"Հայկական Ժամանակ" թերթի այսօրվա համարում տպագրված էր ընթերցողների մեկնաբանություններն, զգացմունքներն ու սպասելիքները ապագայի հետ կապված:
Մի քանի մեկնաբանությունների մեջ ինձ շատ հուզեց հատկապես 50-ամյա Լյուդմիլայի խոսքերը
Ստորև մեջբերում եմ այն առանց փոփոխության.
<< Փետրվարի 19-ին ընտրության եմ գնացել` բացառելու ՀՀ անունը նվաստացնող ամենամեծ չարիքը` Սերժիկի նախագահ ընտրվելը: Իրականում ես հաղթել եմ, նա` պարտվել: Արդյունքում մի բանում երկուսս էլ հավասար ենք. երկուսս էլ չընտրված նախագահ ենք: Ներեցեք անհամեստությանս համար: Եվ ուրեմն, օգտվելով ընձեռված հնարավորությունից` չընտրված նախագահի երդման իրավունքից, մի ձեռքս դնում եմ սրտիս, մյուս ձեռքս բռնցքած բարձրացնում եմ վեր ու հանուն ազատ, արդար և արժանապատիվ Հայաստանի պայքարում զոհվածների հիշատակի, ի պաշտպանություն այդ պատճառով ձերբակալվածների, ի վերջո` հանուն մեր վերջնական հաղթանակի` երդվում եմ. հավատարիմ մնալ առ Հայաստան ունեցածս սիրուս, չխնայել ինձ հանուն Հայաստանի արժանավայել ապագայի պայքարում, ոչ մի օր չընկրկել և չնահանջել:
Եվ ուրեմն` ՊԱՅՔԱՐ ՊԱՅՔԱՐ ՄԻՆՉԵՎ ՎԵՐՋ...>>
Մեջբերել
Էջանիշներ