Խորհուրդ եմ տալիս դիտել

[ivy]

Երկու ֆիլմ, որոնք ոչ հատուկ էֆեկտներ ունեն, ոչ բարդ սցենարներ, ոչ էլ նույնիսկ փոփոխվող տարածքներ, այլ ամբողջովին կենտրոնացած են դերասանական բացառիկ խաղի վրա։ Մի ֆիլմն ամբողջությամբ մեքենայի մեջ է ընթանում, մյուսը՝ բնակարանում։

"Locke"
Թոմ Հարդիի լավագույն դերերից է, եթե ոչ ամենալավը։

"Carnage"
Պոլանսկու ֆիլմերից է՝ մի պիեսի հիման վրա։ Ու ամբողջ ֆիլմն էլ ոնց որ թատերական ներկայացում լինի, բայց դերասանական խաղն ավելի շատ ֆիլմային է, քան թատերական։ Ու ընտիր կերպարներ են։ Ջոդի Ֆոսթերը որ լրիվ վերջն է։

[One_Way_Ticket]

"Carnage"
Պոլանսկու ֆիլմերից է՝ մի պիեսի հիման վրա։ Ու ամբողջ ֆիլմն էլ ոնց որ թատերական ներկայացում լինի, բայց դերասանական խաղն ավելի շատ ֆիլմային է, քան թատերական։ Ու ընտիր կերպարներ են։ Ջոդի Ֆոսթերը որ լրիվ վերջն է։

Ինձ էլ է շատ տպավորել։ Հատկապես վերջին դրվագը

[Fragile]

Ռուսական կինոյի մեծ սիրահար չլինելով՝ վերջերս սկսեցի The Swamps նայել, այն էլ՝ հանուն Գլուխոսվկու, ով սիրտս գերել էր դեռ Մետրոյի եռապատումով:
Ահագին հետաքրքիր էր, նայեցի ու մտովի հիշում եմ DARK-ը, հետո նայում եմ Գլուխովսկու հարցազրույցը, ուր երդւոմ կրակ է ուտում ու ապացուցում, որ ինքը սա գրել էր դեռ հեռավոր 2009-ին
Ի դեպ, Գլուխվոսկուն եթե չեք ճանաչում, Metro Exodus վիդեոխաղերով կամ Текст (2019) կինոյով. երկուսն էլ իր ստեղծագործությունների հիման վրա է:

[Fragile]

Պատմականորեն իրական արմատներ ունեցող սցենարները կամ շատ հաջողված կինո են դառնում, կամ մոռացվում կայքերի միջակ գնահատակնների շարքում։
Էս վերջերս The Trial on Chicago 7 նայեցի, երևի անունը լսած կլինեք,կամ դեռ կլսեք էս թիթիզ միթիզ մրցանակաբաշխություններին։
Բայց էնքան դժվար է այ հիմա ասելը՝ կինոն էր լավը, թե ես էի զուտ պատերազմից հետո նայում, ու ամենավերջին կադրը (չասեմ, որ չփչացնեմ) էն էր, ինչ ուզում էի կանգնել ու նույնությամբ կրկնել նոյեմբերից հետո լիքը-լիքը դեպքերում։
Հա, մեկ էլ, եթե կինոների արդյունքում սովորաբար քթով լացում եք իմ պես, դրան պատրաստ եղել

[ivy]

Պատմականորեն իրական արմատներ ունեցող սցենարները կամ շատ հաջողված կինո են դառնում, կամ մոռացվում կայքերի միջակ գնահատակնների շարքում։
Էս վերջերս The Trial on Chicago 7 նայեցի, երևի անունը լսած կլինեք,կամ դեռ կլսեք էս թիթիզ միթիզ մրցանակաբաշխություններին։
Բայց էնքան դժվար է այ հիմա ասելը՝ կինոն էր լավը, թե ես էի զուտ պատերազմից հետո նայում, ու ամենավերջին կադրը (չասեմ, որ չփչացնեմ) էն էր, ինչ ուզում էի կանգնել ու նույնությամբ կրկնել նոյեմբերից հետո լիքը-լիքը դեպքերում։
Հա, մեկ էլ, եթե կինոների արդյունքում սովորաբար քթով լացում եք իմ պես, դրան պատրաստ եղել

Նախորդ էջում գրել էի էդ ֆիլմի մասին, ինձ էլ էր շատ դուր եկել․

"The Trial of the Chicago 7"

Կարծում եմ, էս տարվա լավագույն ֆիլմերից մեկն է։
Լավ ներկայացված պատմություն՝ հակապատերազմական համոզմունքների, արդարության որոնման ու գաղափարների համար պայքարի մասին։

[Fragile]

Կանաչ ասպետի լեգնեդը վերջին սեանսով վազեցի դիտելու երեկ, ու աչքերս միչև հիմա շնորհակալ են ինձ։
Բայց իմ սխալը չփորձեք անել՝ նախատրամադրվելով բազմիմաստ ու խորունկ սցենարի, հետո չստանալով՝ փորձեք ամեն դետալի սիմվոլներն ու ետնատեքստը վերլուծել ու որոշել։ Ես ընթացքում է՛լ զուգահեռներ տարա Քրիստոսի ու մարդու տարբերությունների, հեթանոս ու քրիստոնյա անցումների, մոդեռն հասարակության և այլ բաների մասին, բայց՝ իզուր։ Սիմվոլներն ու ասելիքը ավելի պարզ էր՝ Արթուրական, եթե կուզեք։ Մարդ ով անիմաստ կյանքին իմաստ է փնտրում, խաբկանքը՝ ոչ թե հանուն կյանքի, այլ մեծ գաղափարի, որը փառաբանում է այդ կյանքը, նրան իմաստ հաղորդում։
Մեծ էկրաններին նայեք