«Հայկական Ժամանակ» օրաթերթ, 14.04.2008, Հրանտ Տեր-Աբրահամեան-ի խոսքերից
Տասը տարի Լևոն չկար: Տասը տարի դաշտը ձերն էր, մերն էր, իմն ու քոնն էր: Ու տասը տարի դուք, մենք, ես, դու չկարողացանք փոխել երկիրը, հասնել մեր ուզածին: Տվյալ պահին կարևոր չէ, թե ինչու: Կարևորը փաստն է: Չկարողացանք, ուրեմն՝ պատասխանատու ենք բոլոր հետևանքների համար: Ու նրանք, ով այսօր ամենից շատ են գոռում, թե ինչու՞ Լևոնն էկավ, ամենից շատ են պատասխանատու: Ընդդիմություն էիք, դժգոհ էիք՝ դե, անեիք այնպես, որ միակ ելքը Լևոնը չդառնար: Այսօրվա ընդդիմադիր թերթերից եք բողոքում: Քաղաքական թիմ էիք, հասարակական ուժ էիք, մի հատ ձեր ուզածով գոնե թերթ սարքեիք 10 տարվա մեջ: Չեք արեք, էլ ումի՞ց եք նեղանում: Դուք ձեր ձեռքերով Լևոնին ետ վերադարձնել տվեցիք, հենց կոնկրետ դու, սիրելի Ավիկ: Վերջին մարդը, ով դեռ փորձում էր մի բան անել, որ հարցն այլ կերպ լուծվի, ձեր չսիրելի Նիկոլ Փաշինյանն էր իր «Մեկ գումարած մեկով» ու «ոչ դոդացումով»: Չեկաք, չօգնեցիք...: Չեմ մեղադրում, ոչ էլ պահանջում եմ: Ուղղակի ֆիքսում եմ՝ ունեք այն բերքը, որը ցանել եք:
Ու Լևոնը ոչ միայն եկավ: Լևոնը պատասխանատվություն վերցրեց: Նա ասաց՝ ես այս երկրի առաջին նախագահն եմ, ուրեմն այսօրվա խայտառակ վիճակի համար ես էլ եմ պատասխանատու: Սա էր Լևոնի խոսքերի ժողովրդական ընկալումը: Ու երբ ասում եք, թե Լևոնը ներողություն չի խնդրել և այլն, ես ուղղակի զարմանում եմ: Այս մարդու ամբողջ արածը դա չէ՞ր: Ժողովրդին կարողացավ համախմբել, պայքարի հանել, տասը օր, տասը գիշեր բոլորի հետ հավասար Հրապարակում մնաց. դրանից էլ ավել ներողություն պիտի խնդրե՞ր: Իր ողջ կեցվածքով ոչ միայն իր երբեմնի եղած ու չեղած սխալները սրբագրեց, այլ մի բան էլ ավել: Ու զուտ անձնական իմաստով, կարծում եմ, նա իր խնդիրները լուծել է, դուք ձեզ նայեք: Այսօր Հայաստանում ավելի բարձր վարկանիշ ունեցող հրապարակային գործիչ չկա: Ու Լևոնին ներել կամ չներելը միայն ինձանով ու քեզանով չի. մենք հասարակության ընդամենը երկու փոքրիկ ատոմ ենք: Հասարակության մեծամասնությունն է որոշում՝ ներե՞լ, թե՞ չներել: Ու հասարակություն իր որոշումը կայացրեց Հրապարակում:
Ձեր իրավունքները բաժնում
Էջանիշներ