Այստեղ կարող եք տեղադրել սիրո հետաքրքիր և գեղեցիկ հայերեն պատմվածքներ
Այստեղ կարող եք տեղադրել սիրո հետաքրքիր և գեղեցիկ հայերեն պատմվածքներ
Պատմությունը իմ մասին չէ, բայց իրական է:
Ամենամոտ ընկերոջս ծննդյան օրն էինք նշում: Ես, ինչպես միշտ, իմ հաղթանակի գագաթնակետին էի, քանի որ կրկին գտնվում էի բոլորի ուշադրության կենտրոնում: Այդ օրն անչափ գեղեցիկ էի եվ, կարծես, ինքս էլ էի ինձանով հիանում:
Ընկերս ինձ համար շատ թանկ մարդ էր: Երկու տարուց ավելի է, ինչ ճանաչում էինք իրար, եվ նա միակ տղամարդն էր, որի առաջ հանդես էի գալիս ոչ միայն որպես հմայիչ ու սեթեվեթող կին, այլև մարդ, ով ունի նաև բազում թերություններ եվ հոգեկան խնդիրներ, կարիք ունի հավատարիմ ու անկեղծ ընկերոջ: Նա ինձ պաշտում էր, մեծարում: Նա միակ մարդն էր աշխարհում, ում հետ բավարարվում էին իմ կանացի ինքնասիրության ամենանուրբ ու խոցելի կողմերը: Մեր ընդհանուր ընկերները հաճախ էին մեզ առանձին հարցնում, թե իրականում մեր հարաբերություններն ինչ են՝ սե՞ր, թե՞ ընկերություն:
Եվ դժվար էր հավատալ, որ դա պարզապես անկեղծ ու ջերմ հարաբերությունների մի շղթա է, որը զերծ է այլ շեշտադրումներից:
Այդ օրն ընկերս հրավիրել էր նաև մի երիտասարդի, ում մինչ այդ երբեք չէի տեսել: Ընկերս նրան ընդհանուր ներկայացրեց բոլորին՝ որպես իր դասընկեր: Անկեղծ ասած, ես մի փոքր զարմացա, որ նա մեզ առանձին չծանոթացրեց: Սովորաբար նա ինձ առանձին բարձրության վրա էր ներկայացնում իր ծանոթներին ու ընկերներին, և դա անչափ շոյում էր ինձ: Բացի այդ, ես ինքս էլ էի ուզում ծանոթանալ այդ տղայի հետ, քանի որ հենց սկզբից նա ինձ գրավեց իր տարօրինակ ու անսովոր պահվածքով:
Խնջույքն աստիճանաբար թեժանում էր: Բոլորն ինքնամոռաց պարում էին, բայց նա ոչ ոքի չէր նկատում և ոչնչի չէր խառնվում: Ծխախոտի ամպի միջից միայն նրա անտարբեր ու ցրված հայացքն էի տեսնում: Ընկերս նկատեց, որ նրան եմ նայում, մոտեցավ ինձ.
- Ինչու՞ չես պարում, մի՞թե այսպիսի գեղեցկուհին կարող է մենակ մնալ,- ձեռքս նուրբ բռնելով ու ժպտալով՝ հարցրեց նա:
- Ես մենակ չեմ, ահա այն երիտասարդի հետ եմ,- հանգիստ պատասխանեցի ես:
Շարունակելի
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Ամեն ինչ թվում եր այնքան հեշտ ու գեղեցիկ ....
Բայց ահա մի մութ օր դա սկսվեց :Մենք այն չենք ասում բարձրաձայն : Մենք չեինք ել կարող հրաժեշտ տալ միմիյանց , դա անհնար էր... Ես ծնողներիս հետ նավով մեկնեցի Ֆրանիսիա : Քանի վոր մենք սերվում էինք Զենգի բեկի տոհմից և մեր ընտնիքում բոլորն էլ խոսում էին Ֆրանսերեն , մենք դժվարութուններ չունեինք մեր նոր բնակավայրում :
Սակաըն ես վոչինչ չգիտեի Արթուրի մասին : Գիտեի միաըն որ նրա հայրը մահել էր շատ վաղ , երբ Արթուրը նոր էր լույս աշխարհ եկել և որ նա էր մորն օգնում: Սակայն այդ օրերին ուր էր գնացել նա կամ արդյոք փրկվել էր նրա ընտանիքը ես չգիտեի....
Մի օր ընկերներիցս մեկն ինձ հրավիրեց թատրոն… Ես չէի ուզում գնալ բայց ծնողներս շատ պնդեցին. Ի վերո մենք գնացինք… Թատրոնի շենքը դտնվում էր Սենտ-Իվեն փողոցում, տիկին Բոտյեի տան դիմաց : Տիկին Բոտյեն աjն կանացից էր, ովքեր միշտ գտնվում էն իրադաձությունների կենտրոնում: Նրա տանն էին հավաքվում Փարիզի բոլոր ՛ասպետները՛ և նրանց անվերջ ՛մլավող՛ կանայք ու աղջիկները: Ահա այդ թատրոնում ես պատրաստվում 1ի տեսնել վերոհիշյալ մարդկանց, որոնք ինձ այնքան էլ հաճելի չէին: Սկայն եթե ուզում ես մնալ ՛բարձր հասարակության՛ մեջ, պիտի ժպտաս այդ հասարակության բոլոր անդամներին :
Ամեն ինչ անցավ շատ հանգիստ, ես կարծես ինտեգրվել էի այդ հասարակությանը , երբ դռան շեմին հանդիպեցի մի երիտասարդի վերն ինձ ժպտում էր այնքան խորհրդավոր , որ մարմնովս սարաուռ անցավ: Այո , դա նա էր…
Չէի կարողանում բառ իսկ արտահայտել : մենք բարեվեցինք անծանոթների նման և նույնիսկ հեռախոսահամարներով չփոխանակվեցինք:
Ամբողջ գիշեր լաց լինլուց հետո ես ահավոտ տենդով հիվանդացա: Ծնողներս քուն չունեին, խնամում էին ինձ հերթափոխով: Մայրս այդ երկու շաբաթվա ընթացքում ծերացավ , իսկ հորս գլուխը ծածկվեց սպիտակ մազերով…
Հիվանդության պատճառն անհայտ էր…
Համոզված եմ որ ես չէի լավանա եթե ծնողներիս չխղճայի :
Այդ հիվանդության պատճառը ՆԱ էր , ավելի շուտ հիշողությունները մեր անցած օրերի մասին , երբ երեկոները ժամերով թափառում էինք մեր տան ետնամասի այգում, որտեղ արևամուտին այնքան տաքուկ էր լինում, ծաղիկների բույրն այնպես եր տարացվում որ կարծես անհամար հոտավետ նյութեր լինեին միաժամանակ բացված: Ով կարող էր ենթադրել որ այնտեղ ընդհամենը վարդեր էին,շատ վարդեր.......
Երբեկ չեմ մոռանա այն օրը , երբ ինձ մի վարդ նվիրելու համար նրա ամբողջ ձեռքն արյունով ծածկվեց , վարդ , որ ես պահում եմ շուրջ 4 տարի:
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 30.07.2007, 10:48:
Ընկերս ցնցվեց իմ տված պատասխանից:Ես երբեք նրան այդպիսի արհամարական և անտերբեր տոնով չէի պատասխանել:Ասածս խոսքերից հետո միայն զգացի, թե ինչ սխալ ձևով պատասխանեցի նրան, բայց սխալս ուղղելու համար ուշ էր…
Իսկ այն տղան այդպես էլ ինձ պարի չհրավիրեց: Ինքնասիրությունս խոցված էր: Մի՞թե հայտնվեց մեկը, որը կարողացավ ինձ անտեսել: Իսկ հոգուս խորքում ես շատ էի ուզում, որ նա ինձ չանտեսեր: Անմիջապես տրամանդրությունս ընկավ:
Տրամադրության անկումը ընկերոջս աչքից չվրիպեց:
-Կարող եմ քեզ հետ զրուցել:
-Այո իհարկե:
-Ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ:
–Ոչինչ:
Ձայնս դողում էր, և ընկերս միանգամից նկատեց դա, քանի որ «հինգ մատի պես» ճանաչում էր ինձ: Սակայն չշարունակեց:
Փորձեցի ջնջել այդ տհաճ զգացողությունն ու պարզապես ուզեցի վանեմ նրան իմ տեսադաշտից: Անցավ որոշ ժամանակ: Դա գրեթե հաջողվել էր ինձ, երբ հանկարծ զգացի ինչ որ մեկի սևեռուն հայացքը: Ետ նայեցի և տեսա… նրան: Տարօրինակ հանդարտ հայացք՝ կարծես վերացած իրականությունից և այլ տարածական ու ժամանակային գոտիներում սավառնող: Նա նման չէր բոլորին, և ես դա շատ շուտ հասկացա:
Արհամարհանքով գլուխս շրջեցի՝ փորձելով ցույց տալ վիրավորված աղջկական ինքնասիրությունս: Մոտեցավ ինձ, առաջարկեց պարել: Ուզեցի մերժել, բայց չկարողացա: Մտածեցի, թե երևի զղջացել է իր «հիմար» պահվածքի համար: Եվ ահա, ինքս իմ սկզբունքների առաջ մաքուր լինելու համար ինձ համոզեցի, թե նրա հետ պարում եմ միայն իմ վրդովմունքը ցույց տալու և նրան այն նույն վիճակի մեջ դնելու համար, ինչը ես էի զգացել մի քանի րոպե առաջ:
Ձեռքս ափի մեջ առավ, իրանս նուրբ գրկեց: Ես գրեթե զգում էի նրա շնչառությունը: Անցավ մի քանի րոպե, բայց նա ոչինչ չէր խոսում: Ես զարմացած էի: Սպասում էի, որ նա գոնե մի բառ կասի, բայց նա կարծես չէր էլ զգում իմ ներկայությունը: Երաժշտությունն արդեն ավարտին էր մոտենում, երբ նա ձեռքս բաց թողեց և ուղիղ աչքերիս մեջ նայելով և շեշտելով յուրաքանչյուր վանկը՝ ասաց. «Շնորհակալություն»: Ես խճճվել էի: Փորձում էի անտարբեր ձևանալ, սակայն դա դրսևորվում էր ընդգծված արհամարհանքով և նյարդային նոտաներով, ինչը նա հոյակապ տարբերում էր անտարբերությունից և փոխարենը՝ հեգնախառն ժպտում: Որոշեցի պարզապես չնկատել նրան, փորձեցի խառնվել ընդհանուր հոսանքին, մի կում գինի ըմպել ու զվարճանալ, բայց ակնհայտ էր, որ օրս փչացել է:
Խնջույքի հետագա ընթացքում ես ընդամենը մեկ անգամ հանդիպեցի նրա հայացքին, որն ինձ ամեն ինչ ասում էր ու միառժամանակ ոչինչ էլ չէր ասում…
Փոխարենը բազմաթիվ անգամ հանդիպեցի ընկերոջս հայացքներին: Նա ևս այլայլվել էր:
Ի՞նչ էր կատարվում:Մի՞թե իր կյանքի մեջ առաջին անգամ հասկացել էր, որ կորցնում է ինձ:Ոչինչ, ոչինչ չէի հասկանում, ամեն ինչ խառնվել էր…
Խնջույքը գրեթե ավարտվել էր:Սովորության համաձայն, երբ ժամը ուշ էր լինում պարտադիր ընկերս ինձ տուն պիտի հասցներ:Ուստի տրամաբանական է, որ ես ամենավերջում պիտի գնայի:Հրավիրված բոլոր հյուրերը գնացին:Այդ օրը ընկերս միայն իր դասարանցի և կուրսեցի ընկերներին էր հրավիրել, ուստի խնդրել էր ծնողներին, որ տանից գնային, որ կարողանաինք հանգիստ «քեֆ անել»:
Եվ այսպես բոլոր հյուրերը գնացել էին, իսկ ծնողները տանը չէին:Մենք միայնակ էինք:
–Ես քո հետ ուզում եմ շատ լուրջ խոսել: Կարելի՞ է:
–Այո յհարկե:
–Մի՞թե միչև հիմա հավատացել ես, որ ես քեզ համար «պարզ ընկեր» եմ եղել:
–Այո: Ի՞սկ ինչու պիտի չհավատայի:
–Մի՞թե հավատացել ես, որ կյանքում կնոջ և տղամարդու միջև հնարավոր է «պարզ ընկերություն»:Եթե հավատացել ես, ուրեմն չարաչատ սխալվել ես:Կինը և տղամարդը կարող են լինել միայն «Քույր և եղբայր», բայց «պարզ ընկերներ» երբե՛ք:
Գիտես ի՞նչ…Ես քեզ սիրում եմ…Եվ հանկարծ մտքիդ ծայրով չանկացնես, որ սրանք խմած մարդու խոսքեր են:Ո՛չ, ես իսկապես սիրում եմ քեզ:
–Իսկ ես քեզ չեմ սիրում,- շատ հանգիստ և արհամարական տոնով պատասխանեցի ես, պարզ գիտակցելով, որ այդ խոսքերովս դանակի հարվածներ եմ հասցնում նրան:
Նա ինձ էր նայում՝ գերմարդկային ճիգ գործադրելով, որ զսպի իրեն և էլ ոչինչ չասի:Ճիգ էր գործադրում լեզվի վրա, բայց զգացմունքների վրա նույն բանը անել չէր կարող…
Հանկարծ նա գրկեց ինձ և ամուր սեղմեց կրծքին: Մի ողջ հավերժություն թվաց ինձ այդ հպումը, բայց չփորձեցի վանել նրան ինձանից: Նա հեկեկում էր, երբեք չէի տեսել, որ տղամարդը լաց լինի կնոջ գրկում:
Երկուսս էլ զգում էինք, որ խորտակվել է այն, ինչը երկար ժամանակ կապել է մեզ միմյանց՝ անխախտելի մի դաշնություն, որը բնորոշ չէ տղամարդուն ու կնոջը, եթե նրանց միջև սեր չկա: Ես խղճում էի ընկերոջս: Ես տառապում էի երկու իրարամերժ ու հզոր զգացմունքների միջև, որոնք այդ պահին հավասարապես անհրաժեշտ էին ինձ: Ես փորձեցի մեղմել իմ տված ցավը, որը դեռ ենթագիտակցորեն էի զգում, սակայն ինձ ևս անհրաժետ էր մենակ մնալ ու վերլուծել իրավիճակը:Ուստի ընկերոջս խնդրեցի, որ ինձ տուն տանի:
Շարունակելի…
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 11.10.2006, 17:03:
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Գոհար, այս պատմությունը դու՞ ես գրել, թե՞ ինչ որ մեկի գրվածն ես այստեղ հավաքում ...
Kiki այս պատմությունը կա, բայց շատ հասարակ ձևով է գրված:Ես միայն գեղարվեստական մասն եմ զարգացնում և գրում եմ այստեղ:kiki-ի խոսքերից
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
… Ընկերոջս տանից մինչև մեր տուն ընդամենը քսան րոպեի ճանապարհ էր:Քսան րոպե…Ի՜նչ կարճ է թվում…
Տուն վերադառնալիս բացարձակապես ոչինչ չխոսեցինք, ոչ մի բառ:Այս հարատև թվացող լռությունը խախտվեց միայն այն ժամանակ, երբ հասանք մեր տան մոտ.
–Հաջողություն:
–Հաջող:
Ահա այսպիսի անորոշ վիճակում էլ մտա տուն:Տուն մտնելու առաջին իսկ պահից նկատեցի, որ հյուրասենյակի սեղանի վրա ծաղիկներ կաին: Երբ տանից դուրս էի եկել դրանք չկաին:«Ի՞նչ ծաղիկներ են, որտեղի՞ց»,- սրանք առաջին մտքերն էին, որ պաշարեցին ինձ այդ վայրկյանին:Արագ մոտիկացա ծաղկեփնջին…Ծաղկեփնջի մեջ երկտող կար.«Այսօրվա տանգոն ինձ անմոռանալի զգացմունքներ պարգևեց
»…
Օ՜, ոչ, սա արդեն չափազանց էր:Ինձ մնում էր միայն մեկ բան անել՝ ընդունել քնաբեր հաբ, այլապես կարող էի անորոշությունից խենթանալ:
Հաջորդ օրը, երբ արթնացա, նախորդ օրվա համաեմատ, շատ ավելի սթափ վիճակում էի:
Փորձեցի վերլուծել, թե ինչ էր կատարվում, բայց այդպես էլ ոչ մի հարցի պատասխան չկարողացա գտնել:
Միակ բանը, որ վստահ գիտեի, դա այն էր, որ ընկերոջս խղճում էի…
Քիչ անց դադարեցի մտածել ընկերոջս գոյության մասին: Ինձ սկսեց միայն մի միտք տանջել՝ ծաղկեփունջն ու դրանում գրված երկտողը…
Չգիտեմ՝ որքան ժամանակ էր անցել, հանկարծ հեռախոսի ձայնն ինձ սթափեցրեց: Վազեցի վերցնելու, բայց չգիտես ինչու՝ կանգ առա: Սիրտս արագ բաբախում էր: Զանգը շարունակվում էր, բայց ես կարծես անզոր էի պատասխանելու: Զանգը դադարեց: Ես խենթի պես վերցրի լսափողը, բայց արդեն ձայն չկար: Ես հեկեկում էի, դա էր իմ փրկությունը: Մի քիչ հանգստացա, բայց կրկին հայացքս սևեռվեց հեռախոսին: Ես սպասում էի, բայց զանգ չկար: Անցավ մի քանի րոպե, որն ինձ մի ողջ հավերժություն թվաց: Ես գրկել էի Տիրամոր նկարը և աղերսում էի, որ հրաշք կատարվի: Գիտակցում էի, որ եթե այդ զանգն ուշանա կամ այլևս չկրկնվի, ես կխելագարվեմ:
Հանկարծ հեռախոսը նորից զանգեց: Հափշտակեցի լսափողը, սակայն չէի համարձակվում խոսել, մյուս կողմում ևս լռություն էր: Մի քանի վայրկյան անց լռությունը խախտեցի, որովհետև ինձ չէի ների, եթե նա ցած դներ լսափողը:
- Խոսե՛ք…….(լռություն էր)… ես քեզ լսում եմ, ուզում եմ, որ խոսես, դա ինձ համար կարևոր է, հասկանու՞մ ես:
Ես պատրաստ էի ժամերով իմ ձեռքում պահել անարձագանք լսափողը, միայն թե գոնե նրա շունչը զգայի: Սակայն ինչու՞ էի կարծում, թե զանգողը նա է:Չ՞է, որ այդ օրը ընկերոջս հետ էլ էի տանգո պարել:
Հանկարծ մի ծանոթ ձայն խախտեց լռությունը.
- Ինչպե՞ս ես…
Ընկերս էր: Միակ բանը, որ կարողացա ասել, հետևյալն էր.
- Ասա՛, նա՞ էր ծաղիկներն ուղարկել:
Նորից լռություն: Մի քանի րոպե անց շարունակեց, կարծես հարցս չէր էլ լսել.
- Դու հասկանու՞մ ես, թե ես ինչ եմ զգում: Դու երբեք չես կարող սիրել, քո նպատակը միայն սիրո խոստովանություն կորզելն է, իսկ դրանից հետո դու կարող ես տրորել ամեն ինչ, քո մարմնում սիրտ չկա, դու………
Խեղ՜ճ իմ ընկեր, եթե իմանաիր, թե այդ խոսքերովդ ինչ ցավ էիր պատճառում ընկերուհուդ…
Նրա կորուստն ինձ համար ծանր էր…Ես համոզված էի, որ նա այլևս ինձ չի զանգի:Համոզված էի, որովհետև նրան շատ լավ էի ճանաչում:Ընկերս խրված էր հանցագործ աշխարհի մեջ, իսկ այս աշխարհի մեջ գտնվող մարդիկ, որքան էլ զգացմունքային լինեն, միևնույն է, նրանց համար «թասիբն» համար առաջինն է կյանքում:
Ես չէի ուզում կորցնել ընկերոջս:Նա այն բացառիկ մարդկանցից էր, որ կարողանում էր ինձ ապացուցել, որ ես շատ հարցերում սխալ եմ…Նրա բնավորության այս գծի համար պաշտում էի նրան:Պաշտում էի նաև այն դիմելաձևը, որով նա ինձ դիմում էր՝ «բալես»:Իրոք այդ անձնավորությոն կողքին ես ինձ երեխա էի զգում:Շատ ու շատ կետեր կային, որոնց համար համար պաշտում էի ընկերոջս, պաշտում էի, բայց չէի սիրում…
Այդ օրերին հոգեբանորեն գտնվում էի շատ ծանր վիճակում:Նախ կորցրել էի ամենահարազատ ընկերոջս, հետո էլ «նրան»:Արցունքներն էին իմ միակ սփոփանքը…
Ընկերոջս հետ հանդիպեցի շաբաթներ անց:…Պատահաբար…փողոցում…
Նա փոխվել էր, սակայն նույնն էին մնացել նրա աչքերը, նրա հայացքը…
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
–Բարև,- ասաց նա, իր թախծոտ աչքերով շեղակի հայացք գցելով ինձ վրա:
–Բարև, մեքենայաբար կրկնեցի ես, մտքերով դեպի այն անկրկնելի անցյալը, երբ նա առաջին անգամ այդ նույն հայացքով նայել էր ինձ:Ինձ ստիպելով ասեցի.
–Փոխվել ես:
Ի հեճուկս ինձ նա չոչինչ չպատասխանեց, սակայն չէր էլ պատրաստվում հեռանալ:
Ես ինձ հազիվ էի զսպում, ոչինչ չէի կարողանում ասել, նրա հայացքը կապել էր լեզուս:
Հանկարծ ինչ, որ բան սրտիցս պոկվեց:Հանկարծակի մղումով ուզեցա նրան ասել ամեն ինչ:Առանց մտածելու բերանիցս թռավ.
–Ների՛ր:
Նա միանգամից ցնցվեց:Չգիտեմ ինչու ասեցի հենց այդ բառը:Գ՞ուցե դա սրտումս էր կուտակված:Գու՞ցե ափսոսանքի ու զղջումի արտահայտություն էր…Չգիտեմ…
–Ինչու՞:
–Մի՞թե չես հասկանում, կրկնեցի ես, նրա հայացքից ասես քաջալերված:
–Ինչու՞ ես դա հիմա ասում:Հիմա, երբ այսքան ժամանակ է անցել:
–Գիտեմ, որ այս խոսքերս ասելու համար ուշ է:Բայց, եթե չասեի գուցե ամբողջ կյանքումս ինձ չներեի:
–Ո՛չ, ուշ չէ:Ես առայսօր սիրում եմ քեզ:Ի՞սկ դու…Մ՞իթե մոռացել ես նրան:Մ՞իթե ի վերջո հասկացել ես, որ նա քեզ արժանի անձնավորություն չէր:
Ընկերոջս դիմաց այնպես է ինձ պահում, կարծես ինձ համար արդեն միևնույն էր նա և նրան վերաբերվող ցանկացած թեմա:Բայց ո՛չ, ես հոգուս խորքում վառվում էի ցանկությունից, միայն թե իմանայի, թե ինչի համար նա ինձ արժանի չէր:Ամբողջ հոգովս ուզում էի, որ ընկերս այնպիսի մի փաստարկ ներկայացնի, որ իրենից բացի ես էլ զգաի, որ նա ինձ արժանի չի:Ուզում էի վերջնականապես ազատվել ինձ կրնկակոխ հետևող այդ ստվերից:
–Մի՞թե չէիր նկատել նրա աչքերի տարօրինակ կարմրությունը:
Այո իսկապես նրա աչքերը կամիր էին… Ի՞նչպես ուշադրություն չէի դարձրել այդ հանգամանքի վրա:
–Մ՞իթե չզգացիր, որ նա ուռած էր:
Թևերս թուլացան, ոտքերս սկսեցին դողալ, գիտակցությունս մթագնեց…
Երբ գիտակցությունս փոքր ինչ լուսավորվեց ընկերս ինձ ամուր գրկել:Այնքան ամուր էր գրկել, կարծես ես ուզում էի փախչել իր գրկից, բայց նա չէր թողնում:Բայց, ո՛չ…Ես ամենևին էլ փախչելու մտադրություն չունեի, ինձ հենց այդ գիրկն էր պետք…
Հավատու՞մ եք, որ խղճահարությունից կարող է ծնվել սեր:Ես որպես այս զգացմունքը ապրած մարդ, հավատացնում եմ ձեզ, այո՛ խղճահարությունից կարող է ծնվել սեր…
Այսօր ես շնորհակալ եմ աստծուն, որ ինձ շնորհել է կյանք:Շնորհակալ եմ աստծուն, որ այս կյանքում ունեմ իմ ուրույն տեղը:Ի վերջո շնորհակալ եմ աստծուն, որ ինձ նվիրել է երջանկության մի անսպառ զամբյուղ, որի մեջ զետեղված պտուղներից ճաշակում եմ ամեն օր:
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Այս դեպքն իմ կարծիքով բացառություններից է... խղճահարությունից սեր.... չեմ հավատում...
բայց լավն էր... հետաքրքիր էր...
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Չեմ կարծում, թե բացառություններից է. հավատա, այդպես շատ հաճախ է լինում, ուղղակի դրա մասին սովորաբար շատ չեն խոսում այն մարդիկ, ովքեր այդպես են սիրել ու սիրվել։Իմ կարծիքով, այդ անցումը (խղճահարությունից դեպի սեր) չափազանց բնական է բացառություն լինելու համար, ճիշտ այնպես, ինչպես ատելությունից դեպի սեր անցումը...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Չգիտեմ.. գուցե ճիշտ եք ասում... բայց դեռևս նման բանի չեմ հանդիպել.. չնայած... մի ժամանակ բոլորը մտածում էին, թե ես մի մարդու խղճահարությունից դրդված եմ սիրում.... բայց իմ կարծիքով այդպես չէր...
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Վա՜յ, որ ինձ խղճահարությունից սիրեն, կմեռնեմ
դա խղճահարություն չէր, ուղակի հաßվարկ էր…ավելի լավ է մնար իր հին ընկերոջ հետ քան միայնակ.
Հա՛, ոնց որ ճիշտ ես ասում: Աչքիս էդ աղջիկը ինքը իրան խաբում էր:դա խղճահարություն չէր, ուղակի հաßվարկ էր…ավելի լավ է մնար իր հին ընկերոջ հետ քան միայնակ.
Անմիջապես երևում է, որ պատմությունը կարդալիս չես մտնել այն հոգեվիճակի մեջ, ինչ այդ աղջիկն է ապրել այդ պահին:Եթե զգացած լինեիր, թե այդ աղջիկն ինչ է զգացել, ապա կզգաիր, որ աղջիկը այդ պահին հաշվարկի մասին չէր էլ կարող մտածել:Նրան այդ պահին պետք էր մեկը, որն իրեն կխրախուսեր:
դա խղճահարություն չէր, ուղակի հաßվարկ էր…ավելի լավ է մնար իր հին ընկերոջ հետ քան միայնակ.
Աղջկա և տղայի միջև սերը հետո ծնվեց:
Ուրեմն այսպես՝ աղջիկը սկզբանական շրջանում խղճում էր տղային, հետագայում՝սիրեց:Չեղա՞վ խղճահարությունից ծնված սեր:
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ