Սրտովս ես խոսում:
Ախր, ունենք-չունենք, մի հպարտանալու բան ունենք, մի ձեռքբերում` Ղարաբաղյան պատերազմը...Ու ինչ արժի դա, եթե մի այնպիսի հասարակական կառույց, ինչպիսին ԵԿՄ-ն, պառակտվում է, որը պետք է օրինակ ծառայեր բոլորիս համար, էդ տղերքի վրա պետք է "դողայինք", հպարտանայինք: Ու հիմա էդ "կռվի ընկերները" /ինչն իմ կարծիքով էս ծուռ աշխարհի վեհագույն ու սրբագույն գաղափարն ա/ միասին չեն: Երկրապահը էդ օրը նենց էր կռվում զինակոչիկների հետ, ոնց որ դեմը թուրքեր լինեին....Հիվանդ ա մեր հասարակությունը, խորքից հիվանդ ա:
Էջանիշներ