Մեջբերեմ իմ ընկերներից երեքի խոսքերը`
1. ժողովուրդը լիդեռի կարիգ ունի...
2. մենք ամեն մեկս տեղով լիդեռ ենք...
3. հենց դա է մեր ցավը…
Բոլորն էլ ճիշտ են, ու էս ամեն ինչը իրար միացնելով մի բան եմ ուզում ասեմ: էսօրվա դրությամբ մենք լիդեռ չունենք, քանի որ լևոնի շուրջ չի հավաքվի հասարակության մեծամասնությունը /և փառք Աստծուն դրա համար/, որից հետևումա, որ ես ընդվզումը անիմաստա ու իր նպատալին հաստատ չի հասնի:
Ճիշտ է, մենք ամեն մեկս լիդեռ ենք, ու դա է մեր ցավը, քանի որ մենք դրսում ենք լիդեռ, մենք դրսում կարող ենք գաղափարական պայքարի շուրջ համախմբել մասսանիերի ու առաջնորդել, բայց հենց հայ հասատակությունում հավաքված լիդեռների բազմությունը վերածվում է ամբոխի, քանի որ ամեն մեկը անում է այն ինչ մտածում է, կամ` ինչ իրեն թվում է, որ մտածում է: Ու էս ամենի հետևանքով ծնվում է անկառավարելի ամբոխ… Կարծում եմ ժամանակն է, որ սովորենք տարբերակել գաղափարը ամպագորգոռ լոզունգներից, և իրոք գնալ գաղափարը մարմնավորողի հետևից, այլ ոչ թե փորփրենք մեր միտքը, որ այդ գաղափարը <ճոխացնենք> ու մեր կողմը քաշենք:
Մեջբերել
Էջանիշներ