Հարցեր հոգեբանին

[erexa]

Բացի լույս, գազ, ջուր ստուգելուց, նաև աշխատանքի տեղը, պատասխանատու գործ անելիս, կարող է միևնույն բանը մի քանի անգամ ստուգել, ասոցացնել ինչ-որ վիճակի հետ, որպիսի հետո ինքն իրեն համոզի, որ ստուգել է…Իսկ երբ ինչ-որ մի բանի մասին սկսում է անհանգստանալ, երևակայությամբ այնքան հեռու է հասնում՝ աբսուրդի: Ինքն էլ է գիտակցում, որ աբսուրդ է, բայց քանի որ շատ փոքր հավանականություն կա, անհանգստանում է: Ոնց որ այդքանը: Բայց իմ կարծիքով ավելի վատ է այն, որ համ լարվում է այդ ստուգելու գործընթացում, համ էլ հետո է լարվում այն մտքից, որ մի քանի անգամ է ստուգել…Չգիտեմ ոնց ավելի լավ բացատրեմ, բայց, օրինակ ինձ մոտ էլ կարող է պատահի, որ միևնույն բանը մի անգամ ևս նայեմ, բայց ես դրա մասին հետո մոռանում եմ ու չեմ լարվում: Իսկ ինքը մտածում է, որ այդ ստուգումների պատճառով շատ էներգիա է ծախսում (ինչի հետևանքով անընդհատ հոգնած է) ու անիմաստ ժամանակ է ծախսում: Իհարկե ճիշտ է մտածում, բայց պետք չէ մի անգամ էլ լարվել այդ մտածմունքների պատճառով…
Բայց ավելացնեմ, որ կողքից այս ամենը չի երևում: Ես երբեք չէի մտածի, որ ինքն իր մեջ այդքան տանջվում է, եթե ինքը չպատմեր, քանի որ շատ ակտիվ, շփվող, պարտաճանաչ, կարիերայում բավականին հաջողակ աղջիկ է:

Ինձ մի քանի հարց է հետաքրքրու՞մ: Կպչուն մտքերն ու արարքները եթե հանենք, աղջիկը սիրու՞մ է իր աշխատանքը: Աշխատավայրում՝ ինքն իրեն ինչպե՞ս է զգում: Սիրով է գնում աշխատանքի, թե՞ ո՛չ: Եթե այս հարցերի պատասխանները լինեն բացասական, ապա հնարավոր է, որ կպչուն մտքերն ու արարքները լինեն այդ ամենի պատճառը:

Հոգեբանական լարվածությունը, կարող է նույնպես պատճառ լինել կպչուն մտքերի և արարքների: Հավանաբար՝ աղջիկն (իրեն խանգարող) ինչ-որ խնդիր կամ խնդիրներ ունի, կամ այլ անհանգստացնող մտքեր, որի մասին ինքը հաճախ է մտածում, թե՛ աշխատանքի վայրում, թե՛ տանը: Եթե աշխատանքի վայրում է մտածում, ապա նա հաճախ իր գործը ստուգելով, փորձում է ազատվել իրեն խանգարող և անհանգստացնող մտքերից: Իսկ եթե տանը՛ լույսը ստուգելուց: Այսինքն՛ մի քանի անգամ իր արարքնեը կրկնելով, ինքը հանգստություն է փնտրում, ոըը բնականաբար խանգարում և բացասական է ազդում իր վրա: Սա էլ է հնարավոր տաբերակ: Կան էդպիսի՞ իրեն խանգարող խնդիներ կամ մտքեր:Եթե կան, կարծում եմ պետք է, առաջին հերթին աշխատել լուծել այդ խնդիրները:

Էսպես թե՛ էնպես, կածում եմ աղջկան հարկավոր է, հոգեբանական հանգիստ: Հաճախ զբաղվել իր սիրած գործով: Հաճելի ժամանակ անկացնել իր կամ ընկերների հետ:

[Rhayader]

Բացատրեմ նախորդ գրառման վերջին կետը. Ա երեխան ունի վախեր: Նրան տալիս են վախը կարգավորող ու ադրենալինն ինհիբիցիայի ենթարկող դեղորայք: Փողոցն անցնելիս մեքենան խախտումով ու բարձր արագության տակ քշում է նրա վրա: Ա երեխան, չզգալով անհրաժեշտ վախն ու չտալով համապատասխան արագ ռեակցիա, ընկնում է մեքենայի տակ ու մահանում: Իսկ նա ընդամենը վախեր ուներ:

Ասածս այն է, որ օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարման բոլոր մեխանիզմները բնական հոգեբանական պաշտպանական մեխանիզմներ են, որոնք ոչ ադեկվատ են գործում: Պատճառը կարող է տարբեր լինել. ես լրիվ առողջ մարդ գիտեմ, որ ընկերուհուց բաժանվելուց հետո կտրտում էր սեփական ձեռքը, ու բնավ ոչ սուիցիդալ նպատակներով (հոգեբանության արձագանքը մեղքի զգացողությանն ու պատժի բացակայությանը): Դրանք ճնշելը նման է մարդու ցավացող ձեռքն անդամահատելուն այն դեպքում, երբ խնդիրը ողնուղեղի մոտ անեմիան է: Խոսքը չի գնում սուիցիդալ հակումներով մարդու մասին, ում պետք է արագ խելքի բերել, քանի դեռ անդառնալի բաներ տեղի չեն ունեցել, խոսքը չի գնում պրոգրեսսիվ շիզոֆրենիայի մասին: Սա ընդամենը օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարում է: Պատասխանատու աշխատանքով զբաղվող մարդիկ գրեթե միշտ տառապում են նրա թեթև ձևով: Իմ ծխելը աշխատանքի ժամանակ, եղունգներ կրծելն օբսեսիվ-կոմպուլսիվ սիմպտոմատիկա են: Գրեթե ցանկացած մարդ ունի ինչ-որ օբսեսիվ-կոմպուլսիվ սիմպտոմատիկա, առնվազն կապված խնդիրների անգիտակցական արտամղման հետ, բայց երբ խնդիրը լուծվում է, սովորաբար լուծվում է նաև օբսեսիվ-կոմպուլսիվ սիմպտոմատիկան: Օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարման մասին խոսք գնում է, երբ այն տևական/խրոնիկ բնույթ է կրում ու խանգարում է մարդու կենսագործունեությանը, սկսում է ավելի ու ավելի շատ արտահայտումներ ստանալ: Գտնում ես օջախը, լուծում ես օջախը, ու պարտադիր չի, որ լուծումը կատարտիկ լինի, ու հոգեբանական ծագմամբ օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարումը լուծվում է:

Պնդել, որ օբսեսիաներն ու կոմպուլսիաները հոգեբանական բնույթ չեն կարող կրել ու դա միֆ է, նշանակում է պնդել, որ նրանց արտահայտման գրեթե անթերի օրինաչափությունը պատահականություն է, ու որ գրեթե բոլոր մարդիկ ունեն հակադեպրեսանտներ խմելու կարիք: Ինչն իր էությամբ աբսուրդ է:

[Ripsim]

Ինձ մի քանի հարց է հետաքրքրու՞մ: Կպչուն մտքերն ու արարքները եթե հանենք, աղջիկը սիրու՞մ է իր աշխատանքը: Աշխատավայրում՝ ինքն իրեն ինչպե՞ս է զգում: Սիրով է գնում աշխատանքի, թե՞ ո՛չ: Եթե այս հարցերի պատասխանները լինեն բացասական, ապա հնարավոր է, որ կպչուն մտքերն ու արարքները լինեն այդ ամենի պատճառը:

Հոգեբանական լարվածությունը, կարող է նույնպես պատճառ լինել կպչուն մտքերի և արարքների: Հավանաբար՝ աղջիկն (իրեն խանգարող) ինչ-որ խնդիր կամ խնդիրներ ունի, կամ այլ անհանգստացնող մտքեր, որի մասին ինքը հաճախ է մտածում, թե՛ աշխատանքի վայրում, թե՛ տանը: Եթե աշխատանքի վայրում է մտածում, ապա նա հաճախ իր գործը ստուգելով, փորձում է ազատվել իրեն խանգարող և անհանգստացնող մտքերից: Իսկ եթե տանը՛ լույսը ստուգելուց: Այսինքն՛ մի քանի անգամ իր արարքնեը կրկնելով, ինքը հանգստություն է փնտրում, ոըը բնականաբար խանգարում և բացասական է ազդում իր վրա: Սա էլ է հնարավոր տաբերակ: Կան էդպիսի՞ իրեն խանգարող խնդիներ կամ մտքեր:Եթե կան, կարծում եմ պետք է, առաջին հերթին աշխատել լուծել այդ խնդիրները:

Էսպես թե՛ էնպես, կածում եմ աղջկան հարկավոր է, հոգեբանական հանգիստ: Հաճախ զբաղվել իր սիրած գործով: Հաճելի ժամանակ անկացնել իր կամ ընկերների հետ:

Դե չէի ասի, որ շատ է սիրում աշխատանքը, բայց այնպես չի, որ տանել չի կարողանում: Համ էլ աշխատանքի բնույթից չի, քանի որ աշխատանքի փոփոխումից կպչուն մտքերը չեն փոխվում, ամեն տեղ ինչ-որ անհանգստանալու բան գտնում է: Իսկ աշխատանքի, կարծում եմ, եթե ոչ շատ սիրով, ապա հաստատ առանց տհաճության է գնում: Ինչպես նշեցի, շատ շփվող է, հաճելի, բոլորը իրեն շատ են սիրում, ինքն էլ ցանկացած աշխատանք լավ է անում: Բայց, իր ասելով (կողքից դա չի զգացվում) ինքը անընդհատ հոգնած է:
Իսկ ինչ վերաբերվում է խանգարող խնդիրներին, կարծում եմ չկան: Միակ խնդիրը այդ կպչուն մտքերն են: Մնացած առումներով ամեն ինչ նորմալ է. և’ սիրած գործերով է զբաղվում, և’ ընկերների հետ է լավ ժամանակ անցկացնում: Կարծում եմ ուրիշ ոչ մի խնդիր չունի, բացի այդ ներվայն, ներքին լարված վիճակներից…

[StrangeLittleGirl]

Ես էդքան համոզված չէի լինի:
Արի մի հատ հեռանանք տվյալ օրինակից: Ու վերցնենք օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարման այլ օրինակ, ասենք՝ կոմպուլսիվ կուտակումը, երբ մարդիկ իրենց գլխին դիզում են էնքան իրեր, որ վերջը մեջն էլ թաղվում են: Ու թող մեկն ինձ համոզի, թե սրա հիմքում հոգեբանական պատճառներ չեն, և պիտի էդ մարդուն ուղղակի վերցնել և դնել դեղերի վրա: Մի տոննա հետազոտություն կա, թե ինչով կարող է պայմանավորված լինել կոմպուլսիվ կուտակումը, և դրանք հենց հոգեբանական ֆակտորներ են:
Իսկ թե որքանով են հոգեբանները Հայաստանում պատրաստ օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարման հետ աշխատել, ապա ասեմ, որ իմ սերնդակիցներն ու ինձ հետ սովորածներն էսօր բավական արագ աճող ու լավ մասնագետներ են, և հոգեթերապիան Հայաստանում հիմա ահագին առաջ է գնացել: Կան կենտրոններ, կան մասնագետներ, ցանկության դեպքում կարող եմ տալ կոնտակտային ինֆորմացիա:
Համենայնդեպս, հոգեթերապևտի մոտ գնալը տվյալ դեպքում ավելի նպատակահարմար եմ գտնում, քան բժշկին դիմելն ու դեղերի վրա նստելը: Թեև հոգեբույժի կարծիք լսելն էլ վատ չէր լինի, եթե իհարկե անմիջապես դեղ առաջարկելուց առաջ մի քիչ փորձի խորանալ պրոբլեմի մեջ...

Ռիփ, բա ինչու՞ եմ ասում օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարում: Էն մի գրառմանս մեջ հատուկ նշել էի, որ սաղիս մոտ էլ կարան սիմպտոմներ լինեն: Ուզում ես անունը կոմպուլսիվ կուտակում դիր: Բայց խանգարումը հոգեբանական պատճառներ չի ունենում, խրոնիկ ա, մեկ ուժեղանում ա, մեկ թուլանում ա:

Ուֆ, ես գնացի էս թեմայից Ինձ ստեղ անգրագետ էլ հանեցին: Ներվայնացա, էլ ոչ մի բան չեմ կարդալու ստեղ:

Բայ, ամոթ ա, իսկականից դիսբակտերիոզ դիագնոզ չկա: Գնա մի քիչ ուսումնասիրի: Ասենք, մտի pubmed, սըրչ արա դիսբակտերիոզ, տես քանի հատ տենց հոդված կբերի ու տես քանիսն են հետսովետական երկրներից դուրս հրատարակվել: Նույնն էլ կարաս նևրոզ բառի հետ անես: Մենք նույնիսկ մի քանի տարի առաջ ուզում էինք եքա բանավեճ հրավիրել էս թեմայով, որ Հայաստանում նենց դիագնոզներ են դնում, որ վաղուց արդեն ամբողջ աշխարհում չկան:

Ուֆ, գնացեք անգիտակցական-Ֆրոյդ-բանից խոսացեք

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, քո արտահայտած մտքերից եկա այն եզրակացության, որ քո կարծիքն այս հարցում լսելը պարզապես ավելորդ է: Առնվազն դիզբակտերիոզի/նևրոզի գոյության ժխտումից ելնելով: Անգլերեն լավ արտահայտություն կա՝ thinking outside the box, ու վախենամ՝ մասնագիտական ոլորտում դու դրան ընդունակ չես: Եթե նույնիսկ ենթադրենք, որ իմ տեսանկյունի վրա սովետական գրականությունն է ազդել, ինչն իրականությանը չի համապատասխանում, ապա քո գաղափարներն ընդհանրապես հիշեցնում են 19-րդ դարի նախաֆրեյդյան հոգեբուժությունը: Կրկնեմ նորից, սիմպտոմը վերացնելը չի նշանակում բուժել հիվանդությունը: Գլխացավը կարող է հազար պատճառ ունենալ. խրոնիկական գլխացավ ունեցող մարդուն ցավազրկողներ նշանակելը խնդրի լուծում չի:

Բայ, զգու՞մ ես, որ ահավոր վիրավորում ես: Դու կախվել ես Ֆրեյդից, որին հիմա ողջ աշխարհը չի ընդունում, բացի Հայաստանից, փորձում ես ինձ բան բացատրել: Նախաֆրեյդյան շրջանում հոգեկան հիվանդներին փակում էին ու քնացնում: Հիմա բնավ տենց չի: Հոգեկան խնդիրներ ունեցողների համար արվում ա ամեն ինչ (դեղերով, թե առանց), որպեսզի ինքը նորմալ գործունեություն ծավալի հասարակության մեջ:

Իսկ հիմա՝ երկու պատմություն: Առաջինն՝ այն մասին, թե ինչու հոգեբույժները չեն սիրում հոգեվերլուծաբաններին: Հոգեբույժները մինչև Ֆրեյդը համարում էին, որ կա հոգեկան հիվանդություն, տարբեր արտահայտումներ, բուժման ենթակա չի, դեղեր տանք, թմրեցնենք ու պահենք: Էպիզոդիկ հիվանդությունների դեպքում՝ էպիզոդիկ թմրեցում: Մշտական արտահայտումների դեպքում՝ մշտական թմրեցում: Հետո եկավ Ֆրեյդն ու ենթադրեց, որ հոգեկան խանգարումները լինում են երկու տեսակի՝ նևրոզներ ու պսիխոզներ, ու ենթակա են բուժման: Ավելին, Ֆրեյդը դա ապացուցեց, ինչպես նաև ցույց տվեց, որ գործնականում ամեն մարդ էլ նևրոզներ ունի: Ինչը հոգեբույժների ձեռքից խլեց հոգեկան հիվանդներին մորֆին տալու մոնոպոլիան ու ծնեց հոգեբանության գիտությունը, որն ավելի մոտ է փիլիսոփայությանը, քան բժշկությանը: Հոգեբույժները մինչև հիմա ոռացավ են ապրում այդ առիթով:

Ֆրոյդից հետո եկավ քսաներորդ դարի վերջը, երբ նևրոզ ու պսիխոզ տերմինները փոխարինվեցին ոչ պսիխոտիկ և պսիխոտիկ խանգարումներով, երբ Ֆրոյդի նկարագրած դասական դարձած հիստերիան գրեթե վերացավ երկրի երեսից ու լիքը ուրիշ բաներ: Խնդրում եմ՝ գիտելիքներդ մի քիչ թարմացրու:

Երկրորդ պատմությունն այն մասին է, թե ինչու ես չեմ սիրում հոգեբույժներին: Ծանոթներիցս մեկի եղբայրը երեխա ունի, որի մասին ֆորումում, չի բացառվում՝ հենց այս թեմայում խոսացել ենք: Երեխան փոքր ժամանակ ցնցումներ էր ապրում, ինչի համար ծնողները հոգեբույժի դիմեցին: Հոգեբույժը, առանց MRI անելու, ախտորոշեց էպիլեպսիա ու նշանակեց ֆենոբարբիտալ (վաճառքային անվանումը՝ լյումինալ): Իմ դիագնոզը նման դեպքում կլիներ՝ մագնեզիումային դեֆիցիտ, ինչը հետագա տարիներին արտահայտված սիմպտոմների միջոցով արտահայտվեց: Ֆենոբարբիտալային բուժումը սկսեց բարդություններ տալ, այլ կերպ ասած՝ խախտել ուղեղի արյան սնուցումը: Երեխային դրեցին երկրորդ դիագնոզ՝ մտավոր հետամնացություն: Իմ դրած ու մասնագետի կողմից հաստատված դիագնոզը՝ ADHD, ուշադրության պակասի ու հիպերակտիվության խանգարում: Չգիտեմ, թե ինչքանով կարող էր ֆենոբարբիտալի առաջացրած բարդացումը բերել դրան, բայց քառորդ կուրս ֆենոբարբիտալ ընդունած երեխան փոխվեց, գրեթե լրիվ կորցրեց կարճատև հիշողությունը: Երբ ես երեխային տեսա, բժիշկն արդեն երկրում չէր, թղթերն էլ չէին մնացել: Իմ առաջարկն էր՝ վարժություններով ու դեղորայքային բուժմամբ ստիմուլացնել ուղեղի աշխատանքն, իհարկե, հոգեբույժի հաստատելուց հետո ու հսկողության տակ: Իհարկե, առնվազն մի հոգեբույժ կա, ում ես վստահում եմ՝ Կապանի հոգեբուժական կենտրոնի տնօրեն Վարդանյան Արարատը: Բայց նախքան դա անելը պետք էր համոզվել, որ ուղեղում էպիլեպսիայի քնած օջախ չկա (ի վերջո, հնարավոր չէր ստուգել, թե ինչի հիման վրա է դրվել առաջին դիագնոզն ու ինչքանով է վստահելի): Դրա համար՝ MRI, ինչից երեխայի մայրը հրաժարվեց (երեխայիս ուզում են ճառագայթահարել բլա բլա բլա), ու բուժումից ընդհանրապես: Դրանից հետո դա արդեն իմ խնդիրը չէր, էլ չեմ միջամտել: Սա էլ քեզ հոգեբույժի դիագնոզ ու դեղորայքային բուժում:

Իսկ ես պատմե՞մ էն հիվանդների հոսքի մասին, որոնք գալիս էին զանազան հոգեբանների հոգեվերլուծական սրի տակով անցած, ավելի վատացած, եղած թեթև խանգարումը խրոնիկական հիվանդության վերածած, ինչ ա թե ժամանակին հոգեբույժի չեն դիմել:

Ընդհանրապես, ամեն ոլորտում էլ լինում են սխալներ, ու պետք չի մի օրինակը մատի փաթաթան սարքել: Դեպքեր կան, երբ առանց դեղերի անհնար ա: Դեպքեր կան, որ լայն ընտրություն կա դեղերի: Դեպքեր կան, երբ դեղերով ա անհնար: Պետք ա ամեն դեպքն առանձին քննվի:

Իսկ հիմա կպատմե՞ս Ռիփսիմին, թե ինչքանով է էֆեկտիվ լինելու դեղորայքային բուժումը: Արդյո՞ք այն ժամանակավոր բնույթ է կրելու, թե՞ մարդը պետք է միշտ ընդունի այդ անտիդեպրեսանտները: Ի՞նչ ազդեցություն են ունենում անտիդեպրեսանտները մարդու վրա: Չմոռանաս կախվածության, լյարդին ու երիկամներին հասցված վտանգի մասին, չհաշված էրեկտիլ դիսֆունկցիան և այլ բաներ: Ինչպե՞ս կազդի մարդու աշխատունակության ու բարդ իրավիճակներին արձագանքելու ունակության վրա: Ի՞նչ հակացուցումներ կան:

Բայ, նախ ես պնդում չարեցի, թե հարյուր տոկոսով պետք ա դեղորայքային բուժում նշանակել: Երկրորդ, ժամանակակից հակադեպրեսանտները բավական անվտանգ են, կախվածություն չեն առաջացնում, չեն քնացնում, աշխատունակությունը կարող են նույնիսկ բարձրացնել, կողմնակի ազդեցություններ շատ քիչ ունեն: Բայց էս ամենը ճիշտ նշանակման դեպքում: Թե չէ մարդիկ գնում են, ինքնագլուխ դեղատնից առնում են դեղը, գլխից դուրս սկսում խմել, հետո էլ ասում են՝ էդ չե՞ն ձեր դեղերը:

[ivy]

Ուֆ, ես գնացի էս թեմայից Ինձ ստեղ անգրագետ էլ հանեցին: Ներվայնացա, էլ ոչ մի բան չեմ կարդալու ստեղ:
Ուֆ, գնացեք անգիտակցական-Ֆրոյդ-բանից խոսացեք

Ու հենց Ֆրոյդից էլ կխոսենք, պա՜հ, պետք չեն մեզ քո դառը դեղերը
Մնում էր նեղանայիր, դմբո

[StrangeLittleGirl]

Ու հենց Ֆրոյդից էլ կխոսենք, պա՜հ, պետք չեն մեզ քո դառը դեղերը
Մնում էր նեղանայիր, դմբո

Մի հատ Բայի գրածները կարդա: Դու էլ իմ տեղը լինեիր, կնեղանայիր

[ivy]

Մի հատ Բայի գրածները կարդա: Դու էլ իմ տեղը լինեիր, կնեղանայիր

Որ ասում եմ՝ դմբո ես

[Rhayader]

Ռիփ, բա ինչու՞ եմ ասում օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարում: Էն մի գրառմանս մեջ հատուկ նշել էի, որ սաղիս մոտ էլ կարան սիմպտոմներ լինեն: Ուզում ես անունը կոմպուլսիվ կուտակում դիր: Բայց խանգարումը հոգեբանական պատճառներ չի ունենում, խրոնիկ ա, մեկ ուժեղանում ա, մեկ թուլանում ա:

Ուֆ, ես գնացի էս թեմայից Ինձ ստեղ անգրագետ էլ հանեցին: Ներվայնացա, էլ ոչ մի բան չեմ կարդալու ստեղ:

Բայ, ամոթ ա, իսկականից դիսբակտերիոզ դիագնոզ չկա: Գնա մի քիչ ուսումնասիրի: Ասենք, մտի pubmed, սըրչ արա դիսբակտերիոզ, տես քանի հատ տենց հոդված կբերի ու տես քանիսն են հետսովետական երկրներից դուրս հրատարակվել: Նույնն էլ կարաս նևրոզ բառի հետ անես: Մենք նույնիսկ մի քանի տարի առաջ ուզում էինք եքա բանավեճ հրավիրել էս թեմայով, որ Հայաստանում նենց դիագնոզներ են դնում, որ վաղուց արդեն ամբողջ աշխարհում չկան:

Ուֆ, գնացեք անգիտակցական-Ֆրոյդ-բանից խոսացեք

Բյուր, հավատա ինձ, դու չես ուզում ինձ հետ շարունակել այդ տոնով խոսել:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, հավատա ինձ, դու չես ուզում ինձ հետ շարունակել այդ տոնով խոսել:

Երևի կարիք կլիներ, որ դու առաջինը տոնդ փոխեիր: Ակնհայտ հնացած բաներ ես ասում, դեռ ինձ ես նախաֆրեյդյան անվանում:

Ամեն դեպքում, էս թեման կոչվում ա հարցեր հոգեբանին, իսկ ես հոգեբան չեմ: Գնացի էս թեմայից: Սիրեք ձեր անգիտակցականը:

[Rhayader]

Մի հատ Բայի գրածները կարդա: Դու էլ իմ տեղը լինեիր, կնեղանայիր

Մի հատ դու դրա նախորդ գրածդ կարդա:

+

Russon, John. (2003). Human Experience: Philosophy, Neurosis, and the Elements of Everyday Life. Albany: State University of New York Press.
Nancy McWilliams (2011). Psychoanalytic Diagnosis, Second Edition: Understanding Personality Structure in the Clinical Process. Guilford Press.
Winokur, Jon. Encyclopedia Neurotica. 2005.

Համոզիր ինձ, որ նևրոզ դիագնոզ չկա կամ որ նշածս գրքերը սովետական են ու որ դու չես սխալվել, ավելի կոպիտ չարտահայտվեմ:

Դիզբակտերիոզ փնտրելով գտել ես սովետական գրքեր, որովհետև dysbacteriosis-ն իրականում հիվանդության ռուսերեն անվանման տրանսլիտերացիան է: Փնտրիր անգլերեն անվանմամբ՝ dysbiosis, հենց քո pubmed-ում. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed?term=dysbiosis

Դիսբիոզիսն առավել գրագետ անվանում է, քանի որ ճիշտ է նկարագրում երևույթը (հիվանդություն դժվար կլինի անվանել, միկրոֆլորայի խանգարում է):

Ինչ վերաբերում է հոգեվերլուծաբանի տված վնասին, այն կարող է զուտ տրավմատիկ բնույթ կրել: Քանի որ, ի տարբերություն հոգեբույժների, հոգեբանը հիվանդին բարբիտուրատների, անտիդեպրեսանտների, դեպրեսսանտների, ինհիբիտորների ու այլ բաների վրա չի նստեցնում, իր հասցրած հիպոթետիկ վնասը հանգիստ կարելի է շտկել: Ուղեղին վնաս հասցրած հոգեբույժինը՝ հնարավոր է, երբեք:

[StrangeLittleGirl]

Մի հատ դու դրա նախորդ գրածդ կարդա:

+



Համոզիր ինձ, որ նևրոզ դիագնոզ չկա կամ որ նշածս գրքերը սովետական են ու որ դու չես սխալվել, ավելի կոպիտ չարտահայտվեմ:

Դիզբակտերիոզ փնտրելով գտել ես սովետական գրքեր, որովհետև dysbacteriosis-ն իրականում հիվանդության ռուսերեն անվանման տրանսլիտերացիան է: Փնտրիր անգլերեն անվանմամբ՝ dysbiosis, հենց քո pubmed-ում. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed?term=dysbiosis

Դիսբիոզիսն առավել գրագետ անվանում է, քանի որ ճիշտ է նկարագրում երևույթը (հիվանդություն դժվար կլինի անվանել, միկրոֆլորայի խանգարում է):

Ինչ վերաբերում է հոգեվերլուծաբանի տված վնասին, այն կարող է զուտ տրավմատիկ բնույթ կրել: Քանի որ, ի տարբերություն հոգեբույժների, հոգեբանը հիվանդին բարբիտուրատների, անտիդեպրեսանտների, դեպրեսսանտների, ինհիբիտորների ու այլ բաների վրա չի նստեցնում, իր հասցրած հիպոթետիկ վնասը հանգիստ կարելի է շտկել: Ուղեղին վնաս հասցրած հոգեբույժինը՝ հնարավոր է, երբեք:

Ռայ, հասանք դրան: Դիսբիոզն ու դիսբակտերիոզը լրիվ տարբեր բաներ են: Դիսբակտերիոզը կղանքի անալիզով են որոշում, մինչդեռ դա անհնար բան ա, լիքը սխալների ա բերում: Դիսբիոզն ուրիշ դիագնոստիկ և բուժման մեթոդներ ունի: Գաստրոէնտերոլոգ չեմ, չեմ ուզում քիթս խոթել նրանց ոլորտ, բայց էդքանը հաստատ հասկանում եմ:

Նայի բերածդ գրքերին: Դրանք հոգեբուժության հետ ինչ-որ կա՞պ ունեն: Էլի հոգեվերլուծություն-փիլիսոփայություն, տենց բաներ: Բայց «նևրոզ» ախտորոշումը վերացել ա թե՛ ՀՄԴ-ից, թե՛ ԴՍՄ-ից:

Էհ, դու աչքիս հոգեվերլուծված շիզոֆրենիկ չես տեսել: Էն որ նույնիսկ դեղերի ամենաբարձր դոզաների տակ ինքն իր զառանցանքներից չի կարողանում ազատվել, որովհետև հոգեվերլուծողը սխալ բաներ ա մտցրել ուղեղը, մինչդեռ մինչև հոգեվերլուծողի մոտ գնալը նույն հիվանդը շատ թեթև հակապսիխոտիկ դեղեր ստանալով էնքան լավ էր, որ նույնիսկ խանութում աշխատում էր:

Իսկ հոգեբույժների սխալ նշանակումներից խուսափելու համար լավ դիագնոստիկ մեթոդներ են պետք: Ու նաև լավ հոգեբույժներ, ինչը քչություն ա անում մեր երկրում, բայց ամեն դեպքում կա:

[StrangeLittleGirl]

Էս քեզ ԴՍՄ-ի ցանկը, տես որևէ տեղ նևրոզ բառը տեսնու՞մ ես:

Հեսա ՀՄԴ-ն էլ կգտնեմ:

[StrangeLittleGirl]

Էստեղ դեռ պահած ա նևրոտիկ (ոչ նևրոզ) բառը, բայց գիտական հոդվածներում էլ ոչ ոք չի օգտագործում, առավելևս Կպչուն-սևեռուն խանգարման մասին խոսելիս ոչ ոք դա նևրոզ չի անվանում, դե բացի հետսովետական հոգեբույժ-հոգեբաններից:

[Rhayader]

Երևի կարիք կլիներ, որ դու առաջինը տոնդ փոխեիր: Ակնհայտ հնացած բաներ ես ասում, դեռ ինձ ես նախաֆրեյդյան անվանում:

Ամեն դեպքում, էս թեման կոչվում ա հարցեր հոգեբանին, իսկ ես հոգեբան չեմ: Գնացի էս թեմայից: Սիրեք ձեր անգիտակցականը:

Լավ, քանի որ շարունակեցիր, ուրեմն կասեմ: Բյուր, դու, հոգեբանական կոնտեքստում, ամպուտացիաների մասնագետ ես ընդամենը: Ամպուտացիա անում են, երբ ինչ-որ բան հնարավոր չի փրկել: Տվյալ կոնտեքստում նևրոզը համեմատելի է, ասենք, բորբոքման հետ: Ուղեղի ֆիզիկական վնասվածքով պսիխոզը՝ գանգրենա: Քեզ այնքան է դուր գալիս քո աշխատանքը, որ դու առաջարկում ես անդամահատել ամեն ինչ՝ լինի դա գանգրենա, բորբոքում, մաշկային հիվանդություն, քերծվածք, մկանային ցավ: Ու հետո ասում ես, որ նման բաներ գոյություն չունեն, կա գանգրենա ու կա ոչ գանգրենա: Ու անուն ես կպցնում մնացած բժիշկներին: Լավ ասացվածք կա. երբ ձեռքումդ մուրճ է, ամեն ինչ աչքիդ մեխ է երևում: Խորհուրդ կտամ մի քիչ վերանայես հայացքներդ, քանի դեռ չես սկսել սեփական հիվանդներիդ համար վտանգ ներկայացնել: Հոգեվերլուծաբանի դիմելն էլ չէր խանգարի, որովհետև այն, թե դու ինչպես ու ինչ մտքեր ես արտահայտում այս թեմայում, ադեկվատ չի: Չնայած կարող ես ինքդ քեզ հակադեպրեսանտներ գրել. միգուցե դա քեզ օգնի ավելի լավ բժիշկ լինել:

Արի չմոռանանք, որ հոգեբույժները դեռ կիրառում են թե՛ զսպաշապիկների, թե՛ էլեկտրոշոկային թերապիայի պրակտիկաներն ու մեծ մասամբ բավականաչափ ձվեր չունեն, ասենք, պաշտպանել LSD-ի կիրառմամբ շիզոֆրենիայի մեխանիզմների ուսումնասիրության ու բուժման եղանակներ փնտրելու հետ կապված փորձերը, որովհետև ՄԱԿ-ն ունքերը կիտում է մի քանի անգամ երիտասարդական հեղափոխություն կազմակերպած հալյուցինոգենի անունը լսելիս:

Հոգեբանության կոնտեքստում քեզ նման հոգեբույժները հասարակ մսագործներ են, որոնց բժշկի լիցենզիա են տվել: Հաբը խմի, քեզ զգա երջանիկ, ոչինչ, որ էմոցիոնալ սպեկտրդ մի քիչ կրճատվի, դու հո չե՞ս կարոտելու տագնապի զգացողությունը, ինչքան էլ որ այն ադեկվատ լինի:

Հոգեվերլուծության ամենածանր կետը, ու պատճառը, թե ինչու ոչ բոլորը կարող են պսիխոանալիտիկի դիմել, այն գաղափարն է, որ ամեն արտամղված բան պետք է վերապրվի ու լուծվի գիտակցականում: Ցավոտ ու քաջություն պահանջող պրոցես է: Կամքից թույլ մարդը եթե պրոցեսը կանգնեցնի, իհարկե ստրես կտանի, իհարկե ավելի վատ կզգա իրեն: Բայց, ցանկացած դեպքում, հոգեվերլուծաբանն էթիկ պարտավորություն ունի որևէ կերպ չազդել մարդու անհատականության վրա, նա ընդամենը կարող է լուծել առաջացած հանգույցները և բերել նախնական, առավել առողջ վիճակի: Հոգեբանը ականջ չի, ում վրա կարելի է թթվել, երբ ուզում ես ինչ-որ մեկի հետ խոսել: Հոգեբանը մելանխոլիա չի բուժում, մարդկանց տխրությունն ուրախության չի վերածում, խորհուրդ չի տալիս մարդկանց, թե ինչպես ապրեն: Փորձիր այդ նեղ մտքիցդ դուրս էլ նայել ու տեսնել, թե ինչ է իրենից ներկայացնում հոգեբանությունը, նոր արտահայտվել: