Բավիղի մեջ

[Մելիք]

Վաղուց արդեն նեխած գիշեր,
գարեջրի դատարկ շշեր,
ու արյունոտ մի զույգ աչքեր,
անկապ հառած հեռացույցին.
սա է տոնն իմ:
Հա,
մոռացա,
եվ նիկոտին :
-----------


Կեղտոտ մտքեր, Կեղտոտ ֆիլմ
ու կեղտոտ ջազ:
Գրազ կգամ,
որ նույնիսկ այս պարագայում
ես կարող եմ լավ բան անել,
այն է`մանրից ինձ սպանել:
Հասկանու?մ եք
ինչ եմ դրել ես իմ մտքին.
ոչ թե հացադուլ, այլ զուտ նիկոտին

[Ուլուանա]

Հետաքրքիր ոճով ես գրում։ Պատկերավոր էր, նույնիսկ սիրտս խառնեց մի քիչ։

[Chuk]

Իմ դուրը գալիս է

[Մելիք]

Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ:

[Ուլուանա]

DAMELIK, աչքիս դու դեպրեսիայի մեջ ես ընկել...

[Մելիք]

DAMELIK, աչքիս դու դեպրեսիայի մեջ ես ընկել...

Ի?նչ դեպրեսիա, ուղակի ես տեսնում եմ անիմաստությունը էնքան բացահայտ, ինչպես դու տեսնում ես քո մոնիտորը:

[Մանոն]

Բոլորը կարդացի…Շատ հավանեցի «Վտարում»-ն ու «Ապոկալիպսիսը», մյուսներն էլ լավն էին, բայց դրանց մեջ իմաստն ասես խտացված լիներ: Կեցցես
Իսկ այս տողերն ինձ օգնեցին ձևավորելՄտորումներ նկարի կերպարը.

Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ:

[StrangeLittleGirl]

Դա՛վ, խոսքերս հետ եմ վերցնում: Էս մի գործծը հզոր էր, արդեն զգացի քո շունչը:

[Մելիք]

Էրեխեք, էս բանաստեղծությունը էքսպերիմենտալ է: Սրա մեջ ես դրել եմ եռակի ենթատեքստ <ավելի ճիշտ տենց ստացվեց, ազնիվ պիոներական խոսք, ես մեղավոր չեմ >: առաջին ենթատեքստը զուտ անձնական է, երկրորդը`առանց խոսքի ել պարզ է, իսկ երրորդը, որը արտահաըտված է հիմնականում սիմվոլների միջոցով, ըստ իս, պետք է կոնկրետ բան ասի ենթագիտակցությանը:
Խնդրում եմ արտահաըտվեք <հատուկ չեմ ասում , թե կոնկրետ ինչ է ինձ հետաքրքրում>:




Ես`
Դևս,
Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում,
Ամեն Աստծու օր Ադամ եմ լինում,
Եվ անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում
դրախտ եմ գտնում.
Երջանիկ եմ ես:

-Ջանիկս,
Կարծեմ, ասացիր,որ քեզ
Եվա? են կոչում,
Կարկաչում է, տես,
ջազն իմ սենյակում
Տիգրիսի ու Եփրատի պես:
Դե, ի?նչ կասես,
չե?ս գա պարենք:

Ու մենք պարում ենք,
Ու պարուրում ենք իրար քնքշությամբ,
Ու պարպում ենք մեզ,
Պարպում մեր հոգին,
Որ պարուրված է լույսով մաքրության:
Հետո թամբում ենք
Մեր երազների ամենալկտի ու անառակ ձին,
Իսկ երբ դա քիչ է, հիշում ենք օձին :

Օձը ելնում է,
Գրգռված ֆշշում,
Թքում է, թքում
Մեր երազներին,
Մեր սիրած ջազին
Ու մեր երեսին:

Նա կործանում է մեր մաքրությունը
Լկտիության իր հանճարով,
Եվ ես նորից վերապրում եմ վտարումը
Եվ ամեն անգամ օձի պատճառով:

[Firegirl777]

Մի քիչ խառն է, բայց խորիմաստ է պետք է խորհես որ հասկանաս, իսկ մի հարց կարելի է՞
ինչն է քեզ դրդել սա գրելու

[Chuk]

Լավն է, բայց երևում է, որ վաղն էլի պետք է կարդամ, որ կարողանամ երեք իմաստներն էլ ըմբռնել

[Մելիք]

Լավն է, բայց երևում է, որ վաղն էլի պետք է կարդամ, որ կարողանամ երեք իմաստներն էլ ըմբռնել

Շատ բարդ բաներ մի փորձեք գտնել, ուղղակի արտահայտվեք

[kiki]

դա...մի քիչ տարորինակ էր, բայց լավը...բայց իրոք պետք է մի-քանի անգամ կարդալ..

[Մելիք]

Մի քիչ խառն է, բայց խորիմաստ է պետք է խորհես որ հասկանաս, իսկ մի հարց կարելի է՞
ինչն է քեզ դրդել սա գրելու

Ստեղծագործողի գողտրիկ անկյուն և հոգի-ում ինչի? մասին էր խոսքը, էնտեղի գրանցումներից ցանկացացը կարող եմ բերել իբրեվ պատասխան:
Բայց կասեմ այլ կերպ. գրելուց ես բացահայտում եմ գիտկցուտյան մեջ ճնշված կամ ենթագիտակցաբար ինձ հուզող խնդիրները, եվ հաճախ շատ անսպասելի տեսանկյուններից: Բայց քանի որ դրանք հաճախ շատ անձնական են, անհրաժեշտ է լինում քողարկել սիմվոլներով ու զուգահեռ սյուժեներով: Էտ ժամանակ էլ պարզ է դառնում <ավելի ճիշտ ինձ ա տենց թվում> , որ բոլոր երեվույթները ունեն իրենց զուգահեռները տարբեր ոլորտներում... մի խոսքով արդեն սկսում եմ փիլիսոփաել, ավելի լավ ա չշարունակեմ <այ դրա համար ել չեմ սիրում արձակով գրել>:

[Մելիք]

Chuk-ին ու մյուս ապագա զինվորներին քաջալերելու համար.
"Ձեզնից առաջ այնտեղ եղա..."

Կանչեր խավարում

Գրողի տարած սառնամանիքը
Ոսկորներիս հետ կռիվ է բռնել:
Պոստում խաղաղ է: Եվ իմ բալիկը,
Որի մորն անգամ չեմ ճանաչում դեռ,
Ինձ տուն է կանչում:

Պոստից ես գունդ եմ ետ վերադառնում,
Եվ իմ ետևից նորից փակվում է դարպասը գնդի,
Փշալարերը նորից ինձ իրենց գիրկն են առնում,
Ու էլ ելք չկա իմ այս անդնդից,
Ուր նույն ձայները դեռ կանչում են ինձ:

Եվ ես ճանկռում եմ անզորությունից
Կավը պարսպի իմ մագիլներով,
Եվ ճմռում եմ ես ավիշ-արյունից
Լրիվ ցամաքած իմ այս ձեռքերով
Փշալարերը...
Ու լսում ձայներ,
Որ կանչում են ինձ:


Խոջալու

Խոջալու: Լուռ անեացում գիտակցության:
Մթագնում են կարոտները ու մահանում
Աղոթքի մեջ ու սպասվող ծով ցնծության
Աղոթքի մեջ ուրվագծվող սահմաններում.
Ջանըս, ես իմ կարոտները աղոթքով եմ սպանում:

Դուրս եմ գալիս սև գիշերով զորանոցից,
Մթության մեջ սիմֆոնիան ծեր ծղրիդների
Ինձ բերում է պատկերը քո պարանոցի,
Որ աղոթքնէ իմ երազի` շրթունքներիս,
Ու որ երբեք շուրթերն իմ`
կուտակած կիրք ու կարոտանք,չեն համբուրի,

Եվ, դողալով մեղսոտ կրքից ու կարոտից,
Հաղթանակած զորավարի շուրթերի պես,
Մինչև գիշեր` սկսած վաղ առավոտից,
Իբրև կորած ճշմարտության գտնված կես
կզառանցեն."Գոնե մեկը լիներ քեզ պես":