Շատ հնարավոր է: Ու դա քո բախտավորությունն է:
Սակայն սա երկրորդական բաներ են:
Հիմա ուզում եմ անդրադառնոմ քո հիմնական մտքին, որ մարդիկ իրավունք չունեն խանգարելու քո և/կամ ուրիշների քունը:
Սա իհարկե ճիշտ է, եթե գործ ունես սովորական. առօրյա իրավիճակի հետ:
Ասենք դու քնած ես քո սենյակում, և եղբայրտ ամեն օր մտնում է, ու գիշերվա ժամը 3-ին գոռգոռում ու երաժշտություն լսում: Դու /կամ ցանկացածը/ իրավացի է, ասելով, որ եղբայրը ոչ իրավական ոչ էլ բարոկյական իրավունք չունի քնած մարդուն այդպես վերաբերվելու:
Սակայն այստեղ կա մի ֆունդամենտալ տարբերություն:
Ասենք, թե էտ քնած մարդուն մի օր /և հետագա օրերին նույպես/ եղբայրը արթնացնում է կես գիշերին նրա համար, որ նրա եղբայրը օրերով գողացել է իր օրական սնունդը, և ինքը երկարատև սովածությունից հյուծվել է , և ճիշտ ասած... "նադայել" է եղել էտ վիճակից:
Սա բնության մեջ կոչվում է արտակարգ իրավիճակ /չշփոթել սերժա-քոչարյանական հայտարարած արտակարգ իրավիճակի հետ/:
Օրինակ, երբ պատահում է ջրհեղեղ, ապա մարդիկ գործում են արտակարգ իրավիճակին հատուկ պահվածքով: Էլ չեն նայում գիշեր է, ցերեկ է, ով է քնած, ով է արթում, ում քունն են խանգարում: Անում են էն, ինչ որ թելադրում է արտակարգ պատահարը:
Նույնն է նաև այստեղ:
Ինչու՞:
Որովետև եղել է մեր պետության պատմության մեջ խոշորագույն գողությունը:
Ինչպես իրավաբանները երևի կասեին, առանձնապես խոշոր չափերի... չէ, չէ... խոշորագույն չափերի գողությունը: Գողացել են լիքը մարդկանց ձայները: Գողացել են լկտիաբար, ծեծելով, ահաբեկելով, ստորացնելով, վախացնելով / վախը լրիվ նորմալ մարդկային զգացմունք է, ու չի վախենում միայն
աննորնալը/...
Կարաս ասես, որ դա սուտ է, և այլն: Սակայն սա նման է նրան, որ մեկի մատից հանեն մատանին, ու երբ որ նա ասի որ մատանին գողացան, նրան ասեն՝ ի՞նչ ես "հավայի" գոռգոռում, քո մատին ոչ մի մատանի էլ չկար:
Այսինքն էտ մարդու համար հավասարազոր է իրեն լիակատար ապուշի տեղ դնելուն:
Եթե հասկացար /իսկ ես վստահ եմ, որ դու և քո պես գրողները հասկացան/, ապա արի հետայսու մի անպատվիր "Ակումբ"-ի էն անդամներին, ովքեր վստահ են, որ իրենց մատանին գողացել ես: Ու արի էլ չմանրանանք, թե դա որտեղից գիտենք, լավ
:
Հետո, մի նկատառում էլ:
Ասում ես, որ "Ուժեղի մոտ թույլն է մեղավոր":
Լավ ասացվածք է:
Սակայն ոչ տեղին:
Ասեմ թե ինչու:
Եթե դու նույն լոգիկայով շարժվես եղբորտ հետ հարաբերություններում, ապա այսօր դու ես ուժեղ ու "ճիշտ", վաղը նա կլինի ուժեղ ու "ճիշտ":
Իսկ վերջին հաշվով, ոչ այսօր, ոչ վաղը , դա չի լինի ընտոնիք... կարող է կոչվել "օբշի կռիշա", գիշերելու տեղ:
Բայց ոչ ընտանիք:
Նույն նաև էս դեպքում:
Եթե պետության մեջ, բաղկացուցիչ տարրերը իրար ապօրինի, անօրինական ձևերով ճնշում են, հոշոտում են, ասելով "Ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլ է մեղավոր" ... փոխանակ իրար հետ ազնիվ մրցակցեն քաղաքական իրական, հավասար հնարավորությունների դաշտում, ապա վայն եկել է ու տարել է էտ պետությանը:
Այսինքն համարի, որ էլ պետություն չունես: /կամ մի 5 րոպեից չես ունենա/: Որովհետև կամ արդեմ տարել է ՎԱՅԸ, կամ էլ հեսա տանելու է:
Այսինքն ջունգլիական օրենքները արի կիրառենք ջունգլիում /էտ էլ տարբեր տեսակների միջև/, իսկ մարդկանց մոտ արի կիրառենք մարդկային,՝ 21 դարին հարիր օրենքները: Առաջին հերթին տիեզերական-աստվածային-բարոյական օրենքները: Ու արի ավելի վայրենի-վայրեինի չխաղանք, քան թե կանք իրականում: Իրականում էլ բավականին վայրերացել ենք ես մի 100 տարում: Շատ-շատ ենք վայրենացել: Օբեկտիվ ու սուբեկտիվ պատճառներով:
Մի հատ կարդա Ներսես Շնորհալի /"Առավոտ լուսո" և այլն / կամ Գրիգոր Նարեկացի, - ու անմիջապես հետո՝ ժամանակակից հայ գրող կամ մանավանդ մեր վերջին կաթողիկոս /կոչեղյալը- սա ասում եմ սրտի ցավով
/, ու տես թե որտեղից ուր ենք հասել վայրենության ասպեկտով
:
Alize'e-ի խոսքերից
թեմայում պարզ գրածա. շարժումը մահացել ա՞.../ լավ ակցիաներ ա անում/
Էջանիշներ