Ղարաքիլիսայի ճակատամարտի մասնակից կապիտան Արտավազդ Հարությունյանի հուշերից:
“Նժդեհը շատ անգամ էր ոգեշունչ խոսքեր ուղղել բազմությանը, ի մասնավորի` մարտական ուժերին: Բայց Ղարաքիլիսայի ճակատամարտի նախօրեին ինքն իրեն գերազանցեց:
Ծովածավալ բազմությունը, որ հուսալքված, ընկճված, հոգեկան ծանր տագնապի մատնված էր, հանկարծ փոխվեց` հմայված ու հիպնոսացած Նժդեհի հրաշունչ խոսքերից: Էլեկտրականացած ամբոխը ռազմական բարձր տրամադրություն ցույց տվեց ու սկսեց գոչել`”Կեցցե Նժդեհը”, “Մահ կամ Ազատություն”…
-Դեպի ռազմաճակատ, այնտեղ է մեր փրկությունը,-կհնչեր Նժդեհի հուճկու, վճռական ու ինքնավստահ ձայնը:
Պետք էր տեսնել, թե Նժդեհի ճառից հետո, ինչպես մի պահ լքված, իսկ այժմ գոտեպնդված այս բազմության միջից մարտական ուժերը համախմբվեցին զինվորականների շուրջ, և, ամբոխային վիճակից դուրս եկած, կարգապահությամբ ենթարկվեցին հրահանգներին` կազմելով վաշտեր և գումարտակներ: Այսպիսով Ղարաքիլիսայի ճակատը, որ բաց էր մնացել և թշնամին պիտի կարողանար լիկվիդացիայի ենթարկել Արարատի և Սարդարապատի ռազմաճակատները, ապահովվեց և գոցվեց բաց աչքերով դեպի մահ գնացող զորամասերով: Եվ այդ բոլորը` շնորհիվ Նժդեհի”:
Մեջբերել
Էջանիշներ