Շարժումը մահացե՞լ է

[Մտահոգ]

հետաքրքիր է մինչեվ փետրվարի 19-ը հոռետեսության առաքյալները եւ ապականության մարգարեները ոռնահաչում էին հայլուրական էկրաններից թե շարժում չկա, դա ուղղակի մի խումբ լտպականներ ֆանատիկներ են, որ ոգեշնչված ջհուդամասոնների Հայոց աշխարհը կործանելու գերագույն գլխավոր նպատակով ու հրեա կապիտալիստների փողերով լցված, տռզած գրպաններով դուրս են եկել Թատերական հրապարակ: Երբ այս ճղճիմ, դժգույն վարակները տեսան որ ցանկալին իրականի տես ներկայացնելու իրենց տիտանական ջանքերը արդեն ծիծաղ է չի առաջացնում մարդկանց մոտ, գործի դրեցին մյուս սցենար: Շարժմանը դիմագրավել շարժերով ու շարժումիկներով՝ դաշնակցություն իր մումիանման գաղափարախոսությամբ ՝որ սոցիալիզմի ու նացիոնալիզմի մեղավոր սիրո զավակ է, օրինաց երկիր՝ որի ղեկավարը այնքան է սիրում այդ երկիրը, որ սերը վերածվել է տառփանք-ատելության: Փետրվարի 20-ին հավաքվածների Մատենադարանի մոտ դեպի երկինք բռունցված ձեռքերը Գեհենոմ ուղարկեցին բոլոր շարժումիկներին ու շարժերին: բռունցքները օր օրի շատանում էին ոմանց համար Թատերական ոմանց համար Ազատության հրապարակում, նույնիսկ ամենամոլի ստամոքսամիտները դա չէին հերքում, սկսվեց հաջորդ թույնի չափաբաժնի ներմուծումը մարդկանց ուղեղներ: Սա թմրամոլների ավազակների ու բոլոր մարդկային արատներ կրողների մի հազվագյուտ հավաքականություն է, նրանց շարժումն է: Խեղճեր, 20 տարվա մեջ այնքան են զբաղված եղել լափելով որ նոր բան չեն մտածել, նույն 88-ական վրեմյաական պիտակները, այն ժամանակ թատերական հրապարակ ուղարկվում էին հատուկ ռուսաստանից բերված պոռնիկներ, հետո վրեմյան ոռնում էր մի խումբ հարբած ու ազգայնական երիտասարդների մասին որոնք ազատ սիրով են զբաղված հրապարակում գիշերները: Սա էլ չաշխատեց: Մյուս փուլը որ ամենավտանգավորն է: Ախտավարակ ծլերի պես շատանում են այսպես կոչված մտավորականները, նրանք արտաքուստ չեն մերժում Շարժումը, բայց փորձում են իբրթե հասկանալով այն, ՛ճիշտ ուղի՛ ցույց տալ շարժմանը, խեղճեր, տեսնես իսկապես նրանք հավատում են որ իրենք ավելի խելացի են քան հավաքական հայությունը: Այն բոլոր առույգ, պայքարող, ազատատենչ, զվարթ ու հայրենասեր երիտասարդները որոնք երկար սպասված սերուդն են, ազատ Հայաստանում մեծացած սերունդը, որոնք տեսնելով ավագ սերնդի արդեն բնավորություն դարձած ձախողվելու ու ձախողելու, հետո միշտ արդարանալու հիրավի ՛"հանճարեղ իմաստությունը"՛, կանգնել են ու կանգնելու են բռնցքված ձեռքերով, մինչեվ ազատության ժամանումը, նրանք նահատակ զինվորների պես, ավելի գերադասելի են քան այն բոլոր սպիտակաբաշ իմաստունները, որոնք արեվից ու պայքարից խուսափելով, եկեղեցիների խցերում թուղթ են մրոտում, մենք շատ ունենք մրոտված թղթեր, լցված ամենաառաքինի ու ամենաճիշտ գաղափարներով, ուղղակի չունենք ասպարեզ այդ գաղափարների կենսունակությունը ու ճշմարտացիությունը ստուգելու, այդ ասպարեզը ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆՆ Է: Երբ կամոքն Աստուծո, կենդանի Աստուծո,
այս նահատակ երիտասարդների արյունով կվերադարձվի ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ կոչված բերրի հողը, կշատանան սերմնացանները, կբերեն իրենց լավ ու վատ սերմերը ցանելու այնտեղ, նմանվելով այն մարդկանց որ պատերազմի ժամանակ սոված զինվորներից պահել է ցորենը, հետո արդարանալով թե պահել էր ցորենը սոված զինվորի ազատագրած հողում ցանելու համար: Շատացել ու էլ ավելի են շատանալու գրագետները որ իմաստություն կերակուրը հազիվ խժռած ու դեռ չմարսած գալիս են մեր առջեվ այն փսխելու...
Ռուբեն Սեվակի միտքն եմ մեջբերում, կսկծալով թե ինչու է այն այդքան այժմեական նաեվ այսօր, ինչու է եղեռնից մի տանի տարի առաջ գրածը դարձել մեր իրականության ճշգրիտ նկարագրությունը... արժե մտածել սրա մասին
՛ "որբուկի պես անտեր մի ցեղ հուժկու ու լուսեղ, ու սրտաբուխ բարբառի ծարավ է, իսկ մեր գրագետները հանելուկային, առեղծվածային, խավարակուռ բաներ են ասում իրեն, ու մեր քերթողները՝ գրիչները հայ արյան մեջ թաթախելոից հետո՝ չինարեն տաղեր են գրում, որպիսի մարդ չհասկանա:
Հեռու մեզանից, ախտագին իմաստուններ: Դուք ցեղի ուղեղն եք, բայց երբ ուղեղը ուրիշ կերպ չի կարողանում խորհել, քան հուսահատեցնել մեր կենսունակությունը, մենք պիտի պոկենք ու նետենք այդ ուղեղը:
... մեզ առողջ ու երիտասարդ մտավորականներ են պետք: ՁՈՒԿԸ ԳԼԽԻՑ Է ՀՈՏՈՒՄ, ազգը՝ իր մտավորականներից:
...ահա թե ինչու փոխանակ առաջադիմելու՝, խենթերի պես կեցած տեղներիս վրա ենք ցատկում, արդեն հազար տարի ի վեր...."

ԱՆՊԱՅՄԱՆ ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

պատմությունը ապացուցել է որ ամեն շարժում չէ որ հանգեցրել է հեղափոխության, սակայն բոլոր կատարված հեղափոխությունները սկսվել են կամ եղել են շարժման արդյունք: Հեղափոխությունների պատմությունը ուշադիր ուսումնասիրելիս անհնար է չնկատել հեղափոխության շուրջը պտտվող տարբեր տրամաչափի ու ոճի "գաղափարախոսներ" մանավանդ հեղափոխության այն ստադիայում երբ հեղափոխությունը կամ սկսված շարժումը թեվակոխում է, կամ անցնում է սաղմնային վիճակից դեպի կայացման փուլ: Շարժման համար սա ամենավտանգավոր փուլերից մեկն է, այդ փուլում առաջացած քաոսը բարենպաստ պայմաններ է ստեղծում տարատեսակ ու տարաբնույթ, նույնիսկ ամենահակասական ու անտրամաբանական գաղափարների ոչ միայն ազատ արտահայտման այլեվ ինչքան էլ տարօրինակ հնչի հայտնվում են մարդիկ որոնք նույնիսկ սկսում են հետեվել այդ գաղափարներին: Իհարկե սրա պատճառներից մեկն էլ, եթե ոչ առաջինը, դա այն է որ մարդկանց մի որոշ խումբ միշտ հակված է մտածելու որ ամենախելացի գաղափարները այն գաղափարներն են որոնք շարադրված են գեղեցիկ ոճով եվ անհասկանալի են: ՄԻ խոսքով հայտնվում են բազմաթիվ սուտ մարգարեներ: Այսօր մեր իրականությունում էլ են շատացել բազմաթիվ քրիստոսանման փրկիչներ ու մարգարեներ, որոնց գաղափարները շատ վտանգավոր են շարժման համար: Հենց թեկուզ այնքանով ինչքանով որ ազգը արդեն զզված է օտարածին, օտարաարմատ սինթեզված եվ իբրեվ թե մեր իրականությանը ու ազգային ինքնությանը հարազատ, իրականում բավականին դիելետանտորեն հարմարեցված գաղափարներից(եթե իհարկե գեղեցիկ գաղափարների ծաղկաքաղային շարադրանքը կարելի է կոչել գաղափարախոսություն): Գրված է՝ "գառան մորթիով գայլեր":
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

[Մտահոգ]

պատմությունը ապացուցել է որ ամեն շարժում չէ որ հանգեցրել է հեղափոխության, սակայն բոլոր կատարված հեղափոխությունները սկսվել են կամ եղել են շարժման արդյունք: Հեղափոխությունների պատմությունը ուշադիր ուսումնասիրելիս անհնար է չնկատել հեղափոխության շուրջը պտտվող տարբեր տրամաչափի ու ոճի "գաղափարախոսներ" մանավանդ հեղափոխության այն ստադիայում երբ հեղափոխությունը կամ սկսված շարժումը թեվակոխում է, կամ անցնում է սաղմնային վիճակից դեպի կայացման փուլ: Շարժման համար սա ամենավտանգավոր փուլերից մեկն է, այդ փուլում առաջացած քաոսը բարենպաստ պայմաններ է ստեղծում տարատեսակ ու տարաբնույթ, նույնիսկ ամենահակասական ու անտրամաբանական գաղափարների ոչ միայն ազատ արտահայտման այլեվ ինչքան էլ տարօրինակ հնչի հայտնվում են մարդիկ որոնք նույնիսկ սկսում են հետեվել այդ գաղափարներին: Իհարկե սրա պատճառներից մեկն էլ, եթե ոչ առաջինը, դա այն է որ մարդկանց մի որոշ խումբ միշտ հակված է մտածելու որ ամենախելացի գաղափարները այն գաղափարներն են որոնք շարադրված են գեղեցիկ ոճով եվ անհասկանալի են: ՄԻ խոսքով հայտնվում են բազմաթիվ սուտ մարգարեներ: Այսօր մեր իրականությունում էլ են շատացել բազմաթիվ քրիստոսանման փրկիչներ ու մարգարեներ, որոնց գաղափարները շատ վտանգավոր են շարժման համար: Հենց թեկուզ այնքանով ինչքանով որ ազգը արդեն զզված է օտարածին, օտարաարմատ սինթեզված եվ իբրեվ թե մեր իրականությանը ու ազգային ինքնությանը հարազատ, իրականում բավականին դիելետանտորեն հարմարեցված գաղափարներից(եթե իհարկե գեղեցիկ գաղափարների ծաղկաքաղային շարադրանքը կարելի է կոչել գաղափարախոսություն): Գրված է՝ "գառան մորթիով գայլեր":
ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

Ժողովրդական շարժման ժամանակ ընդդեմ միավորվում են տարբեր գաղափարների մարդիկ, որոնց մեծամասնությունը իսկապես պայքարում է հանուն, իսկ փոքրամասնությունը այդ շարժման վերջնական արդյունքի՝ վիճակի փոփոխության մեջ, տեսնում է բարրեբեր հող իրենց ամենաաբսուրդ գաղափարների իրականացման համար, տարօրինակն այն է որ, այդ փոքրամասնությունը միշտ հավակնում է շարժման հաղթանակից հետո ունենալ հատուկ առաջնորդող դեր, եվ ամենասարսափելին այն է որ եթե շարժման մեծամասնությունը պայքարում է ինչ որ նպատակի համար, ապա "փրկչական սինդրոմով" տառապող փոքրամասնությունը միշտ համարում է որ դա միայն սկիզբն է իսկական "փրկչագործության" համար: Դրա դասական օրինակը, անցյալ դարասկզբին Ռուսաստանում կատարված հեղափոխությունն էր, ընդդեմ ցարիզմի միավորվեցին ու պայքարեցին տարբեր կուսակցություններ, տարբեր գաղափարներ կրողներ, իսկ բուրժուական հեղափոխության հաղթանակից հետո զարմանալիորեն ամենապասսիվ դիրքը գրաված այսպես կոչված Էսեռներըն ու մենշեվիկները հավակնում էին առաջատարության, ինչ նրանց մի առ ժամանակ հաջողվեց: Այստեղ տեղին է հիշել Ռուբեն Սեվակի մտքերը այդ հավակնոտ փոքրամասնության մասին: " Նրանք անգիտակցաբար ջլատում են գործունեության ամեն տենչ, երջանկության ամեն հույս , սրբության ամեն հավատք: Նրանք չեն առաջադիմում, այլ ոստնում են, չեն երազում՝ զառանցում են, չեն օրհնում՝ այլ նզովում են օրհնաձայն բառերով, չեն սիրում այլ տառփում են: Իրենց երգը հայհոյանքի պես ամբարտավան է, իրենց երգը հեգնության պես վիրավորիչ: Բոլոր ազգերից միայն հայ մտավորականությունն է վխտում այս բացասական հանճարներով - կես հանճարները շա՜տ, բայց երբ ցեղի մտավորական բանակը տաղանդավոր փոքրիկ վիժուկներով միայն կլինի՝ անհանդուրժելի, գայթակղիչ ու դատապարտված ցեղ կլինի այն…" ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

[Մտահոգ]

Ժողովրդական շարժման ժամանակ ընդդեմ միավորվում են տարբեր գաղափարների մարդիկ, որոնց մեծամասնությունը իսկապես պայքարում է հանուն, իսկ փոքրամասնությունը այդ շարժման վերջնական արդյունքի՝ վիճակի փոփոխության մեջ, տեսնում է բարրեբեր հող իրենց ամենաաբսուրդ գաղափարների իրականացման համար, տարօրինակն այն է որ, այդ փոքրամասնությունը միշտ հավակնում է շարժման հաղթանակից հետո ունենալ հատուկ առաջնորդող դեր, եվ ամենասարսափելին այն է որ եթե շարժման մեծամասնությունը պայքարում է ինչ որ նպատակի համար, ապա "փրկչական սինդրոմով" տառապող փոքրամասնությունը միշտ համարում է որ դա միայն սկիզբն է իսկական "փրկչագործության" համար: Դրա դասական օրինակը, անցյալ դարասկզբին Ռուսաստանում կատարված հեղափոխությունն էր, ընդդեմ ցարիզմի միավորվեցին ու պայքարեցին տարբեր կուսակցություններ, տարբեր գաղափարներ կրողներ, իսկ բուրժուական հեղափոխության հաղթանակից հետո զարմանալիորեն ամենապասսիվ դիրքը գրաված այսպես կոչված Էսեռներըն ու մենշեվիկները հավակնում էին առաջատարության, ինչ նրանց մի առ ժամանակ հաջողվեց: Այստեղ տեղին է հիշել Ռուբեն Սեվակի մտքերը այդ հավակնոտ փոքրամասնության մասին: " Նրանք անգիտակցաբար ջլատում են գործունեության ամեն տենչ, երջանկության ամեն հույս , սրբության ամեն հավատք: Նրանք չեն առաջադիմում, այլ ոստնում են, չեն երազում՝ զառանցում են, չեն օրհնում՝ այլ նզովում են օրհնաձայն բառերով, չեն սիրում այլ տառփում են: Իրենց երգը հայհոյանքի պես ամբարտավան է, իրենց երգը հեգնության պես վիրավորիչ: Բոլոր ազգերից միայն հայ մտավորականությունն է վխտում այս բացասական հանճարներով - կես հանճարները շա՜տ, բայց երբ ցեղի մտավորական բանակը տաղանդավոր փոքրիկ վիժուկներով միայն կլինի՝ անհանդուրժելի, գայթակղիչ ու դատապարտված ցեղ կլինի այն…" ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

մարդկությանը հայտնի ամենամեծ խաղաղ հեղափոխականը հավանաբար Էյնշտեյնը էր: Երբ նա ստեղծեց հարաբերականության տեսությունը ժամանակակիցները չհասկացան թե դա ինչ է: Երբ մարդկությունը հասկացավ հարաբերականության տեսությունը, երեվի թե մեղքի զգացում ունեցավ որ չի հասկացել այն, հետո սկսվեց էյնշտեյների ժամանակաշրջան, Էյնշտեյնից հետո ծնվել են միլիոնավոր էյնշտեյներ սակայն ցավոք նրանց միշտ թվացել է որ Էյնշտեյն լինելու հիմնական պայմանը սեփական տեսությունների չհասկացված լինելն է, այսինքն ինչքան քիչ հասկանան քո տեսությունները այնքան քո՝մի նոր Էյնշտեյն դառնալու շանսերը մեծանում են: Խեղճ մոլորակ, եթե միայն բոլորը հավակնոտ ցանկացողների 0.0001 տոկոսը դառնար ԷՅՆՇՏԵՅՆ, ինչ կլիներ քո վիճակը: Չհասկացված տեսությունները անթիվ անհամար են այս աշխարհում, բայց բարեբախտաբար հարաբերականության տեսությունը մեկն է, ստեղծված մեկի կողմից, իսկ նորից հեծանիվ ստեղծելը գրեթե բացառված : բարեբախտաբար Էյնշտեյն դառնալու անհրաժեշտ պայմանը ՉՀԱՍԿԱՑՎԱԾ լինելը չէ, չնայած որ ոչ բոլորն էյնշեյնացուներն են կարողանում հաշտվել այդ փաստի հետ առանց հոգեկան ցնցումների:

[Ananoun]

Բարև Մտահոգ
Քո համար, ավելի Ճիշտ` Ձեր համար պետք է ՇԱՏ Աղոթել..
Աղոթում էի `, բայց երևում է անդադար պետք է աղոթել…, մեկ էլ հանկարծ...
Մեկ է Աստված բոլորին սիրում է, Անկախ իրեն սիրում են, թե ոչ ու անկախ իր արարածները իրար սիրում են, թե ատում են ու ուզում են իրար միս ուտելով “Արդարության “ հասնել. Միևնույն Է ՆԱ Սիրում Է, պարզապես լավ կլիներ մարդիկ էլ իրար սիրեին …
Ասված է` Ինչպես , որ ուզում ես քեզ վերաբերեն, այնպես դու վերաբերի ուրիշներին:

Դիտողություն
Երբ մեջբերում են անում ` հաշվի են առնում այն, որ կարող է մարդիկ ծանոթ են Հեղինակին , կամ հնարավորություն ունեն ծանոթանալու: Ու երբ գրածը կարդան հասկանան , որ Հայտնի հեղինակից մեջբերումը ու անհայտ հեղինակի նկատառում- մեկնաբանութունները տարբեր բաների մասին է….Թե չէ կարելի Էր, օրինակ ` Ալեքսանդր Շիրվանզադեից կցկտուր մեջբերում անել ու պարզվեր , որ Սևակն ու Շիրվանզադեն տարբեր բաներ ասում: ՈՒ քանի որ նրանք տարբեր բաներ են ասում ,մեկի` ոչ ամբողջական միտք արտահայտող մեջբերումը ձեզ հարազատ կլիներ, մյուսի` ոչ ամբողջական միտք արտահայտող մեջբերումն էլ ինձ հարազատ կլիներ: Հետո ամեն մեկս կսկսեինք պարզել նրանցից որ մեկն է ավելի Մտավորական….
Այնինչ երկուսն էլ ՄԵԾԵՐ ԵՆ………….


Հետ գրության
Արդարությունն առանց ՍԻՐՈ գահավիժում է դաժանության ու ատելության անդունը:
Ամեն արդար գործ հաջողությամբ է պսակվում Միայն Սիրո շնորհիվ:

[ChildOfTheSky]

…և ուրեմն սիրեցեք զԸմեկմեկու

[Մտահոգ]

Բարև Մտահոգ
Քո համար, ավելի Ճիշտ` Ձեր համար պետք է ՇԱՏ Աղոթել..
Աղոթում էի `, բայց երևում է անդադար պետք է աղոթել…, մեկ էլ հանկարծ...
Մեկ է Աստված բոլորին սիրում է, Անկախ իրեն սիրում են, թե ոչ ու անկախ իր արարածները իրար սիրում են, թե ատում են ու ուզում են իրար միս ուտելով “Արդարության “ հասնել. Միևնույն Է ՆԱ Սիրում Է, պարզապես լավ կլիներ մարդիկ էլ իրար սիրեին …
Ասված է` Ինչպես , որ ուզում ես քեզ վերաբերեն, այնպես դու վերաբերի ուրիշներին:

եղբայր Անանուն, իսկապես զգացված եմ ձեր խոնարհ քրիստոնեական կեցվածքից առ ամբարտավան ու հպարտ մեղավոր անձս: Այս տողերը գրելիս հիրավի արտասուքը հոսում է այտերս ի վար, քանի որ ուղղակի ցնցված եմ ձեր պահվածքից, քիչ առաջ նայեցի ձեր բոլոր, ընդամենը 7 գրառումները ու հուզմունքից խեղդված նկատեցի որ 7-ից 3-ում դուք անդրադարձել եք մեղավորիս դարձի բերելու, ճիշտ ճանապարհի գալու հիրավի հավակնոտ ու աստվածահաճո գործին, միշտ շեշտելով որ ԴՈՒ աղոթում ես,
, շնորհակալ եմ քեզանից աղոթարար եղբայր, երեվի քո առաքելությունն էլ այս ֆոռումում մեղավորիս ճիշտ ճանապարհ ցույց տալն է, օ՜ իսկական քրիստոնեա: Մեղավորս իսկապես դարձի է գալիս, առաջ երբ կարդում էի քո վկայությունները աղոթքի մասին միշտ մեղսմիտ միտքս էր գալի Մաթեոսի Ավետարանի այս տողերը "ԵՎ երբ աղօթես, չլինես կեղծաւորների նման, որոնք սիրում են ժողովարաններում ու հրապարակների անկիւներում աղօթքի կանգնել, որպէսզի մարդկանց երեվան.....", բայց հիմա զգացի որ դու դրանցից չես, օ՜ անանուն եղբայր, հիմա մի անգամից հիշում եմ Մաթեոսի Ավետարանի այս տողերը "Ինչու քո եղբօր աչքի մէջ շիւղը տեսնում ես, իսկ քո աչքի մէջ գերանը չես տեսնում", արդեն առաջընթաց է մեղավորիս խավարամիտ մտածողությունում:
Աղոթիր Ստեփաննոս, աղոթիր մեղավոր հոգուս փրկության համար ,
հիշիր Նեղոս Սինայեցու միտքը " Մի տարակուսիր որ աղոթքի ջերմեռանդություն չունես. լավ է ու փրկարար երբ քեզ պարտադրում ես աղոթքի:"Իսկ ամենից շատ հիշում եմ Մաթեոսի Ավետարանի այս հատվածը (7.6-7)
" Մի տուէք սրբութիւնը շներին. եւ ձեր մարգարիտները խոզերի առաջ մի՝ գցէք, որպէսզի դրանք ոտքի կոխան չանեն եվ դառնալով ձեզ չպատառոտեն"

[Ananoun]

Մտահոգին
Տեսար առաջադիմություն կա...ԻՆձ եղբայր ես կոչում:
Ճիշտն ասած մեղավորության մասին բան չեմ գրել: Գրել եմ ՍԻՐՈ մասին, որպեսզի ՍԷՐԸ շատանա, իսկ դու չգիտես ինչու որոշեցիր , թե քո մեղավորության պատճառով եմ աղոթում:
Կարդա ու կտեսնես, ՈՐ ՍԻՐՈ և ԱՐԴԱՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ ԵՄ ՆՇՈՒՄ, ու Աղոթում եմ հենց դրա համար: Գիտեմ , որ ծածուկ աղոթքն է լսելի, բայց հատուկ նշեցի, չէ որ Արդարորթյուն եք ուզում , ապա իմանաք , որ դրա համար աղոթում են շատերը , միգուցե նաև դուք...չգիտեմ:
Բայց վերջում նշեցի նաև`

Արդարությունն առանց ՍԻՐՈ գահավիժում է դաժանության ու ատելության անդունը:
Ամեն արդար գործ հաջողությամբ է պսակվում Միայն Սիրո շնորհիվ:

Իսկ ինչու նշեցի , որովհետև նկատել եմ ատելություն, հեգնանք: Եթե սխալ եմ (շատ հնարավոր է ` մարդ եմ, ինչպես, որ դու) , ապա ուղղիր , առանց հեգնելու`

օ՜ իսկական քրիստոնեա:

Ինչքան հասկացա շարժումը արդարություն է պահանջում, դրա համար ԷԻ ԷՍ ԱՄԵՆԸ գրել:

Իսկապես երջանիկ կլինեմ , եթե Ստեփանոսի նման լինեմ, բայց քանի ապրում եմ , ենթակա եմ սխալ գործելու, ինչպես բոլորը, բայց նաև հնարավորություն ունեմ , դրանք ճանաչելու ու ուղղելու, ինչպես բոլորը:

Ի՞նչ, ու՞մ նկատի ունես վերջին մեջբերումը անելով`

" Մի տուէք սրբութիւնը շներին. եւ ձեր մարգարիտները խոզերի առաջ մի՝ գցէք, որպէսզի դրանք ոտքի կոխան չանեն եվ դառնալով ձեզ չպատառոտեն":

ԻՍկ Ընհանրապեսի համար ասեմ` ով քեզ դիտողություն է անում պարտոդիր չէ որ քեզ հակառակ լինի:

Եվ նորից նշեմ՝ Ամեն արդար գործ հաջողությամբ է պսակվում Միայն Սիրո շնորհիվ:

[Մտահոգ]

Աղոթակից եղբայրդ իմ Անանուն
գոհանանք առ Տերն Ամենակալ որ քո միջոցով ցույց տվեց ինձ թե ինչպիսին պիտի լինի փարիսեցին ու ինչպիսին պիտի չլինի իսկական քրիստոնեան:
" Կամ ծառը բարի արէք, եւ նրա պտուղն էլ բարի կը լինի, կամ ծառը չար արէք, եւ նրա պտուղն էլ չար կը լինի, քանի որ իր պտղից է ծառը ճանաչւում: Իժերի ծնունդներ, դուք որ չար էք, ինչպէս կը կարողանաք բարի բաներ խօսել, քանի որ բերանը սրտի լիութիւնից է, որ խօսում է:" Մաթեոսի Ավետարան:
Եղբայրդ իմ Անանուն, աղոթում եմ քո համար նաեւ որ Աստված ոչ արասցէ, հպարտության մեղքը չպատի պատվելի անձդ, եւ կատարվի այն ինչի մասին գրված է Ղուկասի 11.24-26
" Սակայն պիղծ ոգին դուրս է ելնում մարդուց, շրջում է անջրդի վայրերում, հանգիստ է որոնում եւ չի գտնում: Այն ժամանակ ասում է ՝ դառնամ իմ տունը, որտեղից դուրս եկա, եվ գալիս է ու այն գտնում է դատարկ՝ մաքրված ու կարգի բերված: Այն ժամանակ գնում եւ վերցնում է իր հետ իրենից ավելի չար յոթ այլ ոգիներ եւ մտնում բնակվում է այնտեղ, եվ այդ մարդու վերջը լինում է ավելի վատ, քան առաջ էր"

[Մտահոգ]

[SIZE="5"]
Հետ գրության
Արդարությունն առանց ՍԻՐՈ գահավիժում է դաժանության ու ատելության անդունը:
Ամեն արդար գործ հաջողությամբ է պսակվում Միայն Սիրո շնորհիվ:

Եղբայրդ իմ Անանուն
Այսօր գիշեր մի երազ տեսա, եկել էր մեկը, հավանաբար չար մտքով ու հարցնում էր մեղավորիս, վերը գրված հետգրության մասին: Նա բնականաբար չար նպատակով հարցրեց ինձ, թե Անանուն աղոթակից եղբայրս ինչպես է պատկերացնում առանց սիրո արդարության գահավիժումը, արդյոք երբ հայ մարտիկները պատմական արդարությունը վերականգնելու համար կռվում էին Արցախում, նրանք սիրով էին սպանում ազերիներին, հետո նա այնքան առաջ գնաց որ արեց հետեվյալ եզրահանգումը, որն է թե երբ Հ.Հակոբյանը, Ժ. Սեֆիլյանը, Մ.Մալխասյանը, Ս.Միքայելյանը կռվել են հանուն արդարության Արցախում, ու սպանել ազերիներին առանց սիրո, միայն դրա պատճառով է որ այդ արդար գործը գահավիժել է դաժանության ու ատելության անդունդը(իմա ԱԱԾ-ի պադվալները), աղոթակից եղբայրդ իմ, բարի եղիր նորադարձ եղբորդ բացատրելու արդյոք այդ երազս կապ ուներ իրականության հետ, արդյոք արդարության համար կռվողների սխալը եղել է այն որ առանց սիրո են սպանել, իսկ դատավորները որ առանց հանցագործներին սիրելու են արդարություն հաստատում, արդյոք նրանք էլ են գահավիժելու՞, եթե այո ապա իմ կարծիքով պետք է հասարակական նախաձեռնությամբ ներկայանալ Ազգային Ժողով ու ներկայացնել փոփոխությունների մի առաջարկ "դատական օրեսգրքի" մեջ, ըստ որի հանուն արդարության Չգահավիժման բոլոր դատավորները ՊԱՐՏԱՎՈՐ ԵՆ սիրել հանցագործներին:
Մնամ աղոթարար՝ նորադարձ եղբայրդ քո

[Մտահոգ]

ՈՐՏԵՂ Է ԹԱՂՎԱԾ ՇԱՆ ԳԼՈՒԽԸ ԿԱՄ ՍՈՒԲԵԿՏԻՎ ԻԴԵԱԼԻԶՄԻ ԽԱՉԱՍԵՐՈՒՄԸ ԲՈՒԴԴԱԻԶՄԻ ՀԵՏ

սուբեկտիվ իդեալիզմում աշխարհի ընկալումը բխեցվում, ածանցվում է բացարձականապես ընկալող օբեյկտի սուբեկտիվ անկյունից: Մի կողմ թողնելով այն որ փիլիսոփայության մեջ սուբեկտիվ իդեալիզմը համարվում է արդեն հնացած, կուզենայի ուղղակի նշել որ Լենինը իր աշխատություններից մեկում հատոր 14, գիտականորեն, նույնիսկ իդեալիզմի տեսանկյունից ապացուցել է սուբեկտիվ իդեալիզմի սնանկությունը, արտահայտելով մի հրաշալի միտք "...բնության մեջ մաքուր վիճակում սուբեկտիվ իդեալիստներ հանդիպում են միայն հոգեբուժարաններում", հետագա տարիներին սակայն արեվմտյան փիլիսոփայության մեջ առաջ է գալիս մի այլ ապօրինածին ուղղություն, դա սուբեկտիվ իդեալիստական փիլիսոփայության խաչասերումն էր արեվելյան կրոնների հետ, երբ արհեստականորեն արհամարվում են գիտության ու փիլիսոփայության բոլոր նորմերը ու ըստ անձնական հայեցողության հարմարեցվում գաղափարները իրար: Սա գրում եմ որպիսի իմանանք, որ նման գաղափարախոսությունները ըստ էության ունեն միայն մոդայի արժեք, դրանց նույնիսկ մակերեսային վերլուծությունը ջախջախում է նման գաղափարախոսությանը: Այս մոդայիկ փիլիսոփայության ամենակարկառուն ներկայացուցիչը Օշոն էր, որը փորձեց ստեղծել ինչ որ բան, ի վերջո փախավ ԱՄՆ-ից որպիսի չդատվի բռնաբարության համար:
Սա գաղափարախոսություն անվանելը նույնպես պայմանական է, քանի որ հին մարագում իրար վրա անկանոն լցված գործիքները դեռ արհեստանոց չէ ինչպես որ ծաղկաքաղ արված գաղափարների համադրում մի աշխատության մեջ դեռ գաղափարախոսություն չէ: Այս տողերը գրելուս հիմնական նպատակը երիտասարդությանը հետ պահելն է իրենց էությամբ վնասակար, ըստ էության քրիստոնեական արժեքները ժխտող, դեպի հեթանոսություն վերադարձնող անպտուղ, առաջին հայացքից գեղեցիկ սակայն էությամբ սնանկ մտքերից(չեմ կարող դրանց գաղափարներ անվանել), Այսօրվա մեր երիտասարդությունը չունենալով բավականաչափ խորը գիտելիքներ, ակամայից դառնում է բերրի հող ամեն տեսակ աղանդների համար, հետեվապես եկեք զգույշ լինենք, նորից եմ կրկնում, ամեն չհասկացված միտք չէ որ հանճարեղ է:

որպես վերջաբան ասեմ որ, " ԵՍ ԳԻՏԵՄ, ԻՄ ԵՐԵՎԻՑ" կոչը հայոց մեջ ինչքան որ հին է այնքան է հատկանշական ու ծիծաղելի, նույնիսկ Երվանդ Օտյանը անցյալ դարասկզբին գրել է " Ահա բացականչություն մը, զոր կրնանք արձակիլ ամեն վայրկյան ու ամեն տեղ, հեղափոխականներու կամ պահպանողականնորու, վաճառականներու կամ ավազակներու խմբի մը մեջ հավասարապես"

[Modigliani]

էս էլ էս թեմայի վերնագրի պատասխանը

http://www.speedyshare.com/934613489.html

[Ananoun]

Եղբայրդ իմ Անանուն
Այսօր գիշեր մի երազ տեսա, եկել էր մեկը, հավանաբար չար մտքով ու հարցնում էր մեղավորիս, վերը գրված հետգրության մասին: Նա բնականաբար չար նպատակով հարցրեց ինձ, թե Անանուն աղոթակից եղբայրս ինչպես է պատկերացնում առանց սիրո արդարության գահավիժումը, արդյոք երբ հայ մարտիկները պատմական արդարությունը վերականգնելու համար կռվում էին Արցախում, նրանք սիրով էին սպանում ազերիներին, հետո նա այնքան առաջ գնաց որ արեց հետեվյալ եզրահանգումը, որն է թե երբ Հ.Հակոբյանը, Ժ. Սեֆիլյանը, Մ.Մալխասյանը, Ս.Միքայելյանը կռվել են հանուն արդարության Արցախում, ու սպանել ազերիներին առանց սիրո, միայն դրա պատճառով է որ այդ արդար գործը գահավիժել է դաժանության ու ատելության անդունդը(իմա ԱԱԾ-ի պադվալները), աղոթակից եղբայրդ իմ, բարի եղիր նորադարձ եղբորդ բացատրելու արդյոք այդ երազս կապ ուներ իրականության հետ, արդյոք արդարության համար կռվողների սխալը եղել է այն որ առանց սիրո են սպանել, իսկ դատավորները որ առանց հանցագործներին սիրելու են արդարություն հաստատում, արդյոք նրանք էլ են գահավիժելու՞, եթե այո ապա իմ կարծիքով պետք է հասարակական նախաձեռնությամբ ներկայանալ Ազգային Ժողով ու ներկայացնել փոփոխությունների մի առաջարկ "դատական օրեսգրքի" մեջ, ըստ որի հանուն արդարության Չգահավիժման բոլոր դատավորները ՊԱՐՏԱՎՈՐ ԵՆ սիրել հանցագործներին:
Մնամ աղոթարար՝ նորադարձ եղբայրդ քո

Ողջույն Մտահոգ ջան
Քեզ ավելի երազն է հուզում, թե իմ գրածը: Այն ինչ դու երազում ես լսել, կարելի էր, առանց երազի էլ , մի քիչ մտածել ու «հակասություն» գտնել, ի միջի այլոց , ոչ միայն պատերազմին վերաբերող և ոչ միայն քո նշած 4 ՄԱՐՏԻԿՆԵՐԻՆ առնչվող, քանզի Արցախի ԱՐԴԱՐ ԱԶԱՏԱԳՐՄԱՆԸ ՇԱՏ ՄԱՐՏԻԿՆԵՐ ԵՆ ՄԱՍՆԱԿՑԵԼ ԵՎ ՆԱև ԶՈՎԵԼ: Չնայած, դու հիմա կասես չէ, որ նրանք փակի տակ են ու ճիշտ կլինես, բայց ....:
Մտահոգ, ես միգուցե սխալ եմ, բայց քո խոսքի մեջ հեգնական տոն եմ նկատում , դու անդադար կրկնում ես «Եղբայդ իմ Անանուն» _ը. պարտադիր չէ դա այդքան հաճախ նշել, նամադավանդ, որ սխալ է. կարելի է գրել` եղբայր իմ, եղբայր անանուն, կամ եղբայրս, բայց ոչ եղբայրդ իմ: Կարելի է , որոշ դեպքերում, ոճականության համար ասել` եղբայդ , բայց երբ դա ամեն տեղ ես օգտագործում` ձանձրալի է ու նայև ծաղրական: Այսուհետ կարծում եմ պարզորեն կդիմես ինձ:

Ես կարծում եմ , որ դու լավ ես հասկանում, թե ինչ է Ազատամարտը, այդքան բան ես մեջբերում` ապա կարդացած ես` ապա հասկանում ես , որ Ազատամարտը ԱԶԱՏԱԳՐԱԿԱՆ պայքար է և պայքարողների նպատակը ոչ թե Ատելն է կամ «հաճույքով» սպանելը, այլ ԱԶԱՏԱԳՐԵԼԸ, հատկապես, երբ առաջինը հակառակորդն է հարձակվում: Մի խոսքով` կա ԱԶԴՈՒՄ և ՀԱԿԱԶԴՈՒՄ:
Ու ես համոզված եմ` զինվորները չեն կռվում սադիզմից ելնելով, այլ առաջնորդվում են հողի և մարդկանց պաշտպանությամբ:
Ու դրա վառ ապացույցը այն էր, որ մեր բանակը խաղաղ բնակչությանը ձեռք չէր տալիս ի տարբերությաւն ադրբեջանցիներին: Մինչև այսօր նույն վերաբերմունքն է` մենք հանձնում ենք գերիներին, նրանք`….:
Ահա եթե երազում նորից այդ նենգավորը գա, չար նպատակով հարցեր տա ` կփոխանցես իմ գրածը ու կասես, որ սա Անանուննի կարծիքն է, թող քեզ, նենգաբար, էլ մտորոիմների մեջ չգցի:
Եվ մոռացա նշել "դատական համակարգում փոփոխությունը" ծանր ու լուրջ թեմա է, թող էդ նենգավորը , էլ էդպիսի ծաղրանքով չխոսի:


Ես հայցում եմ բոլորի ներողամտությունը` այս բաժնին ոչ համապատսխան գրառումներ անելու համար:
Այլևս այս բաժնում չեմ գրի: Եթե Մտահոգին դուր է գալիս ինձ հետ երկխոսել այլ թեմաների շուրջ, թող բացի համապատասխան բաժին:

….Չնայած Մտահոգը, առավել հաջող մենախոսում է. երկխոսությունը` իրեն դիտողություն անողի հետ, դառնում է, բավականին հեգնական:


Հաջողություն ` հատկապես արդարներին

[Ambrosine]

Ես կարծում եմ , որ դու լավ ես հասկանում, թե ինչ է Ազատամարտը, այդքան բան ես մեջբերում` ապա կարդացած ես` ապա հասկանում ես , որ Ազատամարտը ԱԶԱՏԱԳՐԱԿԱՆ պայքար է և պայքարողների նպատակը ոչ թե Ատելն է կամ «հաճույքով» սպանելը, այլ ԱԶԱՏԱԳՐԵԼԸ, հատկապես, երբ առաջինը հակառակորդն է հարձակվում: Մի խոսքով` կա ԱԶԴՈՒՄ և ՀԱԿԱԶԴՈՒՄ: Ու ես համոզված եմ` զինվորները չեն կռվում սադիզմից ելնելով, այլ առաջնորդվում են հողի և մարդկանց պաշտպանությամբ:

Բայց ազատագրելիս սպանում են, չէ?

Ու դրա վառ ապացույցը այն էր, որ մեր բանակը խաղաղ բնակչությանը ձեռք չէր տալիս ի տարբերությաւն ադրբեջանցիներին: Մինչև այսօր նույն վերաբերմունքն է` մենք հանձնում ենք գերիներին, նրանք`….:

Էդ ոչխարասիրության փոխհատուցման համար են մորթում հայ զինվորականին
Լավ ենք անում, հա?, որ հանձնում ենք: Նրանց հետ պետք է լինենք այնպես, ինչպես իրենք են մեզ հետ

Ես հայցում եմ բոլորի ներողամտությունը` այս բաժնին ոչ համապատսխան գրառումներ անելու համար:
Այլևս այս բաժնում չեմ գրի: Եթե Մտահոգին դուր է գալիս ինձ հետ երկխոսել այլ թեմաների շուրջ, թող բացի համապատասխան բաժին:

….Չնայած Մտահոգը, առավել հաջող մենախոսում է. երկխոսությունը` իրեն դիտողություն անողի հետ, դառնում է, բավականին հեգնական:

Հաջողություն ` հատկապես արդարներին

Իզուր մի հեռացիր այս թեմայից, ինչի ես կարծում, որ ինչ-որ մեկը տրամադրված է քո դեմ? Այդպիսի բան չկա: Այստեղ ոչ թե մարդիկ են բախվում, այլ տեսակետները:
Իսկ Մտահոգի գրառումը հեգնական կարող է թվալ, եթե ինքդ վստահ լինես, որ այնպիսի բան ես գրել, որ նա հեգնում է

[Մտահոգ]

մարդկությանը հայտնի ամենամեծ խաղաղ հեղափոխականը հավանաբար Էյնշտեյնը էր: Երբ նա ստեղծեց հարաբերականության տեսությունը ժամանակակիցները չհասկացան թե դա ինչ է: Երբ մարդկությունը հասկացավ հարաբերականության տեսությունը, երեվի թե մեղքի զգացում ունեցավ որ չի հասկացել այն, հետո սկսվեց էյնշտեյների ժամանակաշրջան, Էյնշտեյնից հետո ծնվել են միլիոնավոր էյնշտեյներ սակայն ցավոք նրանց միշտ թվացել է որ Էյնշտեյն լինելու հիմնական պայմանը սեփական տեսությունների չհասկացված լինելն է, այսինքն ինչքան քիչ հասկանան քո տեսությունները այնքան քո՝մի նոր Էյնշտեյն դառնալու շանսերը մեծանում են: Խեղճ մոլորակ, եթե միայն բոլորը հավակնոտ ցանկացողների 0.0001 տոկոսը դառնար ԷՅՆՇՏԵՅՆ, ինչ կլիներ քո վիճակը: Չհասկացված տեսությունները անթիվ անհամար են այս աշխարհում, բայց բարեբախտաբար հարաբերականության տեսությունը մեկն է, ստեղծված մեկի կողմից, իսկ նորից հեծանիվ ստեղծելը գրեթե բացառված : բարեբախտաբար Էյնշտեյն դառնալու անհրաժեշտ պայմանը ՉՀԱՍԿԱՑՎԱԾ լինելը չէ, չնայած որ ոչ բոլորն էյնշեյնացուներն են կարողանում հաշտվել այդ փաստի հետ առանց հոգեկան ցնցումների:

Երբ ավարտվում են արգումենտները(եթե դրանք իհարկե երբեվե եղել են) առաջ է գալիս ամբարտավան ոճը ու վիրավորական տոնը: Սա բնորոշ է բոլոր նրանց, ով չի կարողանում բերված խոսքը փաստարկներով հերքել: Երբ խոսքը տեղին ու անտեղի համեմվում է տարբեր տեսություններով, եղած ու չեղած փիլիսոփայական մտահանգումներով, 100000 ամյա ճշմարտությունների երեսին թքելով, ապա այդ համեմված խոսքը երբեմն աղոտ աղերսներ ունի ասելիքի հետ, Շարժումը աղերս ունի ծնելիության բարձրացման հետ, որպիսի այդ նոր ծնվածները հասկանան այն ինչ մենք չենք կարող հասկանալ, մաքսիզմի տեսաբաներից մեկը անցյալ դարասկզբին ասել է, թե լիարժեք կոմունիզմ կառուցելու համար հեղափոխության հաղթանակից անմիջապես հետո հնարավորինս արագ պիտի խթանել ծնելիությունը(ի դեպ նույնպես հեղափոխական կնոջ եւ տղամարդու զտարյուն հեղափոխական պտուղ ստեղծելու մտահոգությամբ), իսկ հին հեղափոխական սերունդը հնարավորինս արագ պիտի իր ճանապարհը զիջի այդ նոր սերնդին: Իմ կարծիքով Ստալինը ձեռնամուխ եղավ դրան ու մասամբ իրագործեց այդ ծրագրի մանավանդ երկրորդ մասը(հին սերնդի ճանապարհը ազատելու մասով): Նույնիսկ կոլորադյան բզեզի դեմ գիտական պայքարը կարող է ներքեվից բերել շարժման հաղթանակին, այո թող սա ծիծաղելի չթվա, հեղափոխությունները կատարվում են ներքեվից: Ոչնչացնում են կոլորադյան բզեզին, այն այլեվս չկա, հետեվաբար թունաքիմիկատներ չենք սրսկում կարտոֆիլին: Ունենում ենք առողջ կարտոֆիլ առնվազն, նրանով սնվում է մի սերուդ, մեծանում է առողջ կարտոլակեր սերուդ եվ այդ սերուդը սկսում է պայքարել արդեն առնետների դեմ ու այսպես շարունակ, հետո առանց առնետ հասարակարգ, հետո նոր առնետազերծ սերուդ, նրանք սկսում են ձեռնամուխ լինել արդեն խոշոր վնասատուների ոչնչացմանբ ու .... մինչեվ իդեալական հասարակարգ, քայլ առ քայլ:
Գրված գրքերը հրաշալի են որպես առողջ աշխատանքի արգասիք, հայերեն լեզուն անթերի, իմաստը անհասկանալի: Մարդ մի բան գրում ու դառնում է իր գրածի գերին, սկսում է պնդել իր ասածը համառորեն, մի բան է անում ուրիշի հետ ու դառնում է այդ հարաբերությունների գերին, եւ այս սկզբունքայնությունը ի վերջո բերում է ոչնչով չարդարացված քայլերի: Քեզ խորհուրդ են տալիս կարդալ գրածը, կարդում ես, հետո խնդրում բացատրել մի քանի բառեր, քեզանից վիրավորվում են, երբ փորձում ես իրավացիորեն պաշտպանել քո հարց տալու իրավունքը, դառնում ես անհասկացող: Մարդը լավագույն մղումներով սկսում է ինչ որ փրկչագործություն, խոսում ու գրում է փրկչագործության մասին, համոզում մյուսներին, հետո դա դարձնում համոզմունք իր համար: Այդ կերպ են ստեղծվել կրոններն ու աղանդները, այդ կերպ են ձեվավորվել կուսակցությունները: Մարդիկ այս փրկչագործական շրջանի մեջ համարյա չեն լսում դիմացինին, ոգեվորված պահանջում են ու համոզում:
Մեծն ֆրանսիացի մտածող Ալբերտ Կամյուն հանճարեղ ձեվով ապացուցել է Սիզիֆի երջանիկ լինելը: Սիզիֆը երջանիկ էր լեռան գագաթը իր քարը բարձրացնելու ճանապարհին: Աբսուրդի մեջ երջանիկ է մարդը: Մեծամտություն է կարծել որ կարող ես Սիզիֆին համոզել առանց քարի մտածելու երջանկության մասին: Ես այդ մեծամտությունը ունեցել եմ, ներողություն: ՄԻ պահ պետք է դիտել կատարվածը քրիստոնեաբար: Ու անկեղծորեն ասել Ավետարանի այս խոսքեր, ասել ու ապրել դա " Սիրեցէք զթշնամիս ձեր, բարի արարէք ատելեաց ձերոց: Աւրհնեցէք զանիծիչս ձեր, աղաւթս արարէք ի վերայ նեղչաց ձերոց" Ես հենց սա էլ փորձում եմ անել անկեղծորեն:

[Մտահոգ]

Երբ ավարտվում են արգումենտները(եթե դրանք իհարկե երբեվե եղել են) առաջ է գալիս ամբարտավան ոճը ու վիրավորական տոնը: Սա բնորոշ է բոլոր նրանց, ով չի կարողանում բերված խոսքը փաստարկներով հերքել: Երբ խոսքը տեղին ու անտեղի համեմվում է տարբեր տեսություններով, եղած ու չեղած փիլիսոփայական մտահանգումներով, 100000 ամյա ճշմարտությունների երեսին թքելով, ապա այդ համեմված խոսքը երբեմն աղոտ աղերսներ ունի ասելիքի հետ, Շարժումը աղերս ունի ծնելիության բարձրացման հետ, որպիսի այդ նոր ծնվածները հասկանան այն ինչ մենք չենք կարող հասկանալ, մաքսիզմի տեսաբաներից մեկը անցյալ դարասկզբին ասել է, թե լիարժեք կոմունիզմ կառուցելու համար հեղափոխության հաղթանակից անմիջապես հետո հնարավորինս արագ պիտի խթանել ծնելիությունը(ի դեպ նույնպես հեղափոխական կնոջ եւ տղամարդու զտարյուն հեղափոխական պտուղ ստեղծելու մտահոգությամբ), իսկ հին հեղափոխական սերունդը հնարավորինս արագ պիտի իր ճանապարհը զիջի այդ նոր սերնդին: Իմ կարծիքով Ստալինը ձեռնամուխ եղավ դրան ու մասամբ իրագործեց այդ ծրագրի մանավանդ երկրորդ մասը(հին սերնդի ճանապարհը ազատելու մասով): Նույնիսկ կոլորադյան բզեզի դեմ գիտական պայքարը կարող է ներքեվից բերել շարժման հաղթանակին, այո թող սա ծիծաղելի չթվա, հեղափոխությունները կատարվում են ներքեվից: Ոչնչացնում են կոլորադյան բզեզին, այն այլեվս չկա, հետեվաբար թունաքիմիկատներ չենք սրսկում կարտոֆիլին: Ունենում ենք առողջ կարտոֆիլ առնվազն, նրանով սնվում է մի սերուդ, մեծանում է առողջ կարտոլակեր սերուդ եվ այդ սերուդը սկսում է պայքարել արդեն առնետների դեմ ու այսպես շարունակ, հետո առանց առնետ հասարակարգ, հետո նոր առնետազերծ սերուդ, նրանք սկսում են ձեռնամուխ լինել արդեն խոշոր վնասատուների ոչնչացմանբ ու .... մինչեվ իդեալական հասարակարգ, քայլ առ քայլ:
Գրված գրքերը հրաշալի են որպես առողջ աշխատանքի արգասիք, հայերեն լեզուն անթերի, իմաստը անհասկանալի: Մարդ մի բան գրում ու դառնում է իր գրածի գերին, սկսում է պնդել իր ասածը համառորեն, մի բան է անում ուրիշի հետ ու դառնում է այդ հարաբերությունների գերին, եւ այս սկզբունքայնությունը ի վերջո բերում է ոչնչով չարդարացված քայլերի: Քեզ խորհուրդ են տալիս կարդալ գրածը, կարդում ես, հետո խնդրում բացատրել մի քանի բառեր, քեզանից վիրավորվում են, երբ փորձում ես իրավացիորեն պաշտպանել քո հարց տալու իրավունքը, դառնում ես անհասկացող: Մարդը լավագույն մղումներով սկսում է ինչ որ փրկչագործություն, խոսում ու գրում է փրկչագործության մասին, համոզում մյուսներին, հետո դա դարձնում համոզմունք իր համար: Այդ կերպ են ստեղծվել կրոններն ու աղանդները, այդ կերպ են ձեվավորվել կուսակցությունները: Մարդիկ այս փրկչագործական շրջանի մեջ համարյա չեն լսում դիմացինին, ոգեվորված պահանջում են ու համոզում:
Մեծն ֆրանսիացի մտածող Ալբերտ Կամյուն հանճարեղ ձեվով ապացուցել է Սիզիֆի երջանիկ լինելը: Սիզիֆը երջանիկ էր լեռան գագաթը իր քարը բարձրացնելու ճանապարհին: Աբսուրդի մեջ երջանիկ է մարդը: Մեծամտություն է կարծել որ կարող ես Սիզիֆին համոզել առանց քարի մտածելու երջանկության մասին: Ես այդ մեծամտությունը ունեցել եմ, ներողություն: ՄԻ պահ պետք է դիտել կատարվածը քրիստոնեաբար: Ու անկեղծորեն ասել Ավետարանի այս խոսքեր, ասել ու ապրել դա " Սիրեցէք զթշնամիս ձեր, բարի արարէք ատելեաց ձերոց: Աւրհնեցէք զանիծիչս ձեր, աղաւթս արարէք ի վերայ նեղչաց ձերոց" Ես հենց սա էլ փորձում եմ անել անկեղծորեն:

ՀԱՆԴԳՆԵՄ ԱՍԵԼ

Կարող եմ կյանքում ես շա՜տ բան անել,
Բայց անկարող եմ ինձանից վանել
Իմ երկվորյակին՝
Անկեղծությունը:
Ուրեմն ասեմ ամենից առաջ,
Հանդգնեմ ասել, որ ես աշխարհում
Անխտրական եմ՝ նվագի նման,
Անձրեվի նման ՝ հավասարատես,
Բայց եւ կան բաներ,
Բայց եւ կան մարդիկ,
Որոնց նկատմամբ միտումնավոր եմ՝
Չորը ճարակող չար կրակի պես,
Եւ ծխի նման անտարբեր եմ ես՝
Նրանց ճարճարտում-ճիչերի հանդեպ…

Պարույր Սեվակ