Re. ԻՐԱԿԱՆ ՏԵՍԻԼ
Անորոշությունը ,սակայն , երևի թե ավելի դաժան է,քան ճշմարտությունը:Բայց կար ժամանակ,երբ առանց իրար կյանքը չէինք պատկերացնում, և ապագան արդեն պլանավորված էր `մեր ներկապնակով և ճակատագրի վրձիններով:
ՙՄոտենում էին ընդունելության քննությունները: Պատահականություն էր դա,թե՞ պարզապես ճակատագրի ևս մի անակնկալ ,որ մենք նույն օրն էինք քննության,դժվար է ասել:
Օգոստոսի երկուս...այս օրը դեռ երկար էր մնալու մեր հիշողության մեջ:Մեկ տարի անդադար պարապելուց և գիշերները անքուն անցկացնելուց հետո եկել էր քննության ժամը:Վախից ու հուզմունքից ես ամբողջ մարմնով դողում էի` չնայած կիզիչ արևին: Սևակը,նկատելով իմ հոգեվիճակը, մոտեցավ ինձ, ապա զգուշորեն բռնեց ձեռքս և հանգստացնելով ասաց.
-Ես հավատում եմ քեզ այնպես,ինչպես ինքս ինձ,դու կարող ես դա անել,վստահ եմ,հավատա քո ուժերին և մի' վախեցիր ես քեզ հետ կլինեմ:
Քնությունը սկսվեց:Ամեն ինչ ճակատագրի ձեռքում է,վստահ եմ ,և միայն երբեմն մեզ թվում է,թե հասնում ենք ինչ-որ նվաճումների միայն մեր ջանքերի,աշխատասիրության ու հավատի շնորհիվ,իհարկե դա շատ մեծ նշանակություն ունի,բայց որոշիչ չէ:Ճակատագիրը պարզապես կույր է և որովհետև նա երբեմն անողոք է հատկապես նրա նկատմամբ,ով ամենաքիչն է արժանի դրան:
Քննությունը տևեց երկար ու ձիգ չորս ժամ,այդ ընթացքում Սևակը ինձ հասցրեց մի քանի կարևոր հուշումներ անել,իսկ ինքը, ինչպես երևում էր, այդքան էլ լավ չէր գրել:Քննության ավարտից հետո դուրս եկանք համալսարանի բակ` առանց մի բառ անգամ փոխանակելու,ես հասկանում էի նրան, և իմ ուրախությունը պարզապես արժեք չուներ,երբ նա տխուր էր:
-Քեզ ասում էի,որ վախենալ պետք չէ,-վերջապես խոսեց նա,-ամեն ինչ լավ կլինի,քո համար այսուհետ մի նոր կյանք է սկսվելու և դու պետք է պատրաստ լինես հաղթահարելու բոլոր դժվարությունները:
ՙԻնչու՞ դու և ոչ մենք՚,- մտածում էի ես,բայց հարցնել այդպես էլ չէի կարողանում:
Քննական շրջանը ավարտին էր մոտենում ,հաշված օրեր անց ամեն ինչ պարզ էր լինելու :Սևակը ամեն օր գալիս էր մեր բակ և մինչ ուշ երեկո մնում:Առանց նրա անիմաստ էր կյանքս և պարզապես անտանելի:Առանց նրա արևագույն աչքերի իմ հոգում խավարն էր տարածվել,մութ էր առանց նրա կենսատու ժպիտի:
Սեպտեմբերի մեկն էր...վերադառնում եմ համալսարանից,չէ',իմ պատկերացրած ուսանողական կյանքը ուրիշ էր,իսկ միգուցե նրա բացակայությունից է,որ այսպես եմ մտածում,չգիտեմ:Դանդաղ , անտարբեր քայլում եմ դեպի տուն:Հանկարծ ինչ-որ ծանոթ ձայն է լսվում հեռվից.
-Նարե',-դա Սևակի ձայնն էր,որ կտարբերեի թեկուզ ամբոխի ձայներից:
Շրջվում եմ և... պարզապես չէի կարող սխալվել:
Իմ հարազատ ընկերը նորից իմ առջև է,իմ կյանքի արևը կրկին շողում է:
-Ինչպե՞ս ես,-ասաց նա,-ընդունվեցի՞ր:
-Այո, ընդունվեցի,-ասացի ես և տվեցի մի հարց,որի պատասխանը ինձ արդեն հայտնի էր,-իսկ դու՞:
-Իսկ ե՞ս...չընդունվեցի միայն մեկ բալի տարբերությամբ,բայց չեմ ուզում,որ տխրես, հաջորդ տարի անպայման նորից կփորձեմ ու կընդունվեմ:
Ցավը,որ զգացի այդ պահին անբացատրելի էր,արցունքները ակնթարթորեն լցվեցին աչքերս ,անզոր էի ինքս ինձ զսպել:
Ուզում էի ամուր գրկել նրան,ասել թե ինչքան մեծ է իմ սերը նրա հանդեպ,ասել,որ նրա դերը իմ կյանքում անփոխարինելի է,բայց չեմ կարողանում,կոկորդումս ուժգին ցավ եմ զգում,համրացել եմ կարծես՚:
Գարունը և կենդանացող բնությունը իրենց հետ բազում երազանքներ բերեցին:Երազանքներն այդ,սակայն,գարնան հետ միասին անցան,գնացին: Երեք տարի է անցել մեր հանդիպումից,ուղիղ երեք տարի առաջ դու խոստացար ՙմիշտ՚ իմ ձեռքերը տաքացնել,բայց մոռացար: Չգիտեմ,գուցե շատ սիրելուց է,որ ինձ հետ չես հիմա,գուցե մտածում ես,որ ավելիին եմ արժանի,ինչպես մի ժամանակ էիր ասում,միգուցե...Կամ մեր ապրածը քեզ համար պարզապես խաղ էր,հաճելի,բայց դաժան մի խաղ...
Ինչու՞ այս ամենը պատահեց,ես այդպես էլ չսովորեցի ապրել առանց քեզ,բայց ուզում եմ արդյո՞ք:Մեղավորը ես էի,թե՞ դու,կամ գուցե ճակատագի՞րն էր այս կույր մեղավոր:
Զրուցում եմ ուռենու`մեր անհուն սիրո միակ,հավատարիմ վկայի, հետ:Ուռենին պատմում է ինձ ձեր զրույցների մասին և հավատացնում,որ սիրում ես:Չէ',դա իմ խենթ երևակայության արդյունքը չէ ,դա պարզապես մեր հրաշք սիրո սուրբ հրեշտակն է ուռենու շուրթերից խոսում:
Արդեն մթնում է... իսկ դու չկաս, և ինչու՞ է ինձ թվում,որ ընդհանրապես կգաս: Միամի՞տ եմ,չէ°, ուղղակի սիրում եմ,սիրում աշխարհում ամեն ինչից առավել`սեփական ՙես՚-ը մոռացած:
Անվերջ թափառում է դեռ անտուն իմ սերը մեր սիրո շավիղներում և մոլորված փնտրում քո սիրտ տանող գաղտնի արահետները` հարազատ դարձած,բայց կորցրած:
Նայում եմ լճակի հայելում օրորվող իմ ուրվագծին,անձրևի կաթիլները հանդարտորեն ծավալվում են մշուշոտ հորիզոնում :
Նայում եմ լճակի հայելու արծաթազօծ մակերեսին և... անէական մի տեսիլ է հայտնվում հանկարծ ու դանդաղորեն մոտենում ինձ... Ծանոթ դիմագծեր են նշմարվում հեռվից...Չէ',դա երազ է ընդամենը... եթե նույնիսկ երազ է,պատրաստ եմ ապրել խելագարի պես այդ երազում, քեզ հետ:
Ետ չեմ նայի,իսկ եթե այն,ինչ տեսնում եմ իրական չէ... Անձրևի կաթիլները օղակում են տեսիլն այդ և զ•ուշորեն թաքցնում:
Ուր՞ է անհետացել երբեմնի համարձակությունս,ինչու՞ եմ ինձ այսքան անպաշտպան զգում,մի՞թե վախենում եմ այդ տեսիլը կորցնել...
Խելագարված կտրուկ շրջվում եմ...Եվ արցունքներս ակամայից գլորվում են իրենց ծանոթ արահետով,միանում անձրևի կաթիլներին ու կորչում անհետ...Ճակատագիրն,այնուամենայնիվ , կույր չէ...
Մեջբերել
Ընդհանրապես սրտաճմլիկ սիրային պատմություններ այնքան էլ չեմ սիրում կարդալ ու հիմնականում չեմ էլ կարդում. երբ մի քանի նախադասություն կարդալուց հետո տեսնում եմ՝ հերթական սիրային ծեծված պատմություն է, անմիջապես դադարում եմ կարդալ... 
Բայց դու ամենասովորական հույզերն ու իրադարձություններն այնքան գեղեցիկ ու անկեղծ էիր նկարագրել, որ չկարողացա պոկվել, հուզիչ էր շատ... 
Milli-ի խոսքերից
Էջանիշներ