Hripsimee–ի ստեղծագործությունները

[Hripsimee]

Մայրիկիս

Կյանքիս խոնավ մառախուղում
Մայրս միշտ էլ արև մնաց,
Ու չիմացա`երբ կորցրի
Նրա աչքի ժպիտն անթաց:


Սիրել եմ,մա՛յր իմ ,միշտ էլ կսիրեմ
Քեզ ու քո դեմքի ծիծաղը բարի
Բայց ես չգիտեմ,չեմ կարող գտնել
Սերը,որ քոնին հավասար լինի:

[Kuk]

Hripsimee ջան «մալադե՛ց»: Լավ բաներ շատ կային:
Ա դե ճիշտ եմ նկատել էլի 03.03.2008 էս օրը տաղանդներ են գրանցվել Ակումբում

[Hripsimee]

Լա՛վ նայիր քեզ:
Ամու՛ր կաց:



Ես ինձ լավ եմ զգում իմ նոր հագուստով ու գարնանային ուրախ օրը ականջիս շշնջում է ժպիտի ու մարդկային կյանքի գեղեցկության,անհոգության մասին:Մի ձեռքով պահում եմ պայուսակս,մյուսով`աղբի տոպրակը:Մոտենում են աղբամանին ու տեսնում,որ դրա մոտ արդեն մեկը կա, մեկը , որն ավելի բարդ հարաբերությունների մեջ է փողոցային աղբի մեծ դույլի հետ , քան ես:Նա քթի տակ ինչ-որ բան էր մրթմրթում:Երբ ես մոտեցա աղբի դույլին , կինը հայացքը բարձրացրեց վրաս:Հետո նա խոսեց այնպիսի չարությամբ,որպիսին երբեք չէի լսել կամ զգացել.
-Անասունի մեկը,երես առած լակոտ,քա´ծ,զզվելի տակա´նք ... Սատկի՛պրծնենք,լկտիի մեկը...
Ես մի պահ կանգնեցի ու հետո ձեռքիս աղբը զգույշ ու անձայն դրեցի դույլի մեջ:Ետ նայելիս մեր հայացքները մի պահ հանդիպեցին , ու ես նրա փոքր,գազազած աչքերում այնքան չարություն տեսա,որ սիրտս ճնշվեց ու ծանրացավ մի տարօրինակ , նոր զգացումով:Ես քայլեցի ու ինքս ինձ մեղադրեցի նրա համար,որ ես լավ եմ ապրում,նա`վատ ,որ ես կուշտ եմ,նա` քաղցած,ձմռանը չեմ մրսում,նա դողում է,իմ աչքերում չարություն չկա,իսկ նրա աչքերում թվում է ` դրանից բացի ուրիշ ոչինչ չի մնացել:Աղբադույլից մինչև դպրոց տանող ճանապարհին ես մեղադրեցի անարդար աշխարհն ու բարքերը,որոնք ինձ հանցակից էին դարձրել իրենց կեղտոտ գործերում:Այդ ճանապարհին ես մի քիչ էլ մեծացա:

..........................................................................................................................

Ձեռքիս մեջ ամուր պահել եմ հաստ տոպրակի մեջ ամփոփված մի քանի տաք հագուստներ:Դրանց հետ մի թուղթ`վրան`միայն մի քանի բառ.

Լա՛վ պահիր քեզ:
Ամու՛ր կաց:

Դեռ հեռվից տեսնում եմ նրան`աղբը փորփրելիս:Երկուսս էլ հավասար ենք,երկուսս էլ մարդ ենք կոչվում,նրա սիրտը կեղտոտված է հազարավոր մարդկանց չարությամբ,իմը`միայն նրա տվածով:Ես փորձում եմ ժպիտանման մի բան գծագրել դեմքիս ու պարզում եմ տոպրակը,պարզում եմ նրան,ոչ թե աղբարկղին:
-Վերցրեք,-շշնջում եմ ես,ու նիհար ձեռքերը վարանմունքով խլում են տոպրակը:
Ես արագ ու հապշտապ շրջվում եմ ու հեռանում:Ես նրա աչքերի մեջ չեմ նայում,որովհետև չեմ ուզում դրանց մեջ ցավ տեսնել:Չեմ ուզում,որ մտածի,թե Աստծո այս ծեր ու հիմար խեղկատակության մեջ ես իրենից ավելի լավն եմ կամ ավելի բարի ,որ Աստծուց ու մարդկանցից խաբված մեր երկուսի միջև հանկարծ պարտքի որևէ շող չծնվի,որ ... չամաչի:

..........................................................................................................................


Երկար ժամանակ է անցել այս ամենից,բայց սիրտս չի մոռացել:Ամեն անգամ,երբ էությունս երջանկությամբ է լցվում ու աչքերս`ժպիտով,սիրտս ,մեկ է, վերադառնում է այն ծեր ու թորշոմած կնոջը,որ կարող էր բարի ու հոգատար մի տատիկ լինել ու իր թոռներին տար այն սերն ու փաղաքշանքը,որ ի՞նչ իմանաս կյանքի որ մի կույր արահետում չարության էր վերածվել:
Այդ օրվանից ես այլևս երբեք լիաթոք չեմ ծիծաղել:

[Dayana]

Hripsimee ես ուղղակի ապշած եմ հիշեցի Վերոնիկայի օրագրային մի գրառում, որ շատ նման էր քո գրածին ու ...

[Hripsimee]

Hripsimee ես ուղղակի ապշած եմ հիշեցի Վերոնիկայի օրագրային մի գրառում, որ շատ նման էր քո գրածին ու ...

Վերոնիկայի գրառման հասցեն կտաս?Կցանկանայի կարդալ:

[Ռուֆուս]

Հռիփսիմե ջան, ինձ ամեն անգամ զարմացնում ես...... Ու ավելի շատ եմ զարմանում, երբ հիշում եմ, որ ընդամենը 15 տարեկան ես....

Ախր շատ լավ ես գրում, շարունակիր նույն ոգով!

[Hripsimee]

Կաշխատեմ

[Hripsimee]

Իսկ ինչը խորհուրդ կտայիք ուղղել?

[Hripsimee]

Աշխարհում ապրող ամեն մի մարդու,մանավանդ նրան,ով սրտով բանաստեղծ է ու հոգով փիլիսոփա ...

Ոչ ոք չի մեռնում,ոչ ոք չի անհայտանում:Դու ամուր պահի՛ր քո մեջ այն ,ինչ որ քոնն է ,ինչ էությունդ է կազմում, ամու՛ր պահիր,որ հանկարծ չկորցնես,որ կարողանաս տարածել սերունդների մեջ:Թող որ թեկուզ մեկ դար հետո ծնվի քո նմանակը`զինված քո աչքերով, քո մտքով ու քո սրտով :Թող նա կյանքում մաքառի ու ապրի ճիշտ այնպես,ինչպես որ ինքդ ես ապրել ու ի վերջո գտնելով իրեն` փորձի նայել այս կյանքին զննող ու խորաթափանց աչքերով:Քեզ,քո էությունը հանկարծ չկորցնես,չաղավաղես,թող քո միջինը անապակ ու մաքուր մնա`անխառն կյանքի ամեն մի կործանող պայմանականությունից,թող ապրի ու փոխանցվի,որ մարդկությունը չկորցնի ո՛չ քեզ,ո՛չ ընկերուհուդ, ո՛չ հարևանիդ ու ո՛չ էլ հենց թշնամուդ:Թող ամբողջ աշխարհն իր այլևայլություններով պահպանվի,որովհետև միայն այդպես է ճիշտ,այդպես է ներդաշնակ:
Միշտ հիշիր`ամեն մարդ մի մոլորակ է:Դրա համար էլ,երբ թեկուզ երկու մարդ իրար են միանում,միշտ էլ ստեղծում եմ իրենց ուրույն մոլորակային համակարգը,դրա համար է ,որ մենք պետք է զգուշանանք բախումներից:

[Hripsimee]

Կամ մենք , կամ Նա

Սիրտ իմ , դու՛րս եկ կեղևիցդ ,
Մարմնիս մեջ էլ մի՛ մնա ,
Կյանքից հոգնած, կյանքից զզված
Հոգուս տանը մի՛ մնա:

Մենք` ես ու դու , մեկ էլ հոգիս
Կյանքում ոչ մի դեր չունեցանք
Չիմացանք էլ` մենք ենք հիմար,
Թե կյանքն է սև մի գլխացավ:

Ուշ է ,արի՛ , էլ ժամ չկա
Դու` միշտ տխուր , ես` չարացած,
Արի գնանք , այստեղ ցավ կա
Անտեղ , գուցե` ժպիտ , քնքշանք:

Մեզնից ոչ ոք իմաստ չունի
Էս վիրավոր , ծերուկ կյանքում
Տեսնես քանի՞ սիրտ դեռ ցավով
Պետք է Նրա՛ քաղցն հագեցնի:

Ես` 16 տարեկան ,
Ցավն այս տարիք կամ սկիզբ չունի,
Ես մի հիմար բողոքական ,
Դողն այս գուցե հավերժ ապրի:

[Ուլուանա]

Հռիփսիմե ջան, ենթադրում եմ, որ առաջին բանաստեղծությունդ է կամ առաջիններից մեկը, չէ՞։ Ինչպես միշտ, լուրջ մտորումներ ու կարևոր հարցերի որոնումներ... Հատկապես 16 տարեկան աղջնակի համար, կարծում եմ, բավական հասուն մտածելակերպ ունես։ Կարծեմ մի անգամ Impression-ն էլ էր քեզ ասել, ես էլ ասեմ. իսկապես ուրախալի է, երբ ստեղծագործողի միտքը, այն էլ քո հասակի, սիրուց բացի, ուրիշ լուրջ թեմաներ էլ են զբաղեցնում։ Որպես սկիզբ՝ բանաստեղծությունդ բավական խոստումնալից է, բայց որոշ առումներով դեռևս անկատար։ Որոշ մասերում հանգի հետ կապված անհարթություններ կան ու էլի որոշ ոչ այնքան հաջող ձևակերպումներ, իսկ վերջին տունը մի տեսակ սարքովի է ստացվել. կարծես իմաստը զոհաբերվել է հանուն հանգի... Բայց ընդհանուր առմամբ, նույնիսկ հանգի հետ կապված թերություններով հանդերձ, սահուն էր կարդացվում։

Հուսով եմ՝ ասածներիցս չես վիրավորվի։ Ուղղակի մտածեցի՝ ավելի լավ կլինի, եթե մտածածս գրեմ, քան ստեղծագործությունդ անուշադրության մատնեմ։

[Hripsimee]

Շնորհակալություն , ես շատ կցանկանայի քո ընկերը լինել


Տաթևիկը մեղմ շարժումներով ցույց էր տալիս վարժությունն անելու ճիշտ ձևը : Ինձ հանձնարարված էր ուշադիր հետևել նրա շարժումներին և վերջապես սովորել դրա ճիշտ ձևը : Ես մեր ողջ խմբի ամենաբութ ու ամենաանհասկ սանն էի համարվում , իսկ Տաթևիկը ` ամենախելացին ու ամենաընդունակը : Նա նաև մեր խմբի ամենագեղեցիկ աղջիկն էր ու ես անկեղծորեն հիանում էի նրանով` չահամարձակվելով անգամ համեմատվել նրա հետ : Ես այդ ժամանակ մոտ 12 տարեկան էի ` ինքնամփոփ , չխոսկան , շատերի աչքերին բավականին տարօրինակ : Ես անասելիորեն ամաչկոտ էի , ինչը գալիս էր ներսումս կուտակված վախից , որն էլ անվստահության արդյունք էր : Իմ կարծիքը ես չունեի , ավելի ճիշտ այն մնում էր խորը իմ ներսում , ես համարյա չէի խոսում , և գեղասահքի այդ դպրոցում մարդիկ կարծում էին , որ ես մի քիչ տհաս եմ : Ես չէի առարկում , մտքովս էլ չէր անցնում ձայն հանել , երբ մեր մարզիչը ` Նատալյա Իվանովնան իր ցավեցնող ռուսերենով համեմատում էր ինձ ու Տաթևին և կամ դժգոհ քրթմնջում , թե ինքը ստիպված չէ իմ նմանների հետ պարապել : Իր նյարդերը այդքան ամուր չեն :
Եվ հիմա Տաթևիկը ինձ նորից ցույց էր տալիս այն չարաբաստիկ վարժությունը , որի մեջ մտնող բոլոր շարժումների հերթականությունը անհուսորեն փորձում էի մտապահել արդեն մեկ շաբաթ :
“ Ну? Увидела ? Так давай , давай сама ! ”
Դաշնամուրը նվագում է , ու ես շունչս պահած սկսում եմ արագ – արագ կրկնել քիչ առաջ ցուցադրված վարժությունը :
“ Ну как швабра , честное слово ” գոռում է այն կողմից Նատալյա Իվանովնան “ Ну что я могу ей учить ? Перестань , не надо больше”
Նվագը դադարում է ու հետո նորից վերսկսվում արդեն ողջ խմբի համար , ես հանգիստ շունչ եմ քաշում . ինձ այդ օրն արդեն հասել էր , էլ չէին անհանգստացնի:
“Ну Вардан , что ты там делаеш ? Վերջացրու դու էլ , Саркис !”
Վարդանն ու Սարգիսը դեմքի ` իմին կասկածելիորեն նման արտահայտությամբ ոտքերը փայտի պես բարձրացնում ու իջեցնում էին , հետո ինչ-որ պտույտներ անում , իսկ դրանից էլ հետո , սեփական տաղանդից խիստ հիացած , բավականին տհաճ ձայնով հռհռում :
“ Ну да , да , так она делает . Ну что я могу с ней делать?Видиш ”, մարզիչը հայացքը նորից ինձ է ուղղում , ” не надо так !
Ինչ- որ հեռու , մարդկանցից ու աշխարհից խիստ թաքուն , միայն ինձ հայտնի խորքերում ցավ կար : Ինչ-որ մեկը ( հիմա, երբ 16 տարեկան եմ , նա արդեն դուրս է եկել այդ խորքերից) այնտեղ այդ պահին հուսահատորեն իրեն պատեպատ էր տալիս : Նա լաց էր լինում , գոռում , բոլորին ու առավել ևս մեկին ձգտում ապացուցել , որ ինքը ուժեղ է , ինքը ոչ մեկից էլ վատը չէ : Բայց վախի ու անվստահության պատը շատ էր կարծր , դրսում ոչ-ոք ոչինչ չէր լսում : Դրսում աննշան , 12 տարեկան մի վախվորած աղջնակ էր` քարացած դեմքով , անկյանք աչքերով :
Ես անհուսորեն աչքերս սահեցրի ներկաների դեմքերի վրայով . Տաթևի աչքերում ծաղր կամ արհամարհանք չկար , դրանք ուղղակի անտարբեր էին : Եվ այդ պահին , երբ ես նայեցի նրան , հիշեցի դրանից 2 տարի առաջ պատահած մի դեպք :
Այն ժամանակ գեղասահքի դպրոցը Տաթևից բացի մեկ այլ աստվածուհի ուներ ` Էվելինան ( ես նրա անվան հանդեպ անգամ մեծ պատկառանք ունեի ) : Նա և Տաթևը ընկերուհիներ էին : Էվելինան ինձ նույնիսկ չէր էլ բարևում , նա ձևացնում էր , թե ես չկամ կամ էլ չափազանց աննշան եմ ,որևէ ուշադրության արժանանալու համար : Երբ կողքին էի , շրջում էր մեկից խիստ դժգոհ դեմքով` հասկացնել տալով , որ այդ մեկը հենց ես եմ : Տաթևը նրան ամեն ինչում հետևում էր:
Մի օր Էվելինան չեկավ պարապմունքի , ասում էին , որ երկար է բացակայելու : Ես դահլիճի իմ առանձին անկյունում էի , երբ Տաթևը շտապ-շտապ մոտեցավ ինձ ու շշնջաց կամաց.
- Էվելինան սուտ է ասում , դու շատ լավ աղջիկ ես : Սրանից հետո ես քեզ հետ կշփվեմ :

Երախտագիտությունը , հիացմունքը և անսովոր հրճվանքը միանգամից ողողեցին էությունս , բայց ես դրանք արտահայտելու համար չափազանց վախկոտ էի : Ես միայն թռուցիկ հայացք գցեցի նրա վրա ու արագ մի կողմ գնացի : Հետո ես տեսա նրա աչքերը . դրանք նույնքան սառն էին , ինչքան այդ օրից 2 տարի հետո :Ես այն ժամանակ էլ , 2 տարի հետո էլ շատ բան կցանկանայի նրան ասել , բայց այդպես էլ ոչինչ չասացի : Կյանքում այնքան բաներ ու բառեր կան , որոնք այդպես էլ մնում են չարված ու չասված : Ես կցանկանայի ուղղել ամեն ինչ , բայց ուշացել 4 կամ 6 տարի :

[Ուլուանա]

Հռիփսիմե, գլխավոր հերոսուհուդ կերպարի մեջ ինձ տեսա նախկինում. մի ժամանակ ես էլ էի էդպիսին։

Պարզ ես գրում, բայց շատ խորը։ Աղջկա կերպարը լավ ես կերտել։ Բայց տեղ–տեղ ոչ էնքան հաջող ձևակերպումներ կային, էդ առումով մի քիչ մշակման կարիք կա։ Մեկ էլ մի տեսակ անավարտ թվաց ինձ, չգիտեմ...

[Hripsimee]

Հռիփսիմե, գլխավոր հերոսուհուդ կերպարի մեջ ինձ տեսա նախկինում. մի ժամանակ ես էլ էի էդպիսին։

Պարզ ես գրում, բայց շատ խորը։ Աղջկա կերպարը լավ ես կերտել։ Բայց տեղ–տեղ ոչ էնքան հաջող ձևակերպումներ կային, էդ առումով մի քիչ մշակման կարիք կա։ Մեկ էլ մի տեսակ անավարտ թվաց ինձ, չգիտեմ...

Շնորհակալ եմ , շատ հաճելի է , որ կարդացել ես : Որտեղ խորհուրդ կտաս փոփոխություններ անել?

[ivy]

Կենդանի նկարագրություններ էին, լավ ես շարադրել:
Հատկապես այս մասն էր տպավորիչ.

Ինչ- որ հեռու , մարդկանցից ու աշխարհից խիստ թաքուն , միայն ինձ հայտնի խորքերում ցավ կար : Ինչ-որ մեկը ( հիմա, երբ 16 տարեկան եմ , նա արդեն դուրս է եկել այդ խորքերից) այնտեղ այդ պահին հուսահատորեն իրեն պատեպատ էր տալիս : Նա լաց էր լինում , գոռում , բոլորին ու առավել ևս մեկին ձգտում ապացուցել , որ ինքը ուժեղ է , ինքը ոչ մեկից էլ վատը չէ : Բայց վախի ու անվստահության պատը շատ էր կարծր , դրսում ոչ-ոք ոչինչ չէր լսում : Դրսում աննշան , 12 տարեկան մի վախվորած աղջնակ էր` քարացած դեմքով , անկյանք աչքերով :
Ես անհուսորեն աչքերս սահեցրի ներկաների դեմքերի վրայով . Տաթևի աչքերում ծաղր կամ արհամարհանք չկար , դրանք ուղղակի անտարբեր էին :

Ինձ թվում է, քեզ մոտ շատ հաջող կստացվեն նաև պատմվածներ, որոնք ոչ թե առաջին դեմքով են գրված, այլ երրորդ: Փորձիր անպայման: