ուպս՜ Բյուր, սօրրի
ուպս՜ Բյուր, սօրրի
Աաա, սպանեցիրլավ, տեսնեմ ճամփեքին ինչ եմ ճարում: Համ էլ քո համար չեմ բերելու, Գայուշի ու Էլինայի համար եմ բերելու, նենց որ մի ոգևորվի:
Մեֆ, ես սիրում եմ հիվանդ էրեխեքին: Լուրջ եմ ասում, սիրում եմ: Իրանց հետ տարբեր առիթներով գործ ունեցել եմ: Շատ ժամանակ նույնիսկ ավելի հաճելի են, քան առողջները: Ես որ մի քանի տարի առաջ Փարիզ էի գնացել, մեր ազգականներից ամենաշատն էն մեկին սիրեցի, որը Դաուն ուներ: Ու սիրեցի նաև, թե ոնց էր իրա մաման իրան մեծացրել ու ոնց էր դեռ էդ տարիքում էլ հետը զբաղվում: Ու մենակ Դաունը չէ, ուրիշ տարբեր հիվանդություններով էրեխեքի հետ եմ շփվել, որոնք ահավոր շատ սիրո պակաս ունեին: Ինչի՞ համար: Ինչու՞ ա իրանց ծնողը լքել: Որտև դեսից-դենից բան կասե՞ն: Ի դեպ, արտասահմանից էլ շատ ընտանիքներ գալիս ու հիվանդ էրեխեքի են որդեգրում: Նենց որ մի ասա էլի, թե հնարավոր չի սիրել հիվանդ երեխային:
Իսկ տղաների հետ կապված, հա՛, բարդույթ ունեմ, չեմ ժխտում:
հը՞
Տրիբուն (23.08.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (23.08.2013)
Ուլուանա (23.08.2013)
Տենց ա չէ՞: ԻՆչից փախնում ենք միշտ գլխներիս ա գալիս:
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Ես էլ եմ հիվանդ երեխեքին ավելի շատ սիրում: Ասում են դա ուղղակի խղճահարություն ա` սեր չի, բայց չէ, ես իրանց սիրում եմ ու անհամբեր եմ սպասում իրենց հետ հանդիպումներին: Իրանք մի ուրիշ տեսակ բարություն ու կուտակված սեր ունեն, հատկապես ծնողազուրկ հիվանդ երեխաները և իրենց սերը աչքերից թափվում է մտնում սիրտդ![]()
![]()
StrangeLittleGirl (23.08.2013)
Էն որ հիվանդ երեխա ունենալը ավելի նախընտրելի ես համարում քան տղա երեխա ունենալը, բա էտ ի՞նչ ա: Այսինքն նման մոտեցումը լրիվ նոմալ ես համարու՞մ: Բյուր ջան, էս նույն բանը եթե գրեր մեկ այլ մարդ, հազիվ թե նման ձեւով արձագանքեի, բայց դու մարդկանց փսիխիկայի հետ գործ ունես: Դու ո՞նց կարաս էտքան հեշտությամբ տենց բաներ գրես ու հետո էլ ասես ոչ մի տրավմա չկա:
Իդեալական մարդ չկա, բոլորս էլ ինչ որ տրավմա ունեցել ենք:
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Mephistopheles (23.08.2013)
Չամիչ, տրավմա չկա: Չեմ հասկանում՝ աղջիկ կամ հիվանդ էրեխեքին աբորտ անելը կարա՞ նորմա համարվի, իսկ տղա ունենալ չուզենալը չէ՞ (ու էստեղ աբորտի մասին չի խոսվում): Համենայնդեպս, փաստորեն դուրս ա գալիս, որ ես տղա էրեխեքին էնքան չեմ ատում, ինչքան աղջիկներին աբորտ անող ծնողները, որ գոնե ամեն դեպքում համաձայնում եմ լույս աշխարհ բերելը: Դե հետո Մարիի հետ կփոխանակվենք:
Մեր հայաթում մի տղա երեխա կա՝ 4-5 տարեկան, ուղակի գժվում եմ իրա համար, նայում եմ ու չեմ կշտանում, երազում եմ նրա պես տղա երեխա ունենալ: Մորաքրոջս տղաները բոլորը աղջիկ երեխա ունեն, արդեն կշտացել եմ աղջիկ երեխեքից:
Դրա համար եմ զարմանում, հիմնականում պապաները աղջիկ են ուզում, մամաները տղա են ուզում:
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Mephistopheles (23.08.2013)
Cassiopeia (23.08.2013), Freeman (23.08.2013), StrangeLittleGirl (23.08.2013), Լեդի Վարդ (23.08.2013), Նաիրուհի (23.08.2013), Չամիչ (23.08.2013), Ռուֆուս (23.08.2013), Վոլտերա (23.08.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ