Կեսգիշեր է... Մի անսովոր լռություն է ամենուրեք տիրում:Հանդարտ իջնում են խաղաղության փաթիլները ,զգույշ պարուրում փոթորկված հոգիս և ցնդում անհետ... Մեղմ սահում են ոսկեթև անուրջներս կեսգիշերի խավարներում ու մոլորվում անհայտներում,կորչում եթեր...Ծավալվում են աստղերը լույս ու հեղեղում խավարն անձայն...Որոնում եմ աստղն անհույս,որ մերը դարձավ լռելայն:
Աստղերի անթիվ շարքերի մեջ եմ կորցրել ես իմ սուրբ երազանքը կամ գուցե փուչ աստղային զառանցանքը... Արդյոք պետք է ամեն գիշեր լուռ որոնել մի աստղի ու սլանալ գաղտնի եթեր ,արբել լույսով գիսաստղի...Արդյոք պետք է զուր հորինել անէական մի պատկեր և կուրացած երկրպագել այդ տեսիլին խենթ,անհաս: Ինձ համար երկինքն այսօր մի տեսակ հարազատ է,մտերիմ:Խավարում քո պատկերն են զգույշ ուրվագծում նորաթուխ աստղերը,իսկ լուսինը դնում է ստորակետ.քիչ հեռու մի աստղ է բոցավառվելով ցած իջնում ,դա սպասումի ու հավատի իմ աստղն է,որ փոշիանում է և ցնդում անհունում,դա դեռատի մեր սիրո վերջին բողբոջն է,որ այդպես էլ չբացված է թոշնում:Չէ',երազանք այս անգամ ես չեմ պահում,պարզապես հոգնել եմ գուցեև անիմաստ այդ ինքնախաբեությունից, որով ապրել եմ մինչ այսօր...
Փակում եմ աչքերս և հայտնվում երազներիս գունեղ աշխարհում,ուր փոշիացած մեր սիրո աստղը դեռ փայլում է...
Մեջբերել
Milli-ի խոսքերից
Էջանիշներ