Պուլպուլակը

Սարի լանջին՝ ժայռի տակ,
Ապրում էր մի նապաստակ:
Ու թթվելով խոտերում
Իզուր բախտին էր սպասում:

Մի օր մի ապուշ եկավ,
Խոտը վառեց ու փախավ:
Փախավ դեպի չոլերը
Պուլպուլակի կողմերը:

Չոլի կենտրոնում ծառ կար,
Ծառի տակ պուլպուլակ կար:
Ջուրը՝ սառը ու զուլալ,
Անհնար էր դիմանալ:

Կրակը վառեց սարը,
Ընդհուպ մինչև կատարը:
Ովքեր մի կերպ փրկվեցին,
Այսկողմ-այնկողմ ծլկեցին:

Պախրեն փախավ չոլերը,
Պուլպուլակի կողմերը:
Ծառին հենված՝ մի ապուշ
Ոչխար էր քնած մուշ-մուշ:

Անցվորն եկավ տոթակեզ,
Պուլպուլակին որ հասավ,
Երկու հատ ոչխար տեսավ,
Ինքն էլ խմեց ու դառավ:

Ու ասավ իր խոսքերը
Անցվոր մարդը փոշմանած.
"Քու շինողի տատմերը..."
Բայց լսվեց միայն բառաչ:

Ծեր իմաստուն ագռավը
Ծառի վրից սա լսեց:
Հանեց իր հին նագանը
Ու անցվորին էլ գյուլլեց...

Հենց ագռավն էր կառուցել
Աղբյուրը չարաբաստիկ
Որի ջրից խմողը
Կզղջար բազմապատիկ:

Մենթերն եկան չոլերը
Պուլպուլակի կողմերը:
Երկու ոչխար տոթակեզ
Բառաչում էին աղեկեզ:

Մենթերը որպես վկա
Բերել էին նապաստակին,
Որպեսզի նպոն գտնի
Հրդեհի մեղավորին:

Ապուշ ոչխարը նստել
Էշի դեմք էր ընդունել:
Բայց քանի որ ապուշ էր,
Նրան հեշտ էր ճանաչել:

Եվ նապաստակը իսկույն
Ցույց տվեց մեղավորին:
Մենթերն էլ դրան տարան
Թոնրի մեջ խորովեցին:

Վերջում երկնքից 3 կտոր պանիր է ընկնում: Մեկը՝ պախրային, մյուսը՝ նապաստակին, երրորդն էլ՝ ագռավին: