"Բավիղի մեջ" շարքից
Դողում է հույսը բավիղում անծիր`այնպես բացահայտ,
Ինչպես որ սիրո բառերն առաջին դողացին շրթիս:
Դողում է հույսը բավիղում անծիր, բայց բնազդային
ինչ որ մղումով մենք գնում ենք դեռ /անիմաստ պայքար/:
Քիչ հետո մենք էլ կխազենք պատին.
" ...և հույսը մեռավ":
"Բավիղի մեջ" շարքից
Դու զուր սիրեցիր այդ խելագարին:
Իր բավիղի մեջ նա մոլորեցրեց
Պահապան բոլոր հրեշտակներին
Եվ հիմա հոգնած ու հուսահատված
Քառատողեր է խզբզում պատին
Եվ նրան պետք չեն էլ հրեշտակներ,
Էլ արև պետք չի, ու պետք չի ոչինչ,
Բացի սեփական տառապանքներից:
Այսօր երկինքը մաքուր է կրկին,
Բայց ի?նձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի? մաքրի:
Այսօր կրկին կգնամ ես
Մի կույսի մոտ`այնպիսի մեկի,
Որը մաքուր է այս երկնքի պես,
Սերենադ կերգեմ գիշերվա կեսին
Նրա կիսաբաց պատուհանի տակ,
Այս երկնքի վառ աստղերով կերդվեմ,
Որ ինքն է սրտիս տիրուհին միակ,
Այնուհետև մի սենյակում,
Ուր մթության կուսությունը չի խռովում
Լույսի չնչին մի շող անգամ,
Կխլեմ այն, ինչ այսքան տարի նա պահպանել էր
Սրբության նման:
Վաղն էլ երկինքը մաքուր կլինի,
Բայց ի?նձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի? մաքրի:
Արևածագ (02.11.2010)
"Բավիղի մեջ" շարքից
Ես ընկել եմ բավիղի մեջ
հիվանդ եմ
մրսում եմ
ցուրտ է
դրսում
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
ջահակիրը ջահը ձեռքին
փայտացել է
մարմինս
չեն թաղի
դրսում
ցուրտ է
այնտեղ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
աստղը
էլ լույս չի տալիս
ջահը
ընկել է գետնին
անշունչ դիակը
ոռնում է
քամին
սառն է
դրսում
լույսից կուրանում են
մարդիկ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
…բավիղի մեջ…
Կարդալիս մարմնովս դող անցավ, չեմ խաբում, հիանալի են ուրիշ բառեր չկան
Ջեյն ջան, ես անչափ ուրախ եմ , վոր իմ գրածները քեզ դուր են գալիս: Շնորակալ եմ , դա ինձ համար կարևոր է:firegirl777-ի խոսքերից
Շարունակիր նույն ոգով
ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 1
"Լեռան քարոզ" շարքից
Մոտ է այն օրը, երբ պիտի փակվեն
Ճշմարտության դեմ մեր ականջները,
Երբ ճիշտը պիտի դառնա մի լեգենդ,
Որի մասին կհիշեն լոկ խելացնոր ծերուկները:
Այդ օրերին անկապ բառեր կբաժանվեն i-mail-ներով,
Որոնք կգան, որ, իբրև թե, զբաղեցնեն խոսքի տեղը,
Կերպարվեստը կապրի ոչ թե նկարներով,
Այլև դրանց բացատրությամբ,
Զառանցանքը կհամարվի ավագ որդին գիտակցության,
Ուրախության ժամին մարդկանց կմատուցվի մի քիչ օփիում,
Եվ կհղվեն ծափողջույններ ուրացողին
Երկրի բոլոր դահլիճներում,
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…
Արևածագ (09.11.2010)
ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 2
"Լեռան քարոզ" շարքից
Երբ կգա օրը ինքնամաքրման
Եվ մենք կհիշենք մեր գործած
Բոլոր կեղտոտ գործերը,
Երբ որ ամոթը մամլիչի նման
Կսկսի ճզմել մեր հոգիները,
Մեր խղճին կիջնի հարվածը վերջին.
Ամենատես իր բարձունքից
Մեզ կժպտա ինքը՝ Տերը,
Իբրև նշան՝
Մեր մեղքերի վերջնական ու լրիվ ներման:
Արևածագ (17.11.2010)
Մերկ կնոջ ձանձրույթը
Հախճապակյա մոխրամանի մեջ ծխացող
ծխախոտի արծաթավուն ծուխը ցնդեց,
հիմա նրա ամբողջ միտքը կլանել է
առաստաղին նստած սարդը,
կողք չի նայի. նա քնել է.
զզվելի է այս ամենը,
նույնիսկ գետնին ընկած գիրքը զզվելի է:
Մեղավորը իր մարմինն է,
ու անլուսին էս գիշերը,
ու էս քամին,
թեև քամին, միակն է , որ հաճելի է
դեռ էս ժամին…
Արևածագ (22.11.2010)
Մելիք արձակ գրո՞ւմ ես
Il y a des gens qui augmentent votre solitude en venant la troubler...
Դա՛վ մալադեց, էս վերջինները չէի կարդացել: Ես քեզ ասե՞լ էի, որ էս ֆորումում քո գործերը ամենալավն եմ համարում, դե ասում եմ:
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…
Արա դե թույն ա ասում էլի, Ճշտի պատերազմը տեսած տղուն, էս խոսքերը հարազատ են
ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ
Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչու՞ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:
Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:
Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:
Նաեցի դեր նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):
Էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ տողեցի նույնը:
Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ որ տեղ՝
ինչ որ հեռավոր մի սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:
Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:
Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյաթուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):
էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…
Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ որ հեռավոռ
մի սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում եմ,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ կարոտ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս:
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 22.09.2010, 22:24: Պատճառ: հեղինակի խնդրանքով
Դավ, շատ լավն էր, բայց ահավոր մռայլ էր
ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ
Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:
Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ