Որ հանգիստ նայում ես, ապա կնկատես, որ Նալբանդյանից մինչ հիմա մեր համար շատ քիչ բան է փոխվել:
Ազատությունը մեր համար կմնա պատրանք, քանի դեռ մենք ճորտ ենք հոգով:
Ֆիզիկապես ճորտությունը նույպես ամոթալի երևույն է, սակայն դա անցողիկ է, ժամանակավոր:
Իսկ եթե մարդը, ու առավել ևս հավաքականությունը ճորտ է հոգեպե՞ս, .... դա դաժան բան է:
................
Կարող է տարօրինակ հնչի, բայց ես համարում եմ, որ ազատ եմ մաքսիմալ: Որովհետև համարում եմ, որ ես պետության հետ ես այլևս կապ չունեմ: Երբ նա կդառնա իմ պետությունը, այն ժամանակ էլ ես կապ կունենամ ու կսկսեմ իրականացնել իմ սահմանադրական և այլ ազատությունները:
Իսկ այսպես, այս այլասերված ավազակատիրույթների հետ ես կապ չունեմ: Սա իմ երկիրը չի: Երբ որ գրավեմ, այն ժամանակ էլ կլինի: Իսկ առայժմ, սա իմը չի:
Մեջբերել
Էջանիշներ