ինքնազոհողություն ոչ մեկը ոչ մեկից էլ պահանջելու իրավուն չունի; բայց լինում է պահեր, երբ թաքուն, ներքին հույս է լինում ստանալու գերագույնը դիմացինից, շատ անգամ առանց հաշվի առնելու թե ինչ գնով է դա լինելու... իսկ գինը միայն ինքնազոհողություն անողը չի վճարում; հետագայուն նա, ում համար արվել է այդ ինքնազոհողություն, վճարում `է կրկնակի, եռակի ավելին;Jasmena-ի խոսքերից
ինքս տղամարդ եմ և ասեմ իմ կյանքի փորձից ելնելով;
կարապի ու խեցգետինի պատմություն լինում է բոլոր ընտանիքներում անխտիր; սկսած առաջին ամուսնական գիշերից մինչև /կարծում եմ/ մահ ու գերեզման;
այդ վիճակում կինն ու տղամարդը /գրում եմ մեր- հայկական մենթալիտեիտով ընտանիքների մասին/ տարբեր գենետիկական պահվածքեր են հիմնականում հանդես բերում; Կինը հիննականում նախազգում է տարբեր "կողմեր քաշ" տալու պահը, ու այդ պրոցես խնամքով նախապատրաստում է, իսկ հայ տղամարդը լինելով ընտանեական կենցաղային ու որոշ դեպքերում նաև ոչ կենցաղային հարցերում գենետիկորեն ավելի "կարճ" մտածող այդ կոնֆրոնտացիան պահին ավելի վատ է նախապատրաստվում; դրանցի ելնելով, կինը երկար տալ-առնելուց հետո հիմնականում ուղղորդվում է ընդանում. միջինացված, երկարաժամկետ ընտանեական շահի տեսանկյունից, իսկ ամուսինը այդքան խորացած չի լինում; արդյունքում, եթե հարցը պաղաբանելու, "բռնկման" պահը ճիշտ է լինում ընտրված կնոջ կողմից /կամ սիտուացիոն այդպես է/, այսիքնն այնպիսի պահ, երբ տղամարդը առավելապես անպաշպան է իր տեսակետը պաշտպանել /զահլա չունի կամ շտապում է , կամ այնպիսի միջավայրորւմ է որ պետք է կնոջը և իր տեսակեը հարգի/ ապա կինը "հաղթում է", այսիքնը վերջին հաշվով հաղթում է հիմնականում , ընտանիքի համար ավելի շահեկան տարբեարկը; սա կնոջ և մասնավորապես հայ կնոջ հիմնական պահվածքն է այսպիսի պահերում, որի համար էլ այն բավական դրական էպիտետներով է վնութագրվում հայկական միջավայրում; իսկ եթե պահը սխալ է ընտրված, ապա տղամարդը քանի որ ավելի անպատրաստ է "քաղաքական մասով", ապա հիմնականում օգտվում է իր ուժից - "ես եմ որոշողը", "ինչ ասեմ, ըտենց պիտի լինի"... և այլն և այլն...
քո դեպքում հասկանում եմ, որ մի քիչ բանը բանից անցել է,այսինքն էլ ներվերը չեն հերիքում ամենօրյա ծանր առօրյաի հետ նաև "քաղաքականություն" բանեցնելու... հասկանալի է;
...
և այսպիսով, ինչ? լուծում եմ առաջարկում;
քանի ոչ երիտասադ եք, ու ունեք լիքը երիտասարդական ավյուն ու էներգիա, ապա լծվեք խնդիրները կոնկրետացնելու ու բերելու այն հարթության մեջ, որտեղ երկուստ էլ ունեք մոտավորապես նույն պատկերացումը;
օրինակ, կարող եք փորձել վարձել մի այնպիսի բնակարան, որը հարմար է ընտանիքի բոլոր անդամներին աշխատելու և ապրելու համար; "ավելոդ" փողի կորուստի մասին շատ երկար մի մտածեք, քանի որ այդ "ավելոդ փողով" կարող է դուք այդ լուծման դեպքում "գնեք" ձեր ընտանիքի հանգստությունը ու նորմալ ընթացքը;
...
սիրո կորուսը... շատ հայտնի բառեր են, էն տեսակետից, որ երբ որ կենցաղային հարցերը խեղդում են մարդկանց, ապա մադիկ մտածում են որ աշխարհի վերջն է... փորձեք ուղեղներտ ազատել "տեսական" հիմարություններց քանի որ հիմա դրա պահը չէ ու հայտնաբերել այն կենցաղային, լուծում պահանջող հարցերը, որոնք հուզում են ձեզ ու հետո ազատել ուղեղը բոլոր պայմանականություններից ու լուծում փնտրել, գնալով ընդարձակելով լուծման միջավայրի սահմանները...
...
մի խորհուրդ - երբեք մի մտածեք, որ ձեր կողքինը հերոս է, և կարող է թռնել "իր գլխի" վրայով; ձեր կողակցին դիտեք որպես սովորական, հասարակ մահկանացու, իրա թերություններով ու առավելություններով հանդերձ, կոմպլեկսի մեջ; ու կտեսնեք, որ վատը չի; ընդամենը ունի իր հնարավորությունների սահմանը; հասկացեք ռեալ կյանքում գնահատել ու հասկանալ իր հնարավորությունները ու օգնեք նրան ռեալիզացնելու հենց իր հնարավորությունները ... երջանիկ ընտանիքը կարծում է նաև հենց սա է
Մեջբերել
Էջանիշներ