Chuk-ին ու մյուս ապագա զինվորներին քաջալերելու համար.
"Ձեզնից առաջ այնտեղ եղա..."
Կանչեր խավարում
Գրողի տարած սառնամանիքը
Ոսկորներիս հետ կռիվ է բռնել:
Պոստում խաղաղ է: Եվ իմ բալիկը,
Որի մորն անգամ չեմ ճանաչում դեռ,
Ինձ տուն է կանչում:
Պոստից ես գունդ եմ ետ վերադառնում,
Եվ իմ ետևից նորից փակվում է դարպասը գնդի,
Փշալարերը նորից ինձ իրենց գիրկն են առնում,
Ու էլ ելք չկա իմ այս անդնդից,
Ուր նույն ձայները դեռ կանչում են ինձ:
Եվ ես ճանկռում եմ անզորությունից
Կավը պարսպի իմ մագիլներով,
Եվ ճմռում եմ ես ավիշ-արյունից
Լրիվ ցամաքած իմ այս ձեռքերով
Փշալարերը...
Ու լսում ձայներ,
Որ կանչում են ինձ:
Խոջալու
Խոջալու: Լուռ անեացում գիտակցության:
Մթագնում են կարոտները ու մահանում
Աղոթքի մեջ ու սպասվող ծով ցնծության
Աղոթքի մեջ ուրվագծվող սահմաններում.
Ջանըս, ես իմ կարոտները աղոթքով եմ սպանում:
Դուրս եմ գալիս սև գիշերով զորանոցից,
Մթության մեջ սիմֆոնիան ծեր ծղրիդների
Ինձ բերում է պատկերը քո պարանոցի,
Որ աղոթքնէ իմ երազի` շրթունքներիս,
Ու որ երբեք շուրթերն իմ`
կուտակած կիրք ու կարոտանք,չեն համբուրի,
Եվ, դողալով մեղսոտ կրքից ու կարոտից,
Հաղթանակած զորավարի շուրթերի պես,
Մինչև գիշեր` սկսած վաղ առավոտից,
Իբրև կորած ճշմարտության գտնված կես
կզառանցեն."Գոնե մեկը լիներ քեզ պես":
Մեջբերել
Uluana-ի խոսքերից
Էջանիշներ