Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...
Ճիշտ որ, երկաթուղային կայարաններն այնքան հին են....
Իսկ գուցե՝
Մեջբերում Մելիք-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Քիչ-քիչ պատերի կնճռոտ ժպիտը
Չնայած ախր կանաչն էլ է տեղին....
Բայց ինչ լա՜վ ես ներկայացրել ուշացած ճամփորդի հոգնածությունը, ու դրան զուգահեռ՝ զգուշությունը, այն՝ որ դեռ պետք է ապրել....