Կարճ ասած…/շեղում պարապելուց/
...
Այսքան կարոտած իմ թաց հայացքը
Լվաց իմ սրտի փոքրիկ տարածքը։
Ինչպես ասում են՝ ջրի հետ գնա՛,
Առանց քեզ մի կերպ ես կդիմանամ։
Մեկ է ինչքան էլ արցունք պարգևես,
Իմ խելար սիրտը կժպտա նորից,
Անմե՛ղս, հիշի՛ր, որ ես անքեն եմ,
Թեպետ թացն արդեն ջոկում եմ չորից։
Կարճ ասած սիրտս քեզ չեմ նվիրում,
Քանզի դու ճաշը սոխով ես սիրում
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 29.03.2007, 23:33:
Ծով, էս լրի?վ ցնդել ես
Կարճ ասած սիրտս քեզ չեմ նվիրում,
Քանզի դու ճաշը սոխով ես սիրում
Моя религия очень проста, моя религия - доброта.
(c)<<The Dalai Lama: Kindness, Clarity and Insight>>
http://www.buddhism.am
Կարծում էի, որ կարող է վիրավորական հնչել դրա համար չէի տեղադրում ֆորումում, բայց բանից պարզվում ա, որ ոչ ոք, ոչ էլ հասկանում ա ում մասին ա
Մեկ էլ ասեմ, որ էլ ոչ մեկի երբեք չեմ բացատրի
Հա՜, համ էլ փոխել եմ վերջաբանը, այն ժամանակ հաստատ սխալ էր, իսկ հիմա էլի սխալ ա, բայց իմ համար ցանկալի և հնարավոր:
Լավ, ինչևե…
Ակումբային առակ
Ուլիկը, Հորթն ու Քառոտնուկը, ում Ուլիկը սիրում էր անվանել Բյուրոտնուկ
Կրկին նոր անբան մի օր
Դուրսը արև էր, լուսավոր,
Ուլիկն էր անհոգ թռվռում,
Խաղում, լազվում, խոտը ծամում:
Շուտով եկավ և Քառոտնուկը,
Ուլիկի ասած՝ Բյուրոտնուկը,
- Բարև Ուլիկ, ի՞նչ կա-չկա,
Ո՞նց են գործերդ… բայց գիտե՞ս՝
Այսօր այգում, արի ու տես,
Մի Հորթ գտա ծառի վրա:
- Ծառի վրա՞, էդ ո՞նց եղավ,
Կարողա՞ նա թևեր ունի,
Թե՞քեզ սարսափ երազ եկավ…
- ՉԷ՛, հավատա՛, գնանք, նայի:
Եվ գնացին այգի նրանք…
Հորթը ծառի վրա նստած
Եվ կարծելով, որ անհետևանք,
Կեղտ էր լիզում ինքնանմոռաց:
Կեղտ էր լիզում ու հավատում,
Որ դրանից կայֆ է ստանում:
Ուլիկն ասաց Քառոտնուկին,
Նրա ասած՝ Բյուրոտնուկին.
- Կեղտ լիզելը դեռ հասկացանք,
Բայց ու՞մ համար գործեց սխրանք,
Ու բարձրացավ անտեր ծառին:
- Դե, հասկանու՞մ ես, նա շատ մե՜ծ է, հին,
Ու որպեսզի գոնե մի փոքր հզոր երևա,
Ստիպված բարձրացել է ծառի վրա:
Նայում էին, ապշած նայում,
Հորթն էլ շուխուռ դրեց այգում.
- Ի՞նչ եք ուզում դուք ինձանից,
Մի հատ ցվրվեք այստեղից,
Դուր չի՞ գալիս` ոնց եմ լիզում,
Կասեմ, որ ձեզ էլ չի սազում
Կանգնել ու էշացած նայել…
- Սպասի՛ր, քեզ ո՞վ թողեց գոչել:
- Նա՛, ով ուզում է ինձ լսել…
Եվ հավաքվան Կատուն ու Գելը,
Սոխակը, Օձը, Գառն ու Մուկը:
Վերջում եկավ և Արչուկը*:
Ինչ նա ասաց, մոտավոր գիտենք,
Քանզի խոսում էր փիէմով,
Բայց մոտավոր, եթե ուզեք,
Կփոխանցեմ երկու բառով:
- Տո՛ հեքյա Հորթ ես, այ տղա՛,
Ի՞նչ ես ընկել սար ու ձոր:
Ուզում ես զգաս դու քեզ աղա,
Գնա գտի քեզ նման նոր
Ու տգետ կենդանիներ…
Իհարկե բառացի ասեի,
Սենց ատդուշի չեր ստացվի,
Բայց մտածում եմ, տենց պիտի ասվի:
* - տառասխալը կատարված է դիտավորյալ
Մինչ ամուսնություն
Ամուսնությունից հետո (մեկա ամուսնացավAlize_etoilik-ի խոսքերից
)
Սոխ լիներ ուտեինք…
Հոգնաց գործից գալիս էի տուն…
Չե վայ, շուկա պիտի մտնեի,
Դեմովս անցավ սև կատուն,
Բայց ես հոմ գիժ չեմ, որ կանգնեի:
Դե շուկայում առա ամենը,
Ինչ ցանկանում էր սիրելիս,
Կառտոլը, միրգը, ձուկն ու սեխը…
Հպարտ ժպտում էր, տուն մտնելիս:
Մտա, պալտոս թափով կախի…
Ուզում էի շուտ գտալս մաշեի,
…Ճաշը կրկին առանց սոխի…
Չե, էն կատվին պիտի տշեի:
Լավ էր
Моя религия очень проста, моя религия - доброта.
(c)<<The Dalai Lama: Kindness, Clarity and Insight>>
http://www.buddhism.am
Հա՛յկ, իմ գրածում արդեն ամուսնացած էր։ Առաջին անգամ սոխով ճաշ էր պատրաստում։ Իր ամուսնու խաթր սոխից միանշանակ զզվելը/ անգամ չուտելով/ պատրաստ էր դադարել,բայց ախր էդ անիմաստ բանջարեղենը արցունք էր բերում նրա աչքերից, ուստի նա որոշեց բաժանվել…
Մինչ ամուսնություն
Ամուսնությունից հետո (մեկա ամուսնացավ
Սոխ լիներ ուտեինք…
Հոգնաց գործից գալիս էի տուն…
Չե վայ, շուկա պիտի մտնեի,
Դեմովս անցավ սև կատուն,
Բայց ես հոմ գիժ չեմ, որ կանգնեի:
Դե շուկայում առա ամենը,
Ինչ ցանկանում էր սիրելիս,
Կառտոլը, միրգը, ձուկն ու սեխը…
Հպարտ ժպտում էր, տուն մտնելիս:
Մտա, պալտոս թափով կախի…
Ուզում էի շուտ գտալս մաշեի,
Չե, էն կատվին պիտի տշեի:
Իսկ դու փոխել ես
Վաաաաաաաայ, ո՜նց եմ ծիծաղում…
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 01.04.2007, 23:30:
Հուսով եմ ծիծաղում ես ոչ թե սխալիս վրա, այլ բանաստեղծությանՎաաաաաաաայ, ո՜նց եմ ծիծաղում…
Բայց ճիշտ ասած «Կարճ ասած սիրտս քեզ չեմ նվիրում» խոսքերից ենթադրեցի, որ ամուսնացած չի, թե չե արդեն նվիրած կլիներ
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 02.04.2007, 16:17:
Ճիշտ ես…տենց ավելի տրամաբանական ա…չէի մտածել
Շատ բան փոխվեց այն վախտվանից,
Երբ հեռացավ Հորթն էշացած…
Հայտնվեցին հորթոտ Էշեր,
Ու կեղտ լզելն մոդա դարցած,
Դառել է ցավը բոլորի,
Ով կեղտ լիզել չի սովորում…
Ուլիկն գնաց ուրիշ այգի,
Բյուրոտուկը լուռ հեռացավ,
Արջուկի թևը կոտրվեց,
Եվ նա չի տիրական… ավաղ…
Սիրուն այգին դարձավ մի կեղտ,
Պղտոր հոտած ու ճգնավոր,
Եվ բոլորին սկսեց թվալ,
Որ կայֆ են ստանում ամեն օր…
Բայց բնությունը ուժեղ բան է,
Սա էլ կանցնի, ու տե՛ս, մի օր,
Այգում հավքված գունդ քաքից
Դուրս կհելնի էլի մի նոր
Ու լուսավոր սիրու այգի:
Չգիտեմ ով ոնց բայց ես Հայկին հասկացա
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Այսքան գիշեր ու այսքան մութ
Այսքան խորը ցնդաբանում
Այսքան ուռած իմ գլուխը
Ու տաղանդը ձեր անհատնում
Ես սիրում եմ, երբ սիրում եմ
Ու չեմ սիրում, երբ հենց այնպես
Ու ապրում եմ, երբ կարդում եմ
Որ ցնդած եք դուք էլ ինձ պես
Մտորումներ Մյունխենի մետրոյում
Գետնի տակ ապրող հսկա մարդանոց,
Կտեսնես այստեղ կերպարներ դու բոց.
Երբեմն կազդվես, երբեմն կապշես,
Հաճախ էլ կուզես խարակիր անել քեզ:
Նայեք, գալիս է հսկա մի տատու,
Աչքի փոխարեն՝ նկարած կատու,
Իսկ սա կարծես թե Պոպինսն է Մերի,
Միայն հնացած մի հիսուն տարի:
Այս ջահել քյոռփեն էլ իրեն ծակոտել
Հազար մեխ ու փուշ է ականջին խրել,
Թե բարանին էլ ներս ու դուրս նայես,
Մի խուրձ ժանգ մետաղ միայն կտեսնես:
Այ բալամ, գոնե քթիդ ձեռք չտայիր,
Հոնքերդ գոնե մի քիչ դու խղճայիր,
Շուտ բերեք էստեղ խոշոր մի մագնիս,
Հավաքենք ջարդոնը մետրոյի տակից:
Իսկ սա սև հագած` քաղքի սատանիստ,
Հայացքին նայես՝ կազմ, պատրաստ սադիստ,
Վրան էլ գրած յոթ անեծք դժոխքի,
Մանգաղն էլ մահվան սրան չի շտկի:
Սա էլ հասարակ մի տարեց տատի,
Ներկած թուշ, պռոշ, աչքն էլ չես գտնի,
Կնճռոտ ձեռքով կուղղի փեշը կարճ,
Սիլիկոն դոշը կշարժի ձախ աջ:
Մի քիչ կնայի էն ջահել տղուն,
Կամաց կժպտա, գողտրիկ ու թաքուն,
Հետո համարձակ առաջ կքայլի,
Ա՛յ տատի, մի հատ դու քեզ հավաքի:
Ո՞վ լիքոտ մարդուն տգեղ կանվանի,
Բայց ամեն ինչն էլ չափ ու ձև ունի.
Ախր սա արդեն մի սար է ճարպի,
Հինգ հարյուր կիլոն կտա ու կանցնի:
Դե հերիք մեջդ նոր պիցա խցկես,
Վրայից էլ մի շիշ կոլայով ջրես,
Ստամոքսդ դարձրիր մի մեծ դույլ աղբի,
Ախչի' ջան, քո վերջը էլ լավ չի լինի:
Իսկ սրանք հայտնի պանկերն են անգյալ,
Մազի փոխարեն՝ գունագեղ հովհար,
Նրանց կողքին էլ՝ մի ահեղ բայկեր,
Վրան ձիգ կաշի ու մեծ ժնջիլներ:
Վա՜յ, իսկ սրանց ես շատ եմ սիրում,
Հայտնի են նրանք ամբողջ Մյունխենում,
Հագնում են շորեր զուտ բավարական,
Ազգային տարազ, կոշիկ տնական:
Ու քեֆ են անում, գարեջուր խմում,
Երգում, պարում, լավ ուրախանում,
Ես էլ եմ ուզում գլխարկ փետրավոր,
Ու կանաչ շորտեր պատյաշկաներով:
Մեկ էլ ներս կգա մի ցնդած պոետ,
Մետրոյում կասի մի ճառ հոյակերտ,
Ու հետո կնայի վրադ ուշադիր,
Իրբ՝ օտար մարդ, սիկտիրդ քաշիր:
Մի նայիր վրաս, պատրաս եմ վաղուց
Քաշել սիկտիրս. փոշման եմ գալուց:
Լավ է՝ ես գնամ իմ տունը բարի,
Որտեղ չեմ տեսնի ամեն գազանի:
Դուք էլ մետրոյի խորքում մնացեք ,
Ծակվեք, ճառ ասեք, պիցայով սպանվեք,
Իսկ ես կծամեմ մի մատղաշ կոտեմ,
Որ ուժ ունենամ, նոր գիր մոգոնեմ:
Կար չկար, մի հսկա կար`
Եսասեր ու վնասակար:
Ուներ երեք որդիներ,
Մեկը մյուսից եսասեր:
Մեկի անունը Տավար`
Հաստամարմին, կռվարար,
Մյուսի անունը Խիար`
Վարունգի նման նիհար:
Երրորդն էլ` յանը տարած,
Իսկ անունը` Կտցրած,
Արդեն տեսքին նայելիս
Մարդու ծիծաղ էր գալիս:
Հսկան ավտո էլ ուներ,
Ուներ` աշխարհը չուներ:
Հսկա փոխադրամիջոց`
Իսկական գլուխգործոց:
Երեք որդիներն եկան,
Միահամուռ, միաձայն,
Ավտոն խնդրելու հորից.
"Քշենք, կբերենք նորից":
Խոսեց ահարկու հսկան.
"Կտամ, կտամ անպայման,
Բայց չբերեցիք` վայ ձեզ.
Կուղարկեմ մանկապարտեզ:"
Տղաներն ավտոն առան
Ու սարի գլուխ ելան:
Տավարը հանկարծ ասաց.
"Եկեք քշենք սարով ցած":
Տավարը նստեց ղեկին
Ու սլացավ մոլեգին:
Ադրենալինը ելավ
Ու մեր Տավարին կերավ:
Խիարը նստեց ղեկին
Ու սլացավ մոլեգին:
Ադրենալինը ելավ
Ու Խիարին էլ կերավ:
Կտցրածն էլ սլացավ
Միլիոնի տակ հեռացավ:
Էլ չերևաց նա այդտեղ,
Ոչ էլ ավտոն այդ շքեղ:
Տղաները տուն դարձան
Ու պատմեցին Հսկային:
Հայրիկը խիստ բարկացավ,
"Ռադներդ քաշեք",-ասավ,
-"Ու մինչ չբերեք ավտոն
Չեմ թողնելու ես ձեզ տուն:
Ուր ուզում եք թափառեք,
Մինչև ավտոն չգտնեք:"
Եղբայրները գնացին
Սարեր, ձորեր շրջեցին
Բայց այդպես էլ չգտան
Այդ անիծված մեքենան:
"Գտա՞ր, Տավար..."
"Չէ~, չէ~..."
"Գտա՞ր, Խիար..."
"Չէ~, չէ~..."
"Վայ, վա~յ, վույ, վու~յ..."
"Վայ, վա~յ, վույ, վու~յ..."
"Գտա՞ր, տավա՛ր..."
"Չէ~, չէ~..."
"Գտա՞ր, խիա՛ր..."
"Չէ~, չէ~..."
"Վայ, վա~յ, վույ, վու~յ..."
"Վայ, վա~յ, վույ, վու~յ..."
Տուն չմտան այլևս
Եղբայրները սևերես
Իրենց եղբոր պատճառով,
Որ ֆռռում էր ավտոյով...
Все люди - евреи, просто не все нашли смелость признаться.
Հայկո, ապրես, շատ լավն էր
Մի քիչ նմանվեց "Պողոս-Պետրոսին" վերջում: ԼԱԱԱԱԱՎՆ ԷՐ
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
'
Մեջբերել
Էջանիշներ