Կլինի՞ արդյոք իշխանափոխություն

[Rammer]

Ինչի դու դեռ հավատում էի՞ր արիականության ու հազարամյա թատրոնի մասին հեքիաթներին: Բա է՛ս ենք: Էս չլինեինք, սենց չէինք լինի: Հա՜, հինավու՜րց երկիր ենք, հա՜, հի՜ն ազգ ենք... Էնքան հին ազգ ենք, որ արդեն փտել ենք :

Բիձա ջան, ինչ ճիշտ ա՝ ճիշտ ա. Քոչը մանրախնդիր, քինոտ ու հենց «իքիբիր» մարդ էր: Ինչը չէր խանգարում, որ արնախում գազան լիներ: Որտև փառապանծ հայ ազգը թույլ էր տալիս, նույնիսկ հիանում էր: «Պապլավոկի» հայտնի դեպքից հետո գիտե՞ս քանի՜ քանի հիացական, գովեստալից կարծիքներ եմ լսել... «Հա բա լավ ա արել, ճիշտ ա արել, կարգին ՏՂԱ ա, կարում ա՝ անում ա, քիչ ա անում»: Տղայական մանրախնդիր մակարդակի, «ուչաստկովիի» կատեգորիայի երևույթից ուրիշ ի՞նչ էիր սպասում: Ժողովրդավարության ու մարդկային ազատության հիմնարար դրույթների ծայրեծայր ըմբռնու՞մ:

Ոչխարների հոտին միշտ կազյոլն ա առաջնորդում: Մարդիկ էդ էին ու էդ էն, ու իրենց լիդերներն էլ էդ պիտի լինեն: Ստեղ են ասել՝ լեռը երկնեց ու ծնեց մի մուկ: Հենա՝ Մուկը քեզ օրինակ: Էսօրվա իդեալական հայի բյուրեղ օրինակ ա: Ու հարյուրից իննսունինը ձգտում են տենց մեծատառով մուկ լինեն:

Նախևառաջ մարդկա՛նց ա պետք փոխել: Մարդի՛կ պիտի փոխվեն: Դու մի ժամանակ գրում էիր, որ գառասկոպով մլիցեքի դեմ հարկավոր ա պայքարել ամոթանքով: Շատ անիրատեսական, ծայրահեղացված միտք ա, բայց գաղափարը ինքնին սխալ չի: Սխալ չի էն իմաստով, որ ինչ-որ գլոբալ բան փոխելու համար հարկավոր ա հատ-հատ փոխել էդ գլոբալի բոլոր բաղկացուցիչ մասերը: Ֆրանսիացի լուսավորիչները հիմար չէին, որ իրենց միակ ու մեծ հույսը կապում էին ժողովրդի կրթության՝ լուսավորության հետ: Մարդը պիտի գոնե իմանա, թե ինչ ա ազատությունը, որ պայքարի էդ ազատության համար: Մարդը պիտի գոնե հասկանա «իրավունք» բառի իմաստը, որ կարողանա իր իրավունքները պաշտպանել: Իսկ հիմա՞ ինչ ունենք: Մարդկանց եսիմքանի տոկոսը «ժողովրդավարություն» բառը տասը փորձից չի կարողանա ճիշտ արտասանել, թերթը դառել ա անձնական հիգիենայի ատրիբուտ, ժուռնալիստը՝ ծաղր, միտինգավորը՝ կայֆավատի թեմա, ու դու հլը ուզում ես, որ էդ ամբոխը պայքարի, ասնեք, խոսքի ազատության համա՞ր: Խոսել ա պետք, բացատրել, հասկացնել, ցույց տալ, ՑՈՒՅՑ ՏԱԼ, որտև քոռ են էսօր սաղ, կամ քոռացված: Դրած խոզերի առաջ մարգարիտներ են շաղ տալիս. ու՞մ տանձին ա:

Էսօրվա չափանիշը փողն ա, դուխավիկությունը, բիթիությունն ու «լավտղայությունը», պարզ ա, որ էդ արժեհամակարգի վրա հիմնվող ամբոխի շեֆը պիտի լինի ամենաբիթին ու ամենադուխավիկը: Ու ինքը փաթթած կունենա Մարդու Իրավունքների Դեկլարացիայից բռնած մինչև սովից մեռնող Վարդուշ տատի: Իսկ արժեհամակարգ փոխելը անհնարինության աստիճան դժվար բան ա, ու պիտի բոլորի ու յուրաքանչյուրի գործը լինի: Ու դրա համար էդ բոլորն ու յուրաքանչյուրը պիտի նախ հասկանան, գիտակցեն, տեսնեն, պիտի խառնամբոխից դառնան ազգ ու ազգից՝ քաղաքացիներ, պիտի ամեն մեկը իրենից ավելի լավ երեխա մեծացնի... Պիտի... Ու սենց հազար հատ պիտիներ:

Ստեղ մի ժամանակ մի քիչ գրել եմ վիշապաքաղ հայ ազգիս մասին:

Չէ իմ հազարագանձ ընգեր սխալ ես...Բոլոր դժբախտությունների ու սխալնների պատճառը Լևոնն ա: Էսօր որ ես աղեստմոքսային համակարգի հետ խնդիր ունեմ էլի ինքն ա մեղավոր: Ինչի երեկ չզանգեց որ ասի այ տղա քիչ կառալյոկ կեր...Թե չէ ազգ, քաղաքացի...

[Բիձա]

Ինչի դու դեռ հավատում էի՞ր արիականության ու հազարամյա թատրոնի մասին հեքիաթներին: Բա է՛ս ենք: Էս չլինեինք, սենց չէինք լինի: Հա՜, հինավու՜րց երկիր ենք, հա՜, հի՜ն ազգ ենք... Էնքան հին ազգ ենք, որ արդեն փտել ենք :

Բիձա ջան, ինչ ճիշտ ա՝ ճիշտ ա. Քոչը մանրախնդիր, քինոտ ու հենց «իքիբիր» մարդ էր: Ինչը չէր խանգարում, որ արնախում գազան լիներ: Որտև փառապանծ հայ ազգը թույլ էր տալիս, նույնիսկ հիանում էր: «Պապլավոկի» հայտնի դեպքից հետո գիտե՞ս քանի՜ քանի հիացական, գովեստալից կարծիքներ եմ լսել... «Հա բա լավ ա արել, ճիշտ ա արել, կարգին ՏՂԱ ա, կարում ա՝ անում ա, քիչ ա անում»: Տղայական մանրախնդիր մակարդակի, «ուչաստկովիի» կատեգորիայի երևույթից ուրիշ ի՞նչ էիր սպասում: Ժողովրդավարության ու մարդկային ազատության հիմնարար դրույթների ծայրեծայր ըմբռնու՞մ:

Ոչխարների հոտին միշտ կազյոլն ա առաջնորդում: Մարդիկ էդ էին ու էդ էն, ու իրենց լիդերներն էլ էդ պիտի լինեն: Ստեղ են ասել՝ լեռը երկնեց ու ծնեց մի մուկ: Հենա՝ Մուկը քեզ օրինակ: Էսօրվա իդեալական հայի բյուրեղ օրինակ ա: Ու հարյուրից իննսունինը ձգտում են տենց մեծատառով մուկ լինեն:

Նախևառաջ մարդկա՛նց ա պետք փոխել: Մարդի՛կ պիտի փոխվեն: Դու մի ժամանակ գրում էիր, որ գառասկոպով մլիցեքի դեմ հարկավոր ա պայքարել ամոթանքով: Շատ անիրատեսական, ծայրահեղացված միտք ա, բայց գաղափարը ինքնին սխալ չի: Սխալ չի էն իմաստով, որ ինչ-որ գլոբալ բան փոխելու համար հարկավոր ա հատ-հատ փոխել էդ գլոբալի բոլոր բաղկացուցիչ մասերը: Ֆրանսիացի լուսավորիչները հիմար չէին, որ իրենց միակ ու մեծ հույսը կապում էին ժողովրդի կրթության՝ լուսավորության հետ: Մարդը պիտի գոնե իմանա, թե ինչ ա ազատությունը, որ պայքարի էդ ազատության համար: Մարդը պիտի գոնե հասկանա «իրավունք» բառի իմաստը, որ կարողանա իր իրավունքները պաշտպանել: Իսկ հիմա՞ ինչ ունենք: Մարդկանց եսիմքանի տոկոսը «ժողովրդավարություն» բառը տասը փորձից չի կարողանա ճիշտ արտասանել, թերթը դառել ա անձնական հիգիենայի ատրիբուտ, ժուռնալիստը՝ ծաղր, միտինգավորը՝ կայֆավատի թեմա, ու դու հլը ուզում ես, որ էդ ամբոխը պայքարի, ասնեք, խոսքի ազատության համա՞ր: Խոսել ա պետք, բացատրել, հասկացնել, ցույց տալ, ՑՈՒՅՑ ՏԱԼ, որտև քոռ են էսօր սաղ, կամ քոռացված: Դրած խոզերի առաջ մարգարիտներ են շաղ տալիս. ու՞մ տանձին ա:

Էսօրվա չափանիշը փողն ա, դուխավիկությունը, բիթիությունն ու «լավտղայությունը», պարզ ա, որ էդ արժեհամակարգի վրա հիմնվող ամբոխի շեֆը պիտի լինի ամենաբիթին ու ամենադուխավիկը: Ու ինքը փաթթած կունենա Մարդու Իրավունքների Դեկլարացիայից բռնած մինչև սովից մեռնող Վարդուշ տատի: Իսկ արժեհամակարգ փոխելը անհնարինության աստիճան դժվար բան ա, ու պիտի բոլորի ու յուրաքանչյուրի գործը լինի: Ու դրա համար էդ բոլորն ու յուրաքանչյուրը պիտի նախ հասկանան, գիտակցեն, տեսնեն, պիտի խառնամբոխից դառնան ազգ ու ազգից՝ քաղաքացիներ, պիտի ամեն մեկը իրենից ավելի լավ երեխա մեծացնի... Պիտի... Ու սենց հազար հատ պիտիներ:

Ստեղ մի ժամանակ մի քիչ գրել եմ վիշապաքաղ հայ ազգիս մասին:

Հայկօ յան, արի շարունակենք "քաղաքական քննարկումներ թեմայից դուրս" բաժնում: Զգում եմ, որ մոդերը հեսա կտուգանի ու փօստ-երն էլ կջնջի որպես անկապ:

[Elmo]

Հայկօ յան, արի շարունակենք "քաղաքական քննարկումներ թեմայից դուրս" բաժնում: Զգում եմ, որ մոդերը հեսա կտուգանի ու փօստ-երն էլ կջնջի որպես անկապ:

Մոդերը մի քիչ զբաղված ա, ու չի հասցրել կարդա, բայց ուզում էի ասել, որ ցանկացած դեպքում փոստ ջնջելը ծայրահեղ մեթոդ ա: Հիմնականում տեղափոխում ենք համապատասխան բաժին:

Համենայն դեպս մի հատ մոդերատորական գրեմ, որ թեմայից դուրս չգաք, մինչև ժամանակ կգտնեմ, կկարդամ:

Մոդերատորական: Մնացեք թեմայի շրջանակներում:

[Տրիբուն]

ՀԱՐՑ։
Լավ բա ո՞նց անենք, որ քննություն վարողը անկողմնակալ լինի, իսկ դատավորը արդար դատի։
Ո՞նց։
ՊԱՏԱՍԽԱՆ։
Միայն իշխանափոխությունը չի փրկի, պետք է ազատ լինեն մամուլն ու հեռուստատեսությունը, որոնց էլ վերապահված է չորրորդ իշխանության գործառույթը։

Բայց որ լինի ազատ մամուլ ու հեռուստատեսություն, պիտի լինի իշխանափոխություն: Ոցն ես պատեկարցնում, որ բաշիբոզուկների իշխանության պայմաններում, առանց իրանց փոխելու, կարող ա հանկարծ ազատ մամուլ ու հեռուստատեսություն ծնվի ??

[ministr]

Նոր դավադրությո՞ւն

Անկախ Հայաստանի պատմության ողջ ընթացքում ընդդիմության հիմնական պահանջն է եղել անհապաղ իշխանափոխությունը: Եվ, կարելի է ասել, սկսած առնվազն 96 թվականից՝ այդ պահանջը միանգամայն արդարացված էր: Ընդդիմությունն ասում էր (եւ ասում է). եթե Հայաստանում իշխանությունը ձեւավորվի արդար ընտրությունների միջոցով, ապա այդ իշխանությունը զգալիորեն ավելի լայն հնարավորություն կունենա լուծելու ներքին, առաջին հերթին՝ սոցիալ-տնտեսական խնդիրները, ինչպես նաեւ դիմագրավելու արտաքին մարտահրավերները: Միանգամայն ճիշտ դիտարկում է: Իսկ դրա համար պետք է, արդարացիորեն նշում է եւ շարունակում է նշել ընդդիմությունը, որ այս նախագահը հրաժարական տա, այս խորհրդարանը լուծարվի, որից հետո այդ ինստիտուտները կձեւավորվեն ժողովրդի կամքով: Ո՞ր խելամիտ մարդը կարող է դրա հետ համաձայն չլինել: Դա մոտավորապես նույնն է, որ ես ասեմ. «Ցանկանում եմ, որ Եվրոպայի առաջնության այս ընտրական փուլում Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը լավ մարզվի, արդյունավետ խաղ ցույց տա, հաղթի իր բոլոր մրցակիցներին, դուրս գա եզրափակիչ եւ 2012 թվականին դառնա Եվրոպայի չեմպիոն»: Կա՞ Հայաստանում մի մարդ, որը դրան դեմ է:
Խնդիրն այն է, սակայն, որ միանգամայն բանական առաջարկները կամ ցանկությունները հակասության մեջ են մտնում դառը իրականության հետ: Եկեք զուտ տեսականորեն ենթադրենք, որ Հայ ազգային կոնգրեսը փողոց է դուրս բերում մարդկանց հսկայական մի բազմություն, որը շատ բարձր է վանկարկում ընդդիմության կարգախոսները՝ այնքան բարձր, որ նախագահն այդ գոռոցներից վախենում է եւ հրաժարական է տալիս: Դրան հաջորդող իրադարձությունները ավելի քան կանխատեսելի են: Այդ ենթադրյալ հրաժարականից անմիջապես հետո նրանք, ում ձեռքին են լինելու ուժային լծակները, օլիգարխներն իրենց բանդաներով եւ փողերով, ինչպես նաեւ թաղապետերին ու գյուղապետերին ենթակա «քուչի խուժանը», հենց նրանք էլ կկեղծեն ընտրությունները՝ իրենց օգտին: Եթե այդ պահին հիշյալ լծակները լինեն Կոնգրեսի ձեռքում, դա կանի Կոնգրեսը: Եվ թող չասեն, որ նրանք նման բանի ընդունակ չեն՝ «պատմական փորձը» այլ բան է ցույց տալիս: Այսինքն՝ ընդդիմությունը իրավացի է (եւ նախկինում էլ էր իրավացի)՝ ասելով, որ երկիրը ճգնաժամից կարող է դուրս բերել միայն լեգիտիմ իշխանությունը: Պարզապես պետք է հաշվի առնել, որ նման իշխանություն ձեւավորելու մեխանիզմ Հայաստանում գոյություն չունի:
Բայց նախագահի հրաժարականը կամ խորհրդարանի լուծարումը հեղափոխական զանգվածների ճնշման տակ ինքնին քիչ հավանական է: Շատ ավելի գործուն մեխանիզմ է դավադրությունը, պալատական հեղաշրջումը, որի հաջողված փորձը մենք արդեն ունենք: Դա իշխանափոխության առավել անցանկալի տեսակն է, որովհետեւ դավադիրների հաջողությունը հիասթափեցնում է հասարակությանը, նպաստում է նիհիլիզմի, ցինիզմի տարածմանը: Երբ ուժային նախարարները հավատարիմ չեն մնում իրենց երդմանը, դավաճանում են գլխավոր հրամանատարին (ով էլ նա լինի) եւ անկյուններում քչփչում են, թե ինչպես գահընկեց անեն երկրի ղեկավարին, դա միմիայն վնաս է բերում երկրին: 98-ի հաջողված հեղաշրջումից հետո մնացած փորձերը, բարեբախտաբար, ձախողվեցին: Այսօր Ռոբերտ Քոչարյանը, կարծես թե, ցանկանում է նոր դավադրություն հասունացնել: Ընդդիմությունը, բնականաբար, պետք է որ դրան դեմ լինի, որովհետեւ դրանից չեն շահի ոչ ինքը, ոչ էլ երկիրը:

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

Նման իրատեսական հոդվածներ ցավոք շատ հազվադեպ են հանդիպում...