Կյանքը բարդ բան է
-Ես ուզում եմ յուրահատուկ լինել,-ասացի ես:
-Ամեն մարդ էլ յուրահատուկ է իր ձևով ,- պատասխանեց մայրս , - մենք բոլորս էլ մի-մի տիեզերք ենք:
-Ես չեմ ուզում ,որ կյանքը կողքովս անծանոթի նման անցնի , անցնի քամու պես ու խելագար արագությամբ ինձ իր հետ տանի:Ուզում եմ մի բան փոխել , ինձնից հետո մի բան թողնել:
-Ո՞վ ասաց , որ չես թողնի:
-Չեմ թողնի , -պնդեցի ես ,-ոչ ոք էլ չի թողնում:Ոչ ոք ոչինչ չի փոխում ու ոչ մի նոր բան էլ չի հայտնաբերում:Մենք բոլորս էլ միևնույն շուտասելուկն ենք ասում , ու չգիտես ինչու բոլորը լրիվ գոհ են ու համակերպված:Մենք անիմաստ ու աննպատակ խաղալիքներ ենք,-ավելացրի ես` մորս լռությունից խրախուսվելով:
-Դու դեռ 15 տարեկան ես , վաղ է նման բաների մասին մտածելը:
-Իսկ ես մտածում եմ , ու սիրտս ցավում է անզորությունից:Այն ամենը , ինչ որ մեջս ունեմ , այն ինչ որ միմիայն իմն է ` իմ ներքնաշխարհը, իմ երազները, լավ ու վատ կողմերը , ու՞մ է պետք այս ամենը:Ես էլ պիտի ուրախանամ միլիոնների ,չէ միլիարդների նման, պիտի տեսնեմ նույն անխուսափելիորեն կրկնվող կյանքը:Ես դա չեմ ուզում:
-Դու էլ գրող կամ բանաստեղծ դարձիր, մարդիկ կհիշեն:
-Դա ելք չէ :Մարդկանց հիշողության մեջ ապրելը ոչինչ էլ չի նշանակում: Ինձ կյանքն է հետաքրքրում , կյանքի նպատակը:
-Ամեն մարդ իր մի մասը հավերժ անմահացնում է իր երեխայի մեջ, դրա մասին մտածի՛ր : Դու կգնաս , բայց քո մի մասնիկը դեռ կապրի ու դեռ կփոխանցվի:
-Սիրուն է , մեջը իմաստ կա , բայց չէի ասի , որ սպառիչ պատասխան է:
-Այնքան էլ հեշտ հարցեր չես տալիս:
-Ես ուղղակի ուզում եմ հասկանալ:
-Դու ուղղակի սիրում ես մի քիչ ամեն ինչ բարդացնել:Փորձի՛ր ավելի թեթև ապրել:
Դպրոց հասանք ու բաժանվեցինք:
Մտա դասարան , տեղավորվեցի դասընկերուհիներիցս մեկի կողքին:
-Ողջույն ,- ասացի ես:
-Բարև , մի տեսակ տխուր ես , հա՞ :
-Չէ ,հրաշալի տրամադրություն ունեմ:
-Իսկ իմի մասին ավելի լավ է չխոսենք:
-Ինչու՞:
-Հապա մի նայիր ,- ասաց նա `պարզելով իր պայուսակը :
-Շնորհավոր ,- մեքենայաբար ասացի ես,- հրաշալի գույն ունի:
-Հրաշալի ՞, ասում ես հրաշալի՞ ,- ասաց նա` ավելի ու ավելի բարձրացնելով ձայնը ,- հապա մի կոշիկներիս նայի՛ր:
-Շնորհավոր , դրանք էլ են շատ գեղեցիկ , մի փոքր ավելի բաց գույնի:
-Այո ,- համարյա լացակումած ասաց նա ,- լրիվ տարբեր երանգի: Իրար բոլորովին չեն սազում:
-Ահավոր է ,-ասացի ես:
-Ոչինչ ,ես սա այսպես չեմ թողնի ,-ասաց նա, - մի բան կանեմ , նոր պայուսակ կգնեմ:Ես հո չե՞մ կարող այսպես ման գալ:
-Չես կարող ,-ասացի ես:
-Գիտեի ,որ կհասկանաս ինձ:
-Խնդրեմ:
-Հապա մի Արմինեին նայիր, նույնիսկ չշնորհավորեց նոր պայուսակս , միշտ էլ գիտեի ,որ նախանձի մեկն է , օձի կծած: Ոչինչ , երբ մի նոր բան հագնի, նույնիսկ չեմ էլ նայի վրան:Ժամանակին էլ իրեն անմեղի տեղ էր դնում ,ինձ քսմսվում էր:Ինձնից քեզ խորհուրդ .մարդիկ շատ խաբուսիկ են: Ու ընդհանրապես ,-խելացի տեսք ընդունեց նա,- կյանքը շատ բարդ բան է:
-Իսկապես , -ասացի ես , ու մենք երկուսս էլ հառաչեցինք:
Մեջբերել
Dayana-ի խոսքերից
Էջանիշներ