Մեջբերում voter-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Իսկ հիմա ամենահետաքրքրականը - այս հոդվածի ԱՄՍԱԹԻՎԸ
Washington Post 1 հոկտեմբերի 1996թ.

Կարծում եմ հիշողության կորստով տառապողներ Հայաստանում շատ չեն առավելագույնը 300 հազար մարդ, որոնցից շատերի համար շատ շահավետ է հիշողության կորուստը, այդ իսկ պատճառով է, որ այն կորցրել են...

Հիշաչարությունն էլ է հիշղություն ու դրա վատ տեսակը, բայց չգիտես ինչու դա գիտակցելով, միևնույնն է շատ մեծ կարեկցանք ձերբակալվածների ու հալածվողների ԱՆՁԵՐԻ նկատմամբ չեմ զգում, զուտ միայն տհաճ զգացողություն ունեմ, որ ինչ որ մի թաղային ինքնասիրահարված տխմար մեկ ուրիշ թաղային տխմարիկի հետ, թաղի վրա ազդեցություն ունենալու հարց են լուծում......
Կարծում եմ նրանք՝ ովքեր 96–ին չափահաս են եղել, բոլորն էլ հիշում են 96–ը, ու չափազանցություն է այսպես խոսել հիշողության կորստի մասին։ Մասնավորապես ես 96–ին ընտրել եմ որպես բանակում ծառայող, ու ընտրել եմ ստիպողաբար, մատով ցույց են տվել «պտիչկա» դնելու տեղը և ստորագրելունն էլ հետը (չնայած Մանուկյանին մեկ է չէի ընտրելու, սակայն դա չի էականը)։ Որոշ առումով գուցե «դեժա վյու» ախտանիշերի հետքեր էլ կան։ Ու հիմա դիցուք ժողովուրդը չէր գնացել Տեր–Պետրոսյանի հետևից ու գնացել էր… ու՞մ հետևից, Վազգեն Մանուկյանի՞, այդ ինչպե՞ս, զոռով նրան ստիպեին, որ դուրս գա ու միտինգներ ու քաղաքացիական շարժումներ արթնացնի բարձրագոչ ելույթներով մերկացնելով իշխանությունների սխալներն ու ցույց տա իրական ճանապարհը, կամ էլ հեռուստատեսության եթերը թույնի ու թարախի մասին թույնոտ ու թարախոտ դեմքով օգտագործելու փոխարեն իրական բաներից խոսի՞, որևէ մեկը կա, որ համոզված է, թե Մանուկյանի հետևից որ գնար, ապա ավելի լավ կլիներ ու Մանուկյանը հիմա այս իշխանությունների վերջը տվել էր։ Թե՞ ուրիշ այլ մեկը կար, որի մասին չգիտեինք։ Այ հիմա իսկական անիմաստ հայլուրահայոցաշխարհագեղամյանամանուկյանակարապետիչախառը դեժա վյուն սկսվեց։