User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ըստ ձեզ՝ իշխանափոխություն կլինի՞

Քվեարկողներ
177. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Այո, անպայման:

    75 42.37%
  • Ոչ, չեմ կարծում:

    88 49.72%
  • Ինձ ի՞նչ, չի հետաքրքրում:

    14 7.91%
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 455 հատից

Թեմա: Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

Համակցված դիտում

Նախորդ գրառումը Նախորդ գրառումը   Հաջորդ գրառումը Հաջորդ գրառումը
  1. #1
    նստած հելած Լեռնցի-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.11.2007
    Հասցե
    ՀԻմա Երևանում, բայց Գորիսից եմ
    Տարիք
    37
    Գրառումներ
    1,099
    Բլոգի գրառումներ
    47
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Եվ նորոգման ենթակա չէ:

    Որևէ կասկած չկա, որ իշխող վարչախումբը հերթական անգամ կեղծեց ընտրությունը: Այս անգամ նա կարծես թե չբավարարվեց վարչական ռեսուրսով, տարատեսակ ընտրակաշառքներով, կաշառված ընտրողներին տեղամասեր բերման ենթարկելով և <կարուսելներ> կազմակերպելով: Ըստ երևույթի քվեարկության և ձայների հաշվարկի ընթացքում տեղի ունեցան ավելի լուրջ հանցագործություններ նույնպես: Ամեն դեպքում Գագիկ Բեգլարյանին և ՀՀԿ-ին վերագրված 47 տոկոսը իրողության հետ որևէ կապ չունեցող անհեթեթություն է: Այդպիսի թվի հրապարակումը նշանակում էր մեկ բան: Սերժ Սարգսյանը հայտարարում է, որ ինքը չի պատրաստվում հանձնել իշխանությունը, չի պատրաստվում այն կիսել որևէ մեկի հետ, չի հանդուրժի որևէ առնետավազք իր նավից, ու այդ ամենին հասնելու համար միջոցների միջև խտրականություն չի դնելու:

    Որքան էլ մեծ լինեն ընտրակեղծիքները, դրանք սպասելի և կանխատեսելի էին: Սերժ Սարգսյանը չէր կարող թույլ տալ, որպեսզի իր գլխավորած կուսակցության թեկնածուից բացի որևէ մեկը քաղաքապետ դառնար: Փոխարենը ավելի մեծ ուշադրության է արժանի ընտրությունների մեկ ուրիշ, շատ ավելի կարևոր արդյունք: Այն է. առաջին նախագահի պարտությունը, ավելի ճշգրիտ, անսպասելիորեն մեծ թվով ձայների կորուստը: Քաղաքապետի թեկնածու Տեր-Պետրոսյանը առնվազն հարյուր հազարով կամ շուրջ 60 տոկոսով պակաս քվե ստացավ նախագահի թեկնածու Տեր-Պետրոսյանից: Ընդ որում պակասած ձայների միայն մի փոքր մասը գողացվեց: Իսկ մնացած ընտրողները ոչ միայն մնացին տանը նստած, նրանց կեսից ավելին նույնիսկ քվեարկեցին ասֆալտապատողների օգտին: Ինչո՞ւ:

    Շատերը զարմացան, երբ Կոնգրեսի առաջնորդ նախկին նախագահը հայտարարեց քաղաքային ընտրություններին մասնակցելու իր որոշման մասին: Ոմանք հիացան նրա հերթական ձիու քայլով և ոգևորվեցին, ոմանք տարակուսեցին, թե ինչու նա իջավ նախագահական բարձունքից: Եղան նաև վախեցողներ: Պատճառներ կային: Նախագահական ընտրությունների ժամանակ Երևանում նա ստացել էր գրեթե այնքան քվե, որքան այս ընտրություններում արձանագրվեց իշխանական կուսակցության օգտին: Այն ժամանակ էլ էին ընտրությունները կեղծվել, բայց շուրջ 180 հազար մարդ այնուամենայնիվ քվեարկել էր ընդդիմության առաջնորդի օգտին: Բացի այդ Տեր-Պետրոսյանը վարպետորեն խաղից հանեց Րաֆֆի Հովհաննիսյանին և մնաց միակ ընդդիմադիր ուժը: Իսկ իշխանական թևը ներկայանում էր միմյանց հետ մրցակցող, նույնիսկ հակամարտող կուսակցություններով: Ավելին, միայն Երևանում քվեատուփերը հսկելը շատ ավելի հեշտ էր, քան ողջ երկրում, իսկ Կոնգրեսը արդեն որոշ չափով կազմակերպված կառույց ուներ: Մի խոսքով, հաղթելու բոլոր նախադրյալներն առկա էին:

    Սակայն հաղթանակի օգտին խոսող այդ նախադրյալների կողքին կար մեկ ծանրակշիռ պատճառ, որը կանխորոշեց պարտությունը: Ընդդիմադիր տրամադրված ընտրազանգվածի մեծ մասի կողմից առաջին նախագահը այլևս չէր ընկալվում որպես արագ իշխանափոխության հասնելու գործիք: Եվ նրանք իրավացի էին: Մարդիկ հոգնել էին Տեր-Պետրոսյանի պատմագիտական վերլուծություններից, նրանից հեղափոխություն էին ակնկալում, սակայն ստացան <սահմանադրական պայքար>: Մարտի 1-ին ընդդիմության առաջամարտիկները բարիկադներ կառուցեցին, անձնազոհաբար կռվեցին և կարող էին հաղթել, սակայն այդպես էլ մնացին առանց առաջնորդ: Ոչ ոք չէր կասկածում, որ քաղաքային ընտրությունները նույնպես կեղծվելու էին, որից հետո սահմանադրական պայքարը շարունակելը անիմաստ էր լինելու: Հասկանալի էր նաև, որ եթե անգամ, եթե Տեր-Պետրոսյանը դառնար քաղաքապետ, նա անմիջապես չէր զարգացնելու հաջողությունը, այլ կաբելային հեռուստատեսություն էր ստեղծելու:

    Տեր-Պետրոսյանը առաջին գործիչը չէ, որ փորձեց օգտագործել ժողովրդի ատելությունը իշխանությունների հանդեպ: Սակայն, եթե մյուսները դա անում էին իշխանության հասնելու կամ առնվազն խորհրդարանում ներկայացված լինելու համար, ապա <հիմնադիր> նախագահը շատ լավ հասկանում էր, որ ինքը նորից նախագահ չի դառնալու, պատգամավոր դառնալ էլ չէր երազում: Շարժումը նա օգտագործեց պատմության առջև ինքնամաքրվելու, Արցախը ծախողի, թուրքամետ և արևմտամետ գործչի պիտակներից ձերբազատվելու, իր կառավարման տարիների սխալների ու հանցանքների համար արդարանալու, նախկին ընդդիմախոսների հետ ունեցած հին վեճերը իր օգտին լուծելու և ժողովրդի հիշողության մեջ որպես ժողովրդավարության առաջամարտիկ և ծանրակշիռ քաղաքական գործիչ մնալու համար: Որպեսզի այս ամենը կարողանար անել, առաջին նախագահին մեծ և ուշադիր լսարան էր պետք իր երկար վերլուծական ճառերի համար: Իսկ 20 հազար մարդու, Լևոնին լսելու ակնկալիքով, հրապարակում կարող էր հավաքել միայն արագ իշխանափոխության հույսը: Եվ նա տվեց այդ հույսը, ներկայացավ որպես լավագույն <գործիք>, որին օգտագործելով ժողովուրդը վերջապես կարող է հասնել իր նպատակին:

    Սակայն հիմա իշխանափոխության գործիքը այլևս մաշված է: Բոլոր գործիքներն էլ վաղ թե ուշ մաշվում են և անպիտան դառնում: Իրենց առաջին վերելքից հետո նույն բախտին են արժանացել Վազգեն Մանուկյանը, Դեմիրճյանները, Գեղամյանը: Սակայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանի դեպքը առանձնահատուկ է: Գործիքների այդ տեսակի մեջ նա լավագույնն էր և պետք է ենթադրել կլինի վերջինը: Նրա հետ միասին բարոյապես մաշվում է նման <գործիքների> հին սերունդը: Քաղաքական պայքարի նոր գործիքներ են պետք, ոչ թե անհատներ, այլ կառույցներ, ոչ թե ամբոխվար կուռքեր, այլ ընտրված առաջնորդներ, որոնք հայ ժողովրդին կհամախմբեն և կառաջնորդեն ոչ թե <ընդդեմ> իշխանավոր անհատների, այլ <հանուն> ազգային նպատակների:

    Արմեն ԱՂԱՅԱՆ
    http://www.natnews.info/index.php?news=2452
    Վերջին խմբագրող՝ Լեռնցի: 11.06.2009, 11:27:

    Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:

  2. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (16.06.2009), One_Way_Ticket (11.06.2009), Tig (11.06.2009), urartu (29.10.2009)

  3. #2
    Նախարար ministr-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.09.2008
    Հասցե
    3-րդ Մաս
    Տարիք
    46
    Գրառումներ
    4,740
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Եվ նորոգման ենթակա չէ:

    Հետաքրքիր հոդված էր:
    Հայաստանում միայն մի եղանակով ա հնարավոր սահմանադրական ճանապարհով իշխանափոխություն անել ` պալատական հեղաշրջումով: Մարդիկ ստիպված հրաժարական կտան, արտաքինից ամեն ինչ սահմանադրական կլինի: Մնացած բոլոր ձևերը Հայաստանում չեն աշխատում: Իսկ ուժի միջոցով հեղաշրջումը հղի է բազմատեսակ վտանգներով առաջին հերթին հենց հեղաշրջում կազմակերպողների ու անողների համար, էլ չասեմ պետության: Իսկ պալատական հեղաշրջում համենայն դեպս մոտակա ժամանակներում անհնար է իրականացնել, քանի որ օլիգարխիան և մոնարխիան, գեներալիտետի հետ միասին, ունեն նույն շահերը և քայլում են ձեռք ձեռքի բռնած: Բաստիլի գրավումների ժամանակներն անցել են:
    Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Nadine (12.06.2009), Tig (11.06.2009)

  5. #3
    զԳյուլնազդ հելվետիկ Տատ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.06.2008
    Հասցե
    Շվեյցարական Ալպեր
    Գրառումներ
    1,026
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

    Քաղաքական պայքարի նոր գործիքներ են պետք, ոչ թե անհատներ, այլ կառույցներ, ոչ թե ամբոխվար կուռքեր, այլ ընտրված առաջնորդներ,
    Այդ կուռքային իրավիճակն ինձ ամենից շատն է խանգարում ԼՏՊ և ՀԱԿ-ի մեջ: Եվ այն, որ ԼՏՊ շատ հմուտ ձևով ինքն է ստեղծել ու խնամում է մինչև հիմա իր իմիջը՝ Առաջին նախագահ... լևոն-լևոն (ոչ թե ազատություն և այլն) կոչեր...քաղաքապետի ցուցակի համար մեկ...

  6. #4
    nocturnus Հայկօ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.08.2008
    Գրառումներ
    8,423
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    10 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

    Մեջբերում Տատ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Այդ կուռքային իրավիճակն ինձ ամենից շատն է խանգարում ԼՏՊ և ՀԱԿ-ի մեջ: Եվ այն, որ ԼՏՊ շատ հմուտ ձևով ինքն է ստեղծել ու խնամում է մինչև հիմա իր իմիջը՝ Առաջին նախագահ... լևոն-լևոն (ոչ թե ազատություն և այլն) կոչեր...քաղաքապետի ցուցակի համար մեկ...
    Տատ ջան, անձամբ ես ավելի շատ ընդդեմ եմ, քան թե հանուն : Այսինքն՝ կուռք ուզեմ էլ՝ չեմ կարող ունենալ: Կան մի քանի հիմնարար գաղափարներ, կան այդ գաղափարներից շեղվողներ ու կա այլընտրանք: Բնականաբար, ընտրելու եմ որ թե նաղդ վատը, այլ «երևի» վատը: Թեկուզ մենակ նրա համար, որ ոչ թե նաղդ ա, այլ «երևի»: Ու որտև եթե, ասենք, փոսի մեջ նաղդ սովից մեռնում ես, ու մի հիվանդ մարդ ձեռքը պարզում ա, որ քեզ հանի, հաստատ ձեռքդ կտաս, չես ասի՝ «չէ, դու գնա, թող բժշկական ռեզինից ձեռնոցներով ու մեծ բյուստով սիրուն բուժքույր գա», որտև կարող ա վարակվես, կարող ա՝ չէ, բայց որ մնաս, հաստատ մեռնելու ես:

    Վիտա ջան, դու հավատու՞մ ես, որ իշխանափոխության դեպքում ավելի վատ ա լինելու: Չէ, լուրջ, հավատու՞մ ես: Ո՞նց ես պատկերացնում էդ ավելի վատը: Իմ կարծիքով՝ ծայրահեղ դեպքում, ասենք, ոչ մի բան էլ չի փոխվի, բայց ավելի վատ հաստատ չի լինի: Էդ դեպքում՝ ինչու՞ ոչ:
    DIXI
    carpe noctem

  7. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Mephistopheles (12.06.2009), murmushka (12.06.2009), Rammer (12.06.2009)

  8. #5
    Նախարար ministr-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.09.2008
    Հասցե
    3-րդ Մաս
    Տարիք
    46
    Գրառումներ
    4,740
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

    ՄԻԹԵ ՈՍՏԻԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊԱՏՐԱՍՏ ԷՐ ԲԱՑԵԼ ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ ՀՐԱՊԱՐԱԿԸ
    Եթե մարտի 1-ին Մյասնիկյանի արձանի մոտ հավաքված բազմությունը վերադառնար հետ Ազատության հրապարակ, ապա հեղափոխությունը կլիներ հաղթած: Այդ միտքը հունիսի 15-ին Դե ֆակտո ակումբում հայտնել է ՆԺԿ առաջնորդ Արամ Կարապետյանը, լրագրողների համար մեկնաբանելով հունիսի 12-ին ՀԱԿ հանրահավաքի իր ելույթի այն դրույթը, որ պետք է ժողովրդական նոր հզոր ալիք, որի անունը “եթե կուզեք, դրեք հեղափոխություն”:

    “Հայաստանում, ինչպես Հարավային Կովկասի բոլոր երկրներում, երբ որ իշխանությունը քայլ է անում եւ չի հաջողում, իշխանական բուրգը սկսում է փլվել: Եթե առավոտյան մտել էին ծեծուջարդով ցրել էին, բայց դրանից հետո ժողովուրդը չէր համակերպվել դրա հետ, հավաքվել էր, եւ եթե հետ գար ու Ազատության հրապարակը էլի վերցներ, իմիջայլոց, ուզում եմ նշել, որ դա կաներ խաղաղ ճանապարհով, համոզված եղեք: Այդ ժամանակ, այդ հավաքի ժամանակ, որը Ավարայրի նման ժողովուրդն ինքնուրույն հավաքվել էր եւ պատրաստ էր յուրաքանչյուր գործողության, դրա համար էլ ոստիկանությունը, իսկ իմ մոտ կան բավականաչափ փաստաթղթեր, որպես մարտի 1-ի հանձնաժողովի անդամ, բավականաչափ փաստաթղթեր, որոնք դուք դեռ չեք տեսել, չեք լսել, թույլ է տալիս ինձ կարծել, որ ոստիկանությունը լիովին պատրաստ էր, եթե այդ ժամանակ այդ ամեն ինչն ուղղորդվեր դեպի Ազատության հրապարակ, այլ ոչ թե Մատենադարան, նույնպես համաձայնվելու էին եւ թույլատրելու էին Ազատության հրապարակ գնալ: Հաջորդ օրը, այդ հանրահավաքը, դառնալու էր երկակի: Սա տրամաբանություն է, ինչպես այդ հանրահավաքը դարձավ երկակի, երբ որ հիշում եք Սերժ Սարգսյանն արեց իր հանրահավաքը հանրապետության հրապարակում, որը միացավ Ազատության հրապարակի հանրահավաքին: Դրա համար, խաղաղ ճանապարհը դա այն է, երբ որ միանշանակ երեւում է, որ ժողովուրդը անկոտրում կանգնած է եւ սկսում է բավականաչափ լուրջ փլուզվել բուրգը”, ասում է Արամ Կարապետյանը:
    http://lragir.am
    Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:

  9. #6
    Ադմինիստրատոր Artgeo-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Թբիլիսի, Վրաստան
    Տարիք
    39
    Գրառումներ
    8,377
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Պատ. Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

    Կլինի, անպայման կլինի... Վերջին տվյալներով սեպտեմբերի 18-ին:

  10. #7
    Պատվավոր անդամ
    Վիշապ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    03.12.2007
    Հասցե
    Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ
    Գրառումներ
    7,460
    Mentioned
    23 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Պատ. Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

    ԱՊԱԳԱ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅԱՆ ՈՒՐՎԱԿԱՆԸ

    Ժամանակակից հասարակության մեջ բիզնեսի նշանակությունն անուրանալի է: Բիզնեսը ժամանակակից մարդու կրոնն է, ուր “անհավատների” դեմ վարվող պատերազմներին փոխարինել է շուկայական մրցակցությունը: Արևմուտքում արիստոկրատների դինաստիական ամբարտավանությունն իր տեղը զիջեց ձեռնարկատիրական էգոիզմին և շահույթի մոլուցքին: Համարվում է, որ բուրժական պետության գործառույթներից մեկն էլ այդ էգոիզմը սանձելն է և այն ենթարկելը հասարակության ընդհանուր շահերին: Դեռ Ա. Սմիթն էր նկատել, որ կապիտալիստների նպատակը ոչ թե մրցակցությունն է՝ ազատ շուկան, այլ շահույթի մաքսիմալացումը:

    Եթե մեզ հարց տանք՝ ի՞նչ ծրագրով է զարգացել հայկական “կապիտալիզմը”, ապա պետք է պատասխանենք՝ խորհրդային քաղտնտեսական ձեռնարկներից վերցված մոդելներով: Եթե հիշում եք, այդ դասագրքերում կապիտալիստները բնութագրվում են որպես ագահ և հանցագործ մարդիկ, իսկ բուրժուական պետությունը ոչ միայն չի սանձում նրանց էգոիզմը, այլ ընդհակառակը՝ ճնշում է շահագործվողների ելույթները: Որքան էր այդ պնդումներում ճշմարտությունը, թողնենք այդ դասագրքերի հեղինակների խղճին. կարևորն այն է, որ ամբողջատիրական համակարգից հոգնած խորհրդային մարդիկ պատրաստ էին փոխանակել կոմունիստական “դրախտը” կապիտալիստական “դժոխքով”: Մնում էր այդ ծրագիրն իրագործել, ինչը հետևողականորեն արվում է հետխորհրդային բոլոր տարիներին: Ահա թե ինչու մեր կապիտալիստ-օլիգարխները կարծես իջել են խորհրդային Հասարակագիտություն դպրոցական դասագրքի էջերի ծաղրանկարներից: Բայց կան նաև շեղումներ այդ ծրագրից:

    Նախ և առաջ նկատենք, որ դասական բուժուական պետության մոդելում իշխանությունը բաշխված է կուսակցական տարբեր խմբերի միջև. Հայաստանում այն կենտրոնացած է նախագահի և նրա շուրջ համախմբված փոքրիկ խմբի ձեռքում՝ ձևավորվել է “իշխանական մոնոլիտ”: Փորձագետներն անվանում են տարբեր՝ ոմանք 15, մյուսները՝ 50 ընտանիքների անուններ:

    Նրանք բոլորը մոնոպոլիստներ են, իրենց ձեռքում կենտրոնացրել են ներմուծման կամ արտադրության որևէ ճյուղ, որը նրանց հնարավորություն է տալիս ստանալ գերշահույթներ, բայց խուսափել հարկեր վճարելուց: Իրենց այդ դիրքին նրանք պարտական չեն իրենց ձեռնարկատիրական տաղանդներին: Իշխանությունը պարզապես նրանց նշանակել է մոնոպոլիստ. դու բենզին ես բերում, դու՝ շաքարավազ և այլն: Սխեման այնքան էր դուր եկել իշխանություններին, որ նույնիսկ շոու աստղերն էին սկսել “նշանակովի” լինել: Չափանիշը երկու դեպքում էլ նույնն էր՝ իշխանության նկատմամբ հավատարմությունը:

    Համապատասխանաբար, իշխանությունն է որոշում, թե որքան հարկ պետք է մուծի օլիգարխը, որքան՝ “ստվերային” կասսան՝ “պատրիմոնիում”: Պատրիմոնիում էր կոչվում այն գանձարանը, որ հիմնել էր Հուլիոս Կեսարը և որի առանձնահատկությունն այն էր, որ այդ գանձարանից արված ծախսերի համար նա հաշվետու չէր սենատի առջև: “Պատրիմոնիումը” դարձավ կայսերական իշխանության ֆինանսական հիմքը և այդ պատճառով Հայաստանի տիպի հասարակությունները սոցիոլոգները և տնտեսագետները անվանում են “պատրիոմոնիալ”:

    Քանի որ այդ “կապիտալիստների” շահույթները և գերշահույթները երաշխավորված են իշխանության կողմից, ապա ոչ մի ազատ շուկայի՝ մրցակցության մասին խոսելն ավելորդ է: Հենց այս պատճառով էլ այդ “ընտրյալների” ցուցակը վերջին 15 տարվա ընթացքում փոփոխության չի ենթարկվել:

    Իսկ ինչպե՞ս կարող է գործել “չլիցենզավորված” բիզնեսմենը: Այդ ռեժիմն անվանում են “խորհրդատվական ռեժիմ”, քանզի ձեռնարկատիրությամբ զբաղվելու համար նրանք թույլտվություն պետք է ստանան իշխանությունների կողմից “լիցենզավորված” ոչ-ձևական, հիմնականում՝ քրեականացված կառույցներից և միայն դրանից հետո ստանալ նաև ձևական համաձայնություն:

    Այսպիսով, հայկական բիզնեսը կախված է գործող իշխանություններից և ձգտում է ձուլվել նրան. ձեռնարկատերը ձգտում է դառնալ դեպուտատ, նախարար և այլն: Սա այն լոբբինգը չէ, որ մեզ հայտնի է Արևմտյան համակարգից: Սա համակարգային սկզբունք է. հասարակական շահերը փոխարինվում են մի քանի ընտանիքների էգոիստական շահերով: Լրագրողներն այն անվանեցին “կլանային համակարգ, իսկ նախագահության թեկնածուներից մեկը՝ “մոնղոլ-թաթարական ավազակապետություն”:

    Խոշոր կապիտալի և պետական իշխանության միաձուլումը տեղի ունեցավ արտոնության մեխանիզմի շնորհիվ: Ձեռնարկատերերի մի մասը պատրաստ էր իր վրա վերցնել կենտրոնական իշխանության գործառույթները, օրինակ՝ ընտրությունների ժամանակ, և իշխանության նկատմամբ իրենց հավատարմության փոխարեն ստացան քաղաքական, ադմինիստրատիվ և բյուրոկրատական հովանավորություններ: Նախագահական իշխանությունը դարձավ պատրոնաժային, իսկ ձեռնարկատերերը՝ պատրոնի հաճախորդներ:

    Հայաստանում կան բազմաթիվ բիզնես կազմակերպություններ, որոնք ներկայացնում են միջին և մանր բիզնեսի խմբերի շահերը: Սակայն իշխանությունները չեն աշխատում այդ կազմակերպությունների հետ, գերադասելով “անհատական” մոտեցումը:

    Իշխանական “մոնոլիտը” սկսում է երերալ միայն ընտրությունների ժամանակ, երբ պատրոն-հաճախորդ հարաբերություններում բալանսը խախտվում է և խնդրողի դերում հանդես է գալիս “պատրոնը”: Իշխանությունը դառնում է բազմաբևեռ և առաջանում են խնդիրներ: Երբ աջակցությունը անբավարար է իշխանություններին վերարտադրվելու համար, նա դիմում է կոշտ ուժին՝ գնդակահարում է բողոքողների, ինչպես արդեն եղել է:

    Իշխանություններն իրենք սահմանել են կոշտ կանոններ. ընտրություններում հաղթողը ստանում է ամեն ինչ, պարտվողը՝ ոչինչ: Հենց այդ պատճառով դրանք կրում են անզիջում բնույթ: Դրան հարկավոր է ավելացնել լեգիտիմության պակասը:

    Եթե բացառենք ընտրակաշառքի ազդեցության տակ քվեարկած ընտրողներին, ապա պետք է նշենք, որ ընդիմությունը ստանում է ձայների ճնշող մեծամասնությունը: Մյուս կողմից, իշխանությունների կողմից ձայներ հավաքելու ավելի “օրինական” ձև ստեղծված չէ: Այսինքն ոչ միայն լեգիտիմության պակաս կա, այլ նաև առկա է իշխանությունների լեգիտիմության անընդհատ անկում մինչև զրոյական մակարդակ:
    Բայց լեգիտիմության բացակայությունը խնդիր չէ իշխանությունների համար, քանզի վաղուց արդեն քաղաքական պայքար չկա, այլ միայն՝ տնտեսական, միասնությունը ոչ թե գաղափարական է, այլ՝ կոռուպցիոն և ընտանեկան-կլանային:

    Բարգավաճ Հայաստան կուսակցության ստեղծումը խիստ խորհրդանշական սահմանագիծ էր. սա նշանակում էր, որ իրական կուսակցական քաղաքականության վերջին փշրանքներն իշխանությունները վերացրել են. այլևս կա միայն մի կուսակցություն՝ իշխանական կլանի “ձեռնարկատիրական” կուսակցությունը: Սակայն ամենաբնորոշը Հանրապետական կուսակցությունն է, որի անդամներին համախմբողը փոխադարձ կոռուպցիոն և ընտանեկան-կլանային շահերն են, ամրապնդվող “դինաստիական” ամուսնությունների միջոցով: Նման համակարգում պետությունը դիտվում է, որպես կապիտալիստական շահույթ բերող ձեռնարկություն, իսկ ժողովուրդը՝ շահագործման և կեղեքման ենթակա բազմություն: Պետության գաղափարի նման այլասերումը համարժեք է հակասահմանադրական հեղաշրջմանը, երբ վերջնականապես ոչ-ձևական կանոնները, օլիգարխների կարտելային համաձայնությունը լիովին և անշրջելի փոխարինում են ձևական օրենքներին:

    Իշխանական “մոնոլիտը” բաղկացած է տարաբնույթ վերնախավային խմբերից, որոնց շահերը տարբեր են: Թվում է, որ դա պետք է ընտրությունների ժամանակ հարուցի քաղաքական մրցակցություն: Բայց նրանք չեն պայքարում, քանզի կարծում են, որ մնացած խմբերը չեն պաշտպանի իրենց, իրենք կմնան փոքրամասնություն, իսկ նախագահը ուժայինների և այլ ռեսուրսների միջոցով կպատժի նրանց “դավաճանության” համար: Սա, իհարկե, որոշակի կայունության գործոն է:
    Բայց սա միայն թվացյալ կայունություն է: Հենց նախագահը կորցնում է իր հեղինակությունը, վերնախավային խմբերը սկսում են մտածել իրենց այնպիսի ապագայի մասին, երբ գործող նախագահը չի լինի պատժող և պարգևատրող բարձրագույն ատյանը, փորձում են կռահել, թե որ քաղաքական գործիչը կզբաղեցնի այդ տեղը և կլինի այդ՝ պատժող և պարգևատրող գործառույթի կրողը:

    Պատրոնաժային նախագահությունը “մոնոլիտ” է, պայքարի արդյունքում խմբերից մեկն ունենալու է ամեն ինչ, մյուսները՝ ոչինչ. նույնիսկ գյուղապետերը, առանց բացառության, պետք է լինեն իշխող կլանին հավատարիմ: Սա մրցակցություն չէ, այլ՝ իսկական քաղաքացիական պատերազմ: Այստեղից այն տհաճ երևույթը, որ անվանում են “առնետավազք”, երբ նախկին “վասալները” մեկ գիշերվա մեջ փոխում են իրենց “գույնը”: Ընտրությունների ժամանակ մյուս վերնախավային խմբերի համար իրադրությունն այնքան հուսահատական է և ճգնաժամային, և ամեն ինչ կորցնելու վտանգն՝ այնքան մեծ, որ անխուսափելիորեն ծնում է հեղափոխական իրադրություն:

    Այս իրադրությունում, ռենեգատ՝ “հավատուրաց” խումբը սկսում է օգտագործել այն ռեսուրսները, որոնք մինչ այդ օգտագործվում էին նախագահին աջակցելու համար: Դա կարող է լինել հսկողությունը հեռուստատեսային նորությունների վրա, քրեական գործերի հարուցումը, բիզնեսի ֆինանսական աջակցությունը և այլն:

    Հայկական բռնապետությունը, ինչպես բազմաթիվ այլ ժամանակակից բռնապետություններ, “ռեյտինգային բռնապետություն” է: ԶԼՄ-ները կանոնավոր կերպով հրապարակում են քաղաքական ուժերի ռեյտինգները, որոնք խիստ հակասական են, համարյա միշտ՝ վստահություն չներշնչող: Հատկապես այդ “ռեյտինգները” կարևոր են ընդիմության համար, քանզի իշխանությունների սպառնալու հարմար միջոց են: Որոշակի ռեյտինգը նրանց թույլ է տալիս մեծ զանգվածներին դուրս բերել փողոց: Ընդդիմությունը զանգվածային ելույթները կարող է օգտագործել երկակի. կամ պետական և կառավարական հաստատությունները զավթելու համար, ինչպես դա եղավ 1996 թ.-ին, այնպես էլ իշխանափոխության անխուսափելիությունը ցուցադրելու համար, ինչպես 2003 կամ 2008-ին:
    Իշխանափոխության ձգտող խմբերը կարող են ակտիվանալ ինչպես սոցիալական դժգոհության աճին զուգընթաց, այնպես էլ տարաբնույթ հայրենասիրական լոզունգների ներքո, ինչպես դա եղավ 1997-1998 թ.-ին: Հեղափոխության, ինչպես իշխանափոխության բանաձևն, արդեն 200 տարի նույնն է՝ “Վերևները չեն կարողանում, ներքևները չեն ցանկանում”: Թվացյալ սիմետրիկ այս պայմանը իրականում ասիմետրիկ է. նույնիսկ համընդհանուր սոցիալական դժգոհության պայմաններում իշխանափոխությունն անհնար է, եթե վերնախավը տրոհված չէ, իմա՝ “մոնոլիտը” սասանված չէ:

    Հեղափոխական իրադրությունում նախագահի հեղինակությունը “թրջված” է, բայց մեր պայմաններում դա դեռ վճռական փաստարկ չէ, եթե ուժայինները միակամ աջակցում են նախագահին: Մյուս կողմից, եթե սկսում է աշխատել “հայրենասիրական” գործոնը, հիմնական վերնախավային խումբը՝ բանակը, Ազգային անվտանգությունը կարող են երես թեքել գործող նախագահից և փորձել բերել իրենց դրածոյին, ինչպես դա եղավ Վ. Պուտինի դեպքում: Երեք “գունավոր” հեղափոխությունների ժամանակ էլ, սկսած որոշակի պահից, ուժայինները, օրինակ, սկսեցին կոմպրոմատ մատակարարել ընդիմությանը:

    Հայաստանում սոցիալական դժգոհությունն անընդհատ աճում է, սրվում է նաև տարբեր տնտեսական խմբերի դեռևս անդրկուլիսային պայքարը: Ղարաբաղյան խնդրի անհաջող զարգացման սցենարի դեպքում կարող է աշխատել նաև “հայրենասիրական” գործոնը. ՀՅԴ-ն արդեն խոսում է իշխանափոխության մասին: Սակայն եթե կրկնվելու է 1998 թ-ի սցենարը, ապա հասարակության և պետության առանցքային՝ մոնոպոլիստական տնտեսության և օլիգարխիական կառավարման խնդիրը չի լուծվելու, կամ լինելու են կոսմետիկական բարելավումներ, ինչը փորձում էր անել նաև Տիգրան Սարգսյանը:

    Օլիգարխական համակարգի հիմնական հենարանը, սոցիալական անարդարության քաղաքական պատվարը Հանրապետական “կուսակցությունն” է: Դժվար է պատկերացնել, որ այդ կլան-կազմակերպությունը ինքնակամ կվերափոխվի, հետևաբար արմատական բարեփոխումների հաջողության երաշխիքը Հանրապետական “կուսակցության” լուծարումն է, իսկ նրա անդամներին քաղաքական գործունեության իրավունքից զրկելը: Հաշվի առնելով, որ այդ “կուսակցության” գործունեությունն ընդհանուր առմամբ կարելի է բնորոշել որպես հակասահմանադրական, ապա իդեալական սցենարում այդ հարցը պետք է քննարկի և լուծի Սահմանադրական դատարանը: Սակայն առկա իրավիճակում ակնհայտ է, որ Սահմանադրական դատարանը չի դիմի այդ արմատական քայլին, հետևաբար ուրվագծվում են ապագա այլ՝ սոցիալական հեղափոխության կոնտուրները:

    ՎԱՐԴԱՆ ՋԱԼՈՅԱՆ
    Կարգին պրագմատիկ վերլուծություն է, չէ՞: Այստեղ ուղղակի մի խնդիր է ինձ հուզում. Կլանային բուրգի ստորոտի մակերեսը կարգին էլ մեծ է, ուշադրություն դարձրել ե՞ք մեր երկրում ինչքան շատ են մլիցեքը, ԿԳԲշնիկները, բերետները... Ովքե՞ր են թաղապետերը, գյուղապետերը, մարզպետերը, այլ պետերը, դիրեկտորները, վարիչները, շեֆերը... իրենց մանկլավիկներով, թուլեքով, կայացած դրվածքով, մտածելակերպով, աշխարհայացքով, կամ ավելի շուտ վերջիններիս բացակայությամբ... կենդանիներ, անդեմ կերպարներ, աննպատակ, բայց ճղճիմ կյանքում ոչինչ չփոխելու բութ համառությամբ: Սրանց համար փոփոխությունը մահ է... Պատկերացրեք վախեցած ոչխար, որին հովիվը փորձում է փրկել ձորը գլորվելուց, բայց սա համառորեն քարշ է գալիս դեպի ձորի կողմը: Այ էս օրին ենք:
    Si vis pacem, para bellum

  11. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Rammer (30.10.2009), Տրիբուն (30.10.2009)

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Քաղաքական կողմնորոշման փոփոխությո՞ւն, թե՞ իշխանափոխություն
    Հեղինակ՝ Շինարար, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 3
    Վերջինը: 25.02.2015, 14:34
  2. Ամեն ինչ լավ կլինի
    Հեղինակ՝ Այբ, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 5
    Վերջինը: 22.04.2014, 16:53
  3. Ի՞նչ կլինի Հայաստանում, եթե իշխանափոխություն չլինի
    Հեղինակ՝ Mephistopheles, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 153
    Վերջինը: 29.01.2009, 15:26
  4. Հեղափոխություն եւ իշխանափոխություն հանուն
    Հեղինակ՝ Djavaxhq, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 87
    Վերջինը: 29.10.2008, 15:13
  5. Պատերազմ կլինի՞
    Հեղինակ՝ Armenoid, բաժին` Քաղաքականություն
    Գրառումներ: 21
    Վերջինը: 20.05.2008, 11:34

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •