Առավոտ, 3 մարտի 2008թ.:
Սիրելի ֆորում, այս գարնանային օրը, երբ արևը նորից բացվել է վիրավոր Հայաստանի վրա` ապրելու իղձով, այս գարնան տված ուժով` բացում եմ այս նոր թեման: Առավոտից առաջ եղել է գիշեր. այն սրբազան ժամը, երբ հոգին` ազատ մարմնի ծանրությունից, տիեզերական հեռուներում ստանում է Սեր, Միտք, Ոգեշնչում: Եվ երբ առավոտյան արթնանում ես, նայում ես ելնող արևին ` սրտիդ մեջ ծփում է Նոր Օրվա կյանքը...
Այդ ծփանքից որևէ կոհակ, որ արժանի կլինի քո բարձր ուշադրությանը, սիրելի ընթերցողս, կհանձնեմ «թղթին» - համացանցին: Եվ այսպես .
ԱՌԱՎՈՏՅԱՆ ԷՍՔԻԶՆԵՐ
Ամեն մարդկային հոգի` իր միջուկով, որ ոգին է, մի միջուկային ռեակտոր է: Միջուկը, կորիզը, nukleus, արարչական կայծը: Որքան չնչին է նրա նյութը` անկշռելի, անշոշափելի, բայց կարող է տարանսֆորմի ենթարկվել, ջրածնային ռումբի ոգեկան ուժ ստանալ: Օ~, ո~չ ինքնաոչնչացնող պայթյուն, այլ սանձահարված Ոգու եներգիա, որ ամեն վայրկյան ուժ է տալիս մարդուն: Առավոտյան Առողջագետի հետ խոսում էինք Ոգու Միջուկային Ռեակտորի մասին:
Իմ սիրելի~, որքան տարիներ եղել ես կյանքի պարտադրած դաժան մրցակցության մեջ, բայց մի~ վհատիր, մրցանակդ մոտ է, և այն ստանալու ես Կյանքի Դպրոցից: Ահա կյանքը, փողոցը, մարդիկ – նրանց մեջ, նրանց հոգիներում է հասունանում քեզ տրվելիք մրցանակը: Եվ հակառակորդ ուժը, որը միշտ թվացյալ խանգարել է քեզ` ընդամենը քո մրցանակն ստեղծողն է` հակառակ բևեռում: Նրա սառը, մութը, խավարը կծնեն քո մրցանակի փայլը, ջերմությունը և լույսը: Իսկ ահա ճանապարհի վրա, որի վրա շահելու ես մրցանակդ` հենց ճանապարհի կողքին` քաղցր մոշի սև, փայլուն պտուղներն են : Որքան ես մատներդ ծակել այդ պտուղը քաղելու համար, և քաղելու ես: Որովհետև սիրում ես…
Ես Կյանքի Դպրոցում եմ, ես ուսուցի~չ եմ, որքա~ն անգամ այս կոչումը երևացել ինձ... Եվ ո~վ զարմանք` ուսուցչությունը ընդամենը խաղ է, որ պիտի խաղաս աշակերտիդ հետ: Իմաստուն խաղի ծրագիրը քո սրտի մեջ է գրված, և խաղը երկու բևեռ ունի` կյանք և կորուստ: Ոսկե միջինով գնա, Դպրոցի ուսուցիչ, և երկու բևեռների քաղցրությւոնը կհասնի քեզ և աշակերտիդ... Սիրելի որդիս, նիհարիկ զինվորս,- նայում եմ կերպարիդ, դու էլ իմ ուսուցիչն ես, և դու ես գրել այս Խաղի Ծրագիրը: Եվ քեզ հետ` մյուս սիրելիներս, Կյանքը....Միայն թե չքարանամ, միայն թե ինձ իմաստունի տեղ չդնեմ, միայն թե մենթորական տոնը չցամաքեցնի ակունքը: Սիրել ու խաղալ …
Թեթև է վերնաշապիկս, բայց այս հին փողկապը ճնշում է պարանոցս, քանդում եմ... Ազատվել հին ձևերից: Կյանքը ստեղծագործում է...
Երբևէ մեկն ինձ հարցրել է` իսկ դու գիտե՞ս, թե սիրտն ինչպես է ազատվում...թափոններից: Եվ ես նրան պատասխանել եմ` թե այսպես, այսպես, - բայց նրան չի բավարարել իմ պատասխանը: Բժիշկ-առողջագետս լավ գիտի` ինչպես մաքրել լյարդը, երիկամը , մյուս օրգանները, ամբողջ մարմինը, բայց ՍԻ՞ՐՏԸ ...Եվ այն էլ` այս դառն ու դժվար Հայրենիքում: Ես նո~ր հասկացա, թե ինչ ծանր հարց ես տվել ինձ... Իսկ ես կարծում էի, թե գիտելիք ունեմ և կարող եմ ապաքինել մարդկանց: Առանց մաքրելու մարդկանց սրտերը ` ինչպե՞ս կապաքինես մարդկանց: Ահա խնդիրը, որ կյանքը այսօր, այսօր, այսօր դրեց իմ առջև:
Իմ սիրելի, վայելքիս ժամն էր` նայել քո պայծառ ճակատին և խոսել քեզ հետ, որքա~ն պայծառություն այս գարնան առավոտի մեջ:
Բարի առավոտ...
Բացվեց 4 մարտի 2008թ առավոտը...
Հու~րը...Այդ զարմանալի տարերքը, որ մեկ ջերմացնում է մարդուն, սիրում և խնամում...և մեկ էլ բորբոքվում մահաբեր կրքով`պատրաստ այրելու նրա մարմինն ու կացարանը` անտարբեր նրա աղերսանքին... Սիրելի երկիր, միթե՞ դեռ առջևում է քո մեծ հրդեհը, միթե՞ դու այդքան կրակ ու մոխիր պետք է տեսնես...
Սիրելի Հոգի, մի~ վհատիր, հրդեհը գալու է` այրելու քո էթիկայի չորացած խոտը, քո պատրանքները, քո խունացած ավանդույթները, քո անպետք քուրձերրը... Կրակը հասնու՞մ է մարմնիդ, կրակը դիպչու՞մ է որդիներիդ, մանուկներդ ճչու՞մ են ցավից. մի վհատի~ր, կրակին հանձնի~ր քուրձերդ, մի ափսոսա, ծերացած Հոգի... Ահա գալիս եմ օգնության, Մեծ Հրդեհի Ժամին քեզ հետ եմ լինելու...Եվ այնժամ, երբ Հրո խորշակը կանցնի քո վրայով` ափով կհեռացնեմ սև մոխիրրը և , ի~նչ զարմանք, կտեսնեմ առաջին սպիտակ-կանաչ ծիլը, ապա երկրորդը... Եվ կհամբուրեմ ծիլերդ, և առաջինը կտեսնեմ ՔՈ ՆՈՐ, ՔՈ ԳԵՂԵՑԻԿ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԸ...
Իմ սիրելի, դու սիրում ես այս կարմիր պտուղը... Որքան ժամանակ մենք հայրենի դաշտ չենք մտել, որքան ժամանակ հեռացած էինք... Ինչ -որ մեկը օգնու՞մ է մեզ, գուցե ինչ-որ մեկը հենց մե՞նք ենք... Սիրելիս, ահա այս թփի տակ են լավագույն պտուղները: Առուն հոսում է այստեղ, և մի հրաշալի պտուղ փչացե~լ է` ընկած ջրի մեջ. անխիղճ ջրիկ, ինչու՞ ես վիրավորել հասած պտուղը: Իմ սիրելի, սիրեցի այս կարմիր պտուղը, որովհետև դա ՔՈ ՊՏՈՒՂՆ Է…
Ինչ անսպասելի~ է մարդկային մտքի թռիչքը… Աչքիս առջև դու ես ելնում, Գիտության Կաճառ: Բայց ինչու՞ ես ելնում… Այս ժամին մեզ գիտություն է պետք, Բարձր Գիտություն, բայց դու ի՞նչ ես ասում: Պարզվեց` ոչինչ էլ չես ասում, սիրտս հասկացավ անօգ դավաճանությունդ և բարձրաձայն կանչեց` Կորչի~… Եվ կանգնելու են գիտության մարդիկ, և կանգնած ենք, մեր աչքերի առջև պսակազերծվում է կեղծ գիտության գնացքը… Սիրելի երկիր, ստանում եմ քո գաղտնի ուղերձը…
Մի հին, մի գաղտնի նեղություն ճնշում է ինձ,- ծանր Նյութը դեռ երբեմնակի անցյալից հառնում և նստում է ուսերիս… Բայց գիտեմ` մի քիչ Արև, մի քիչ շող, և մոտ ազատությունը… Առավոտը բացվել է…
Բարի առավոտ:
Բացվեց 2008թ մարտի 5-ի առավոտը:
Իմ սիրելի, արևածագը արդեն վաղ է բացվում, առավոտի հետ լսում եմ քո ձայնը: Մայրական և կանացի աշխատանքդ սկսվում է, և անձնազոհ թևերդ տարածում ես քո աշխարհի վրա` պաշտպանելու մեզ: Խաղաղվի~ր, իմ սիրելի, ամեն հոգսդ մի առ ափերիդ մեջ, որ հանգստացնես ցավդ,- Քեզ Ամբողջությամբ ու Լիովին հանձնիր բացվող Արևին:
Երեկ, քնելուց առաջ վառ էր մեր սիրտը, մենք նայում էինք մեր կյանքը, մեր երկրի կյանքը,
և ամենուր տեսնում էինք զարմանալի նշաններ. չէ~, կյանքը քաոս չէ, այլ մի զարմանալի
ստեղծագործություն, և այսօր էլ` երկրի թարմ վերքերի մեջ մենք տեսնում էինք առկայծող
Նոր Կյանքը:
Ի~նչ հրաշալի վայրկյան է, երբ դատարկ սեղանին լցնում ես հայրենի հացը` ծովի ալիքի պես փափուկ լավաշը... Եվ երբ քո սեղանը շարունակվում. քո կացարանից ելնում է դուրս և աշխարհ է ելնում...:
Բարի~ առավոտ:
Բացվել է 2008թ մարտի 6-ի առավոտը...
Առավոտը գիշերից է սկսվում, այս գիշերվա մեջ կապար կար, և այդ ծանրությունը լցվեց առավոտիս մեջ: Այդ կապարը ես էի վաստակել...
Կյանքի Դպրոցը...Նաև սովորական Դպրոցը: Խնամում ես Դպրոցիդ արտաքինը, վերանորոգում ես անում, սվաղում և ներկում ես պատերը, նույնիսկ սիրո ծաղիկներ ես ցանում...Բայց մի օր պատահական իջնում ես ներքնահարկ, այստեղ է մաքրման համակարգը, և հանկարծ տեսնում ես, որ անմաքուր ջրերը լցրել են ներքնահարկը...Իսկ վերևում` փայլում են պատերը, նույնիսկ սիրո ծաղիկներ կան... Դպրոցիդ տնօրեն, ե՞րբ ես
վերջին անգամ իջել ներքնահարկդ...
Գրադարանս...Գրքերս...Բաց են աշխարհի առջև: Բայց ինչու՞ է անհանգիստ սիրտս...
Գրքերը տանու՞մ են, թե՞ ես կորցնում եմ նրանց: Նրանք կյանք են տանելու, թե կորչելու են ժամանակի փոշիների մեջ: Ինչ էլ լինի` պատասխանատուն ես եմ... Գրքե՜րս, սի՜րտս...
Ես քեզ հետ, սիրելի որդիս, մտել եմ այս այգին...Այգեպանը կին է, մայր է,- նա այսօր ծիրան ունի, իսկ սքանչելի դեղձերը դեռ չեն հասել... Սա Կյանքի Այգին է, և այգեպանը... Կին է, Մայր է:
Սիրելի ընթերցողս, եղե՞լ քեզ հետ, երբ կյանքդ արևային ես զգացել, վայելքդ` անսահման... Այսօր առավոտյան մի պահ, հիշողության խորքերից ելավ այդ օրը. օ~, սիրելի կյանք, օ~, երջանիկ անգիտություն: Կլինի՞ մի օր, երբ կվերագտնեմ այդ արարչածին անգիտությունը... Ի՞նձ ինչ, որ աշխարհում մարդ կա, ազգ կա, Աստված կա, տառապանք և ահ կա... Ես ուզում եմ անգետ լինել, երեխա լինել, երջանիկ լինել...
Բարի առավոտ:
Մեջբերել
Էջանիշներ