Chuk-ի խոսքերից
Շարունակենք դիտարկումների շարքը.
Philosopher-ին:
Սիրելի Հայկ, մտորումներն անկառավարելի են: Իսկ իմ պայքարը՝ ազատության համար պայքարը ինձ թելադրում է, որ ես իմ մտորումները պետք է նաև ազատ ներկայացնեմ: Պատկերացնենք մի պահ, որ ես նստած խոսում եմ սիրելի հայրիկիդ հետ, բանավիճում եմ, անհարմար զգալով նրա ալեհեր մազերից, որ պետք է նրան հակաճառեմ: Ի՞նչ կլիներ: Առաջինը նա իմ հայացքից, իմ ձայնից, գուցե կարմրությունից կզգար, որ ես քաշվելով, բայց ստիպված եմ խոսում, որովհետև իմ համար անընդունելի են նրա տեսակետներից գոնե մի քանիսը: Նա կզգար նաև, որ չնայած հակաճառում եմ իրեն, բայց ունեմ մեծ պատկառանք հենց թեկուզ նրա համար, որ կյանք է ապրել, տեսել, արարել քո նմանին և այլն: Այդ պատկառանքը իմ համար ամենակարևոր կատեգորիաներից մեկն է: Ուրեմն իմ գրառումն էլ պետք է սկսվեր այդ տողերով. «թեև ձեզնից երիտասարդ եմ, բայց...»: Ու պետք է, ոչ թե կարող էր սկսվել: Կառավարելի չեն նաև գաղափարախոսությունների ընկալումներն ու այո՛, իմ համար ծիծաղելի է թե առաջնորդության գաղափարը, թե այլ գաղափարներ (քաղաքական և ոչ քաղաքական), թեև ես դրանք չեմ արհամարհում, ընդունում, նույնիսկ հարգում եմ այդ գաղափարախոսությունների կրողներին: Սա ցածր ինտելեկտուալության, անտրամաբանականության կամ քիչ ինֆորմացված լինելու նշան չէ:
Բայց ամենից ավելի, Հայկ, չեմ ընդունում քո պնդումները, որ դու ավելին ես հասկանում, ընկալում, քան շարժման այլ երիտասարդ մասնակիցներ: Սրանից, ներիր, բայց մեծամտության հոտ է գալիս: Ես շատ «հեղափոխական» երիտասարդների հետ եմ շփվել, նրանք գիտեն իրենց ցանկությունը, գիտեն ինչ են ուզում, գիտեն ինչի համար են պայքարում: Նրանք զուտ սոցիալականի կամ հակադրվելու համար չեն պայքարում: Նրանք պայքարում են այն ամենի համար, ինչ դու ասում ես: Այո՛, գուցե դու ավելի կրթված ես, տրամաբանությունդ հրաշալի է, շատ ես դատել այս խնդրի շուրջ, բայց դա ինձ, քեզ, Պողոսին իրավունք չի տալիս բարձրից խոսել նրանց մասին ու համարել զուտ պայքարի մարտիկ, որտև այո, մենք պայքարի մարտիկ ենք, բայց ոչ միայն:
Էջանիշներ