Բավիղի մեջ

[Hosanq]

Ես տեսնում եմ, քո՛ւյր,
թե երազները ինչպես են լքում
քո անհույզ կյանքը,
և ես քո վերջին հույսն եմ,
ցավոք...
և դու բերել ու քո ողջ հմայքը
աչքս ես կոխում:

Հանգի՛ստ,
քույրի՛կս,
ինչի՞ց ես վախում.
Փարվանայի գոռ կտրիճները դեռ կվերադառնան,
չէ՞ որ ոչ բոլոր քյալերը էն վախտ թիթեռներ դառան:

Ինչ որ մեկը դեռ կրակ է փնտրում,
Ինչ որ մեկն արդեն կրակը սրտում
քուչեքն ընկած քո դեմքն է փնտրում:
Իսկ ես... ջանի՛կս,
ների՛ր,
բայց վաղուց
էդ լո-լո-ներին ես չեմ հավատում:

ձեր կարծիքով սա բանաստեղծություն է, թե պահի տակ ինչ մտածել եք այն արտահայտվել եք՞

[Մելիք]

ձեր կարծիքով սա բանաստեղծություն է, թե պահի տակ ինչ մտածել եք այն արտահայտվել եք՞

Չէ, ի՞նչ եք ասում, ես երբեք չեմ արտահայտվում այն, ինչ մտածում եմ: Ես բանաստեղծություններ եմ գրում, իսկ բանաստեղծություն գրելը, պարզապես մտքեր արտահայտել չէ, դա մի ամբողջ գիտություն է, քրտնաջան աշխատանք: Իսկ ես քանզի վասնզի զիզի-բիզի, ուստի այնուհանդեպս լծվել եմ այդ ախշատանքին:
Կներեք, վերջի տողում ոնց որ պռոցեսորս կախեց

[Մելիք]

Հոսանքին հակառակ

ԵՐԿԱԹՈՒՂԱՅԻՆ ԿԱՅԱՐԱՆ / ՊԱՏԿԵՐ

Քիչ-քիչ պատերի կանաչ ժպիտը
տարրալուծվում է կիսախավարում:
Լույսերը լքում են սրահը:
Քաղաքը քնում է:
Եվ միայն ուշացած ճամփորդի ուղեղում
անընդհատ շնչում է ահը.
Չքնե՛լ.
փոքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը:

Փակվում են աչքերս:
Քունը էս գիշեր
նույնիսկ ավելի անհաղթելի է,
քան՝ ինքը՝մահը,
բայց.
Չքնե՛լ.
փաքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը...

[Բարեկամ]

վատ չէր, միայն

պատերի կանաչ ժպիտը

ինչու՞ ժպիտը
ինձ թվում ա պատերն ուրիշ միմիկա պետք ա որ ունենային

[Hosanq]

Չէ, ի՞նչ եք ասում, ես երբեք չեմ արտահայտվում այն, ինչ մտածում եմ: Ես բանաստեղծություններ եմ գրում, իսկ բանաստեղծություն գրելը, պարզապես մտքեր արտահայտել չէ, դա մի ամբողջ գիտություն է, քրտնաջան աշխատանք: Իսկ ես քանզի վասնզի զիզի-բիզի, ուստի այնուհանդեպս լծվել եմ այդ ախշատանքին:
Կներեք, վերջի տողում ոնց որ պռոցեսորս կախեց:Դ

Ես քուչում նստած բորդյուրի վրա
հոքնաց, տանջվաց գործից էի եկել
պապիրոս չունեի, որ դաժը ծխեի
մեկել մեր Վչոն երևաց հեռվից
ջեբից պապիրոզ տվեց ինձ նորից
ապրի վչոն
միևնույն է կյանքը հիասքանչ է :
եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ

[CactuSoul]

եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ

Դու իրոք տարբերություն չես տեսնում քո ու Մելիքի գրածների մե՞ջ…
մԴաաաա…

[Մելիք]

վատ չէր, միայն ինչու՞ ժպիտը
ինձ թվում ա պատերն ուրիշ միմիկա պետք ա որ ունենային

Եսի՞մ… Սկզբում, երբ նոր ես մտել սրահ, ժպտում են, հետո սկսում ես հոգնել, լույսն էլ պակասում ա, ու միմիկան դառնում ա : ուղղակի ես անցումը չեմ տվել, մենակ առաջինի անհետացումը, ինչը փաստորեն սխալ ա, որովհետև երեվի մարդկանց 90%-ի մոտ սպասասրահի պատերը հենց էս ասոցիացիան են առաջացնում:

Ավելացվել է 10 րոպե անց

եթե դու ստեղցագործում ես ուրեմն ես վախուց բանաստեղծեմ

Ցավդ էլ տանեմ, ուզում ես բանաստեղծ եղի, ուզում ես տրակտորիստ, ես հացիդ վայիս ըլնողը չեմ:

Էս 2 օրվա մեջ արդեն 2-րդ մարդն ես, որ արտահայտվում ա գրածներիս որակի զրոյականության մասին: Չնայած երևի մի 80 տոկոսը տենց ա մտածում : Ապրես: սենց ավելի հետաքրքիր ա, քան թե, հերթական "հուզիչ էր" արտահայտությունը, էն դեպքում, երբ նույնիսկ չի էլ կարդացել գրածդ, այլ ուղղակի մի թեթև "նաել ա":

Ավելացվել է 15 րոպե անց
P.S. Հա մոռացա ասեմ.
- Վչոին կբարեվես:
Իսկ կյանքն իրոք հիասքանչ ա, բայց.
"Если есть в кармане пачки сигарет".

[Բարեկամ]

Եսի՞մ… Սկզբում, երբ նոր ես մտել սրահ, ժպտում են, հետո սկսում ես հոգնել, լույսն էլ պակասում ա, ու միմիկան դառնում ա : ուղղակի ես անցումը չեմ տվել, մենակ առաջինի անհետացումը, ինչը փաստորեն սխալ ա, որովհետև երեվի մարդկանց 90%-ի մոտ սպասասրահի պատերը հենց էս ասոցիացիան են առաջացնում:

Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...

[Մանոն]

Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...

Ճիշտ որ, երկաթուղային կայարաններն այնքան հին են....
Իսկ գուցե՝

Քիչ-քիչ պատերի կնճռոտ ժպիտը

Չնայած ախր կանաչն էլ է տեղին....
Բայց ինչ լա՜վ ես ներկայացրել ուշացած ճամփորդի հոգնածությունը, ու դրան զուգահեռ՝ զգուշությունը, այն՝ որ դեռ պետք է ապրել....

[Մելիք]

Հմմ... դե իմ ասոցիացիայով ժպտում են մենակ Գռանդ Հոթելների պատերը, իսկ սպասասրահի պատերը սովորաբար կեղտի բծերով են, տեղ-տեղ թափած ներկով /թեկուզ կանաչ/, ու էն, որ վսյոտակի սպասասրահի պատեր են, իմ մոտ ասոցացվում ա հոգնած ու զզված ծերուկի հետ, ոնց որ մեր կյանքն ա...

Բարեկամ ջան,

...ես անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում

դրախտ եմ գտնում...

"ՎՏԱՐՈՒՄԸ"

Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Ճիշտ որ, երկաթուղային կայարաններն այնքան հին են....
Իսկ գուցե՝
Քիչ-քիչ պատերի կնճռոտ ժպիտը...

Չէ, ավելի լավ ա, ռադ անենք էդ ժպիտը, հետո կմտածեմ՝ ոնց: Հիմա հավես չկա:

[Բարեկամ]

Բարեկամ ջան,
Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Մելիք ջան, ես էլ չեմ եղել, բայց ենթադրում եմ՝ որ լինեմ, պիտի ժպտան
Իսկ բանաստեղծությանդ տոնայնությունը մի ձև անհրաժեշտաբար /գրպանահատային լարվածությամբ/ հոգնած էր , քան թե ուրախ: Ինձ տենց տպավորվեց: Իսկ ժպիտը, այսպես ասած, քննադատեցի, որտեւ ինձ թված որպես ստանդարտ էր օգտագործվել: Մինչդե ուղղակի "պատերը տարալուծվելը" ավելի ճիշտ-պատկերավոր կլիներ, կամ եթե ավելի դիպուկ "դիմախաղ" գտնեիր պատերիդ համար, էլի կարելի էր… Դե գիտես, ստանդարտ՝ այսինքն աստղերը ժպտում են, արեգակը ժպտում է, աչքերը ժպտում են ի տոմու պոդոբնոե բանաստեղծությանդ հստակ կտրված գծերը մի ձեւ փախցնում ա :
Մնացածը վատ չէր

[Մելիք]

Մելիք ջան, ես էլ չեմ եղել, բայց ենթադրում եմ՝ որ լինեմ, պիտի ժպտան
Իսկ բանաստեղծությանդ տոնայնությունը մի ձև անհրաժեշտաբար /գրպանահատային լարվածությամբ/ հոգնած էր , քան թե ուրախ: Ինձ տենց տպավորվեց: Իսկ ժպիտը, այսպես ասած, քննադատեցի, որտեւ ինձ թված որպես ստանդարտ էր օգտագործվել: Մինչդե ուղղակի "պատերը տարալուծվելը" ավելի ճիշտ-պատկերավոր կլիներ, կամ եթե ավելի դիպուկ "դիմախաղ" գտնեիր պատերիդ համար, էլի կարելի էր… Դե գիտես, ստանդարտ՝ այսինքն աստղերը ժպտում են, արեգակը ժպտում է, աչքերը ժպտում են ի տոմու պոդոբնոե բանաստեղծությանդ հստակ կտրված գծերը մի ձեւ փախցնում ա :
Մնացածը վատ չէր

" պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Ես էլ էի էդ ասում, ուղղակի դիպուկ չէի կարում բնորոշեի, թե խի ա "էժան": Մի բառ էր պետք՝ ստանդարտ:

ուղղակի, եթե հիմա ժպիտը հանեմ,
--/ ---/ --/ ---/
էս կառույցը կխախտվի, դրա համար մի ուրիշ բան պիտի խցկեմ տեղը, որ էս հանեմ, բայց հիմա որ ուղեղիս զոռ տամ գրիժա կստանամ:

p.s. Բայց, ամեն դեպքում, պատերի ժպիտը տեսել եմ, գոնե ինձ էդպես ա թվում: Ուղղակի էդ եղել ա առանձին տպավորություն, "գրպանահատը" առանձին, ու երկուսը իրար հակասող են եղել, ու քանի որ վերջինը ավելի թարմ էր ու ավելի "անմիջականորեն ազդող", դրա համար էլ առաջինը թուլացել ա, ու արտահայտվել ա ստանդարտ ֆորմայով:

[Երվանդ]

Բարեկամ ջան,
Գրանդ Հոթելում երբևե չեմ եղել, մեզ այստեղ էլ վատ չեն կերակրում Իմ համար ավելի կարևոր ա ես ուզո՞ւմ եմ / ուրա՞խ եմ, որ գնում եմ էնտեղ, ուր գնում եմ, ու պատերը դրանից կախված են ժպտում, իսկ պատերի ոսկին էական չի:
Բայց պատկերը, իրոք, ինձ էլ դուր չի գալիս. " պատերի ժպիտը" մի տեսակ Էժան պատկեր ա:

Ավելացվել է 2 րոպե անց


Չէ, ավելի լավ ա, ռադ անենք էդ ժպիտը, հետո կմտածեմ՝ ոնց: Հիմա հավես չկա:

lol Մեզ այստեղ էլ վատ չէն կերակրումը դզեց, մենակ ուզեցա ասեմ որ Դավ մեզ ոչ ոք չի կարա կերակրի, այստեղ թե այտեղ

[Մելիք]

Չեղավ է, Hosanq: Մականունդ կարդալով լրիվ ուրիշ բան էի սպասում: Ասի հեսա մի հատ կարգին տոկի կտաս, էն էլ մի հատ 12 վոլտ տվիր ու վե՞րջ
Բա իզուր չարչարվա՞ "Հոսանքին հակառակ" պատկեր տվեցի:

Հ.Գ.
ակնարկիս մասին գոնե մի բան ասա.

P.S. Հա մոռացա ասեմ.
- Վչոին կբարեվես:
Իսկ կյանքն իրոք հիասքանչ ա, բայց.
"Если есть в кармане пачка сигарет".

Ուզո՞ւմ ես փակագծերը բացեմ.
քո "Վչոյապատումն" ու Ցոյի վերոնշյալ երգը նույն բանի մասին են, բայց իրարից ահագին տարբեր են:

[Մելիք]

Էպիգրամ
Լ.Տ.Պ.-ին

Եվ մոռացված ավազակը
կապեց գոտեպայուսակն
ու
քայլեց դեպի հրապարակ:
- Տե՛ս է, ինչքա՜ն մարդ կա էստեղ.
հետ է եկել կարծես էն լավ ժամանակը: