Նախքան Հայաստանից գնալս, վերաբերմունքս փիրսինգի ու տատուի նկատմամբ բավականին դրական էին։ Իմ մարմնի վրա ոչ մի բան չէի ուզենա, բայց որոշ ճաշակով արված տատուներ բավականին սիրուն թեն նայվում։ Ափսոս որ էդ գեղագիտական ճաշակից եվրոպացիների մեծ մասը չունեն։ Ստեղ էնքան սարսափելի տատուներ կան, որ մտածում ես տերն ինչով ա մտածել, որ ջհանդակը տենց նախշել ա, անճոռնի նկարներ, անհասկանալի պատկերներ, ամենահավորը գունավոր ներկերով արվածներն են, ոնց որ մանկապարտեզի երեխու ներկած լինի։ Երևի տասից մեկի տատուն ա, որ մի քիչ նայվում ա։ Գոնե տնաշենները փոքր անեին էդ աննասունությունները, չէ, պարտադիր պիտի ամբողջ ձեռքը կամ մեջքը ծածկի։
Բայց սա դեռ ոչինչ ա որոշ տեսակի փիրսինգների հետ համեմատած, ստեղ շատ ջահելներ ականջները stretch են անում, բլթակի մեջ մոտ 1 սանտիմետր կամ ավելի մեծ տրամագծով օղ են խցկում։ Բա որ հետո էդ ականջնեը առանց օղի տեսնեք լրիվ այլանդակություն ա։
Մարդ ինչքան պիտի սեփական մարմինը ատի նման բաներ անելու համար...
Էջանիշներ