Շարժումը մահացե՞լ է

[Լ.յ.ո.վ.]

Արդեն շատերի մոտ եմ նկատել, որ կա կարծիք, թե շարժումը մահացել է, այն այլևս կորցրել է իր ուժն ու էլ ոչնչի ընդունակ չէ: Եկեք պարզենք, թե որքանով են ճիշտ նմանատիպ կարծիք ունեցողները:
Եկեք քննարկենք, թե ինչ է սպասվում Հայաստանում մոտակա ամիսներին. ամեն-ինչ հանդարտ կլինի՞, թե նորից ալիք կբարձրանա՞:
Կկարողանա՞ նորընտրիրը` Սերժ Սարգսյանը, շահել ժողովրդի վստահությունն ու ստեղծել հանդուրժողականության մթնոլորտ, թե գնալու է բռնապետության ճանապարհով:
Եվ վերջապես ըստ ձեզ դեռ որքա՞ն ժամանակ կկառավարի նա: Հինգ տարի՞, թե մի քանի ամիս՞:

Ցանակալի են հիմնավորված կարծիքներ:

[Աբելյան]

ժամանակավորապես, թե ոնց, շարժումը մահացել ա
բայց պայքարը չի մահացել

[Chuk]

Նման շարժումը այլևս մահանալու հեռանկար չունի:
Պարզապես մտել է երկար փուլ: Այժմ մեզնից յուրաքանչյուրից պահանջվում է համբերություն, հավասարակշռվածություն ու որ ամենակարևորն է, չպետք է ենթարկվենք սադրանքների: Ամեն ինչ պետք է անել օրինականության սահմաններում, անկախ նրանից, իշխանությունը հակաօրինական գործողություններով այդ օրինականները անօրինական կորակի՞, թե՞ ոչ:
Օրինական գործելաոճը լինելու է հայ ժողովրդի կարևորագույն հաղթաթուղթը:

[ChildOfTheSky]

Միանշանակ շարժումը չի մահացել : Այն տեղափոխվել է ուրիշ մակարդակ : Սակայն սպասելի է բազմամարդ հանրահավաքների վերսկսումը :

[Norton]

Արդեն շատերի մոտ եմ նկատել, որ կա կարծիք, թե շարժումը մահացել է, այն այլևս կորցրել է իր ուժն ու էլ ոչնչի ընդունակ չէ: Եկեք պարզենք, թե որքանով են ճիշտ նմանատիպ կարծիք ունեցողները:
Ցանակալի են հիմնավորված կարծիքներ:

Չեմ կարծում,որ շարժումը մահացել է,այն ուղղակի թուլացել է,հաշվի առնելով,որ շարժման լիդերների 90 տոկոսը բանտերում է,իսկ Լևոնը տնային կալանքի տակ,ուղղակի ժողովուրդը պիտի շարունակի պայքարել ամեն հնարավոր ձևով,պարբերաբար ակցիաներ կազմակերպվեն,որպեսզի իշխանությոնը լարվածության մեջ պահեն ու եթե ոչ իշխանափոխություն,ապա ռեալ բարեփոխումների դրդեն…
Ինչ վերաբերվումա Սերժին,նա ստիպված պետք ա բարեփոխումներ կատարի,բայց չեմ կարծում հիմնական ըննդիմադիր մասսայի վստահությունը կարա շահի,նախ նա արդյունավետ չի կարա պայքար կոռուպցիայի ու կրիմինալի դեմ,որովհետև բոլոր արատները հենց իրենից է սկսվում,իսկ իր շրջապատը մականունավոր կրիմինալների հավաքածու է,մյուս կողմից նա պետք է բաց թողնի քաղբանտարկյալներին,բայց էդ դեպքում պայքարը կուժեղանա մի քանի անգամ,իսկ բաց չթողնելու դեպքում,պետք է հաշվի նստի միջազգային բացասական արձագանքների հետ…Սերժի միակ իշխանություն պահելու ռեսուրսը մնաց բռնապետություն,հաշվի առնելով հիմա Հայաստանում ամեն մի ըննդիմադիր հայացքներ արտահայտող մարդ կարող է ընկնել միլիցեքի ձեռը ու հիմա իրանք տենց են պայքարում շարժման դեմ,շանտաժով,վախեցնելով ինչը ավելի է բորբոքում մարդկանց…եթե ամփոփեմ Հայատանում բռնապետությունը երկար չի կարա գոյատևի,իսկ Սերժը երկար կմնա գահին թե չէ կախված ա մեզնից յուրաքանչյուրիցս,եթե մենք հաշտվեցինք իրա իշխանության հետ,ուրեմ նա կիշխի 10 տարի,իսկ հետո…

[Chuk]

Հարցի պատասխան է նաև հետևյալ մեջբերումը

ԼԵՒՈՆ ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԿՈՉԸ

Ապրիլի 9 ին, «քաղաքակիրթե աշխարհի օրհնությամբ, Հայաստանում հաստատված ավազակապետական վարչախմբի մի պարագլխին փոխարինեց մեկ ուրիշը: Փոխարինեց զանգվածային ընտրակեղծիքների, աննախադեպ բռնությունների, քաղաքական հալածանքների եւ խաղաղ ցուցարարների դեմ կազմակերպված սահմռկեցուցիչ սպանդի միջոցով:

Արեւմուտքը բավարարվեց հայաստանյան իրադարձություններին վերաբերող արտաքուստ խիստ, բայց իրականում դատարկ ու անպատասխանատու հայտարարություններով, կամա թե ակամա նպաստելով հանցագործ իշխանությունների վերարտադրությանը:

Եւրոպական կազմակերպությունները, առաջնորդվելով քաղաքական նկատառումներով եւ կրկնակի ստանդարտներով, բռնեցին ոչ թե ժողովրդավարության, ազատության եւ իրավական պետության գաղափարներով տոգորված Հայաստանի նոր քաղաքացիական հասարակության, այլ անօրինական վարչախմբի կողմը:

Առերեւույթ կայունության ապահովման շահագրգռությամբ, բայց ծածկաբար Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում Հայաստանի դիրքերը թուլացնելու նպատակով, Արեւմուտքը նախընտրեց մեր երկրում ունենալ խոցելի լեգիտիմությամբ օժտված բռնապետություն, քան ժողովրդի վստահությունը վայելող իշխանություն:

Անկախ, սակայն, միջազգային հանրության այս վրդովեցուցիչ վերաբերմունքից, ակնհայտ է, որ հայ ժողովուրդը, հավատարիմ մնալով ազատության եւ ժողովրդավարության գաղափարներին, չի համակերպվել եւ երբեւէ չի համակերպվելու իր կամքի բռնի ոտնահարման նմանօրինակ փաստի հետ:

Պատահական չէ, որ նորընծա բռնազավթչի երդման արարողությունը տեղի ունեցավ մի կողմից՝ ոստիկանության եւ բանակի ստվարախումբ գումարտակների սվինների ներքո, մյուս կողմից՝ համաժողովրդական ցասման ու բողոքի զանգվածային միջոցառումների ուղեկցությամբ: Այդ միջոցառումների շարքում կարեւոր տեղ էր զբաղեցնում նաեւ բանտերում եւ ազատության մեջ գտնվող բազմաթիվ քաղաքական գործիչների ու ազատամարտիկների հայտարարած հացադուլը:
Գիտակցելով հանդերձ քաղաքական պայքարի այդ ծայրահեղ միջոցի կարեւորությունը եւ խորապես գնահատելով հացադուլավորների սխրանքը, ես այնուամենայնիվ կոչ եմ անում՝ այս պահից դադարեցնել հացադուլը: Ձեր առողջությունը, անկոտրում կամքը եւ վճռականությունը անհրաժեշտ են համաժողովրդական պայքարի հետագա հանգրվաններում ավելի արդյունավետ ներդրվելու համար:

Ապրիլի 9 ը ոչ թե վերջը, այլ սկիզբն է այդ սրբազան պայքարի, որի դրսեւորման քաղաքական եղանակներն առաջիկայում հասանելի կլինեն մեր հասարակությանը: Կասկած չունեմ, որ համաժողովրդական շարժման հարատեւությունը կստիպի նաեւ միջազգային հանրությանը՝ փոխելու իր վերաբերմունքը մեր պետության նկատմամբ:

10 ապրիլի, 2008 թ.

Լեւոն Տեր Պետրոսյան

Աղբյուր՝ http://www.payqar.org/am/80/item/432/

[Zangezur]

Շարժում չկար

Ախպեր դու կամ չես ջոգում ինչ ես ասում կամ ջոգում ես, ու դրա հետ մեկտեղ ժողովրդի մեծամասնությանը ձեռ ես առնում: Թե կարաս ասածներդ հիմնավորես, կասեմ հալալա քեզ: Հակառակը համոզվելու համար թող հանրահավաք արտոնեն, եթե կարաս դու էլ միջնորդի:

[dvgray]

Արդեն շատերի մոտ եմ նկատել, որ կա կարծիք, թե շարժումը մահացել է, այն այլևս կորցրել է իր ուժն ու էլ ոչնչի ընդունակ չէ: Եկեք պարզենք, թե որքանով են ճիշտ նմանատիպ կարծիք ունեցողները:

Սա պարզելու համար խորհուրդ կտայի թերթել ղարաբաղյան շարժման տարեգրությունը, երբ օգտվելով երկրաշարժից, տխմար գորբատին կոմիտեին բանտարկեց:
Էն ժամանակ էլ ժողովրդի մի մասը հիասթափված ասում էր, որ ամեն ինչ մեռավ:
Հետո էն ժամանակ էլ գորբատին օպերան շրջափակել էր ու չէր թողնում որ միտինգ անեին:
Սակայն ինչպես երևաց մի քանի ամսից, բանտից դուրս գալուց հետւ շատ ավելի հուժկու թափով շարունակվեց միտինգները և շարժումը ավարտվեց գորբատիի կատարյալ ֆիասկոյով:
Էնպես որ, Լևոնի գլխավորած շարժումը մի այնպիսի մոնստերի տապալեց, ինչպիսին էր ՍՍՀՄ-ը , սերժա-քոչարյանական կլանը ի՞նչ է որ: Պետք է միայն համբերություն ունենալ ու սպասել:

նորընտրիրը` Սերժ Սարգսյանը

Նա նորընտիր չէ:
Նա ուզուրպատոր է: Ինկնակոչ: Նրան նշանակել է "նախագահ" իր կլանը:
Սա հիշիր մեկընդմիշտ:

[Ծով]

հակառակը, դուք հիմնավորեք, որ կար շարժում
բոլոր իմասնտներով շարժում
Ես միայն իմացել եմ, որ լիքը մարդ հավաքվում էր Ազատության Հրապարակում, արտահայտելու իրենց դժգոհությունը կառավարությունից:
Բայց դժվար թե ինձ որևէ մեկը լրիվ պատասխանը տա..

Գիտե՞ս երևի պարզապես շատերը իրենց հույսը կդնեին քո տրամաբանության վրա...
եթե շարժում չլիներ, իշխանությունները մարտի 1-ի սպանդն իրականացնելու կարիքը չէին ունենա...

[Chuk]

հակառակը, դուք հիմնավորեք, որ կար շարժում
բոլոր իմասնտներով շարժում
Ես միայն իմացել եմ, որ լիքը մարդ հավաքվում էր Ազատության Հրապարակում, արտահայտելու իրենց դժգոհությունը կառավարությունից:
Բայց դժվար թե ինձ որևէ մեկը լրիվ պատասխանը տա..

Սովորաբար չեմ սիրում նմանատիպ բանավեջերի մեջ մտնել: Սովորաբար դրանք լինում են անիմաստ, որովհետև երբ դիմացինդ ակնհայտը չի տեսնում (գոնե քո պատկերացմամբ ակնհայտը), ապա դժվար է նրան հակառակը համոզելը, որքան էլ փաստեր շարադրես: Բայց այնուամենայնիվ փորձեմ հակիրճ պատասխան տալ: Հակիրճ եմ ասում, որովհետև այս մասին կարելի է չափազանց երկար խոսել, չափազանց շատ փաստարկներ բերելով: Միաժամանակ կփորձեմ ներկայացնել իմ համոզման պատճառները, թե շարժումն ինչու՞ չի «մահացել», այլ շարունակվում է:

Այս ամիսների ընթացքում մենք ականատեսն եղանք գործընթացների, որոնք զարմացնում էին իրենց հնարամատությամբ: Կարևորագույնը տեղեկատվության տարածումն էր:

Երբ ինձ ամենատարբեր մարդիկ առաջարկում էին հանրահավաքների DVD սկավառակները, արդեն սկսում էի հասկանալ, որ նոր փուլ ենք մտել: Հասկանու՞մ եք, ես չէի փնտրում, ինձ բերում առաջարկում էին ու այդ անում էին ամենատարբեր մարդիկ: Երբ ամեն մեկը սկսում էր իր մտերմիկ շրջապատում համառությամբ ներկայացնել իր քաղաքական հայացքներն ու պատկերացումները, պարզաբանելով ներկայիս իշխանական համակարգի արատներն ու առաջարկվող փոփոխությունները, գտնում համախոհներ, նոր համախոհներ, արդեն զգում էի, որ կա շարժում ու հստակ շարժում: Շարժումը ոչ միայն կար այլև համաժողովրդական էր: Սրանում համոզվեցի Ազատության հրապարակում, երբ հանդիպեցի մի ուսանողական ընկերոջ, ում չէի տեսել արդեն 4 տարի: Ի՞նչ գործ ուներ այստեղ իմ վաղեմի քաղաքական հակառակորդը, ում հետ սրճարանում բուռն վիճում էինք ու նա ասում էր, որ Լևոնը ամենամեծ հանցագործն ու քմծիծաղում էր, երբ ասում էի, որ տարիներ հետո ժողովորդը կհասկանա, որ սխալվել է նրա հարցում: Մոտեցա, ջերմ բարևեցինք ու հետաքրքվեցինք միմյանց ողջության մասին: Իսկ հետո, կասկածը սրտումս, հարցրի.
- Վահե, քո՞ կամքով ես եկել:
- Վիրավորում ես, Արտակ, - պատասխանեց: - Ինձ ճանաչում ես: Նմա՞ն եմ ուրիշի կամքով շարժվողի: Հա, մեր հոժար կամքով, ողջ ժողովրդով եկել ենք:
- Վահե, բայց Լևոնը հանցագործ է...
- Չէ՛, Արտակ, մենք իրան սխալ էինք ճանաչում: Մեզ խաբել էին...
Ուզում էր շարունակել: Չթողեցի:
Շարունակեցի շրջել Ազատության հրապարակում՝ մեծ դժվարությամբ: Մարդիկ շատ խիտ էին կանգնած: Հանդիպեցի համադասարանցիներիցս մի քանիսին, ում մոտ 8 տարի չէի տեսել: Հանդիպեցի թաղի վաղեմի ընկերներից մի քանիսին: Հանդիպեցի այլ ծանոթների, ում վաղուց չէի տեսել: Սա արդեն նշանակում էր, որ գործ ունենք համաժողովրդական երևույթի հետ: Այստեղ էին ռամիկներն ու հարուստները, այստեղ էին դասախոսներն ու վաճառականները, այստեղ էին... Ով ասես կար: Կային լավ ապրող մարդիկ, ովքեր իրենց կենցաղից դժգոհելու բան չունեին, բայց այստեղ էին:
Շարժումը կար: Որոշվում էր, որ հանրահավաք է լինելու: 1 ժամվա ընթացքում ինձ տարբեր մարդիկ զանգում ու տեղեկացնում էին դրա մասին: Լուրերը տարածվում էին «կազմակերպված», մեծ արագությամբ: Սա արդեն շարժում է: Շարժումն իրոք կազմակերպված էր ու նրա մասնակիցների մեծ մասը քաղաքացիական բարձ գիտակցություն ունեին: Սա նշանակում է, որ շարժում է, ոչ թե զուտ բողոքի դրսևորում: Սրանում համոզվեցի երթի ժամանակ: Դեռ ընտրությունները չէին եղել: Երթի մասնակիցներից մեկը գազազած պոկեց ավտոմեքենաներից մեկին կպցրած «Առաջ Հայաստան» դրոշակը: Երթի մասնակիցները ոչ միայն չողջունեցին նրա այդ «սխրանքը», այլ սկսեցին ամոթանք տալ: Աջ ու ձախ կողմից բոլորը հանդիմանում էին: Սա կազմակերպվածության, սա քաղաքացիական բարձր գիտակցության ցուցանիշ է: Սա շարժում է:
Շարժումը ոչ միայն համաժողովրդական է, այլև համահայկական: Ու շարունակվում է: Այսօր էլ ամեն երեկո բողոքի ակցիաներ՝ քաղաքական զբոսանքներ, են լինում: Սրանք զուտ բողոքի ձև չեն, այլ հստակ շարժման ցուցիչներ: Կան հացադուլավորներ: Կան տարբեր տեղեր տարբեր ակցիաներ: Կան հանրահավաքներ հայաստանի տարբեր մարզերում, քաղաքներում... արտերկրում: Այո՛, սփյուռքում բնակվող հայերից շատերն այսօր բողոքի ակցիաներ են անում, ապացուցելով քեզ, իսկ դու դա չես նկատում, որ գործ ունենք շարժման, համաժողովրդական շարժման, համահայկական շարժման հետ:
Համաժողովորդկան կամ համահայկական շարժում չի նշանակում, որ բոլորը պետք է դրան մասնակից լինեն:
Դա նշանակում է, որ այս շարժմանը մասնակցում են բազմահազար մարդիկ տարբեր հետաքրքրությունների, տարիքային խմբերի, սոցիալական վիճակի, կուսակցական պատկանելիության, քաղաքացիության, բնակության վայրի...
Շարժումը շարունակվում է: Գերխնդիր: Թույլ չտալ, որ այս ամենը մոռացվի: Դա արվում է և կշարունակվի արվել: Գերխնդիր. չպետք է վախենալ: Այսօր հերոսների թիվը գնալով ավելանում (օգտվելով առիթից իմ խորին հարգանքի հավաստիքն արտահայտեմ հերոս Արշավիր Բոզինյանի նկատմամբ): Գերխնդիր. պետք է այնպես անել, որպեսզի ո՛չ ներքաղաքական, ոչ արտաքին հարաբերություններում ուզուրպատորները չկարողանան հանգիստ շունչ քաշել, համարել որ «հաղթեցին»:
Արվում է: Շարժումը շարունակվում է, ինչի ամենավառ ապացույցն է ամենօրյա ձերբակալությունները, հարյուրից ավելի քաղբանտարկյալները, շարժման մասնակիցների նկատմամբ քաղաքական հալածանքները, աշխատանքից ազատելը, վախեցնելը և այլն:
Շարժում կա, որովհետև կան բազմաթիվ մարդիկ, ովքեր միայն ակնարկի են սպասում ու «հանձնարարության»: Ու ամենակարևորն այն է, որ սա բացառիկ հանդարտ, օրինական շարժում է: Չեն կատարվում անօրինական գործողություններ: Կարևորն այն է, որ սա նաև ինքնաբուխ է: Որովհետև այսօր շատերն են ասում. «Ի՞նչ կարելի է անել, ի՞նչ ակցիա կազմակերպենք»:
Շարժումը չի ավարտվելու, մինչև հաղթանակ:
Եվ վերջապես ավանդական՝
Պայքա՛ր, պայքա՛ր, մինչև վերջ:
Հաղթելո՛ւ ենք:
Հի՛-մա՛:


Հ.Գ. Սա քեզ չի ապացուցի: Այս ամենը պետք է զգալ, պետք է զգալ ու հասկանալ շարժման ոգին, որը պետք է լինի մարդու մեջ: 1989 թվականին Ղարաբաղ կոմիտեի ձերբակալությունից հետո շատ ու շատ մարդիկ ու նրանց մեջ ակտիվ մտավորականներ, ինչ-որ տեղ շփոթված, գուցե նաև հուսահատված քեզ նման ասում էին, որ շարժումը վերջացավ, որ ըստ երևույթին դա ընդամենը փոքրիկ ապստամբություն էր, այլ ոչ թե իսկական, մեծ շարժում, որը գլխատվեց Գարբաչովի մի հարվածով: Բայց տարբեր տեղերից հայտնվեցին նոր լիդերներ, շարժումը տեղափոխվեց Երևանից Էջմիածին, Աբովյան, Վանաձոր և այլ տեղեր ու քիչ-քիչ նոր թափ առավ մինչև Ղարաբաղ Կոմիտեի ազատվելը: Երբ նրանք վերադարձան, այնպիսի մի հզոր ցնցում առաջացրին, որ ճիշտն ասած Սովետ կոչվածը էլ չդիմացավ: Շարունակությունը քեզ հայտնի է:
ՈՒզում եմ իմանաս, որ ուժեղ ալեկոծությունից հետո երբ ծովը մի պահ հանդարտվում է, ապա ծովափնյա բնիկ ժողովուրդը խիստ զգուշանալով լքում է իրենց բնակավայրը, որովհետև հասկանում է, որ դա առերևույթ հանգստություն է, իսկ ամենամեծ ալիքը պատրաստվում է իսկական հարձակման:
Նկարագրածիս ու հիմիկվա նմանությունը մենք զգում ենք ու չենք նահանջելու: Նահանջի տեղ չունենք: Եթե նահանջենք մեր սերունդները մեզ չեն ների:

[Լ.յ.ո.վ.]

Սա պարզելու համար խորհուրդ կտայի թերթել ղարաբաղյան շարժման տարեգրությունը, երբ օգտվելով երկրաշարժից, տխմար գորբատին կոմիտեին բանտարկեց:
Էն ժամանակ էլ ժողովրդի մի մասը հիասթափված ասում էր, որ ամեն ինչ մեռավ:
Հետո էն ժամանակ էլ գորբատին օպերան շրջափակել էր ու չէր թողնում որ միտինգ անեին:
Սակայն ինչպես երևաց մի քանի ամսից, բանտից դուրս գալուց հետւ շատ ավելի հուժկու թափով շարունակվեց միտինգները և շարժումը ավարտվեց գորբատիի կատարյալ ֆիասկոյով:
Էնպես որ, Լևոնի գլխավորած շարժումը մի այնպիսի մոնստերի տապալեց, ինչպիսին էր ՍՍՀՄ-ը , սերժա-քոչարյանական կլանը ի՞նչ է որ: Պետք է միայն համբերություն ունենալ ու սպասել:

Լավ օրինակ էր, համոզված եմ հիմա էլ, այն ժամանակվա նման շարժումը կվերսկսվի ու մենք կհաղթենք մենք` հայ ազգը, կհաղթենք, ու կապ չունի լևոնականների օգնությամբ, թե առանց:

Նա նորընտիր չէ:
Նա ուզուրպատոր է: Ինկնակոչ: Նրան նշանակել է "նախագահ" իր կլանը:
Սա հիշիր մեկընդմիշտ:

dvgray ջան առանց քո ասելու էլ, ես ինքս արդեն ամիսուկես է ամբողջ կոկորդով գոռում եմ, որ ՍՍն չէ նորընտիրը, նա Լուշենկո 2-ն է ու վերջ: Պարզապես քանի դեռ հեղափոխություն չենք արել, փաստը էնա, որ լեգիտիմ, թե անարդար, նա է` նորընտիրը:

[Վարդանանք]

Շարժումը մահացել է, քանի որ դրա պահանջը չկա:

[Աթեիստ]

Շարժումը մահացել է, քանի որ դրա պահանջը չկա:

Թե այս թեմայի գոյությունը, թե քվեարկության արդյունքերը բավական էին նման անպատասխանատու բան չգրելու համար:

Յա տակ դումայու

[ArmSOAD]

Թե այս թեմայի գոյությունը, թե քվեարկության արդյունքերը բավական էին նման անպատասխանատու բան չգրելու համար:

Յա տակ դումայու

Ի պրավիլնո դումաեշ: Շարժումը կա ու կլինի էնքան ժամանակ, մինչև իրա ուզածին հասնի: Շարժումը սպասումա իրա առաջնորդին:

[Լ.յ.ո.վ.]

Անկասկած շարժումը չի մահացել, ես կասեի ավելի թափ առել` վերջնական հարվածը տալու:
Դա երևում է նաև քվեարկությունից` ընդհանուր առմամբ

Այո - 10
Ոչ - 26

Չհուսահատվեք, հաղթանակը մերնա լինելու էս անգամ

Հա ի դեպ, արդեն Ջոն Պրեսկոտի խումբը տվել է իր քաղաքական գնահատականը Եվրախորհրդին փետրվարի 19-ի ընտրությունների վերաբերյալ: Այն բաղկացած է 77 կետից, ու կարելի է ասել ամփոփում է ընտրական ողջ գործընթացը: Դեռ հայերեն թարգմանված չէ, կա միայն օրիգինալը անգլերենով`
Observation of the Presidential Election in Armenia (19 February 2008)

Դեռ չեմ հասցրել ամբողջովին կարդալ, բայց մենակ 14-րդ կետից հասկացա, թե գնահատականներն որքան կոպիտ ու չոր էին`

14. The election took place in the context of a very low level of public confidence and trust in the electoral process and in the legitimacy of its outcome. This was underscored by persistent rumours and allegations in the pre-electoral period that electoral fraud and misconduct, such as vote buying, would take place and that the results would be stolen. However, it should be noted that these allegations were also partly the result of the campaign tactics of some of the candidates. Similarly, there seemed to be little trust in the independence of the judiciary and election administration as impartial arbiters in the case of election disputes. This point was repeatedly made by election contestants and other interlocutors when the pre-election delegation asked why, despite the many allegations, so few formal complaints had been filed with the CEC and courts. More worrisome, a number of different interlocutors mentioned that the lack of formal complaints may also have been caused by a fear of reprisal from the authorities. A high public confidence in the electoral system and its administration is essential for the conduct of genuinely democratic elections. The pre-electoral mission therefore urged the authorities to take all necessary measures to ensure the highest possible public confidence in the electoral process and its outcome.

Հուսով եմ թարգմանելու կարիք չկա: Խայտառակ եղավ ՍՍն ու իրա հետ էլ մենք`բոլոր հայերս: Վաղը մյուս օրը երևի Կուբաի ու Մոզամբիկի նման պետությունների կողքին հայտնվենք: Լավ չի:
Պիտի ազատվենք էս անամոթ իշխանություններից: