չհավաքեմ:
    - Բալի այգի կունենաս:
    - Ինչպե՞ս ես պատկերացնում բալի այգին քարե հատակի վրա: Իսկ որտե՞ղ են ծառերն իրենց արմատները խրելու: Երևի ներքևի հարևանի տա՞նը: Կարծում եմ` դա բոլորովին հաճելի չի լինի նրա համար:
    - Մարդիկ են որոշել, որ քարի վրա ծառ չի աճում: Իսկ դու փորձե՞լ ես հավատալ, որ այս գեշ սենյակդ մի օր բալի այգի կդառնա: Փորձե՞լ ես ամեն օր ջրել կորիզները: Այդ դեպքում դու ստիպված չէիր լինի ձմռանը սառեցված բալ գնել. քո այգին քեզ ուզածիդ չափ թարմ պտուղ կտար:
    Զարմացա, որ նա գիտեր իմ թուլության մասին, բայց զսպեցի, չհարցրի, թե որտեղից: Փոխարենը շարունակեցի.
    - Լավ, ասենք սենյակս բալի այգի դարձավ: Իսկ ես որտե՞ղ էի ապրելու:
    - Ծառի տակ,- նրա ձայնի անհոգությունը ոչ մի վայրկյան չէր անհետանում:
    - Լսի՛ր, դու արդեն զայրացնում ես ինձ: Ասա, թե ինչու ես եկել և շուտ հեռացիր: Ես ժամանակ չունեմ:
    - Ստում ես: Դու հիմա ազատ ես ու ձանձրանում ես: Ապրում ես ահավոր անհետաքրքիր կյանքով… Լավ, բավարարեմ հետաքրքրությունդ,- առաջին անգամ նրա ձայնից կորավ անհոգությունը, և նա մի քիչ շշուկով ու շատ լուրջ ասաց,- ես քեզ հազիվ գտա:
    - Ինչու՞ էիր փնտրում: Ո՞վ ես, ի՞նչ գործ ունես իմ տանը: Հասկանու՞մ ես, ես խաղալու հավես չունեմ:
    Արդեն հունից դուրս էի գալիս: Թվում էր` փողոցով անցնող մի սովորական խելագար որոշել էր պատահական դուռ ծեծել և իր զառանցանքներով հետաքրքրվող գտնել:
    Իսկ նա, ձայնին նեղացած ու քնքուշ երանգ տալով, փորձեց պատասխանել հարցերիս.
    - Ես չեմ խաղում: Եկել եմ քեզ պատմելու… Լավ, լավ, մի՛ զայրացիր: Հիմա ասեմ… Ես սրիկան եմ: Իսկական անուն ունեմ, բայց ու՞մ է պետք: Մայրս ինձ սրիկա էր ասում, թող էդպես էլ մնա: Վերջիվերջո, մեր անձնագրերի անունները գրեթե ոչինչ չեն ասում մեր մասին: Ուրիշների կպցրած անուններն ավելի սազական են: Եթե մորս ձեռքին լիներ, գուցե անունս հենց սրիկա էլ կդներ… Ինչևէ, ընտանիքս թողնենք:
    Սրիկան լռեց, կռացավ, բալի կորիզները հատիկ-հատիկ հավաքեց, լցրեց ափսեի մեջ, տեղավորվեց բազկաթոռին և ինձ էլ խնդրեց նստել:
    - Երևի սխալ սկսեցի,- գլուխը կախ ասաց նա,- պետք էր ամեն ինչ սկզբից բացատրել:
    Այդ պահին խղճացի նրան: Մտածեցի, որ մի դժբախտ երեխա է, որը ծնողների հետ վիճել, փախել է, հիմա էլ ապաստան է փնտրում: Իսկ նա, վերցնելով ևս մեկ բալ (բռի պաշարն արդեն վերջացել էր), շարունակեց.
    - Կատակում էի: Մայրս ինձ երբևէ սրիկա չի ասել: Այդ անունն ուրիշ տեղից եմ ձեռք բերել, բայց հանկարծ հարցեր չտաս… Պատմեմ պատմությունս, հետո կասեմ, թե ինչու եկա քեզ մոտ և ինչու եմ հենց քեզ վստահում: Որպես սկիզբ նշեմ, որ բոլորովին պատահական չէր, որ հենց քո դուռը ծեծեցի:
    Ես խճճվում էի: Ոչ մի բանից գլուխ չէի հանում: Ինձ բնավ չէր հետաքրքրում, թե ինչ է պատմելու: Բայց որ այդպես սկսեց, որոշեցի չառարկել:

    շարունակելի
    Վերջին խմբագրող՝ Երկնային: 15.05.2008, 20:59: Պատճառ: .
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  10. #25
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Պաուլո Դոստոեվսկի

    շարունակություն

    Դուռը բաց էր:
    Մտա հյուրասենյակ: Բաժակներն էր սրբում: Շիշը սուսուփուս վերցրի, սկսեցի բացել: Բնականաբար`մատս կտրեցի... Էս ինչ էլ ֆշշալա ֆշշում:
    Գնացի խոհանոց, որ ձեռքերս լվանամ, մի բան գտնեմ փաթաթեմ մատիս: Լվացարանի ծակով հոսելիս ջուրը ժամացույցի սլաքին հակառակ էր պտտվում: Ենթագիտակցորեն նկատեցի: Պատից կախած կարտոֆիլ խառնելու բահիկն ու պյուրե սարքիչը լուսնի լույսից գժված` իրենց ստվերով թարս խաչ էին նկարել պատին: Մի քիչ ձգված: Մարմնովս սարսուռ անցավ: Հաճելի` ինչ մեղքս թաքցնեմ:

    Երբ մեջքով էի կանգնած, ինձ թվաց հենց շուռ գամ`սեղանի տակից, սեփական արժանապատվության զգացումից ուռած-պայթած, դուրս կգա Վոլանդի Բեգեմոտը ու գլուխը թափահարելով մռայլ, անդրշիրիմյան ինչ-որ ռոքային դխդխկոցի ներքո ինձ կուղեկցի հետ` դեպի հյուրասենյակ: Ձեռքերս չորացնելու հետ միասին հայացքս չկտրելով անտեսանելի Բեգեմոտից` ուղղվեցի դեպի հյուրասենյակ, գլուխս տմբտմբացնելով նույն ռիթմի տակ, ինչ ինքը:

    Բաժակներն էլ չէր սրբում: Սենյակի կենտրոնից պարան էր կախված: Որ խոհանոց էի գնում, չկար: Հարյուր տոկոս: Լուռ ինձ մեկնեց Պալմոլիվ մակնիշի օճառը: Ժպտալով մոտեցա ու սկսեցի օճառը քսել պարանին` զգալով, որ պոռթկալու պատրաստ հիստերիկ քրքիջս արդեն կոկորդիս մոտ է: Օղակ արեցի` կինոյում տեսածներս հիշելով: Լավ էլ ստացվեց:
    - Նա քեզ սպասում է, - ասաց ու կանչեց սեղանի մոտ:
    Լցված բաժակը մեկնեց ու դողդոջուն անկածանքով ասաց.
    - Տիրակալի կենացը:
    Քիչ մնաց ասեմ` հեսա սև տիրակալ կբերեմ գլխիդ: Բայց չասացի: Մարդ է դե հիմա: Ոմանք հավատում են, որ սատանան կա, ոմանք էլ, որ չկա: Ինչու՞ ծիծաղել:
    Մանավանդ, որ թթու վարունգ չկար սեղանին:

    Բաժակը շուրթերիս մոտեցնելիս հայացքս ընկավ պատին: Հեռուստացույցի վերևն ընկած, ըստ ամենայնի, վաղուց գրած, խունացած խելագար «Բարև»-ը ամեն ինչ տեղը գցեց: Մինչ այդ զսպած հիստերիկ ծիծաղը դադարեց կոկորդս խուտուտ տալ:
    Երևի թե չէր սիրում ծիծաղող մարդկանց..
    Անհաղթահարելի ուժով քարշ տվեց ինձ դեպի ինքնագործ, դիլետանտ կախաղանս` ճամփին քսան անգամ ոտքով գլորելով փոքրիկ աթոռակը ու զոռով կանգնացրեց վրան: Դե թեթև եմ..
    Պալմոլիվի հոտը քթիս խփելն ու էդ անասունի դռան զանգը հնչելը մեկ եղավ:

    Վեր թռա...Հեռախոսն էր:
    Վերցրեցի:
    Անծանոթս է..
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  11. #26
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Չորրորդ փուլ
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  12. #27
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Հանս Քրիստիան Անդերսեն

    Ճամփորդող փոքրիկ սրիկան


    շարունակություն

    Եվ նա սկսեց առանց երկարացնելու.
    - Մտերիմներիս շրջանակը գնալով նեղանում էր: Մի ցուցակ էի կազմել: Ամեն օր տուն գալիս նորանոր անուններ էի ջնջում: Եվ դրանք շատ մտերիմ մարդիկ էին, գիտե՞ս: Ուղղակի ամեն մեկն իր համբերության սահմանն ուներ: Մեղավորը միայն ու միայն ես էի: Սրիկա էի: Եթե կուզես, ես նրանց համար չէի: Ես այլմոլորակային էի… Մի խոսքով, հոգնեցի իրականությունից և որոշեցի փախչել դրանից, ճամփորդել:
    Գուցե պատմությունս փոքրիկիշխանոտ թվա, բայց հավատացնում եմ, որ ես վարդ չունեի, իսկ ճամփորդությունս իրականությունից դուրս էր. իմ մի մասնիկը շարունակում էր մնալ այնտեղ, որտեղ էի:
    Առաջինը հանդիպեցի մի աղջկա, որը սկզբում այնքան էլ բարեհամբույր չէր, սակայն հետո ներողություն խնդրեց, ինձ գրկեց: Հանձնարարություններ էր տալիս. երևի դասախոս էր: Բայց նրա պահանջները մի տեսակ չէին համապատասխանում դասավանդվող առարկային: Հետո ուշադրությունս գրավեց նրա սև պայուսակը և դրա մեջ երևացող Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենության» հայերեն թարգմանությունը` սև ու սպիտակ գիրքը: Ես երևի նրա դերը սխալ էի ընկալում. չգիտեի, թե Մարկեսն ինչ կապ ունի… Շուտով սուսուփուս հեռացա:
    Այնտեղից հետո հայտնվեցի Վարդաստան կոչվող երկրում, որտեղ ամեն ինչ վարդագույն էր` ծառերը, գետերը, հողը, մարդիկ, ծաղիկները, փողոցները, մեքենենաները, շենքերը… Եվ նրանք երջանիկ էին: Վատը չէին տեսնում: Բայց այդպես ահավոր ձանձրալի էր: Երկար չդիմացա: Կանգնեցի նրանց գլխավոր հրապարակում ու հայտարարեցի, որ կյանքն այնքան էլ վարդագույն չէ, որքան նրանց թվում է, որ այդպես ապրելը ձանձրալի է… Լավ չէի հասկանում, որ դա նրանց կյանքն է, իմը չէ, որ թեկուզ ես այնտեղ ոչ մի հետաքրքիր բան չգտա, կան մարդիկ, որոնք սիրում են իրենց երկիրը… Սպասում էի, որ կհարձակվեն, կքարկոծեն: Բայց ոչ ոք չմոտեցավ: Միայն հաջորդ օրը մի բարեհամբույր կին, որը տեսավ, որ իրենց երկիրը դուրս չի գալիս, վարդագույն ակնոց նվիրեց ինձ` ասելով, որ պետք կգա, երբ հոգնեմ կյանքի սև մասերից, որոնք շատ կլինեն իմ ճամփորդության ընթացքում: Ու խորհուրդ տվեց գնալ նարնջագույն մարիոնետի մոտ…
    - Դա ո՞վ է,- հետաքրքրվեցի:
    - Համբերի՛ր, ամեն ինչ կպատմեմ,- մի քիչ նեղացած տոնով ասաց սրիկան,- ես չգիտեի, թե որտեղ էր նարնջագույն մարիոնետը: Իսկ կինն ինձ բացատրեց: Պարզվեց` մի փոքրիկ կղզու վրա պետք է սպասեի նրան, մինչև գար: Հեռու չէր, շուտ հասա: Սպասում էի… Ջրի մի կաթիլ քսվեց դեմքիս: Սառն էր: Քամին չկամեցավ, որ այդպես մնամ. քշեց-տարավ անմիջապես: Սառնարանից հայացքս հանեցի ու դրեցի քարին, որ դիմավորի հեռվից եկող մարիոնետին: Բայց փայտե խաղալիքն ուշանում էր. երևի թելերը խճճվել էին: Իսկ Վարդաստանից դեռ վարդագույն մնացած մազերս փախչում, հեռանում էին: Չգիտեի` ուր են գնում:
    Սկիզբը, ինչքան էլ անհավանական լիներ, գոնե հասկանալի էր: Իսկ այդ կղզուց սկսած արդեն ոչինչ գլուխս չէր մտնում, բայց չէի ընդհատում` փորձելով որսալ ամեն մի բառը և հուսալով, որ, այնուամենայնիվ, շուտով նրա ասածները տեղ կհասնեն: Իսկ նրա հեչ պետքը չէր, շարունակում էր պատմել.
    - Ու ես հանդգնում էի մի քիչ հալած հայացքս ճանապարհին հառել, որ նարնջագույն հագած մարիոնետի ուրվագծերը տեսնեի: Ասես պոռնիկ լինեի: Թվում էր` նրան որոնելն անբարոյականություն էր, նույնն էր, ինչ ամեն գիշեր մեկի, ո՛չ, անգամ երկուսի, երեքի, չորսի, հինգի հետ քնելը, և սեռը կապ չուներ…
    Զգացի, որ եթե չընդհատեմ, ավելի եմ խճճվելու:
    - Ես ոչինչ չեմ հասկանում քո խոսքերից: Դեռ սկիզբը էլի մի քիչ մարսվեց, բայց ի՞նչ մարիոնետ, ի՞նչ պոռնիկ:
    - Է՜հ, էս ի՜նչ անհետաքրքիր մարդ դուրս եկար,- ջղայնացավ,- ինձ համար այնքան էլ կարևոր չէ քո հասկանալ-չհասկանալը: Ես պարզապես պատմել եմ ուզում, իսկ դու վերջում եզրակացություններ կանես: Այլևս չընդհատես:
    Մի քիչ զայրացա, մի քիչ էլ ամաչեցի, բայց որոշեցի, ինչ էլ լինի, մինչև վերջ լսել ու չընդհատել. ինձ շատ էր հետաքրքրում, թե որտեղից գիտեր իմ բալամոլության մասին:
    - Անողոքաբար ուշանում էր: Սառցե հայացքս արդեն ջուր էր դառնում: Շուտով էլ ոչինչ չէր մնալու: Եթե մի քիչ էլ ուշանար, ջուրը կեռար: Չէ՞ որ տաք էի, կրակ էի: Բայց թե եռար սառնարանից հանված հայացքս, կգոլորշանար նաև, կցրվեր մթնոլորտով մեկ, և նա չէր տեսնի ինձ: Կնայեր երկու դատարկ փոսերի, որոնք մի ժամանակ աչքեր էին եղել, հետո` սառույց, հետո` ջուր, հետո` գոլորշի, որ սավառնում էր երկնքում…
    Բայց նա այդ աստիճանի չուշացավ… Եկավ: Այնքա՜ն լավն էր թվում, այնքա՜ն բարի: Սիրեցի այդ խաղալիքը: Բռնեցի նրա թելերից: Կարծում էի` ես եմ խաղացնում, բայց իրականում նա էր թելադրում, թե ինչպես շարժեմ թելերը: Հիմար էի: Չէի հասկանում: Ես կարմիր էի ոտքից գլուխ, բայց չգիտեմ, թե ինչպես էր ընդունում դա: Գուցե արյուն էի նրա համար: Դա հեռու չէր ինձնից. մահս այդպես է լինելու` արնաշաղախ մարմին:
    Սարսռացի, երբ այդ տեսարանը պատկերացրի, բայց որոշեցի չընդհատել: Այնուամենայնիվ, նա նկատեց դեմքիս արտահայտությունը և ասաց.
    - Ոչինչ, դիմացիր: Հենց անիրականից դուրս եմ գալիս, սարսռում ես… ուցե կրակ էի նրա համար: Այո՛, այո՛, այրող բոց էի: Ընդհանրապես, մարդիկ վառվում են ինձ դիպչելիս: Ես իմ բոցերով լիզել էի նաև մարիոնետին, բայց նա չէր վախենում… թե՞ հաճույք էր ստանում կրակիս պատճառած ցավից: Ու չէր էլ ուզում այրվածքները բուժել, վերքերին սպեղանի դնել: ուցե կակաչ էի` այն մեկից, որ աճում էր կղզում, և տասնյակ մեղուներ էին սնվում նրանից: Թե՞ թմրանյութի հերթական դոզան էին ստանում: Ես մարիոնետի դոզան էի:
    Թվում էր` մարիոնետս ինձ շատ լավ հասկանում էր: Ես ընտելացա նրան: Բայց ահավոր էր: Հիմա հիշում եմ Փոքրիկ իշխանի աղվեսի շաբլոն դարձած խոսքերը: ուցե ընտելացնողը պետք է պատասխանատու լինի, բայց դա երևի ցանկալին է, ոչ թե իրականությունը, ոչ անգամ դրանից դուրսը: Սու՛տ է, ոչ մի ընտելացնող երբևէ պատասխանատվության զգացում չի կրում: Նա կարող է շատ հանգիստ քեզ շպրտել, թողնել մի կողմ, արհամարհել և նույնիսկ չնկատել, որ ամբողջությամբ հրաժարվում է պատասխանատվությունից: Այնպես որ, երբևէ թույլ չտաս՝ քեզ որևէ մեկն ընտելացնի. հետո շատ ես տառապելու: Պետք է անկախ լինել: Իսկ դու ընտելացրու միայն այն դեպքում, երբ վստահ ես, որ պատասխանատվություն կրելու ես… Շատ դժվար է, բայց հրաշալի:
    Մի քիչ զայրացա, որ ինձնից երկու անգամ փոքր այդ մարդուկն ինձ խրատեց, բայց չէի կարող ժխտել, որ նրա ասածի մեջ ճշմարտություն կա:
    - Նարնջագույն մարիոնետն ինձ ընտելացրել էր, բայց բրախել,- շարունակեց,- երևի շատ երկար մնացի կղզու վրա: Ասենք, փախչելու տեղ էլ չունեի: Շարունակում էի նրա հետ խաղալ, իսկ նա հարձակվում էր ինձ վրա, խճճում իր թելերի մեջ: Իսկ երբ նա էր որոշում խաղալ, և ես հրաժարվում էի, նախատում էր: Մարիոնետս մեղք չուներ, թեև պետք է որ անգիր իմանար այդ շաբլոն խոսքերը: Մեղավորը ես էի, որ թույլ տվեցի ընտելացնել: Երբ արդեն անտանելի էր դարձել, որոշեցի ամեն գնով հեռանալ: Մի գեղեցիկ օր խճճեցի մարիոնետի բոլոր թելերը, դրանք այրեցի, մարմինը մաս-մաս արեցի, լիճը նետեցի, որից հետո թռա ջրի մեջ ու լողացի ուր աչքս կտրեր:
    Սրիկան տխրեց: Անհարմար լռություն էր տիրում: Ստիպված հարցրի.
    - Ափսոսու՞մ ես:

    շարունակելի
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  13. #28
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Ժորժ Սանդ

    Սովորական պատմություն կոճակի մասին


    Կոճակի մասին պատմվածքները հատուկենտ են, ավելի քիչ, քան հագուստի և արդուզարդի այլ պարագաների մասին, թեև կոճակը, եթե նկատել եք, ոչ մի բանով մնացածներին չի զիջում: Բայց ամենևին չեմ պատրաստվում քննադատել այն բոլոր գրողներին, ովքեր, դրա իրավունքը բնավ չունենալավ, բացարձակ անուշադրության են մատնել կոճակի նման կարևորագույն պարագան, այլ ինքս, փորձելով չնմանվել նրանց, գրում եմ մի սովորական պատմություն կոճակի մասին:
    Մարին գնել էր ամառային շորիկ` վրան պատկերված աշնան կարմրակապույտ տերևներ: Շորիկն այդ նրան շատ էր սազում, որովհետև փայլուն կերպով ընդգծում էր դիետաներով մաշեցրած, հազար չարչարանք տեսած մարմինը: Իսկ կարմրակապույտ տերևներն ունեին մի հզոր ազդեցություն. Մարիի ընկերուհիների մոտ նրանք առաջացնում էին ոչ թե նախանձ ու չարություն, այլ սեր դեպի սովամահություն: Ամառային շորիկն այդ յուրահատուկ էր նաև նրանով, որ վրան ուներ ութ նախշուն կոճակ, որոնցից չէին վաճառում ոչ մի խանութում, ասում էին` դրանք ձեռքի եզակի աշխատանք էին:
    Երբ Մարին հագնում էր իր շորիկը, բոլորը հիացմունքից ճպճպացնում էին աչքերը: Ոմանք, հատկապես` աղջիկները, ուզում էին բացել կոճակները, հանել նրա վրայից այդ հրաշք շորը ու գցել իրենց հագը, իսկ ոմանք էլ, հատկապես` տղաները, ուղղակի ուզում էին բացել կոճակները:
    Դժվար է ասել` շատ բացել-փակելուց, քաշքշելուց, թե ուղղակի բարի աչքից, բայց այնպես եղավ, որ շորիկի նախշուն կոճակներից հինգերորդը կորավ:
    Իր աղետալի կորուստը Մարին հայտնաբերեց քաղաքային տրանսպորտում, երբ նկատեց, որ մարդկանց հայացքները սովորականից ավելի աշխուժորեն են վեր ու վար անում աշնանային տերևների վրայով: Հինգերորդ կոճակն էլ ճիշտ այնտեղ էր, որտեղ մեր նախատատ Եվան թզի տերև էր հագնում: Քանի որ Մարին չուներ թզի տերև, իսկ իր ունեցած տերևներն էլ առանձնապես ոչինչ չէին փակում, նա անմիջապես դուրս թռավ տրանսպորտից, նստեց տաքսի ու իրեն տուն գցեց:
    Դա սովորական օր չէր. այդ օրը հեռավոր երկրից վերադառնալու էր Մարիի վաղեմը ընկերը` Գարին, որին Մարին չէր տեսել ուղիղ մի տարի: Աղջիկն այնպես էր սպասում այդ օրվան. մի ամբողջ տարի իրեն խոշտանգել էր գազարով ու կաղամբով, գտել էր ամենաչքնաղ շորիկը և ժամերն էր հաշվում, թե երբ է գալու իր պարզապես ընկեր Գարին, որ ժպտա իրեն ու ասի` սիրուն ես: Իսկ Գարին դեռ ոչինչ չգիտեր Մարիի դիետաների, չքնաղ շորիկի ու նախշուն կոճակների մասին:
    «Եվ այդպես էլ չի իմանա...»,- տխուր մտածեց Մարին ու հոգոց հանեց: Առանց հինգերորդ կոճակի, որի նմանը աշխարհի ոչ մի խանութում չկար, շորիկը ո՞նց հագներ: Իսկ դա իր միակ հագուստն էր, որն այդպես հաջողությամբ ի ցույց էր դնում մի տարվա տքնաջան ու սովատանջ աշխատանքը:
    «Ոչ էլ թե կնկատեր»,- ավելի տխրեց Մարին` հիշելով այն բոլոր դեպքերը, երբ Գարին, իրեն ոտքից գլուխ տնտղելու փոխարեն, միայն համեստաբար ժպտացել էր ու հայացքը թեքել:
    «Երբեք էլ նրան դուր չեմ եկել»,- արդեն աչքերը լցրեց դժբախտ աղջիկը ու բացեց սառնարանը` հանելով իր ունեցած ամենայուղոտ ուտելիքը:
    Ծամելով երշիկը` հիշեց նաև Գարիի ուղարկած նամակների չնչին քանակը ու մի կուշտ հեկեկաց: Զանգեց իր ամենամոտ ընկերուհի Լիլիին, որը մանկուց չխոսկան էր, բայց դրա փոխարեն ուներ հոյակապ ականջներ` անվերջ լսելու տաղանդով:
    - Գարին չի ուզում ինձ տեսնել,- ասաց Մարին` տեղեկացնելով ընկերուհուն իր վերջին
    եզրահանգման մասին:
    Լիլին լսեց ընկերուհու վիշտը ու մխիթարեց նրան իր իմաստուն լռությամբ:
    Այդ ժամանակ Գարին հուզված քայլում էր փողոցով ու մտածում Մարիի մասին: Մի տարի էր` նրան չէր տեսել, բայց չկար այնպիսի օր, որ չհիշեր իր ընկերուհի Մարիին: Լինելով ամաչկոտ` սիրտ չէր անում ուղարկել նրան իր գրած բոլոր նամակները: Իրեն քաջության հաղորդող որևէ նշանի էր սպասում Մարիի կողմից: Բայց հիասթափվելով Մարիի թերզարգացած ազդանշանային համակարգից ու ոգևորված իր վերջերս կարդացած «Ալքիմիկ»-ով` փորձում էր հետևել իր շուրջը հայտնվող ցանկացած այլ նշանների, որոնք գուցե և որևէ տեղեկություն տային իր ու Մարիի պարզապես ընկերության մասին: Դե եթե Կոելիոն ասում էր` հետևիր նշաններին, ո՞վ էր Գարին, որ կասկածի տակ առներ այդ մեծության խոսքերը: Եվ հիմա էլ, վերադառնալով իր հարազատ քաղաքը, որտեղ ապրում էր Մարի անունով հրաշք աղջիկը, Գարին մտածում էր` անմիջապե՞ս գնալ նրան այցելության, թե՞ չշտապել: Սպասում էր նշանի. արդեն տակնուվրա էր արել ամբողջ քաղաքը, բայց ոչ մի կարգին նշան աչքով չէր ընկել:
    «Եթե Մարին ուզում է ինձ տեսնել, նշան տուր ինձ»,- վերջին անգամ մտքում կրկնեց Գարին` խոսելով ինքն էլ չգիտեր` ում հետ:
    Քիչ էր մնում այդ վերջին փորձն էլ անհաջող անցներ, երբ հանկարծ Գարիի ոտքը կպավ մի փայլուն առարկայի, որն անմիջապես օդ թռավ և մի քանի պտույտ կատարելով` ընկավ տղայի գլխին, այնտեղից էլ` ուղիղ ձեռքի մեջ: Գարին բացեց ափը ու ապշած նայեց որտեղից որտեղ հայտնված նախշուն կոճակին, որի նմանը դեռ երբևէ չէր տեսել:
    «Նշա~ն»,- աշխարհով մեկ եղավ Գարին:
    Անմիջապես զանգեց իր ամենամոտ ընկերուհի Լիլիին ու պատմեց իր վերջին կանխազգացման մասին.
    - Մարին ուզում է ինձ տեսնել:
    Լիլին լսեց ընկերոջ ուրախությունը ու ոգևորեց նրան իր խանդավառ լռությամբ:
    Գարին սլացավ դեպի Մարիի տուն` ձեռքի մեջ ամուր սեղմելով կոճակը:
    Դա ճիշտ այն պահն էր, երբ Մարին աղի արցունք էր թափում իր կորած կոճակի ու գրողի տարած Գարիի համար` դատարկելով սառնարանի պարունակությունը:
    Հասնելով իր վաղեմի ընկերուհու տանը` Գարին իրեն կարգի բերեց, ուղղեց մազերը, հետո նայեց շուրջը ու նկատելով մոտակայքի աղբարկղը` կոճակը շպրտեց նրա մեջ: Սակայն նախշուն հինգերորդը, աղբամանի մեջ իր հանգիստը գտնելու փոխարեն, կպավ նրա ծայրին ու հետ շպրտվեց Գարիի ոտքերի մոտ:
    Գարին զարմացավ. սովորաբար իր աչքն ու ձեռքն անվրեպ էին: Մի պահ մտածեց` հետ նետել կոճակը, թե ոչ, ապա հիշեց «հետևիր նշաններին»-ը, գետնից վերցրեց նախշուն կոճակը, խնամքով դրեց գրպանը ու սեղմեց Մարիի տան զանգը:
    Այդ օրվա վերջում Լիլիի ականջները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին իրենց տաղանդը:
    Իսկ Գարին դուրս եկավ Մարիի տնից միայն հաջորդ առավոտյան, ինչն ինքնին լավ նշան էր:
    Թե ինչ եղավ հինգերորդի հետ, թող գրվի կոճակի մասին մի նոր պատմության մեջ: Միայն այն գիտեմ, որ Մարին դեռ երկար հագավ իր շորիկը` ի դեպ առանց թզի տերևի:
    Վերջին խմբագրող՝ Երկնային: 23.05.2008, 18:20:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  14. #29
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Վիկտոր Հյուգո

    Մոխրոտի հետամուսնական կյանքը

    (Ֆանտազիա` հիմնված համանուն հեքիաթի ու Ուլուանայի կողմից գրված “Անհայտ դեպքեր հանրահայտ հեքիաթաստղերի կյանքից” հոգեվերլուծական տրակտատի վրա)


    Մոխրոտն օր ու գիշեր անց էր կացնում խոհանոցում: Իր առաջին սիրեցյալ Վաղոյի անհետանալուց հետո նրա փխրուն հոգում այդպես էլ չսպիացավ մերժված ու լքված լինելու զգացումն ու Մոխրոտը փորձում էր մուռը հանել աման-չամաններից: Նրա մոտ, ինչպես պարզել էր պալատական հոգեբանը, թերարժեքության բարդույթ էր առաջացել Վաղոյի կողմից լքվելուց հետո, դրան ավելացել էր Արքայազնի հետ ոչ այնքան հաջող ընթացող սեռական կյանքը, որն էլ նրան մղում էր սուբլիմացիայի. առավոտից իրիկուն նա պրտում էր թագավորական պալատի ողջ ամանեղենը` քթի տակ մրմնջալով` “պրտի, պրտի, Պրտուշկի~ն”: Սպասքը փայլում էր մաքրությունից, բայց միևնույն է, նա ամեն երեկո ջանադրաբար մի քանի ժամ մոխրով պլպլացնում էր պղնձե կաթսաներն ու հերթով չորացնում:
    Մոխրոտի սկեսրոջ` թագուհու երակներում ինչ-որ մի աննշան վտակ հայի արյուն էր հոսում, որն էլ բավարար էր, որ նա առավոտից իրիկուն փնթփնթար խեղճի վրա, թե թագավորական ընտանիքի հարսն է՞լ էսպիսին կլինի, փոխանակ սիրունանա, քսմսվի, հագնվի ու պարահանդեսներից աչք չբացի, նա միայն մաքրում ու փայլեցնում է պալատը` ամենաժրաջան աղախնուց առավել ջանք ու եռանդով: Դրա փոխարեն, աղախինների ու ծառաների խելքը գնում էր Մոխրոտի համար: Ախր նույնիսկ հեքիաթում չէին կարդացել, որ Արքայազնի կինն ինքնուրույն կհագնվի, ինքը կհավաքի իր անկողինը, կավլի սենյակն ու փոշին կհավաքի, ամեն օր պատուհան կլվանա, դեռ այդքանը բավարար չէ, անգամ կհասցնի տարբեր կերակուրներ պատրաստել ողջ արքունիքի համար` մի քանի հավելյալ էկզոտիկ ուտեստներ էլ միշտ նախատեսում էր տարբեր հյուրերի համար, որոնք ամեն օր այցելում էին արքայական պալատը: Է~հ, թագավորի տանն ապրելն էլ մի բան չի: Ով ասես կգնա-կգա: Էլ իշխաններ ու բարոններ, էլ դեսպաններ ու մարկիզներ, չհաշված բազմաթիվ փերիներին ու կախարդներին, ովքեր օգնում էին արքայական ընտանիքին տարբեր մութ ու գաղտնի հարցերում:
    Թագուհու խնդրանքով պալատական հոգեբանը շաբաթը երեք անգամ մի ժամով Մոխրոտի հետ առանձին զրույցներ էր ունենում, փորձում պարզել նրա այս տարօրինակ հակվածության պատճառները: Բայց Մոխրոտը, թեև միամիտ տեսք ուներ, իրականում հե~չ էլ միամիտը չէր, նա պարզ հասկանում էր, որ հենց որևէ մեկը, թեկուզ հոգեբանն ինքը, իմանան այն ,մասին, որ իր կարմիր խնձորը սարքովի էր, ինքը դրանից հետո ավելի շուտ իր սեփական ծոծրակը կտտեսնի, քան Արքայազնին ու պալատը: Այդ պատճառով էլ նրանց զրույցները ոչ մի արդյունք չէին տալիս: Սեանսի ժամանակ Մոխրոտը ոչ թե թախտին մեկնված լսում էր հոգեբանի տված խորհուրդներն, այլ անհամբեր սպասում, թե երբ են ավարտելու, որ մի լավ կարգի բերի սենյակը: Իսկ հոգեբանը եղունգները կրծելու ու բեղերը պոկոտելու սովորույթ ձեռք բերեց: Մի քանի ամսվա անօգուտ չարչարանքից հետո հոգեբանը սեփական դիմումի համաձայն աշխատանքից դուրս եկավ: Նա այն աստիճան էր հիասթափվել իր մասնագիտությունից, որ գնաց հեռու մի քարանձավ ու դարձավ ճգնավոր: Դե իսկ Մոխրոտը, վաստակաշատ հոգեբանի գիտելիքները հողին հավասարեցնելուց հետո, ինքն իրենից շատ գոհ, նոր թափով կպավ իր աման-չամաններին:
    Արքայազնն արդեն վաղուց հույսը կտրել էր, թե իրենց հարաբերությունները երբևէ դեպի լավը կգնան, ու արդեն ճարահատ կողքերն էր նայում` սիրունիկ մեկին գտնելու հույսով: Այս անգամ ինքն իրեն ազնիվ խոսք էր տվել, որ իր նոր սիրեցյալի ոտքի համարը 43-ից փոքր չպիտի լինի: Թե չէ` ընկավ փոքր ոտքի հետևից ու տես, թե ինչ օյին բերեց իր ու ծնողների գլխին:
    Մայր թագուհին օրնիբուն մտմտում էր, թե ինչ կարելի է անել` որդու ընտանեկան կյանքը բարելավելու համար: Ախր նա լավ էր տեսնում, որ Մոխրոտը ամուսնուն դիմավորելիս ոչ թե գիրկն է նետվում նրան համբուրելու, այլ չոքում է դիմացն ու… (դե չէ, վայ, հեքիաթ ա, մի ոգևորվեք) սկսում փայլեցնել նրա ցեխոտ կոշիկները: Մի խոսքով, իրավիճակն անտանելի էր:
    Մի օր թագուհուն հերթական անգամ այցի էր եկել իր լավ բարեկամ կախարդուհին, ու նրանք սենյակում փակված` խորհրդակցում էին, թե ոնց անեն, որ հարևան երկրի թագուհու ձեռքից վերցնեն նրա հայելին: Ասում են` կախարդական էր, համ ամբողջ օրը նայողին էր գովերգում, թե` չկա քիզի~ նման, քիզ նման, քիզ նման, դուն իս աննման… համ էլ ինչ ուզում էիր` ցույց էր տալիս: Դե իսկ քանի որ պալատում թագավորն առավոտից իրիկուն փռված էր հեռուստացույցի դիմաց ու լուրեր էր նայում, մայր թագուհին զրկվում էր իր սիրելի սերիալներից: Կարճ ասած` հայելին ոչ թե շքեղություն էր թագուհու համար, այլ անհրաժեշտություն: Մեկ էլ հանկարծ, թագուհին որոշեց կախարդուհու հետ կիսել իր դարդերը` հարսի հետ կապված: Կախարդուհին լսեց, լսեց ու համաձայնեց մի կլորիկ գումարի դիմաց Մոխրոտին էնպես թուղթուգիր անել, որ նա խոհանոցի տեղն էլ մոռանա: Նաև խոստացավ, որ հարևան երկրի թագուհին իր ձեռքով հայելին նրան նվեր կուղարկի, հենց որ խմի իր պատրաստած թուրմը: Դե, մայր թագուհին ժլատ կին չէր: Ճիշտ է, ուշքը գնում էր զարդեղենի ու այլ զիզի-բիզի բաների համար, բայց արքայական գանձարանից փող հանել երբեք չէր երկմտում: Նա շռայլորեն վարձատրեց կախարդուհուն ու սկսեց անհամբեր սպասել:
    Մի շաբաթ էլ չէր անցել, երբ մի ծանրոց բերեցին պալատ` հայտնելով, որ այն հարևան երկրից է, և որ միմիայն թագուհին պետք է այն բացի: Թագուհին անմիջապես հասկացավ, որ կախարդուհին խոսքի տերն է եղել: Ծանրոցը բացելով` նա գտավ հայելին ու մի կարճ գրություն` “Ուղիղ կեսգիշերին պահեք հաելին Մոխրոտի դեմքին ու երեք անգամ կրկնեք հետևյալ բառերը` Հայաստան, Լոռի,
    Թումանյան, Անբան Հուռի”:
    Թագուհին աշխարհով մեկ եղավ: Արեց ամեն ինչ ճիշտ այնպես, ինչպես նշված էր նամակում ու հանգիստ սրտով գնաց քնելու:
    Առավոտյան Թագուհին վրան գցեց իր արքայական ծիրանի խալաթն ու փորձեց գտնել հայելին, որ իրեն կարգի բերի, ու դե տրամադրությունն էլ կբարձրանար, առավոտ շուտ հայելու գովքը լսելով: Բայց ինչքան փնտրեց, ուր ասես նայեց, հայելին չկար ու չկար: Նման մի թանկարժեք գանձի փնտրտուքներին միայն հարազատ մեկը կարող էր մասնակցել, աղախինները գուցե գտնեին ու թաքցնեին իրենից: Պետք էր Մոխրոտին գտնել: Թագուհին վազեց խոհանոց: Խոհանոցում ոչ ոք չկար: “Հա, երևի բակն է ավլում”, մտածեց թագուհին ու իջավ բակ: Էնտեղ էլ չէր: Ողջ պալատը տակնուվրա անելուց հետո թագուհին մտավ Մոխրոտի ննջարան: Ու ի~նչ տեսնի, որ լավ լինի. Մոխրոտս բազկափոռին փռված պոպկորն է ուտում, հայելին էլ դրել է դիմացն ու ինչ-որ համերգ միացրել: Թագուհու ոտքերը թուլացան:
    - Աղջիկ ջան, իմ հայելին քեզ մոտ էր հա… Փառք աստծո, ես էլ իմացա թե կորցրել եմ: Դե լավ, շուտ վեր կաց, մարդդ որսի է գնում իշխանների ու կոմսերի հետ: Վեր կաց մարդուդ ճամփու դիր:
    - Հա լավ դե մամ,-անտարբեր ասաց Մոխրոտը,- բան եմ նայում: Եվրավիժնն ա, փոխանակ նստես կողքիս ու հետս նայես, ինչ ես ասում: Նստի նայենք, մամ, էն Հայաստանի աղջիկն էնքան էլ լավն ա, երնեկ ինքը հաղթի:
    Ու էստեղ մեր Մոխրոտը մի պահ թունդ կարմրեց` ասեց Հայաստան, հիշեց իր Վաղոյին ու աչքերը լցվեցին:
    Թագուհին էլ պակաս չէր հուզվել: Նոր միայն հասկացավ նա իր ասած կախարդական խոսքերի զորությունը`
    Հայաստան, Լոռի,
    Թումանյան, Անբան Հուռի…
    Բայց դրանից հետո ամեն բան իր տեղն ընկավ արքայական պալատում: Ծառաներն իրենց գործն էին անում, դե իսկ Արքայազնի կինը, ինչպես վայել է արքայական ընտանիքի անդամներին, մատը մատին չէր տալիս: Միակ տուժողն եղավ թագուհին` Մոխրոտը հայելուց չէր պոկվում, առավոտից իրիկուս համերգ էր նայում, էն անտեր մուզ տեվե են ասում, ինչ են ասում, իսկ թագուհին ամեն երեկո ամուսնուց թաքուն գնում էր բարեկամ կախարդուհու մոտ` միասին սերիալ նայելու…
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

  15. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Chilly (17.09.2010)

  16. #30
    թիթեռնիկի թևերով աղջիկ… Երկնային-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    02.01.2008
    Հասցե
    փերիների մասին հեքիաթում…
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    2,989
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Ակումբի Տաղանդը - Մրցույթային թեմա

    Գաետանա Կազանովա

    Կկորչեմ


    Հենց հասկանամ` հարություն է սա, թե մահ,
    Հենց հասկանամ` քեզ ատում եմ, թե պաշտում,
    Անէանա ուղիս պատող մուժը չար`
    Մեր «ես ու դու» -ն երգ կդառնա` հավերժ «մենք»:

    Հենց դադարի սիրտս ոռնալ կարոտից,
    Դողը մարմնիս խենթությունս չմատնի,
    Ու արյունս չմոլեգնի քեզանով՝
    Կհասկանամ, որ մեռնում եմ ապրելով:

    Հենց էլ չզգամ ջերմ շուրթերիդ կիրքը գիժ,
    Խորշակի պես հոգիս այրող շունչդ տաք`
    Տիեզերքը խղճուկ անկյուն կդառնա,
    Ուր ես մեկ է` անհետ, անդարձ կկորչեմ:
    …և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
    մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…

Էջ 2 3-ից ԱռաջինԱռաջին 123 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Ակումբի Տաղանդը 2-Ստեղծագործողների Մրցույթ
    Հեղինակ՝ Yellow Raven, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 4
    Վերջինը: 30.11.2009, 16:38
  2. Ակումբի Տաղանդը II
    Հեղինակ՝ Երկնային, բաժին` Ժամանց
    Գրառումներ: 26
    Վերջինը: 07.11.2008, 22:27
  3. Առաջին «Ակումբի Տաղանդը»
    Հեղինակ՝ Adam, բաժին` Հարցազրույցներ
    Գրառումներ: 3
    Վերջինը: 18.07.2008, 15:46
  4. Ակումբի Տաղանդը: Քվեարկություն: 4-րդ փուլ
    Հեղինակ՝ Երկնային, բաժին` Փուլային մրցույթներ
    Գրառումներ: 6
    Վերջինը: 02.06.2008, 13:11
  5. Նոր խաղ մրցույթ – Ակումբի տաղանդը
    Հեղինակ՝ Ռուֆուս, բաժին` Փուլային մրցույթներ
    Գրառումներ: 33
    Վերջինը: 09.04.2008, 16:21

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •